Vísir - 06.02.1916, Blaðsíða 2

VÍSIR
að eta með og halda þá heldur
1—2 fyrirlestrum fleira til að afla
sér peninga til þess!
En með aldrinum hefi eg orð-
ið skynsamari. Eg er kominn að
raun um, að þessir smámunir eru
vottur um annað meira. Annað
sem er í raun og veru stórkost-
legt, og hefir átt sinn þátt í því,
að gera þýskaland að stórveldi.
Frh.
Kuldi á lorðurlöndum.
Kuldar hafa verið óvenju-mikl-
ir í Noregi og Svíþjóð í vetur.
í desembermánuði varð frostið
25° á celsíus, í Oslo, hefir aldrei ,
verið svo kalt þar um það leyti fyr,
svo menn viti. Mesti kuldi sem
sögur fara af þar er 22,2 gr.
það var á jóladag 1870. 23 des.
s. 1. var 32 gr. kuldi í Dikemark
í Noregi og 28 gr. í Kongsbergi.
í Svíþjóð hefir einnig verið
mjög frosthart. í Stockhólmi
yfir 20 gr. og sumstaðar nyrst í
Svíþjóð alt að 53 gr.
,Dönsk Endurtrygging’
og
útgerðarmenn.
í „Politiken", 7. f. m., stendur
eftirfarandi grein:
„Á dögunum skýrðum vér frá
deilu, sem risið hafði á milli félags-
ins „Dönsk Endurtrygging", sem
stjórnað er af Olesen framkv.stj.,
áður framkv.stj. fyrir „Tryg“, og
útgerðarfélagsins Brix Hansen &
Co., út af greiðslu á vátrygging-
arfjárhæð fyrir gufuskipið Thor-
valdsen, sem skotið var í kaf.
Nú hefir „Dönsk Endurtrygg-
ing“ þverneitað að greiða trygg-
T I L MINNIS:
Baðhúsið opið d. 8-8, ld.kv. til 11
Borgarst.skrifjt. í brunastöð opín v. d
11-3
Bæjarfóg.skrifst. Hverfisg. op, v. d. 10-2
og 4-7 í,
Bæjargjaldk. Laufásv. kl. 12-3 og 5-7 v.d
Islandsbanki opinn 10-4.
K, F. U. M. Altn. samk. sunnd. 8* 1/, siðd
Landakotsspít. Sjúkravitj.tími kl, 11-1.
Landsbankínn 10-3. Bankastjórn til við-
íals 10-12
Landsbókasafn 12-3 og 5-8. Utlán 1-3
Landssíminn opinn v. d, daglangt (8-9)
Helga daga 10-12 og4-7
Náttúrugripasafnið opið V/,-21/, síðd.
Pósthúsið opið v. d. 9-7. sunnd. 9-1
Samábyrgðin 12-2 og 4-b.
Stjórnarráðsskrifstofurnar opn. 10-4 v. d.
Vífilsstaðahælið. Hcimsóknart'mi 12-1
Þjóðmenjasafnið opið sd. þd. fmd. 12-2
Ókeypis lækning háskólans
Kirkjustræti 12:
Alm. lækningar á þriðjud. og föstud.
kl. 12—1.
Eyrna-, nef- og hálslækningar á föstud.
kl. 2—3.
Tannlækningar á þriðjud. kl. 2—3.
Augnlækningar í Lækjargötu 2 á mið-
vikud. kl. 2—3.
Landsféhirðir kl. 10—2 og 5—6.
ingarupphæðina. Úr ýmsum átt-
um höfum vér heyrt, að þetta
muni ekki vera einstakt tilfelli.
Sænska barkskipið „E m m a“ var
á ferð frá Álaborg til Ástralíu
með sementsfarm og fórst. Ýmsa
hluta úr skipinu rak á land í
Svíþjóð og þar á meðal aftur-
stefni skipsins með nafni þess og
heimilisfangi. En þrátt fyrirþað,
| að sænska stjórnin hefir gefið
1 út yfirlýsingu um að skipið hafi
farist og að talið er víst, að öll
skipshöfnin hafi druknað, hefir
umboðsmanni eigenda skipsins
hér, ekki enn tekist að fá „Danska
Endurtrygging" til að binda enda
á það mál.
Og enn fleiri eru dæmin talin.
þannig er sagt að einn lögmaður
hér í Höfn, Búlow hæstaréttar-
lögmaður, hafi 20 kröfur á félag-
ið frá skipa- og farmeigendum,
en ekki getað fengið það til að
borga.
þetta er því fremur óskiljanlegt,
sem sagt er að „Dönsk Endur-
trygging“ hafi grætt allmikið fé
þennan stutta tíma, sem félagið
hefir fengist við sævátryggingar".
Grein þessl er þess verð, að
hérlendir skipaeigendur athugi
hana.
VISIR
Afgreiðsla blaðsins á Hótel
Island er opin frá kl. 8—8 á hverj-
um degi,
Inngangur frá Vallarstræti.
Skrífstofa á sama stað, inng. frá
Aöalstr. — Ritstjórinn til viðtals frá
U. 1-3.
Sími 400.— P. O. Box 367.
Sparsöm þjóð.
Eftir próf. Edv. Lehmann.
Morgun einn gekk eg um Witt-
enbergs-torgið í Berlín til þess
að sjá mannanna börn. þar eru
ýmsar nauðsynjar seldar á torg-
inu á þriðjudögum og laugardög-
um og eg neita því ekki, að eg
leit einnig á kræsingarnar sem
hrúgað var saman á borðunum,
grænmeti, fugla, veiðidýr, slátur
og reyktan mat; jafnvel mjölsalar
og urtakramarar höfðu reist sér
þar skýli, og allir menn með viti
vita að hér er varningurinn 10—
15% ódýrari en í sölubúðunum.
Gömul kona keypti sérjarðar-
ber í stóran bréfpoka og stakk
honum í pokann sinn, en eitt
jarðarber valt út úr pokanum,
bara vanalegt jarðarber og datt
niður á götuna. En viti menn,
með erfiðismunum beygði konan
sig niður og tók upp berið, út-
atað eins og það var og stakk
því aftur niður í bréfpokann.
Mér þótti gaman að, en bauð
þó við þessari ógeðslegu spar-
semi. Vitanlega verður jarðar-
berið þvegið; en hvað stoðar það,
það hefir þó legið þarna á torg-
inu í alskonar hálfmorknum
óþverra og úrgangi.
Nokkru síðar var eg á ferð
suður í Thúringen á járnbrautar-
lest — þriðja farrými auðvitað,
eins og sæmir ungum kandidat.
Gegnt mér sat lítill maður, vin-
Kvennhetjan
frá Loos.
--- Frh.
Við vorum þá aftur fallin í hend-
ur Þjóðverja.
Heill hópur af þessum villimönn-
um braust inn í hús okkar. Eg
var óttalega hrædd foreldra og syst-
kina minna vegna, því þeir otuðu
byssustyngjunum aö okkur og voru
óttalegir útlils.
,»N i c h t transkir dátar hér?« sagði
einn.
»Nei«, svaraði faöir minn. Þeir
trúðu honum samt ekki og rann-
sökuðu húsið.
»Við erum komnir aftur«, sagði
einn hlæjandi.
Þeir heimtuðu ljós og þegar eg
var búin að kveikja á kerti handa
gjarnlegur og nokkuð við aldur.
Hann var með stór gleraugu og
hafði hátt enni, leit út eins og
prófessor. Og prófessor var hann
iíka; við fórum að tala saman.
Hann þurfti eitthvað að skrifa í
vasabókina sína, en þá datt dá-
lítii ögn af blýstönginni úr skrúfu-
blýantinum hans niður á gólf. —
Hann kraup á kné, og leitaði og
og leitaði undir bekknum þang-
að til hann fann blýögnina. Eg
sá vel að það var bara bláoddur-
inn af stönginni, sem hann hafði
mist og það var nóg eftir til að
skrifa með. Og honum fanst víst
sjálfum, að hann hefði verið ó-
þarflega hirðusamur. Um leið
og hann stóð upp deplaði hann
til mín augunum og sagði: „Das
ist die deutsche Sparsamkeit“.
(þetta er þýska sparsemin).
Og hann var þó prófessor meira
en að nafninu til. Nú þekki eg
hann betur og veit að hann er
vel stæður maður. Hann er meira
að segja „Geheimeráð“, en þar
með er enginn þjóðverji skuid-
bundinn til að gera sig sekan í
eyðslusemi á nokkurn hátt. Eg
hefi etið miðdegisverð hjá einum
slíkum manni og þar var etið
með járngöfium — bókstaflega
talað með járngöflum.
Eg fyrirleit þetta alt saman á
yngri árum. — Ekki að eins sóða-
legu kerlinguna — mér væri enn
mjög á móti skapi að eta jarðar-
ber hjá henni — heldur líka spar-
semdarsmámuni Geheimeráðanna.
Mér fanst það vera ræfílsháttur
og eg hafði á reiðum höndum
kenningu um að þetta væri ekki
sú rétta sparsemi: Honum hefði
verið nær að skrifa eitthvað nýti-
legt í vasabókina sína og selja
það einhverju tímariti, heldur en
að skríða á gólfinu og vera að
leita að blýögn sem kostaði fjórða
hluta úr pfennig. Og hinn hefði
átt að fá sér sæmilega gafla til
þeim, þá heimtuöu þeir að eg gengi
á undan þeim ofan í kjallarann, því
þangað vildu þeir fara til að leita
að víni. Þó að félagar þeirra hefðu
þegar sópað innan kjallarann, fundu
þeir samt nokkrar vínflöskur, sem
þeir tóku.
Margir áttu samt meira bágt en
við.
f einu húsinu tóku þeir 3 gaml-
ar konur og 2 ungar ásamt börn-
utn þeirra, fóru með þær út þrátt
fyrir bænir þeirra og kveinstafi og
í tvær klukkustundir voru þær og
börnin látin standa upp við stein-
vegg, en Þjóðverjar fyrir framan
með byssur við kinn, reiðubúnir til
að skjóta ef einhver hreyfði sig.
Tvo gamla menn, M. Leclerc og
M. Druelle tóku þeir upp úr rúm-
unum, lúbörðu þá og námu þá á
brott með sér alla leiö til Douai, án
þess að lofa þeim að klæða sig.
Eg sá þá einnig reka 6 gamal-
menni á undan sér með höggum.
Eg vissi ekki hvert þeir áttu að
fara eða hvað fyrir þeim lægi, en
síðan hefi eg frétt, að þeir skutu
þá. En bónda nokkurn, Crespel
að nafni, sem þeir höfðu geymt
alia nóttina bundinn við stólpa,
neyddu þeir næsta morgun til að
grafa lik þessara aumingja.
Brennivargar eru Þjóðverjar með
afbrigðum.
Til þess að hegna okkur fyrir
að hafa tekið komu frönsku her-
mannanna með svo mikium fögn-
uði, lögðu þeir nú eld í húsin
okkar.
Eftir skipun liðsforingjanna gengu
hermennirnir hús úr húsi með stein-
olíubrúsa og kveiktu í; sumir af
þeim voru svo mannúðlegir að þeir
gáfu fólkinu bendingu um að fara
út, en sumir skeyttu alls ekki um
þó einhver brynni inni.
Brennumenn komu einnig með
steinolíudúnk og nokkurskonar blys
til að kveikja í húsinu okkar.
En þá datt mér í hug ráð, sem,
þó einfalt væri, dugði til þess að
tefja fyrir ódáðaverkinu.
»Eg sé hvað þið viljið«, sagði
eg og flýtti mér að sækja vínflösku
— því eg hafði verið svo forsjáí
að fela nokkrar flöskur — og setti
hana fyrir framan þá á borðið.
Þeir þrifu flöskuna, og áður en
þeir höfðu tæmt hana vildi svo vel
til, að kallað var á þá til að fremja
eitthvert annað hryðjuverk. Okkur
var bjargað í þetta sinni. En hvað
lengi gátum við verið óhult?