Vísir - 30.11.1911, Blaðsíða 3

V I S I R
eitthvað framundan honum, sem
kom honum til þess að stökkva ráð-
þrota fram og aftur, að hlaupa fram
og aftur sem örvita. Það var vatn-
ið. Þennan stað þekti hann allt of
vel. Hingað mátti róa. Hjerna
voru smáar svartar hringiður, sem
eins og reyndu að soga. Nokkrum
álnum neðar urðu þær stærri og
reyndu þá ekki lengur — þar fyr-
ir neðan. — Það var til einkis að
hugsa um það. Þarna stóð Imba og
beið hans. MiIIi hennar og hans
stóðu svartir steinar upp úr hinu
svarta vatni — það var gæfan: hjer
var vatnið eigi nógu djúpt til að
drukna í. Ennþá nokkur fet gekk
hann áfram. Imba stóð á bakkan-
um beint gegnt honum. Hann
heyrði að hún kallaði — þá hljóp
hann til og stökk eins langt og
hann gat.
Þunnur skæningur reif andlit hans
til blóðs er honum skaut upp aftur.
Hendurnar voru áður blóðrisa. í
hverju sundtaki varð hann að brjóta
skæninginn. Hann lá djúpt í vatn-
inu og saup hveljur. Imba stóð
svo grönn og svo fögur og hann
var svo langt niðri að hann myndi
líklega aldrei geta náð upp til henn-
ar.
Hann mundi seinna að hann
hafði tekið tökum utanum stein og
hann hjelt jafnvel að hann hefði en
einu sinni synt áfram. En að Imba
hefði staöið í vatni upp að öxlum
löngu áður en hann náði til henn-
ar það vissi hann fyrir víst. Þessi
tvö mannabörn stóðu þarna, þeim
fanst sjer vera heitt meðan föt þeirra
frusu og hinumeginn á bakkan-
um kallaði Zakarías og veifaði húfu
sinni af fögnuði er hann sá gæ u
þeirra.
Gagnlegt er það fyrir hvern
mann hjer í borginni að vita:
1:° að M. A. Mattiessen skósmiður
selur vinnu sína ódýrar en flestir
aðrir skósmiðir hjer. Það er yður
hjer með sagt og nú vitið þjer það.
2:° að M. A. Mattiessen skósmið-
ur vandar betur vinnu sína en flestlr
aðrir skósmiðir, það getið þjer
þegar sannfærst um af reynsl-
unní.
Munið að fara hiklaust til M.
A Mathiesens skósmiðs. Hann býr
á Hótel ísland — Vonarstræti
Útgefaudi:
Einar Gunnarsson, cand. phii.
Prentsm. D. Östlunde.

ódýrast í
J. P. T. Brydes
verslun.

G-istiliúsið í
skóginum.
---- Frh.
Belosoff vjek sjer frá honum
og sagði: »Jæa — þá er mínu
hlutverki lokið Guð gefi þjer
styrk til að bera þunga hinna
síðustu voðalegu augnablika lífs
þíns. Jeg fer nú leiðar minnar.
Er ekkert sem þú vilt láta segja
dóttur þinni?«
»Nei! — ekkert!* svaraði Akim.
»Áður eu við skiljum, vil jeg
segja þjer, að Sonja verður konan
mín!« sagði Belosoff.
Að svo mæltu snjeri Belosoff
við en rjett í því að hann ætlaði
út úr klefadyrunum heyrði hann
stunuhljðð til fangans og sneri
aftur við.
»Bíðið eitt augnablik* sagði
Akim. »Vegna Sonju, sem í yður
fær uppreisn og bætur þeirra
þjáninga, sem jeg nefi ollað henni,
vil jeg meðganga alt!«
Belosoff sló nokkur högg á
klefahurðina. Samstundis kom
fangavörður til þeirra, og gaf
Belosoff honum einhverja fyrir-
skipun.
Fáum mínútum síðar kom lög-
regluembættismaður í klefann til
að yfirheyra Akim.
Framburður gamla mannsins
var f öllum atriðum samhljóða
því, sem menn höfðu gert sjer
í hugarlund, eftir því sem fram
hafði komið undir reksfri máls-
ins.
Iwan Markowna kaupmaður
hafði vilst og ieitað hælis í gisti-
húsinu.
Semen hafði lagt ráðin á um
morðið.
í fyrstu hafði gamli maðurinn
verið þessu mótfallinn. En hin
mikla fjárhæð kaupmannsins hafði
að lokum sigrað allar efasemdir
hans.
Gildruna í svefnherberginu hafði
Semen iöngu áður hugsað’ upp,
og unnið að henni f kyrþey —
til þess að vera við öllu búinn
því fátæktin í gistihúsinu fór
dagvaxandi.
Kaupmaðurinn hafði verið svo
ógætinn, að láta nokkur orð falla
í þá átt, að hann hafði innheymt
miklar fjárhæðir í ferðinni. Síðan
hafði hann gengið til hvílu, en
vaknað fljótt aftur við að barið
var fast að dyrum hjá honum.
Síðan hafði farið fyrir honum
alveg eins og fór fyrir Belosoff
í gistihúsinu. Þó var sá munur
á, að hann hafði ekki fallið í
ómegin þegar hann hrapaði ofan
í kjallarahólfið. Heldur hefði
hann hljóðað svo að heyrðist
um alt húsið.
Gamli maðurinn og Semen
ruddust þá inn til hans og gjörðu
honum fljót skyl