Vísir - 23.11.1911, Qupperneq 3

V í S 1 R
75.
/MHT - _ . __ ;_____
wtÆ
Klædeyæver Ídeling Yibog Danmark
sender portofrit 10 Al. sort, graat, inkblaa, inkgrön, inkbrun
finulds Cheviotsklæde iii en flot Donrclqcís for kun 8 Kr.
85 0re, eller 5 Al. 2 Al. bredt sort inkblaa, graanistret
renulds Stof til en solid og smuk Herredragt for kun 13
Kr. 85 0re. Ingen Risiko Kan ombyttes eller tilbage-
Uld köbes 65 0re Pd. Strikkede Klude25 0re Pd.
GrÍStíllllSÍð í
skógiimm.

Þessa daga, er mjer hefur veist
sú ánægja að dvelja í yðar fögru
borg, hefi jeg betur - en nokkru
sinni áður skilið erindi Sighvats,
eins og fornskáldum Islendinga,
sem árið 1027 kom til Rúðu.
Hann kvað:
Bergr, höfum minzk, hvé, margan
morgin Rúðuborgar
börð Ijetk í för fyrða
fest við arm enn vestra.
Er það furða, þó Rúðuborg veröi
rninnisstæð þeim, er-’sjeð hefur
vakað í hug rnjer endurminningar
um þá konu er ieg fyrst unni hug-
ástum. Það var Charlotte Corday.
Mynd hennar og söguna um hana
fann jeg í gömlu tímariti, sem f
æsku barst mjer í hendur. Jeg var
svo hrifinn af þessari »vaikyrju
Oirondinanna«, eins og Verrier hef-
ur kallað hana, að langa hríð tnátti
jeg ekki um annað hugsa. Hún
var sönn dóttir Normandíis! En
brosleitar og fagrar mítíðarkonur
Normandíis hafa oftvakið tnig þægi-
lega af þessum sögudraumum, og
þegarjeg hefi leitað að orðum til
að lýsa þeim, hefi jeg altaf hvarfl-
að að hinum einföldu og efnisríku
orðum, sem standa í einni íslenskri
sögu, þar sem getið er um eina
af hertogafrrm Normandís. »Hon
var hverri konu fríðari, er menn
hefði sét.«
Þegar jeg byrjaði, leyfðijeg tnjer
að ntinna yður á móður Hrólfs.
Nú vil jeg enda með þvf að biðja
yður að drekka skál Normandí-
kvenna, hinna töfrandi dætra Hrólfs!
II.
París u/6 1911.
Það er einkennilegt, að Islending-
urinn Sæmundur fróði, et sögnin
hefur eignaö Eddu — hið fræga
safn norrænns goðkvæða og hetju-
kvæða — stundaðí nám í París. En
einkennilegra er þó hitt, aðsáhinn
sami Sæmundur er í ís'enskum
þjóðsögmn talinn allra galdramanna
mestur. í þessum þjóðsögum er
lýsing á skólanum, þar sem Sætn-
undur var að námi. Úr þeirri lýs-
ingu skal jeg að eins nefna þetta:
Allar bækur voru þar skráðar
eldstöfum, er lýstu í myrkrinu. Svona
hafa þá í huga íslensku þjóðarinn - r
endurkastast geislarnir frá helguni
arineldi fransks atida. Sá eldur
hefu: Ijómað gegmim rökkur a!d-
anna og enn/ffdag senda allar þjóðir
jarðarinnar sonu súta til Parfsar ti!
þess að kveykja þar á kyndtumsfn-
utn.
Jeg þakka yður að þjer hafið
heiðr'.ð forseta alþingis, forsetaHins
íslensk Bókméntafjelags og sjálfatt
núg með því að bjóða oss á þessa
hátíð, er þier haldið ti! bess að
vegsama andans atorku sameigin-
legrar ættar vorrar, og utn leið að
flyt yður hinar bestu hamingjuóskir
ís!ensku þjóðarinnar, bið jeg yður
að drekka skál ævarandi blómgunar
franskra lista og vfsinda.
(Ingólfttr)
Slwral
Chr. Juncliers
Klæðaverksmiðja
í Randers.
Sparnaðurinn er vegur til auðs
og hamingju, og því ættu allir
sem vilja fá gott og ódýrt fatá-
efni (einnig færeyskt húfu klæði)
og láta ull sína og ullartuskur
verða að notum, að skrifa klæða-
verksmiðju Chr. junchers í Rand-
ers og biðja um hið margbreitta
prufusafn hans. Það er einnig
til sýnis á afgreiðslustofu Vísis.
Frh.
»Þaö vil jeg ekki — æ nei, það
:! jcg :kki!« hrópaði gamli mað-
urinn. En honum dugði ekki að
mótmæla eða brjótast um. Þeir
drógu hann ofan stigann og
Belosofí opnaði liurðina að einu
kjallarahólfinu. Akirn þagði en
skalf eins og hrísla.
»Þarna skaltu vera inni í nótt
Akim Litwinoff* sagði Belosoff
og lagði þunga áhersiu á hvert
orð. »Og hugsaðu til þeirra
stunda, sem hinn ógæfusami
’.wan Markowna og sömuleiðis
jeg, höfum átt bjer niðri. Já I
hugsa þú um syndir þínar gamli
maður! Fáir staðir munu betur
valdir, nugsa jeg, til þess að
samviska þín geti vaknað, og rödd
hennar náð til þínsforherta hjarta!«
.u>Sjáið aumur á mjer, og látið
mig ekki hjer inn- stamaði Akim,
»Fleygið mjer í hvaða svarthol
sem vill, aðeins ekki hjer inn!«
En Belosoff var ósveigjanleg-
ur, Akim var hrundið inn í hólf-
ið, og hneig hann strax niður
þar í einu horninu.
Belosoff flýtti sjer út úr hólf-
inu, skelti hurðinni í lás, skaut
loku fyrir og hljóp upp stigann.
Þegar Belosoff og fjelagar hans
komu aftur inn f drykkjustofuna
reis Sonja upp. Belosoff hljóp
til hennar.
»Fyrirgefið nijei Sonja!«: sagði
hann blíðlega. »Það sem jeg
hefi gjört var heilög skylda mín,
og jeg hvorki mátti nje gat far-
ið öðruvísi að. Jeg veit vel að
jeg baka yður mikla sorg, en
kann ske það deyfi hrygð yðar
yðar ofurlíti að jeg læt yður vita
að jeg samhryggist yður innilega,
og að jeg vildi með gleði gefa
mörg ár af æfi minni til þess að
geta forðað yður frá örvænt-
ingu?«
»Hvar er faðir minn?« spurði
Sonja í döprum róm.
»Við urðum að láta hann á
öni: .an stað til morguns en þá
fjytjuma viö hann til borgarinn-
ar«, svaraöi Belosoff.
Sonja lirökk við og spurði:
Og — hinn?«
Semen var ckotinn í viðureign
hans við !ögregluþjónana«, svar-
aði Beloaoff.