Vísir - 17.11.1911, Blaðsíða 3

sjer aö þurka úr augum sjer. Hún
vildi helststökkva í burtu, en óttinn
lamaði hinar gömlu fætur hennar.
>Ætlaröu til Vesturheims Óli?«
stundi hún loks upp.
Óli stóð og leit hnugginn til
henn r.
»Nei, svo langt verður það ekki.
En þú mamma passar jörðina fyrir
mig- Jeg verð kanske lengi í burtu,
en heim kem jeg hversu sem fer.
Og nú get jeg eins vel kvatt þig
um leið mamma, því jeg fer á morg-
un«.
Það kvöld gekk hann eyrðar
laust fram og aftur og leit eftir öllu.
Hann klappaði hestunum, talaði til
grísanna, kallaði á hænsniií og gaf
þeim korn. Hann horfði á ait eins
og væri það í hinsía sinn.
Þá datí honum í hug að bátúr-
inn var enn e'gi dreginn á land
fyrir veturínn. Honum varð mjðg
órdtt og án þess að hugsa um hvaó
hann gcrði gekk hann stigin ofan
dalinn. Bátúrinn Iá tilbúinn. Haun
neyddist til þess að róa og hvernig
sem fór eða tkki lor þá rjeri hann
yfir um ána og var samstundis kom-
in að húsunum þar sem Imba bjó.
Frh.
G-istihúsíð i
skógiimm.
---- Frh.
Snjódrffan var enn hin sama.
Pegar Beiosoff var komin heim
að dyrunum ásamt fjelögum sín-
um, staldraði hann um stund
við hurðina og. hlustaði. Voða
kvíði greip hann á þessari stundu
-- í iivaða ástandi mundi hann
nú hitta Sonju? Hann bæði lang-
aði tii, og kveið þó sárt fyrir að
fá vissu í því efni. Loks herti
hann sig upp og barði fast að
dyrum. Hann heyrði einhvern
reka upp hljóð og þekti þar rödd
Akims, og heyrði svo að gengið
var þunglamalega til dyranna.
»Hver er úti?« var spurt inni
fyrir með skjálfandi rödd.
»Ljúkið upp!« svaraði Belosoff
mjög einbeittur, og datt þá alt í
dúnalogn inni.
Þar sem enga hreifingu var
að heyra inni fyiir, barði Belosoff
afttir að dyrum.
»Ljúkið upp í nafni rjettvísinn
ar!« kaliaði hann hátt.
Þá heyrdust fyrst þungar
síunu.r og þvínæst að þreifað
var um hurðarlásinn og Ivkii
snúið, og spyrnti Beiosoff þ;í
fæti í hurAina og hrinti henni
upp. í gættinni stóð Afc'ím gamli
skjálfandi eins og hris!a og í
svip hans var máluð skelfing og
kvíði. Gráa hárið reis á höfði
hans og aúgun skinu eins og
væri hann með ákafa hitasóft.
>Hvað víijið þið?« stundihann
upp
»Þjer þekkið mig efalaust Akim
Litwinoff!* svaraði Belosoff.
Belosoff gekk nú inn og skygnd-
ist um eftir Sonju. Hann varð
gagntekinn af fögnuði þegar hann
kom auga á hana innst inni í
herbelginu. Hún stóð þar og
studdist fram d borð og skein
djúp sorg út úr svip hennar.
Augu þeirra Belosoffs mættust
eitt aunabiik, en þá greip hún
báðum höndum fyrir andlit sjer
og hallaðist upp að þilinu og lá
við að hún fjelli í ómegin, og,
þóttist Belosoff heyra hálfkæfðan
grát til hennar.
Gamli maðurinn herti sig nú
upp alt hvað hann gat og sagði
við Belosoff: »Hvaða erindi á
lögreglan f hús mitt? Jeg veit
mig ekki hafa neitt til sakaunnið.«
Belosoff hikaði en augnablik
Honum fanst eins og hann ætlaði
að kafna þegar hann hugsaði til
þess, sem nú hlaut að ske hvað
á fætur öðru. Pá heyrðist eitt-
hvert þrusk fyrir framan dyrnar,
og gamli maðurinn sem var mjög
heyrnagóður, sneri sjer við. En
þá blístraði Belosoff hátt, studdi
hönd sinni fast á öxl gamla
mannsins og sagði með drynjandi
rödd:
»Jeg tek yður fastan. — Gefist
þjer upp mótstöðulaust.*
Gamli maðurinn hneig fyrst
niður eins og du!a, en spratt
strax upp aftur og rak upp hátt
hljóð. í sama augnabliki komu
iögregluþjónarnir tveir, sem úti
höfðu beðið, inn í stofuna, og án
þess að bíða fyrirskipana Belosoffs
rjeðust þeir á gamla manninn,
skeltu honuin flötum og hjeldu
honum niðri. Akim engdist á
gólfinu eins og ormur. Og þó
ótrúiegt væri, gaf óttinn og skelf-
ingin, sem hafði gripið hann,
honum það afburða afl, að lög-
regluþjónarnir báðir áttu fult í
fangi með hann, þó þeir væru
báðir miklir menn vexti og
karlmenni. Peir gátu með
naumindum komið á hann
handjárnum, en það var ekki
nóg, hann barðist um með fót-
unum eins og hann væri óður
svo þeir urðu að fjötra þá sem