Vísir - 29.12.1911, Blaðsíða 3

V I S 1 R
99
Skt.Winifred.
Ensk skólasaga
eftir
F. W. Farrar.
---- Frh.
»Vertu ekki reiður við niig
Waiter minn. Pað var ekki af
kala að jeg mælti svo, en mjer
finst þú ekki hafa ástæðu til að
vera reiður við Paton. Hvað á
kennari að gera þegar piltar ekki
kunna lexíursínar, hvað eftirann-
að — hvað annað en refsa?
»Jeg vildi að Paton væri hengd-
ur«, sagði Walter, ogdróað sjer
hendina, því hann var í slæmu
skapi.
»Pað skal bíða að jeg gangi
á eftir þjer í annað sinn«, sagði
Kenrick og fauk í hann. Hann
skrifaði hann á pappírsörk, Pat-
on á að skrifa 200 línur í refs-
ingarskyniff og færði Paton biað-
ið, að þessu brostu allir bekkjar-
sveinar.
í ár og dag hafði enginn verið
svonaósvífinn við hr. Paton, hann
reiddist ákaflega, stilti sig þó og
sagði:
»Evson, þú veist ekki hvað þú
ert að gera. Pað er í sannleika
fáheyrt, að nýsveinn sje svo langt
leiddur í óhlýðni, sem þú ert.
Pú ert frekasti og óhlýðnasti
drengur, sem jeg nokkurntíma
hef þekt. Pegar þú hefur lokið
eftirsetu, verð jeg að flengja þig
á her'oergi mínu«.
»Takk, íakk herra Paton«, sagði
Walter í hæðnisróm, og gekk
snúðugt til sætis síns, en bekkj-
arsveinar hlóu.
hvergi ódýrari nje betri en í
VÖRUHÚSÍNU
Austurstæti 10.
vár gramur í skapi, að það skyldi j
slettast upp á vinskapinn með
þeim Walter, af þó ekki meiri
sökum.
Henderson var vanastur því
að slá öllu í glens, og þó hon-
um kæmi það í hugað ráðleggja
nú Waiter af alvöru, þá kom
hann ekki orðum að því, og varð
ekki af því.
Walter gekk snúðugt inn í
skólastofuna, og gekk þar í hóp
drengjanna sem latastir voru og
mestir óróaseggir, hann las ekk-
ert altkvöldið, ogvarmeð prakk-
araskap, sem honum var refsað
fyrir af kennara þeim er umsjón
hafði.
Morgunin eftir hóf Walter nýlt
líf. Hann hafði ekkert undirbúið
sig. Pegar hann kom í sæti sitt,
þá slengdi hann bókum sínum
einni og einni í púltið. Við hvern
skeil sagði Paton honum að skrifa
200 línur; fyrir það að hann hló
við því sem Paton sagði,— einnig
200 línur. Til þess að sýnast,
sem mest fyrir drengjunum þá
Pegar hann var sesíur í sæti
sitt tók hann blað og skrifaði á
það:
Reikningur
til herra Patons
frá Evson.
Fyrirekki að kunnalexíu 100 línur
Fyrir bókakast 300 línur
Fyrir að hlæja 200 línur
Fyrir að skrifa 200 iínur högg
Eftirseta sjálfsögð.
Virðingarfylst þakklæti.
Hann Ijet miðann ganga um,
og fóru piltarnir að hlægja. Paton
heimtaði miðan, piltarnir hlóu
því meir.
Hr. Paton horfði grundandi á
Evson og sagði: >Evson, Evson,
jeg hefði ekki getað hugsað rnjer
að þú værir svo barnalegur.
Hvert nýtt brek heimtar nýja
refsingu. Jeg neyðist nú til í
viðbót við hitt, að kæraþig fyrir
rektor og'getur þú sjálfur getið
þjer til um afleiðinguna*.
Hjer fórst Paton ekkí rjett þó
hann gerði eins og hann vissi
best, eptir samvisku sinni. Hefði
hann sagt við Walter: »Pú ert
ekki með sjálfum þjer, jeg fyrir-
gef þjer«, þá hefði Walter sjeð
að sjer. Nú fór Walter út með
hæðnisbrosi og skelti á eftir sjer
hurðinni. Pegar hann svo var
orðinn einmana úti í húsagarð-
inum þá bilaði hugurinn og hann
fór að gráta. Ef hann hefði nú
átt einhvern að til að tala um
fyrir sjer — þá hefði hann fríast
við mikla ugarangist og langan
kvalartíma.
7. kapitulu
Síðari hluta dags, sama dag,
kom hr. Paton inn í kenslustofu
og varauðsjeð að hann vargramur
í geði.
»Hvað gengur að yður hr.
Paton* sagði Robertson kennari,
»er það að yður finnst að »Times«
sje orðið of Jrjálslyndt blað?« -
»Jeg varð að berja Evson, það
er ótrúlegt hvað sá drengur er
þrár og kaldsinnaður®.
»Því miður er hann skjólstæð-
ingur minn, og honum gengur
altaf jafn illa. Pví þurftuð þjer
að berja hann?«
Hr. Paton sagði frá því, hvernig
Walter hefði hagað sjer.
»Pettað er fáheyrt« sagði Ro-
bertson »þjer máttuð til að refsa
honum. en hvernig tók hann
refsingunni?*
»Fremur einkennilega. Hapn
kom inn til mín með kurteislégri
hæðni. Pegar jeg tók prikið í
hönd mjer, þá krosslagði hann
hendurnar á brjóstinu, jeg ætlaði
varla að geta fengið mig til að
berja hann, jeg hefi svo mikla
óbeit á því. Þegar jeg var búinn
að lemja hann nokkur högg,
hætti jeg og sagði hann þá:
»Leyfið þjer að jeg fari«-. Pað
leyfði jeg honum; hann hneigði
sig fyrir mjer og sagði: »Pakka
yður fyrir*. í raun og veru þá
kenni jeg í brjóst um hann, því
rektor mun iíka refsa honum.«
»Hann er víst illa innrættur«
sagði Robertson.
»Ekki held jeg það. Meir að
segja hefur hann eitthvað það
við sig, sem mjer fellur vel. Enn
hann hefur það til að vera stirð-
ur og ósvífinn«.
»Fyrirgefið, að jeg gríp frammí
fyrir ykkur* sagði Percival einn
kennaranna, »það er álit mitt að
þið farið báðir með rangt mál.