Vísir - 14.07.1914, Blaðsíða 3

V í S IR

J. P. T. BRYDE.
Aldrei hafa önnur eins kjarakaup boðist fyr nje síðar.
Yigfús
ljóstollur
Saga eftir Jón Skruðning kemur út
innan skamms.
Upplagið verður lítið, og því viss-
ara að tryggja sjer eintak hjá
bóksölum sem fyrst.
A. V. TuHnius
Miðstr. 6. Tals. 254.
Brunabótafjel. norræna.
Sæábyrgðarfjel. Kgl. oktr.
Skrifstofutími 9—3.
Schannongs
3*ltotvumetvUv
Hovedforretning:
Köbenhavn.
111. Katalog franco.
□ 0.1 )
k Jiilllllil
XesU
í smærri og stærri ferðalög stærst og best úrval í verslun
Sveitamenn!
Best tros og saltmeti fæst
keypt í pakkhúsinu austan við
steinbryggjuna hjá
Guðm. Grímssyni.
^uvats ^tuasouav
Sígai 4-0.
kaupa allar hyggnar
húsmæður í
Liverpool.
Sími 43.—Póstar 5. hverja mínútu.
um 180 meðlimi og mun vera
fjölmennasta stúkan í Höfn.
Stúkufundur átti að byrja kl. 81/,
síðdegis og kom jeg kl. rúmlega 8
í Nörregade 7 til að leita uppi
fundarsalinn. Hann var á 1. lofti
og var eiginlega ekki annað en
stór veitingastofa kölluð »Pomona«.
Er þar jurtafæða ein á boðstólum,
og kjöti úthýst engu síður en víni.
Þegar jeg kom inn, voru fáeinir
templarar komnir og voru aö laga
borð og beklci, en 2 eða 3 gestir
voru að enda við kveldverð sinn,
Þessi salur var töluvert rúmbetri
en hinn, en óviðkunnanlegt þótti
mjer að sjá matsöluborðið við hlið-
arvegginn í fundarsalnum.
Gestirnir hurfu brátt og svo var
fundur settur á venjulegan hátt og
mjer fagnað með mestu virtum.
Æðsti templar stúkunnar, H. Thom-
sen kennari, var jafnframt umdæm-
is æðstitemplar í umdæmisstúku Sjá-
lands og kona hans er fulltrúi til
alþjóðafundarins í Kristjaníu, svo
að við höfðum um margt að skrafa.
Nokkrum dögum síðar kom jeg
á fund hjá stúkunni »Reform« nr.
15, hún hefur fundi sína á fyr-
nefndum stað. Var mjer þar tekið
sem Stórstúku-embættísmanni og
viðtökusöngurinn var »Fögur er
foldin* í meðlimaskrá þeirrarstúku
sá jeg þrjúíslensk nöfn: Sjera Guð-
mundur Einarsson í Ólafsvík, haföi
á stúdentsárum sínum verið um
hrfð æðstitemplar hennar — og
Ultl sama leyti voru þeir Rögn-
valdur Ólafsson byggingameistari
og Ólafur Hjaltested verslunarmað-
ur báðir í stúkunni. — Danir minnt-
ust þeirra með velvild og samúð.
Frh.
Fallegi, livíti
púkinn
Eftir Quy Boothy.
----- Frh.
»Þjer vitið auðvitað, Normanville
iæknir, hversvegna jeg ^endi eftir
yður?« sagði hún og hagræddi sjer
í stórum hægindastól, er við vorúm
staðin upp frá snæðingi.
»Sendimaður yðar skýrði mjer
frá því. En jeg verð að játa að
jeg skil það samt ekki ennþá aö
fullu. Hann drap eitthvað á ein-
hverja eyju.«
»Og hann skýröi alveg rjett frá.
Bólusótt hefur gosið upp á ey þeirri
er jeg hef aðsetur á. Jeg má auð-
vitað ekki segja yður, hvar sú ey
er. En þjer fáið nú bráðum aö
sjá hana sjálfur. Þangaö til ætla
jeg að lýsa því fyrir yður, hvern
afsk^pa usla drepsótt þessi hefur
gertj og það var ekki fyr en jeg
var sjálf ráðþrota aö verjast út-
breiðslu hennar, að jeg rjeð af að
senda til Hong Kong eftir hjálp.
En hinu bjóst jeg aldrei við, að
jeg yrði svo stálheppin að ná í
yður!«
Jeg hneigði mig í þakkarskyni
fyrir fagurmæli hennar og spurðí
hvort hún hefði umgengist mikið
bólusjúklingana.
»Nú, — auövitað!« svarað.i hún
»VesaIings fólkið mitt kallar mig
móður sína og snjeri sjergauðvitað
tíl min í bágindum sínum. Mig
tók það ákaflega sárt að geta ekki
hjálpað því!«
»En haldið þjer að það hafi vejy
ið hyggilegt af yður, að leggja yður
í slíka hættu?« -
»Jeg var ekkert að-> þugs^^iim
sjálfa mig. Hvernig gat jeg gert
það? Hugsið þjer um hættu þá,
er þjer leggið yður i, þegar þjer
eruð kallaður til sjúklings sem næm
sótt gengur aö ?«
»Jeg hef mínar varúðarreglur að
minnsta kosti. — Má jeg spyrja?
Hvenær voruð þjer bólusett síðast?*
»í Rómaborg, í júnímánuöi 1883«,
»Þá — með yðar leyfi — ætla
jeg að gera það aftur og þaþ þeg-
í stað! »Þjer getið eRki, verjð of
varkár!*
.1 . . • , ; i •
Hún gaf samþykkj sitt til þess
og jeg fór í farklefa minn, þar sem
jeg hafði tekið eftir að meðalaforði
minn og Jæknaáhöld mín höfðu
verið látin, og er jeg fann það sem
jeg Ieitaði að, sneri jeg aftu^. í sal-
inn. Alie, — því jeg mun fram-
vegis nefna hana því nafni — beið
mín þar með beran handiegginn til
axlar. Aldrei, þ^ft jeg lifi það að
veröa hundrað ará, ‘gíeymi jeg áhrif-
um þeim er jég kenndi við að sjá
þennan’mjallhvíta arm. Mjer fanst
það svívirðilegustu helgidómsspjöll.
að hugsa til þess að gera jafnvel
minnstu títuprjónsstungu á honum.
Belsebub — svo hjet bolabíturinn
— hjelt það víst líka, því hann
gaf mjer óblítt auga á meðan jeg
framkvgemdi verkið. En gerast varð
það ,og- j,eg gerði það líka.
Ejegar jeg hafði stungiö bólu-
getningartækjum mínum mínum aft-
ur.í töskuna kvaddi jeg hana og
bjóst að fara, en hún bað mig bíða
og rjetti mjer höndina. Frh.
BrennÍYíns-
flaskan.
w eftir
■. .i -
Stanley Guðmundsson.
--- Frh.
„það hefur einn hásetinn gert.
Hann var þar niðri hjá mjer áð-
an;. og af því jeg hatði pytluna
fulla . . . þessa djöfulsins pytlu
. . . þá bauð jeg honum að súpa
á; hann hafði lítið að gera þá
stundina, og jeg hafði gaman af
að ræða við hann. Við, sátum
þarna í bróðerni. og drukkum;
en jeg hef ekki kunnað meðal-
hófið. og svo oltið útaf. Hgnn
hefur stækkað ljósið um leið og
og hann fór út, — en það hefur
auðvjtað, vgrið óaðgæsla".
„Auðvitað hefur það verið af
óaðgæslu“, svaraði jeg, „og við
skulum þakka guði fyrir, að ekki
hlaust meira af því gáleysi. Jeg
vona að þjer náið yður fljótlega“.