Vísir - 24.11.1911, Blaðsíða 3

V í S I R
iw mnnHwi»wmwgm/-jiiiwiwi«n
Ágssí'i
tél söka.
.Upplýsingar á Norðursííg 4.
stæðing sínum frá. Já menn hjeldu
jafnvel.að hann væri höf. að óþokka
fregnmiðum um andstæðinginn,
sem einanótt voru límdir upp alstaðar
og mjög voru einkennilegir. Á þeim
var Kristofer heitinn kallaður fiski-
þjófur og blátt áfram þjófur og
Óli nefndur áfloga hundur og ódæðis- l
maður, sem ekki ætti að ganga
laus.
Þessu svaraði Óli í hjeraðsblað-
inu með því að taka framboð sitt
aftur — og ekki nóg með það,
heldur stakk hann upp á Zakaríasi
Magnússyni — og ekki nóg meö
það heldur sýndi hann skýrt og
greinilega að lífsstcirf hans var
meira en flestra annara, að hann
væri í hærra áliti og miklu ráðvand-
ari en nokkur annar, það væri Zakar-
ías Magnússon. — Og ekki nóg
með það, hann Ijet þrentá kosninga-
hvöt en það hafði aldrei sjest fyr
í þessum bygðum. Ljet pilta sína
útbýta þeim í hinum hreppunum
og á öllum seðlunum var nafn
Zakaríasar ritað með fögrum drátt-
um.
Á meðan á þessu stóð kom vet-
urinn a!l snögglega. Það var að
vísu tíminn sem hanti átti að koma
en gamall orðtak sagði. »Enginn
snjqp fyrir Marteinsmessuc.
Zakarías sat ,-niðri við ferjuna og
las í frjettablaðinu um afturköllun
Óla, bölvandi ogragnhndi. Hingað
hafði hann komist, en heim komst
hann ekki.
. *
Isrekið var svo þjett að eigi kom
iil mála að 1 ægí væri að dýfa ár
á milli jakanna. Unt hefði verið
að reyna ef fossinn hefði ekki legið
fám hundrað álnum fyrirneðan og
úr honum hafði allseinusinni maður
sloppið heill á húfi. En það iiefði
verið að freista guðs að fara yfir
um. Frh.
En elegant Vinterhat, bestilt fra
Köbenhavn, men som ikke pas- \
ser Vedkommende, önskes solgt.
Exp. anviser.
(jistiMsið í
skóginum.
--- Frh. ’
»Viljið þjer lofa mjer því Sonja,
að vera róleg til fyrramálsins, og
að minnsta kosti reyna til að
sofna?« spurði Belosoff hana
áhyggjufullur.
Sonja hneigði höfuðið lítið
eitt. Alt í einu þreif hún um
hönd hans og sagði:
. »Jeg er svo hrædd ogkvíðinK
»Þjer þurfið ekkert að óttast
Sonja! — alls ekke/t. Jegheiti
yður því við diengskap minn.
Alt, sem með nokkru mögulegu
móti er hægt að gjöra, til þess
að milda örlög föður yðar, skal
vissulega verða gjört. — Hvílið
þjer yður nú!«
Hann beygði sig ofan að h'enni
og kysti á hönd hennar. Því
næst gekk hann með hægð út
úr herberginu og læsti hurðinni
á eftir sjer. Seinasta handþrýst-
ing Sonju hafði sagt honum, að
hún einnig elskaði hann.. Nú
átti hann fyrir höndum nýa, og
máske vandameiri, baráttu við
heiminn.
Annars vegar var skyldan, og
hins vegar var ástin! Mundi
honum takast að brúa djúpið
milli þessara tveggja andstæða.
— Út úr svip hans og augnaráði
mátti lesa harðsnúinn mótþróa.
>>jeg skal berjast, fyrst ekki
verður hjá þvf komist, og mjer
skal takast að vinna sigur!« sagði
hann.
Hann gekk hægt og seintofan
stigann. Rjett í því að hann
kom inn í stofuna komu Iögregíu-
þjónarnir þar inn, og báru lík
Semens á byssum sínuni. Tvær
kúlur höfðu hitt óbótamanninn
og lúaut hann að hafa fengið
skjótan dauoa.
Setjið þið líkið þarna í hornið
79
og breiðið klæði yfir það« sagði
Belosoff. Að því búnu læstu
þeir hurðinni og settust allir við
borðið til að ráðgast um hvað
nú skyldi gjöra.
Belosoff afrjeð að senda einn
lögregluþjónanna næsta morgun
eftir sleðanum, sem átti að senda
Akim og löregluþjónana á.
Hann hugsaði sjerað látaSonju
vera á bóndabænum, á meðan
verið væri að flytja fangann ti
næstu lögreglustöðvar. og þaðan
áfram til St. Pjetursborgar.
Belosoff ætlaði að talfæra þetía
við bóndann. Þegar hann svo
þar.nig væri búinn aðkoma henni
í öruggt hæli fyrir nánustu frarri-
tíð, j^angað til hann væri búinn
að taia við móður sína, ætlaði
hann tafarlaust að fara til St.
Pjetursborgar, til þess . að gefa
skýrslu um sakamálið.
Seinna ætlaði ha'nn að senda
eftir líkinu og láta flytja það til
borgarinnar.
Loks höfðu nú Iögregluþjón-
arnir fengið kvöldverð, og urðu
nú fegnirað ganga til hvíldar eftir
afstaðnar þrautir. Belosoff einn
sat eftir við borðið.
Þrátt fyrir það, að hann hafði
lokið hinu erviðastarfi, hafði hann
enga löngun til að fara að sofa.
— Þessa löngu vökunótt tendr-
aðist Ijós í sálu Belosoffs. —
Honum varð það Ijóst, að ör-
lög hans og Sonju voru óað-
skiljaniega sameinuð. Og honum
varð líka Ijóst, hverja leið hann
skyldi halda.
Hann hafði þegar á hraðbergi
hvert orð, sem hann ætlaði að
í segja við móður sína. Hann var
; sannfærður um að hún mundi
I taka hinni ógæfusömu stúlku
opnum örmum, og faka hana
I sjer í dóttur stað. — Og Irina
Markowna?
Hann vonaði, að honum tæk-
ist að minsta kosti, að færa henni
lík manns hennar.
Strax sem lýsti af degi vakti
hann einn lögregluþjónanna og
sendi hann til bóndabæarins eftir
sleðanum.
Belosoff tók sjer þvínæst ljós-
ker í hönd, og ætlaði ofan í
kjallarann til gamla glæpamanns-
ins, til þess að reyna að fáhann
tii að meðganga, hvai lík horfna
kaupniannsins væri.
Hann gekk, án þess nokkuð
. heyrðist, ofan stigann og inn til