Vísir - 10.02.1916, Qupperneq 2

ViSIR
vindmegin við húsið sem var að
brenna. Það er rétt aö ein dæla
er til á staðnum, en að hún hafi
verið í óstandi, það eru tilhæfulaus
ósannindi, eins og allir viðstaddir
sáu, sem nokkuö hafa séð og satt
vildu segja. Og þeir sem eru lengra
frá geta líka ímyndað sér það, þar
sem eldurinn var stöðvaöur á timb-
urvegg sem var nálægt 3 faöma frá
húsinu. Auðvitaö var hann á hlið
viö vindinn, vindurinn af suðri, en
veggurinn fyrir vestan húsið, og geta
þeir sem hafa verið|viö bruna gert
sér í hugarlund, hve gott er að
verja mannhæðar háan timburvegg
3 faðma frá tveggja hæða háu húsi,
sem stendur í björtu báli. Það sáu
þeir sem við voru að oft Iék loginr*
um þenna skúrvegg á meðan bálið
var mest og þ ó var eldinum varn-
að að ná föstum tökum þar ein-
göngu með dælunni, sem á að hafa
verið í svo megnu óstandi að henn-
ar hafi ekki orðið not.
En þess má geta að eldurinn var
svo magnaður þegar dælan kom, að
ekki var gerð tilraun til að slökkva
í húsinu, eins og gefur að skilja,
þegar hann var svo magnaður er
hans varð vart, að með naumindum
varð komist út.
Þessa Ieiðréttingu óska eg að þér,
hr. ritstjóri, takið í blað yðar hið
fyrsta og skora eg jafnframt áyður
að segja til hver sendir yðursvona
ósannindi, sem eru eingöngu til að
setja blett á mig, sern á að sjá um
að dælan sé í standi.
Eyrarbakka 4. febr, 1916.
Einar Jðnsson
(slökkvilíðsstjóri).
Aths.
Mér finst herra slökkviliðsstjórinn
óþarflega stórorður. í Suðurlandi
er sagt að það hafi bjargað húsi
E. J., »sem er næst fyrir vestan hve
suðlægur hann var«, og veröur þaö
ekki skilið svo að vindurinn hafi
staöiö á húsið. Suðurl. segir einnig
að dælan hafi reynst »lítt nothæf*
vegna þess að sandur hafi borist í
hana úr sjónum, og er þá frásögn
sögumanns Vísis heldur ekki í
því svo fjarri sanni. — Eg sé því
ekki ástæðu til að birta nafn hans,
enda er eg þess fullviss að þessar
smávægilegu skekkjur í frásögninni
eru ekki sprottnar af fjandskap við
slökkviliösstjórann.
Máíamiðlun.
Lansing ufanríkisráðh. Banda-
rlkjanna hefir ritað stjórnum ó-
triðarþjóðanna bréf og stingur
upplálþvífað^ þær verði ásáttar
um vissar reglur fyrir kafbáta-
hernaði. — En réglur þær sem
hann stingur upp á eru þessar:
1. að mönnum ófriðarþjóð-
anna sem ekki bera vopn, sé
heimilt að sigla um höfin á skip-
um sfnum og megi treysta því
aðfþau fái að njóta alþjóða- og
mannúðarlaga.
2. að ekki megi ráðast á
kaupför án þess þeim sé fyrst
gert viðvart um árásina.
3. að kaupskip þeirra þjóða,
sem eiga í ófriði skuli undir eins
nema staðar og þeim er skipað
það.
4. að ekki megi skjóta á kaup-
far nema það búist til varnar
VISIR
Afgreiðsla blaðsins á Hótel
Island er opin frá kl. 8—8 á hverj-
um degi,
Inngangur frá Vallarstræti.
Skrifstofa á sama stað, inng. frá
Aðalstr. — Ritstjórinn til viðtals frá
kL 2-3.
Sími 400.— P. O. Box 367.
Bruninn á Eyrarbakka.
Hr. ritstjóri!
Greinarstúfur með þessari fyrir-
gögn stendur í heiðruðu blaði yðar
frá 28. jan. 1916 og er þar óþarf-
lega rangt frá skýrt í jafn stuttri
grein; og þar eð mér kemur málið
einna mest við, þá vil eg leiðrétta
villurnar.
Þá kemur fyrsta villan, sem er að
vísu meinlaus, hún hljóðar svo:
»Haldið er að kviknað hafi f hús-
inu frá lampa í Iitlu loftherbergi*. —
Loftherbergi var ekki að tala um í
þessum skilningi, því að húsið var
tvær hæðir rislaust. í ööru iagi
kom eldurinn upp niðri, eftir því
sem næst er komist, en ekki á Iofti.
Svo koma næstu 6 línur og eru
þær aö mestu ósannindi; sú
klausa hljóðar svo:
»Vindurinn stóð af næsta húsi og
var hægt að brjóta niður húsið sem
var að brenna, áður en kviknaði f
annarsstaðar. Ein dæla var til á
staðnum, en hún var ekki í því á-
standi að hennar yrðu not.«
Fyrst og fremst stóð ekki vind-
urinn af næsta húsi, því að hann
stóö a næsta hús, en ekkert hús
Kvennhetjan
frá Loos.
--- Frh.
séð um að tæma hann — og ef
nokkuð er eftir af húsinu okkar,
þá munu þær vera þar enn í
herbergi, sem snýr út að kirkju-
garðinum.
Tveim dögum seinna ætlaði eg
að stelast út og reyna að ná okk-
ur í einhvern mat, því hungrið
kvaldi okkur. Eg var kvíðin því
eg hafði frétt að von væri á
þýskum hershöfðingja til bæjar-
ins og aö nú ætti að setja yflr
okkur herstjórn; með öðrum orð-
um: þjóðverjar bjuggust ekki við
að fara bráðlega burt úr Loos.
þegar eg lauk upp hurðinni
rak eg mig á þýska liðsforingja
og í hóp þeirra var lítill dökk-
hærður maður, sem hinir sýndu
mikla lotningu. Hann hafði sams-
konar húfu og þeir, en hannvar
á ljósum fjóluleitum jakka, grá-
um buxum með rauðum borð-
um og axlaskúfarnir voru úr silfri
með gyltum stöfum. Mér datt
undir eins í hug, að þarna mundi
vera kominn hershöfðinginn.
Hann gekk til mín og sagði:
»Eg er hershöfðingi von . . ..
(eg man ekki nafnið) gerið svo
vel að vísa mér leiðina í þing-
húsið“.
Mér datt í hug, að það væri
nú mér að þakka ef eitthvað væri
eftir af því, en auðvitað þagðieg
og gekk á undan honum. þeg-
ar hann kom í þinghúsið hýrn-
aði yfir honum; honum fanstvíst
að hermennirnir hans hefðu verið
æði duglegir því alt var hér brot-
ið og skemt.
því næst hélt hann yfir mér
nokkurskonar próf.
„Hvar er borgarstjórinn?"
„Hann er í stríðinu*.
„í hvaða.herdeild?“
„það veit eg ekki“.
„það er þó merkilegt! Er hér
þá nokkur prestur?"
»Já“.
»Sýnið mér hvar hann býr“.
Eg fylgdi honum. Prestssetrið
var eitthvert fallegasta húsið í
bænum og fyrir framan það var
fallegur blómgarður. þegar þang-
að var komið kvaddi hershöfð-
inginn mig og gekk inn. Eg veit
ekki hvað hann og presturinn
töluðust við, en svo mikið er víst,
að frá þeim degi voru dátar á
verði fyrir framan dyr prestsins
og honum var bannað að fara út.
Fyrstu dagana í nóvember kom
fyrlr mig lítið atvik, sem hafði I
för með sér alleinkennilega við-
burði. Ungur lautinant kom inn
til okkar og tók að leita í öllum
hirslum, mig minnir að það hafi
verlð borðbúnaður sem hann
vantaði. Við vorum orðin svo
vön að sjá þessar aðfarir þjóð-
verja, að við vorum hætt að kippa
okkur uþp við það. þegar hann
var búinn að ræna nokkrum hníf-
um og skeiðum og láta í vasann,
fór hann að starblína á mig á
óviðeigandi hátt.
Eg ætlaði að fara inn í næsta
herbergi, en hann tók í hand-
leginn á mér og sagði: „Vous
étre mon amie“. (þér vera vin-
stúlka mín).
það var ekki í fyrsta skifti að
þessir herrar voru nærgöngulir
við mig.
Einu sinni á miðri götu ætlaði
einn hermaður að kyssa mig, en
TIL MINNIS:
Baðhúsið opið v. d. 8-8, ld.kv. til 11
Borgarstskrifát. í brunastöð opín v. d
11-3
Bæjarfóg.skrifst. Hverfisg. op, v. d. 10-2
og 4-7
Bæjargjaldk, Laufásv. kl. 12-3 og 5-7 v.d
Islandsbanki opinn 10-4.
K, F. U. M. Alm. samk. sunnd. 81/, siðd
Landakotsspít. Sjúkravitj.tími kl, 11-1.
Landsbankinn 10-3. Bankastjórn til við-
tals 10*12
Landsbókasafn 12-3 og 5-8. Utlán 1-3
Landssíminn opinn v. d. daglangt (8-9)
Helga daga 10-12 og4-7
Náttúrugripasafnið opið P/,-21/, siðd.
Pósthúsið opið v.,d. 9-7, sunnd. 9-1
Samábyrgðin 12-2 og 4-6.
Stjórnarráðsskrifstofurnar opn. 10-4 v. d.
Vifilsstaðahælið. Hcimsóknartimi 12-1
Þjóðmenjasafnið opið sd. þd. fmd. 12-2
Ókeypis lækning háskólans
Kirkjustræti 12':
Alm. lækningar á þriðjud. og föstud.
kl. 12—1.
Eyrna-, nef- og hálslækningar á föstud.
kl. 2—3.
Tannlækningar á þriðjud. kl. 2—3.
Augnlækningar í Lækjargötu 2 á mið-
vikud. kl. 2—3.
Landsféhirðir kl. 10—2 og 5—6.
eða leyti undan. Gefi það upp
vörn þá á að hætta að skjóta á
það.
5. að ekki sé heimilt að
sökkva kaupfari nema ef ekki er
hægt að setja menn út í það til
að flytja það|til hafnar, og að
þá skuli altaf bjarga skipshöfn
og farþegum.
Ennfremur telur Lansing iæp
lega löglegt að vopna kaupför.
Segir f bréfinu að ef ekki verði
gengið að þessum uppástung-
um, muni Bandaríkjamenn ekki
leyfa vopnuðum kaupförum að
koma inn á hafnir hjá sér, nema
eftir sömu reglum og herskipum.
eg var ekki sein á mér og rak
honum duglegan löðrung. Hann
hrökk við og í sama vetfangi kom
þar að liðsforingi, sem kallaði til
hans og hegndi honum samstund-
is. Refsingin var tólgin í því,
að hermaðurinn varð að snúa að
honum bakinu og fékk tilfinnan-
legt spark í rassinn, varð svo að
snúa sér við með byssuna um
öxl og hendina á húfunni og
segja auðmjúkur:
„Ja wohl, herr leueant“.
það var samt auðsætt að liðs-
foringinn hafði ekki gert þetta af
eintómri umhyggju fyrir mér, en
eg gat flúiö undan þessum dað-
ursegg,
En svo eg snúi mér aftur að
hinum lautinantinum, þá var ber-
sýnilegt að hann var mjög upp
með sér og þóttist ómótstæði-
legur.
Eg reiddist yfir mig og hann
hefir hiotið að sjá hvílíkan við-
bjóð eg hafði á honum, þvíhann
slepti mér og fór út, en eg sá
á honum að hann bjó yfirhefnd.
Seinni part dagsins kom hóp-
ur af vopnuðum mönnum og
liðsforingi í broddi fylkingar með