Vísir - 24.01.1916, Blaðsíða 3

rv f SI R
__ V
JD*eMi\$ÍS*tt\tas $Uvox\# o§ fcampa\nxv S'w*'
Chairman og Vice Chair
Cigarettur
eru bestar, TBI®
R EYN J_Ð^ Þ Æ R.
Þœr fást í öllum betri verslunum og í heildsölu hjá
T. Bjarnason,
Umboðsverslun Temparasundi 3
Sími 513
Gamla búðin
Hafnarstræti 20, inngangur um
horndyrnar, selur ódýrastan
Skófatnað
og hefir miklar birgðir úr að velja.
Gerið svo vel að. kynna yður
verð og gæði, áður en þér festið
kaup annarsstaðar.
Veggfóðurog borða
kaupa allir
í Gömlu Mðinni
Hafnarstræti 20, inngangur um
horndyrnar.-
Um 200 tegundir nýkomnar.
Gerið svo vel að líta á úrvalið.
Oddur Gfslason
yfirréttarmálaflutnlngsmaöur,
Laufásvegi 22.
Venjulega heima kl. 11-12 og 4-5.
Simi 21
Bogi Brynjólfsson
yfirrjettarmálaflutningsmaður.
Skrifstofa Aöalstræti 6 (uppi.)
Skrifstofutími frá kl. 12-1 og 4-6 e. h.
Talsími 250.
Péiur Magnússon
yflrdómslögmaöur,!
Grundarstíg 4. Sími 533
Heima kl. 5—6.
20 til 30 prócent
Rabat
gefur Vöruhúsið
f þessum mánuði af:
%
Skinnkrögum,' Múffum,
Höttuni og
Dömn-vetrarkápam.
Notið tækifærið og lítið í
gluggana.
£ Váfryggingar. J
Vátryggið tafalaust gegn eldi
vörur og húsmuni hjá The Brit-
ish Dominion General Insu
ance Co. Ltd.
Aðalumboðsm. G. Gíslason
Sæ- og stríðsvátrygging
Det kgl. oktr. Söassurance Komp.
j Miðstræti 6. Tals. 254.
A. V. TULINIUS.
Aðalumboðsmaður fyrir fsland
Det kgl. octr.
Brandassurance Comp.
Vátryggir: Hús, húsgögn, vörur
alskonar.
Skrifstofutími 8—12 og 2—8.
Austurstræti 1.
N. B. Nielsen.
JSest aU
au^t^sa \ *)} \ s \.
Trygð og slægð
Eftir
Guy Boothby.
37 -----
Frh.
— En fyrst þér ekki vissuð það
fyr en klukkutíma síðar en við fór-
um af stað, hvaða lest gátuð þér
þá náð í ? spurði hún. Gildran var
svo kænlega lögð að það var ó-
hugsandi annað en að hann lenti
í henni.
— Eg fór klukkan ellefu frá
brautarstöðvunum og fór um Do-
ver og Calais, svaraði hann.
— Þér játið þá, að þetta mikils-
verða erindi yðar til Parísar var í
því fólgið, að elta okkur? svaraöi
hún. Nú sá Browne fyrst hvaða
vitleysu hann haföi gert. Hún stóð
upp og lét sem hún ætiaði að fara.
Browne stóð líka upp og lagði
hendina á handlegg hennar eins og
1 að halda henni kyrri.
— Eg er nú viss um, að eg
hefi móðgað yður, sagði hann. Fn
þér veröið að trúa mér til þess, að
eg ætlaði ekki að gera það. Eg
held að þér hljótið að þekkja mig
svo vel að vita, að mér gat ekki
komið það til hugar.
— En þér áttuð alls ekki aö
„elta okkur, sagði hún. Kveneðli
hennar sýndi henni, að ef hún vildi
sleppa, þá yrði hún að ráðast þarna
á hann. Það var hreint ekki fallega
gert af yður.
— Hreint ekki fallega gert?
hrópaði hann. En hvers vegna,
má eg spyrja? Eg geí ekki séð,
aö eg hafi gert rangt. Og þó svo
væri, því viljið þér þá ekki fyrir-
gefa mér?
Það höfðu nú komið tár í augu
hennar. Samt sem áður bar hún
sig vel. Browne virtist, þegar hann
hugsaði um þennan fund þeirra
síðar, að þóttinn og ástin hefðu
barist um völdin í brjósti hennar.
— Viljið þér ekki fyrirgefa mér?
spurði hann nú auðmjúkur, auð-
mjúkari en hann hafði nokkurn
tíma áður verið á æfi sinni.
— Jú, ef þér lofið að móðga
mig ekki oftar, sagði hún og reyndi
að brosa. Munið það, að ef eg fyr-
irgef yöur þá megið þér heldur
ekki svíkja loforð yðar.
— Þér vitið ekki hve bágt eg á
með að lofa þessu, sagði Browne.
En fyrst þér óskið þess, þá skal
eg samt gera það. Eg lofa því, að
eg skal aldrei framar elta yður án
þess þér viljið.
— Þakka yður fyrir, sagði hún
og rétti honum hendina. Nú verð
eg að fara, því annars verður frú
Bernstein hrædd um mig. Verið
þér sælir, herra Browne.
— Haldið þér, að eg fái ekki
að sjá yður aftur innan skams ?
spurði Browne, mjög alvörugef-
inn,
— Sem stendur er mér ómögu-
legt að svara þeirri spurningu, ans-
aði hún. Eg hefi sagt yður það
áður, að eg er ekki að öllu leyli
minn eigin herra, Þess vegna veit
eg ekki hve lengi eg verö hérna í
París.
— Fyrst eg varö að lofa þessu
áðan, viljið þér þá ekki lofa m’ér
öðru í staðinn? sagði Browne, og
það skalf í honum röddin af geðs*
hræringu.
— Hvað er það, sem þér viljið
að eg geri.’^spurði hún. Ekkij lofa
eg neinu án þess aö^vita hvað
það er.
— Það er það, að þér ekki
skuluð fara frá París, án þess að
láta mig vita áður, svaraði hann.
Eg bið yöur ekki um að] Iáta fmig
vita hvert þér ætlið né heldur bið
eg yður um, að^tala við£mig. En
"einungis að þér ekki farið syo að
eg fái ekki að vita af því.
Hún þagði stundarkorn.
— Ef þér viljið gera svo vel,
að segja mér hvar þér eigið heima,
þá skal eg lofa að skrifa yður
þetta, sem þér biðjið mig, sagði
hún að síðustu.
— Þakka yður fyrir, sagði hann.
Hún bannaði honum að fylgja
sér en rétti fram hendina og kvaddi.
Þá fór hún af stað og gekk Breið-
götu í sömu átt sem bún hafði
komið úr. Og brátt hvarf hún
sjónum hans.