Vísir - 15.07.1914, Side 2

e
VÍSI R
Stœrsta blað á ísienska tungu.
Argangurinn (400—500 blöð) kostar
erlendis kr. 9,00 eða 2* 1/, dollars, innan-
lands l.r.7 00. Ársfj.kr. 1,75, mán kr. 0,60.
Skrifstofa og afgreiðslustofa í Austur-
s'ræti 14 opin kl, 8 árd. til kl. 9 síðd.
Sími 400. Pósthólf A. 26.
Ritstjóri Einar Gunnarsson
venjulega til viðtals kl. 5—7.
Orusta f Marokkó.
Spánverslc herdeild átti í höggi
við Mára í Marokkó seint í f. m.
þar sem heitir Kirdia Federico í
nánd við Ceuta-borg. Fregnir eru
óljósar af orustunni, en svo mikið
er talið víst eflir síðustu blöðum,
að Spánverjar hafi beðið ósigur
mikinn, misst nokkur hundruð
manna og allmargir hafi særst. Um
mannfall með Márum er ófrjett.
Dánir merkismenn.
Frægasti gleðileikari Breta,
Edmund Rayne, andaðist í
London 1. þ. m. Um sömu
mundir ljest leikarinn og leik-
ritaskáldið Brandon Thom-
as, fæddur í Liverpool 1849. —
Eitt leikrit hans „Frænka Char-
ley’s“ hefur oft verið leikið hjer
í Reykjavík og víðar á íslandi og
verið hlegið dátt að.
Fáni Serba svívirtur.
Hætt þykir við að ríkiserfingja-
morðið í S e r a j e v o dragi dilk
á eftin sjer og verði jafnvel upp-
haf pólitiskra stórtíðinda. 2. m.
rjeði lýðurinn í V í n a r b o r g
á höll sendiherra Serba þar, og
reif niður fána Serba og tróð
hann undir fótum. Víst þykir
og sjálfsagt, að stjórn Serba
krefjist bóta fyrir tiltæki þetta,
ekki síst, ef það er satt sem
sagt er, að lögregla Vínarborgar
hafi horft á tiltækið en staðið
hjá og látið lýðinn svívirða fánann
í friði. Ýmsan annan óþokka-
skap hafa Austurríkismenn sýnt
Serbum eftir morðið, þykir slíkt
all óheppilega gert og mælistilla
fyrir, jafnvel þótt Serbi væri sá
er morðið framdi.
Elsii lávarður Breta
dáinn.
Wemyss jarl, lávarða öld-
ungur Breta andaðist 1. þ. m.
Hann var 95 ára gamall1 (f.1818)
þessi eldgamli stjórnmála jöfur
er þannig fæddur 3 árum eftir
orustuna við Waterloo, á dögum
Georgs III. og lifði undir stjórn
6 Breta konunga, var samverka-
maður Roberts Peel lávarð-
ar og annara helstu stjórnskör-
unga Breta, sat á þingi Breta til
dauðadagsvið bestu heilsu, hraust-
ur eins og unglamb og hjelt fullri
sjón og stálminni til dauðadags.
Jafnan þótti hann vitur maður og
var mikils virtur en í þingræðum
var hann oft allheitur, barði þá
óspart í borðið, og einu sinni er
það í frásögur fært, að í hita
nokkrum ljet hann hnefana dynja
á höfði Prinsins af Wales, er þá
var, síðar Játvarðs VII er sat fyr-
ir framan hann í deildinni.
Mynd hans í Vísiskassa.
V í S I R
YASABIBLIAK
er nú komin og tæst hiá bóksölunum í Reykjavík.
Bókaverslun Sigjrú&ar Eymun dssonai.
£axvd\)önv,
ágætt eintak innheft, með titilblaði, fæst hjá

XesU
í smærri og slærri ferðalög stærst Og best úrval í verslun
v
Sími 49.
Líkkistur
og líkklæði.
Eyvindur Arnason
Yig’fús
ljóstollur
Saga eftir Jón Skruðning kemur út
innan skamms.
Upplagið verður lítið, og því viss-
ara að tryggja sjer eintak hjá
bóksölum sem fyrst.
» 0 0 •
Gu \e\<^w.
Sölubúð á neðstu hæð hús iins nr. 12 á Hverfisgötu, er fæst
breytt eftir óskum (t. d. í skrifstofur, skólastofur, lækningastofur,
saumastofur eða antiað). Aðrar upplýsingar gefa
S. S'slasoti & y*a\&, SA&.
Konungur í fjallgongum.
Albert Belgjakonung-
u r er göngugarpur mikill. Hann
er nú á fjallferð í Alpafjöllum.
Oekk hann þar 20. f. m. upp á
1 2 0 0 0 f e t a háan tind og tveir
menn með honum. Bjóst Hans
Hálign að klifra í þessum mánuði
upp miklu hærri tinda, í fyrra dag
bjóst hann að ganga upp Lenz-
tind hinn syöri, sem er 14108 fet
á hæð.
Brennivíns-
flaskan.
eftir
Stanley Guðmundsson.
NI.
Olgeir Friðgeirsson
samgöngumálaráðunautur
Miðstræti 10.
Talsími 465.
Venjulega heima 9V2—10Va
f. m. 4—5 e. m.
Jeg bauð honum inn til okkar
fjelaga, og þiggja hressingu, en
hann þá ekki boðið, kvaðst ætla
að njóta hreina loftsins dálítið
lengur, en fara þá að þvo sjer,
og laga sig til. — Og satt að
segja fanst mjer ekki vanþörf á
því, eftir útgangi hans að dæma.
Svo bauð jeg honum góða nótt,
og hjelt til fjelaga minna.----------
það hafði nýr maður bætst í
hópinn: Jón þórðarson, mesti
fjörkálfur, en heldur gefinn fyrir
svall og sællífi.
„Hvað liefur þú verið að gera
allan þennan tíma“? spurði þor-
steinn, „þú ert víst búinn að
ganga vel frá dótinu".
„Nei, ónei, jeg hef ekki gert
það ennþá. . . . Mjer .varð fyrst
fyrir að bjarga manni, sem var í
lestinni, frá dauða“.
„Hvað segirðul . . . frádauða!
hefurðu bjargað mannslífi!?“
»Já“, sagði jeg, „og hlustið
þið nú bara á hvernig það at-
vikaðist.
þeir hlustuðu líka þegjandi á
meðan jeg sagði söguna; nema
hvað Jón var á einlægu iði, eins
og hann hefði enga ró í sjer, og
mjer sýndist hann berjast við
hláturinn. Hann braust líka út
hjá honum er jeg hætti.
„Finnst þjer þetta svo hlægi-
legt?“, spurði jeg gremjulega.
„Já vissulega, þetta er eitthvað
at því besta, sem jeg hefi heyrt.
— Nú skuluð þið heyra það
sem vantaði á söguna, og sjá
svo hvort ykkur verður ekki
skemmt“.
„Fyrst rommið“, sagði hann
og helti í fjögur glös úr flösku
er hann hafði með sjer, „jeg get
ekki látið mjer lynda þetta bragð-
lausa öl sem þið hafið. Svo
held jeg þjer veiti ekki af góðri
hressingu eftjr æfintýrið*, sagði
hann og snjeri sjer glottandi að
mjer.
Svo byrjaði hann:
það var svo sem hálftíma áð-
ur en skipið fór. — þið voruð
þá ekki komnir. Jeg stóð hjerna
á þilfarinu, og kom þá einn
verkamaðurinn í bænum — jeg
þekki hann mæta vel — í hend-
ingskasti fram, og spyr mig hvort
jeg hafi ekki sjeð Jón Eiríksson.
Neita jeg því sem satt var. „Já
hann er nú hjerna samt, þrjótur-
inn, og jeg verð að hafa uppi á
honum! Blessaður leitaðu nú
með mjer stundarkorn“.
Jeg gerði það svona áð nafn-
inu til. En maðurinn skreið inn
í hvern krók og kima, og leitaði
alstaðar þar sem honum datt í
hug að maður gæti falist. En það
kom alt fyrir ekki. Loks gaf
hann upp leitina er skipið var á
förum.
„Jæja, hann verður þá að fara“,
sagði maðurinn, „og varp öndinni
mæðulega, „ef til vill fæ jeg
hendur í hári hans síðar meir“.
„Jeg lofaði honum að sofa hjá
mjer síðastliðna nótt, hjelt hann
áfram. „Hann þóttist ekki hafa
peninga til að vera í gistihúsi, og
bar sig rolulega upp við mig.
Jeg keypti mjer á pottflösku í
gærkveldi, gaf honum ögn að
bragða, og stakk henn síðan und-
ir koddann. En jeg gleymdi að
taka hana þaðan, er jeg fór í
vinnuna í morgun; og áðan þeg-
ar heim kom var hún horfin. —
Jeg veit ofboð vel, að hann er
valdur að hvarfinu“.
Mjer þótti þetta strax brosleg
saga, en ljet ekki á neihu bera,
og kvaddi tómthúsmanninn með
virtum.-----------
Svo rek jeg áðan höfuðið nið-
ur í lestina, . . . og er þá Jón