Vísir - 01.12.1911, Blaðsíða 3

V I S I R
99
Vinnukona:
óskast í Iítiö heimili í Reykjavík frá
1. maf. Umsókn þar sem íilgreind
sje heiniilisfang komi ti! Vísis.sem fyrst,
en í síðasta lagi fyrir jól. Kaupið er
óvenju hátt: — — — — —
Í50,oo kr,

faraa//í>, semþurfa að fá
skó eða aðgerð, beint til

var hann hinn hagasti. En að úti-
störfum var jeg meir en jafnoki
annara á mínu reki. Frábitnastur
var jeg lestri. Systur rnínar allar
höfðu borið af mjer.
Jeg var »píndur undir ponta*,
eins og stelpan sagði, eða »barinn
til bókar* við »kver»-námió. Þess
hafa fermingarbörn mín notið, því
aö hvorki hafa prófastar nje bisk-
upar fengið mig til að >troða í
þau« »kverinu«.
Systur mínar stríddu mjer á
marga lund. Jeg var »lengja« »liða-
mótalaus< og »grár í gegn«. »Þú
ert bæarskömm og giftist aldrei«,
sögðu þær skellihlæandi. Og við
kirkju ljetust þær varla þekkja þenna
»Ianga« bróður sinn, sem einatt var
vaxinn upp úr klæðnaði sínum.
Sárast tók mig þetta um gifting-
una, því að snemma fór hugur
n.inn þangað. Það leið ekki á
löngu áður jeg feldi hug til hennar
og sú ást var alvarleg og langvar-
andi:
>Brunnu beggja kinna
björt ljós á mik drósar«.
þessi ást var sem vorleysing í
munarheimi mínum, hóf hug minn
og kendir og benti mjer út 'í ver-
öldina. Jeg varð að fara burt og
vinna afrek á einhvern hátt og
koma svo heim og vinna hana. —
Hcn ii skrifaði jeg fyrsta kvæðið
mitt (á dönsku). Þá var jeg níu
ára. Hún var ekki læs þegar hún
fjekk fyrsta unnustabrjefið frá mjer.
Og jeg varð feiininn ef jeg mætti
telpunni. Frh.
Ensk skólasaga
eftir
F. W. Farrar.
---- Frh.
Það var auðvelt að kenna
þeim að elska og fara vel með
allar lifandi skepnur, að gá að
litia svarteigða íkornanum, ervar
að brjóta hnot til kjarna, án þess
að trufla hann; að venja þröst-
inn, er sat á hreíðri, svo við
komur sínar, að hann flaug ekki
upp, þó þeir gægðust niður í
hreiðrið til hans; að leita uppi
rjúpuna án þess að fæla hana
og litlu ungana hennar í flauels-
búningnum. Öllum, sem komu
á heimilið, var ánægja að sjá,hve
öll dýr voru hænd að börnun-
um.
Kanarifuglinn fór að syngja,
þegar þeir komu inn í stofuna
og í haganum hlupu tryppin á
móti drengjunum. Álftirnar syntu
til þeirra með vængjablaki. er
þær sáu til ferða þeirra; þæráttu
von ’ á brauði og góðum atlot-
um.
Mikla ánægju höfðu þeir af
vatninu. Þarböðuðu þeirsigsum-
ar og vetur og urðu djarfir sund-
menn. Oft láu þeir lesandi í
bátnum og Ijetu hann reka með
bökkum í skugga trjánna. Eldri
drengimir voru ekki sneyptir fyrir
að fara út á vatnið, þó hvasst
væri og ylgja. Þeir höfðu upp-
alist f fjallalofti, voru heilbrigðir
og höfðu samfara góðumlíkams-
burðum góð skilningarvit. Þeir
heyrðu og sáu það, sem frændur
þeirrafráLondon ekki gátu greint
— söng skógarfuglanna úr fjar-
lægð og fálkann er sveif hátt í
lofti.
Þessari kunnáttu og þroska
hefðu þeir ekki náð, ef þeir ekki
frá blautu barnsbeini hefðu verið
vandir á að herða sig, vandir á
festu, sannleiksást, hlýðni og að
vera góðhjartaðir. Rjettundirstaða
verður ekki lögð nema á unga
aldri—meðan barnssálin er gljúp
oghægtermótahana með áhrifum
vanans áður an ástríður vaxaog
hindra góðan árangur.
Það má enginn álíta, að lýsing
barna þessara sje ýkt. Börn lík
lýsingunni eru í þúsundatali á
góðum enskum heimilum, og
margfalt fleiri væru þau, ef for-
eldrar alment bæru betur vakandi
umhyggju fyrir framförum barna
sinna. Þau verða fleiri og fleiri
með vaxandi siðferðislegri menn-
ingu og efnahagslegum framför-
um. Og svo mun aftur morgna
og heimurinn verður hreinni og
betri og líkari þeirri mannssál,
sem er oss fyrirmynd hins mesta
og lítilfjörlegata, hins glöggskygn-
asta og þó ástríkasta, hins ha-
mingjumesta og þó auðmjúkasta
manns. Frh.
GrÍStÍJlÚSÍð í
skóginum.
---- Frh.
IX.
Morguninn eftir var þokudrungi
í lofti og ömurlegt um að litast
á strætum St. Pjetursborgar.
Heima hjá Pjetri Belosoff var
þó enn ömurlegra útiits en úti-
fyrir. Móðir hans og Sonja voru
heima, og Sonju hafði ekki komið
dúr á auga alla nóttina. Hún
vissi hvað beið föður hennar
að morgni, og bað óaflátanlega
fyrir frelsun sálar hans.
Þær sátu þegjandi langa hríð.
Loks var hurðinni lokið upp og
inn kom Pjetur Belosoff. Hann
var mjög aivarlegur á svip, og leit
til Sonju áhyggjufullu augnráði.
»Sonja!« sagði hann lágt. Son-
ja snjeri sjer hægt við og augu
þeirra mættust.
»Faðir yðar erdáinn!* sagðiBelo-
soff lágt.« Hann fannstáðandauð-
ur í klefa sínum þegar átti að
sækja hann þangaðU
Sonja reis snöggt upp og leit
spyrjandi augum á Belosoff. Og á
hinum társtirndu augum hennar
mátti sjá að henni ljetti heldur við
þessa fregn.
»Faðir yðarkaus heldur að ráða
sjer bana sjálfur en að láta leiða
sigá aftökustaðinn!* sagði Belo-
soff.
Sonja rak upp hljóð og hneig
niður, og Beiosoff greip hana í
fang sjer. ______ Frh.
SktWinifred.