Vísir - 03.12.1911, Blaðsíða 3

V 1 S 1 R
3
Á göni
eítir langa þögn.
*Heyrðu kunningi! Hefurðu le^ið alla þá löngu lista og breiðu
með öllum regnbogans litum, já, og allar þær stóru og miklu aug-
lýsingar í blöðunum uin nýar og nýar útsölur, sem eiga að byrja
þennan og þennan daginn (og enda jafn snögglega) og gefa þennan
og þennan afslátt?*
»Já, jeg held það, en jeg þarf ekki þess arna með. Þá fer jeg
heldur til hans Jóns frá Vaðnesi. Par fáum við það, sem við höí-
um þörf fyrir.«
»Svo, þrð er þá ennþá best að versla hjá Jóni frá Vaðnesi.«
G-istiliúsið í
skóginum.
----Niðurl.
Rúmri viku eftir að þessi tíðindi
gerðust, kom frúlrina Markowna
akandi í sleða heim til Belosoffs.
Hún hafði þegar látið fiytja Iík
manns síns til St. Pjetursborgar
og jarðarförin hafði frain farið
að fjölda manns viðstöddum.
Á meðan á þessu stóð, hafði
hún mjög lítið getað talað við
leynilöregluþjóninn, en var nú
kornin til að Ijúka erindum sínum
við hanri.
»Jeg kem frálögreglustjóranuin,
sagði hún, »og hann sagði mjer,
að þjer sækið um iausn frá stöðu
yðar, og að þjer æílið að hætta
öllum lögreglustörfumU
»Líf mitt tilheyrir Sonju!« sagði
hann hægt, en í ákveðnum róm. j
Aðeins af þeirri ástæðu sæki jeg j
um lausn frá stöðu minni!«
Og hvað ætlið þjer að taka
yður fyrir hendur?« spurði frúin,
»10000 rúbla verðlauniri, sem
jeg lofaði, nægja ekki til þess
að gera yður skaðlausan af að
sleppa stöðu yðar!«
»Jeg hefi í hyggja að fara hjeðan
úr borginni,« sagði Belosoff, »og
fiytja eitthvað þangað, sem mönn-
um er ókunnugt um fortíð okkar.
Par vona jeg að mjer auðnist
að gjöra okkar bústað, fullan
friðar og rósamrar hamingju.«
»Er yður mjög ant um að
icomast burtu hjeðan úrborginni?«
spurði frúin.
»Nei, eiginlega ekki!« svaraði
Belosoff. »Mjer er farið að þykja
vænt um St. Pjetursborg og raun
sakna hennar. En jeg vona, að
sá söknuður hverfi þegar frá líð-
ur, því jeg elska konuefni mitt
meira en líf mittogframtíð mína!«
Irína þagði um stund.
>jeg er ekkja. Hin umfangs-
miklu viðskifti krefjast þess, að j
jeg hafi mann.sem jeg get treyst
í einu og ö!!u. Viljið þjer ráð- ;
ast ti! mín sem forstöðumaður
verslunar minnar?»
Pað lá við, að Belosoff hljóð-
aði upp yfir sig af gleði.
»írína Marko\vna!« svaraði
hann góðlegur á svip. »Ef þjer
þorið að trúa mjer fyrir svo
niiklu, gleður það mig hjartarj-
lega, að geta verið kyr í borg-
inni!«
»Pá er það úttalað mál,« sagði
frúin. »Jeg sendi yður samning-
inn þegar í dag, og hvað skil-
yrðin snertir, efast jeg ekki um,
að þjer munið ganga að þeim.
Jeg hefi fengið tækifæri til að
íala við konuefni yðar, og hún j
hefur unnið hjarta mitt að fullu j
og öllu!« i
Stuttu síðar kvaddi Irína Belo
soff. Rjett á eftir kom Sonja inn
til hans.
»Við verðum ' yr hjer í St.
Pjetursborg, Sonja!« kallaði hann
á móti henni. »Komdu nú með
mjer inn til móður minnar, svo
að get( sagt ykkur báðum í einu
góðar frjettir.«
Pau leiddust til herbergis gömlu
konunnar.
Belosoff sagði þeim nú frá
heimsókn Írínu og erindi henn-
ar og sagði svo: »Já, móðir mín,
nú er jeg orðinn frjáls maður og
set nú stórt stryk undir fyrsta
kapPulann í Híi mínu -- Pjet-
ur Belosofí var leynilögreglu-
þjónn.« —
irína Markowna stóð við orð
sín. Að hálfum mánuði liðnum
var Pjetur Belosoff ko.minn í
hina nýju stöðu sína, og áður en'
misserið var liðið, giftist hann
Sonju. — Oamia frú Belosoff
var ekki minnst ánægð þeirra
þriggja. Hún vissi nú áð einka-
sonur hennar var ekki framar
umkringdur hættum, sem leiddi
af stöðu hans, og að hún þess
vegna gat iifað æfikvöld sitt í
friði og ró. Síðar — þegar ein-
hver dularfullur glæpur var fram-
inn f St. Pjetursborg, sem skaut
skelk í bringu, litu mæðginin
hvort ti! annars með brosi, sem
þau skildu bæði. — Hiim fyr-
verandi leynilögregluþjónn hafði
el<ki framur neina hvöt t«I að
brjóta heilann um glæpamála-
leyndardóma.
Ást Soniu bæíti honum i ríku-
legurn mæli þá upphefð í ,þjón-
ustu lögreglunnar, sem hann
hafði látið sjer úrgreipum ganga.
Endir.
SktWinifred.
Ensk skóíasaga
eftir
F. W. Farrar.
Frh.
2. kapítuli.
S Winifred skófi.
Ferð Walters var heitið til St.
Winifreds skóla. Jeg tek þegar
frani, að þó þann er les þessa
sögu, langi til að vita, hvar Win-
ifred skóli sje, þá muni honum
ekki auðið að afla sjer þeirrar
vitneskju. Það er ekki auðið að
lýsa nokkrum skóla, án þess að
í lýsingunni verði margt ermætti
heimfæra til annara skóla. Því
lýsi jeg yfir í eitt skifti fyrir öll,
að ýsing mín á ekki við neinn
sjerstakan skóla.og hverrjettsýnn
lesari mun leggja trúnað á þessa
yfirlýsingu mína.
St. Winifred skóii er við vík,
er skerst úr hafi ; er víkin lukt í
hálfhring af skógi vöxtium hæð-
um. Háir hamrar ganga víða í
sjó fram, en á öðrum stöðum er
breið fjará, af möl og sandi, milli
þeirra og sjávarins. Frá þeim
stað, er járnbrautinni sleppir, er
ein míla vegar til,skólans,ogurðu
þeir feðgar. að fá sjer vagn til að