Vísir - 28.01.1916, Blaðsíða 2

VÍSIR
VISIR
Afgreíðsla blaðsins á Hðtel
Island er opin frá kl, 8—8 á hverj-
um degi,
Inngangur frá Vallarstræti.
Skrifstofa á sama stað, inng. frá
Aðalstr. — Ritstjórinn til viðtals frá
U. 1—3.
Sími 400.— P. O. Box 367.
>5.., ■ -----------------------
Byggingarlóð
óskast til kaups. Tilboð merkt:
»77« sendist á afgreiðslu »Vísis«,
Staður, stærð og kaupverð sé til-
greint.
Matvælabirgðir
Þýskalands.
Lundúnablaðið Tímes flytur
13. þ. m. útdrátt af umræðum
í ríkisdeginum þýska um mat-
vælabirgðir þýskalands. Hafði
blaðið fengið fréttir þessar frá
Hollandi.
Nefnd sú er sett hafði verið
til að athuga birgðarnar lagði
fram skýrslu. í henni er meðal
annars sagt, að nægar matvæla-
birgðir væru til í landinu hversu
lengi sem styrjöldin stæði yfir.
Menn yrðu samt að gjalda hærra
verð fyrir nauðsynjavörur en á
Kvennhetjan
frá Loos.
Svo er hún köliuð þessi 17 ára
gamla stúlka, Emilienne Moreau,
sem frönsk og ensk blöð hafa rætt
svo mikið um í árslok 1915.
Hún hefir verið sæmd frönsku
heiðursmerki, fyrir að hafa sýnl frá-
bært hugarþrek og snarræði á þessu
umliðna ári, sem borgin Loos hef-
ir verið í óvinahöndum, og nú loks-
ins einstakt hugrekki þegar Eng-
lendingar tóku borgina aftur. Hún
fdr á móti þeim, Ieiðbeindi þeim
og skaut með eigin hendi 5 Þjóð-
verja.
Franska blaðið »Le petit Parisi-
en« birtir nú frásögn hennarsjálfr-
ar um alt það sem á dagana hefir
drifið fyrir henni síðan í ágúst-
mánuði 1914.
Lýsing hennar á umsátri og eyði-
leggingu Loos og hennar eigin
framkomu, er svo látlaus og lifandi,
að lesendum Vísis mun sjálfsagt
þykja hún fróðleg og kemur hún
hér í nokkuð styttri mynd:
»Eg er fædd 4. d. júním. 1898
í dálitlu þorpi, Wingles, norðan til
á Frakklandi (ekki langt frá LiIIe),
búa þar bændur og námumenn, en
tg er af námumanna ætt. Þegar eg
var ársgömul fluttum við til kaup-
staðarins Lens og þar bjuggum við
Atvinna.
Nokkrir duglegir sjómenn geta fengið atvinnu við þorsk- og
síldveiðar á nýju mótorskipi sem verið er að smíða.
WT Góð kjör f boðil TBW
Upplýsingar gefur STEFÁN JÓHANNSSON, Ingólfsstræti 10, Rvík.
friðartímum, sem væri því að
kenna að Bretar væru að reyna
til að svelta konur og börn
þjóðverja þvert ofan í alþjóða-
lög. Skortur og ýms vandkvæði
ættu sér einnig stað í óvinalönd-
um og jafnvel talsvert meiri en
hjá þjóðverjum. Ástandið væri
engu betra hjá mörgum hlut-
lausum þjóðum. þýska þjóðin
mun aldrei láta svelta sig. Fjár-
hagurinn er enn í góðu lagi og
þjóðin er einráðin í því að berj-
ast þangað til sigurinn er unn-
inn. Menn þyrftu ekki að kvíða
því að ófriðnum yrði hætt, vegna
matarskorts, einum degi fyr en
alger sigur væri unninn.
Schmidt (jafnaðarmaður) mælti:
Vér erum einnig þeirrar skoð-
unar að nægar matvæiabirgðir
séu til. En reglunum um úthlut-
un þeirra er ábótavant. Ef út-
lendingar draga þá ályktun af um-
kvörtunum um þau mál að hægt
muni að svelta þjóðina til bana,
þá þurfum við ekki annað en
benda á þá 17 mánuði af ófriðn-
um sem liðnir eru.
Delbrúck innanríkisráðherra
tók næstur til máls.
Hann kvað orð síðasta ræðu-
manns hafa staðfest það að allir
flokkar væru sammála stjórn
landsins. Á ófriðartímum væri
óhjákvæmilegt að ríkið hlutaðist
til um það að héruðum landsins
yrði séð fyrir matmælum og
verð ákveðið. Afurðir iandsins
endast til næstu uppskeru ef
sparlega er á haldið. Skortur á
matvæium og örðugleikar á að
úthluta þeim er ætíð samfara
ófriðl. Óvinalöndin og hlutlaus-
ar þjóðir eiga við sömu örðug-
leika að stríða. þar er verðlag
hærra en hjá oss, og þó hafa
þau lönd aðgang að sjó.
Um þetta leyti var gefinn út
stjórnarúrskurður um það, að
framvegis yrðu menn að láta sér
nægja að fá 225 gröm (tæpt Va
pund) af brauði á dag. Er það sami
skamturog ákveðinnjvar í,fyrravor.
þangað til í lok júnímánaðar 1914,
að faðir minn, sem var umsjónar-
maður námanna þar, fyrir tilmæli
móður minnar, sagði af sér starf-
inu og keypti litla verslun í námu-
borginni Loos- en -Cohelle. Þar
ætluðu foreldrar mínir að lifa í ró
og næði, það sem eftir væri æfinnar.
Heimilislíf okkar var hiðánægju-
legasta, elsti bróðir minn, Henri,
gáfaður og fjörugur, ætlaði sér að
halda áfram að starfa við námurn-
ar, en komast þó hærra í mann-
féiagsstigann en faðir hans, og und-
irbjó sig því undir að taka um-
sjónarmannspróf. Eg sjálf hef altaf
verið gefin fyrir bókina, hef aldrei
mist einn einasta dag úr skólanum
frá því eg var barn, og var nú að
búa mig undir að taka kenslukonu-
próf. Eg á tvö yngri systkini, bróð-
ur og systur.
Þegar við fluttum til Loos, voru
íbúarnir 5000 og bærinn var í mikl-
um framförum. Hús námumanna
voru máluð Ijósum litum og litlir
blómgarðar fyrir franian þau. Hús-
ið sem faðir minn keypti var eitt
með hæstu húsunum, niðri var
búðin, þar sem seldur var alskonar
varningur, borðstofa og eldhús, á
fyrsta Iofti voru svefnherbergin og
svo loksins efsta loftið, þaðan sem
útsjónin var svo góð og þar sem
eg hefi dvalið svo margar stundir,
og sem eg hef svo mikið að segja
um seinna.
Okkur gekk veJ að koma okkur
fyrir í nýja húsinu. Það var sum-
arleyfi, svo eg gat hjálpað móður
minni. Eg var uppáhald föður
míns og hann var hrifinn af öllum
umbótum mínum til að gera búðina
aðlaðandi.
Mér er óhætt að segja, að við
vorum öll glöð og ánægð eins og
þeir eru, sem ekki bera kvíöboga
fyrir framtíðinni. Jók það ekki
lítið á gleði okkar, að elsti bróöir
minn, sem var að vinna af sér
þegnskylduna, var einnig kominn
heim í sumarleyfinu. Hann var ný-
trúlofaður og unnusta hans var
besta vinstúlka mín. Við tvær,
bróðir minn og faðir gengum oft
út að gamni okkar til að tína blóm.
Okkur grunaði síst af öllu, að þetta
væru síðustu sporin sem við ættum
að ganga saman!
Síðustu dagana í júlí komu frétt-
irnar frá Serbíu og ógnanir Aust-
urrtkismanna. Sextán ára stúlka
hugsar lítið um utanríkispólitík og
eg skal játa, að eg vissi varla hvað
Serbía var. Eg var að bollaleggja
hvernig eg ætti að skemta mér i
ágústmánuði.
En orðið s t r í ð kom aftur og
aftur fyrir í samræðunum.
»Jæja«, sögðu námumennirnir,
»ef viö þurfum að fara, þá förum
við«.
En enginn trúði því, að þessar
skelfingar mundu yfir okkur koma.
Eg var samt alvarlegri þegar eg sá
hvað mamma mín var óróleg að
T I L M I N N I S:
Baðhúsið opið v. d. 8-8, ld.kv. til II
Borgarstskrifjt. í brunastðð opín v. d
11-3
Bæjarfóg.skrifst. Hverfisg. op, v. d. 10-2
og 4-7
Bæjargjaldk, Laufásv. kl. 12-3 og 5-7 v.d
Islandsbanki opinn 10-4.
K. F. U. M. Alm. samk.sunnd. 81/, siðd
Landakotsspít. Sjúkravitj.tími kl. 11-1.
Landsbankinn 10-3, Bankastjórn til við-
tals 10-12
Landsbókasafn 12-3 og 5-8. Utlán 1-3
Landssíminn opinn v. d. daglangt (8-9)
Heiga daga 10-12 og4-7
Náttúrugripasafnið opið U/,-21/, síðd.
Pósthúsið opið v. d. 9-7. sunnd. 9-1
Samábyrgðin 12-2 og 4-6.
Stjórnarráðsskrifstofurnar opn. 10-4 v. d.
Vifilsstaðahælið. Hcimsóknartími 12-1
Þjóðmenjasafnið opið sd. þd. fmd. 12-2
Ókeypis lækning háskólans
Kirkjustræti 12:
Alm. lækningar á þriðjud. og föstud,
kl. 12—1.
Eyrna-, nef- og hálslækningar á föstud.
kl. 2—3.
Tannlækningar á þriðjud. kl. 2—3.
Augnlækningar í Lækjargötu 2 á mið-
vikud. kl. 2—3.
Landsféhirðir kl. 10—2 og 5—6.
Morgun-
kjólatau
Tvisttau
mikið úrval í verslun
Kristínar Sigurðardóttur
Laugavegi 20 A.
hugsa til að bróöir minn ef til vill
þyrfti að fara í stríð.
Faðir minn lét minna á sér bera,
en öll stóöum við á öndinni þeg-
ar blöðin komu. Á þeim var samt
ekki mikið að græða, því fréttirnar
voru allar í mótsögn hver við aðra.
Svo rann upp 1. ágúst. Um
morgunin var alt með ró ogspekt.
Námumennirnir fóru niður f nám-
urnar að vanda.
En kl. 4 heyrðum við lengi blás-
ið í gufublístruna. Mér finst eg
heyra hljóðið ennþá.
Allir námumenn komu upp úr
fylgsnum jarðarinnar, Iúður hljóm-
aöi og kallaði akuryrkjumennina af
ökrunum, en allir söfnuðust fyrir
framan skrifstofu borgarstjóra, þar
sem festur var upp lítill pappírs-
miði. Alt í einu heyrðist Iúðra-
þytur og löggæsluriddaralið þusti
gegnum Loos.
Konurnar reyndu að berasigvel,
en urðu samt að þurka tárin sem
runnu niöur kinnarnar, ungu nienn-
irnir höfðu allir einbeittan svip. —
Bróðir minn varð að yfirgefa okk-
ur undir eins og skilnaðarorð föð-
ur míns við hann voru:
»Vertu ekki fífldjarfur, eu gerðu
skyldu þína*.
Framh.