Vísir - 13.07.1914, Blaðsíða 3

V f S I R

KAUPIÐ GEFJUNAR-DÚKA. — STYÐJIÐ ÍSLENSKAN IÐNAÐ.

• »>*. ,-v ..
•*•... * '* • *i* ' * • 'V4'
.C “
Ít.f‘

Klæð:~
verksmiðjan

... , . ■ , r. /
- W « ***< ’.í'* V; 'W*G '•••• lí?v*$5 -'ÍV ‘
? •;
'.nnBÉiy ðSn
5ií.",’!r't rrrf
._4..iw, á<4M.
m?jí:. jt . -■ '”■: . ;■. '" '7'"'í,n '

Akureyri
hefur mjög Hölbreyttt úrval af
allskonar fataefnum karla og kvenna
allt nýjar og fallegar tegundir.
Gefjunardúkar eru fallegastir haldbestir
4-S,
rljót og góö afgreiðsla.
Umboðsmaður í Reykjavík sem tekur á móti ull og tuskum til að vinna úr ofannefnda dúka er
€$&{{ y* &\sla$ot\,
0ð8T GEFJUN ARDÚKAR FÁST í KAUPANGI.
Bandaríkjaforseta, ríkisstj. Kan-
ada og Kóreu o. s. frv.
Um ])etta I. kveld farast svo
orS merkum rithöfundi bréskúm:
„Jeg hef sótt margar samkomur
í Jjessari stóru og veglegu höll, svo
sem stjórnmálasamkomur, sam-
söngva og fyrirlestra, en aldrei
hef jeg komið á samkomu svo
skemtilega og margbreytilega.
Mjer var J)aö vel kunnugt, að
hjálpræðisherinn var listfengur
og utsjónarsamur, en aldrei hefði
mig dreymt að hann gæti sýnt svo
mikla snild i hátíðahöldum, sem
við þetta tækifæri.
Alexandra drotning bauð sem
gestum sínum íslendinggm þeim
og Dönum, er mót þetta .sóttu, en
mæití fögrum orðum til géstanna
og ljet þá syngja fyrir sig tvö
uppáhaldslög sin. . íslendingum
tók hún sjerstaklega vel, vildi
heyra frá landi og lýð.
Skrúðgöngu hjelt herinn þann
13. um nokkrar helstu götur borg-
arinnar, og voru í henni 10 þúsund
hjálpræðishermenn, en hvervetna
-þar sem skrúðgangan fór fram hjá
var henni fagnað með því að
veifað var út um glugga víðs-
vegar enskum flöggum og flögg-
um „hersins“, og húrrahróp lcváðu
við. En ríðandi lögregluliö ruddi
fylkingunni braut um fólktroönar
göturnar og sögðu blöðin aö á-
liorfendur hafi skift miljónum.
Skrúögangan endaöi í Hyde Park,
eftir 3 stunda göngu, og voru þar
haldnar 20 samkomur undir berum
hinmi í einu.'
I skrúögöngunni miklu bar hver
þjóð sinn fána, og þar á meðal
báru íslehdihgár íslenzka flaggið,
og voru margir hrifnir af, hve
fagurt það var og meðal annars
þótti Dönurn það ljómandi fagurt
og lýstu þeir ánægju sinni yfir
því að við gengjum undir okkar
eigin fána.
(Meira síðar.)
Víðstaddur I s 1.
ó$m\öu\
Frá 20. þ. m. sel jeg VaicUviu Nr. I.
á 3,20 pr. Kfló (1,60 pr. pd.).
Avalt nægar birgðfr af alfskonar leðri.
Opx&u augfun.
Eftir
Valdemar Erlendsson
— frá Hólum. —
Niðurl.
Bara jeg gæti sofnað. Jeg lá lengi
jjegjandi og var að reýna að soína,
en gat það ekki. Alt í einu heyri
jeg að „bíl“-stjórinn segir við
Englendingana að nú sjeum við
rjett komnir alla leið. Þetta gladdi
mig mjög.
„Góði maöur, nú verðið þjer
að rísa upp, því viö erum að koma
á áfangastaðinn, og „billinn" á að
fara um hæl til Reykjavjkur."
„Lokið þjer augunum.”
„Jeg get það ekki, þaö vitið
þjer.“
„Leyfiö mjer þá að loka þeim.“
I þessum svifum fann jeg að
„bíllinii“ nam staðar. Jeg heyri
að Englendingarnir standa upp og
fara út, og segja mjer að koma
með töskur sínar. Jeg svara þeim
og bið þá að bjarga mjcr frá
manninum, sem liggi ofan á rnjer,
en þeir hlægja bara og segja mjer
að koma með töskurnar. Jeg ætla
að verða vitlaus og æpi á „bil“-
stjóranu, en liann ansar mjer ekki. |
Jeg finn að „bíllinn' er að snúa
við.
„Má jeg nú ekki loka á þjer
augunum, góðurinn minn,“ hvíslar
þessi djöfull einkar góölátlega.
„Já, blessaður lokaðu þeim og
vertu fljótur, „bíllinn“ er farinn.“
Tveir stórir fingur kornu sinn
að hvoru augnaloki og struku niö-
ur hvarma mína. Jeg stóö sem
í örskot upp úr sæti mínu, og ætl-
aði að grípa töskuna, en ])á var
myrkur umhverfis mig svo jeg sá
ekkert. „Bíllinn“ er kominn á
fleygiferö. Jeg æpi og kalla og
fálma með höndum og fótum eftir
töskUnum. Finn þær og get ein-
hvernvéginn opnaö vagninn og
• stekk svo út á götuna með þess-
ar stóru töskur sína í hvorri hendi.
Jeg dett endilangur út af vegin-
um, meiði mig ekki neitt, og rís
í snatri á fætur aftur og stend
þá á gólfinu í herberginu mínu
með koddann minn og yfirsængina
sitt í hvorri hendinni.
(Júní 1914.)
| MAGDEBORGAR
| BRUNABÓTAFJELAG. |
Aðalumboðsmenn á íslandi: ||
p O. Johnson & Kaaber. 1
BrennÍYÍns-
flaskan.
eftir
Starfley Guðmundsson.
—— Frh.
Jeg gekk fram þilfarið og pauf-
aðist niður stigann er lá ofan í
lestina. Jeg hratt hurðinni upp,
og . . . ætlaði inn, en varð að
staðnæmast í dyrunum, því á
móti mjer lagði niegna svælu af
'baneitruðu lofti; það var dimt
þar inni af ljósreyk.
í miðri dimmunni grilti jeg í
lampann sem rauk; og skamt
þaðan lá maður upp í loft, og
bærði ekki á sjer frekar en dauð-
ur væri.
Jeg hentist inn, dró niður í
lampanum, og reif opna þá glugga
r jeg náði til; því næst snjeri
jeg mjer að manninum. Við hlið
hans lá flaska. og var lítið meir
en dreggjarnar ei'tir í henni, jeg
tók tappann úr og þefaði, það
var brennivín. Jeg dreypti því
á mannsins, og reyndi með öllu
móti að vekja hann, því jegfann
að hann var lifandi; jeg druslaði
honum fram í ganginn, þar sem
hreinna var andrúmsloftið, og
gerði þar mína ítrustu tilraun,
til að vekja hann, sem á endan-
um tókst með tilstyrk vínsins.
En hann virtist ætla að hníga
niður aftur, og jeg varð að halda
honum uppi. Loks er jeg hafði
komið ofan í hann, því sem eft-
ir var í flöskunni, virðist mjer
hann nokkurn veginn sjáltbjarga,
og stauluðumst við þá upp á þil-
farið.
Hann var á að giska um þrí-
tugt, meðalmaður á vöxt, og lag-
legur upp á andlit að sjá; syip-
urinn var nokkuð blandinn, og
þó nokkuð meinleysislegur. Jeg
sá óðara, að hann var einn af
þeim mönnum, sem hala komist
í náin kynni við lesti heimsins,
var kominn eins og sumir mundu
segja út á spillingarbrautina; hann
bar það með sjer.
„þjer hafiið bjargað lífi mínu“,
sagði hann þegar hann þegar upp
kom, og greip um báðar hendur
mínar, „jeg get líklega aldrei
launað yður það, en jeg vil biðja
guð þess!“ Hann var sýnilega
mjög hrærður, og þróttur hans
var veikur ennþá; hann hal'aði
sjer út á borðstokkinn.
Mjer varð nú svona hálfvegis
að efast um, að hann væri í þeim
verðleikum hjá guði, að hann gæti
vænst þessa af honum, en iann
strax að þetta væri hvorki rjett
nje kristilega hugsað.
„það elska flestir lífið“, sagði
jeg, og ekki hvað síst við þessir
ungu sem stöndum í blóma þess.“
„Og jeg er engin undantekn-
ing, sagði hann, „hef ef til vill
notið munaðarbikars lífsins helst
til ógætilega, enda varð mjer og
full hált á því núna“ . . . Hann
þagði stundarkorn, og mjer virt-
ist eins og að það færi hrylling-
ur um hann.