Vísir - 24.11.1911, Blaðsíða 2

78
V 1 S 1 R
Eaddir
almenniiigs.
Heimspekis-prófessorinn.

Harðir haííar, eft njisti tísku
Húfur og „Kasketter44,
Harsskar, af öllum tegundum,
Slaufur og Slifsl,
Hvitar og misL Manschettskyrtur,
úr aluil og i erefti.
Fataefnl og nærföt o. m. íi.
Fjöltreytt úrval.
ATHUGI-O:
Haiíar, sem keyptir ent hjá mjer, eru
Sagaðir efíir höfðinu.
Munlð þvf eftlr hornimi á
HOTEL ISLAN
Ingólfur flytur í gær alllanga grein
eftir Dr. Guðmund Finnbogfson
— annan umsækjandann um profess-
ors embættið í heimspeki við há-
skólann hjer — um »tvær embætta-
veitingar« við háskólann, og þó
sjerstaklega um veitingu professors-
embættisins í heimspeki.
Honum þykir það ótilhlýðilegt
að ekki var farir eftiráliti skynbærra
manna um hæfileika umsækjendanna
og þá sjerstaklega heimspekis kenn-
aranna við Hafnarháskóla, og virðist
mjer þetta veraíalla staði rjettmæt,
enda regla við marga aðra háskóla.
í grein Dr. Guðmundar stendur
þetta:
»Því var ekki beðið með veiting-
una þangað til báðir voru búnirað
dispútera?« spurði professor Höff-
ding professor Ólsen á kennarastofu
háskólans, daginn sem jegdispúter-
aði. Hann hefur líklega litið svo
á sem eitthvert tillit ætti að taka til
þess, hvernig verkin væru.«
Og virðist eftir þessu að professor
Höffding hafi alls ekki verið spurð-
ur um álit sitt.
Aftur segir í blaðinu Politiken
(frá 31. f. m.):
Professor Höffding blev under-
haanden spurgt, og skönt han per-
sonlig betragtede Finnbogason som
den originaleste Tænker, anbefalede
han med sit platoske Retsind allige-
vel Bjarnason, hvis mere alsidige
Viden gjorde ham bedre egnet til
at fylde et Professoret.
[Professor Höffding var spurður
í kyrþey og þó hann liti sjálfur
svo á að Guðmuudur væri frum-
Iegri djúphyggjumaður, þá mælti
hann samt með Ágústi af sinni pla-
tónsku ráðvendni — þar sem hann
væri hæfari professor vegna fjöl-
breyttari þekkingar.]
Fessir vitnisburðir (frá Ólsen og
Politiken) verða ekki vel samrýmdir
og mönnum er nú orðið hugleikið
að fá að vita hið sanna í málinu.
Var leitað umsagnar professors
Höfdings? iJ/u
Hrólfur.
Útgefandi:
Einar Gunnarsson, cand. phii.
Prentsm. D. Östlunds.
Eftir
Pelle Malin.
----- Frh.
Jú, Óli gekk beint að Zakaríasi,
sem stóð í þyrpingu þeirra sunnan
ár, rjetti hemlina fram ogsagði ofur
rólega og hæverskléga: »Látum
alt sem borið hefur ámilli okkar vera
gleymt, Zakarías. Jeg hef verið burtu
og lært að hegða mjer betur og jeg
er neyddur ti! að biðja þig, fyrir-
gefningar. Hafi jeg haft harðneskju
í frammi við þig, þá hefur þú
gert mjer sömu skil, og ef tveir
heiðarlegir menn takast í hendur
eftir að hafa barið hvor á öðrum
þá eru þeir enn þá heiðarlegri síðan.«
»Kistu mig bak við eyrað«, sagði
Zakarias, það er að segja hann
sagði. dálítið annað, en þess háttar
hefur aldrei sjet í prentaðri bók.
Við það skildu þeir.
Frá þeim degi var Zakarías and-
stæður öllíi því, sem Ólivildikoma
fram, en Öli mætti honum ætíð ró-
lega og vingjarnlega, og ’nvenær
sem Zakarías kom með einhverja
góða uppástungu, greiddi Óli því
atkvæði með gleði, og á þann hátt
að m.enn dáðust fremur að mann-
inum en málefninu.
Við þetta mýktist hugur Za' arías-
ar, en útávið sást engin breyting.
Óli gat hvenærsem hann vildi bolað
gamla Zakaríasi burt frá þeim heið-
ursstörfum, er hægt var að öðlast
í fjallaþorpinu, en varspist það
stöðugt og stakk ælið upp á gamla
manninum.
Á Iinbu var akirei minst. Óli
reri aldrei í biðiisferð, en mælt
var, að brjef færu á milli þeirra.
Þá kom atvik fyrir, sem sksr úr.
Hinn gamli ríkisdagsmaður dó þetta
haust. Það átti að velja nýan og
enginn hreppur á kjörsvæðinu gat
keppt við þennan hrepp um góða
menn. En hinir tveir óvinir vorir
höfðu mest fyigi. Zakarías gerði
það sem hann gat til að bola and-