Vísir - 21.02.1916, Blaðsíða 2
Vt f SI R
VISIR
Afgreiðsla blaðsins á Hótel
Island er opin frá kl. 8—8 á hverj-
um degi,
Inngangur frá Vallarstræti.
Skrífstofa á sama stað, inng. frá
Aðalstr. — Ritstjórinn til viðtals frá
U. 2-3.
Sími 400.— P. O. Box 367.
Rúmenar mtfli
steins og sleggju.
Áður en síminn bilaði voru
komnar hingað fréttir um að Rú
menar mundu bráðum ganga í
ófriðinn með bandamönnum. í
útlendum biöðum til 10. þ. m.
má sjá að nærri hefir látið að
svo yrði.
Ber flestum fregnum saman
um það, að ekki muni langt að
bíða þess að Rúmenar hefjist
handa. Frá Rómaborg er símað
8. þ. m. að her Rúmena sé þá
allur undir vopnum og kominn
til landamæranna að vestan og
sunnan. Ennfremur er þess get-
ið að stjórnin hafi beðið Breta
um 10,000,000 sterlpd. lán.
Frá Parísarborg er símað sama
dag að Brantino-stjórnin ætti fult
í fangi með að halda völdum
með því að þeim mönnum færi
alt af fjölgandi sem vildu leggja
út í ófriðinn. í þessum mánuði
áttu að fara fram aukakosningar
í tveim kjördæmum og buðu sig
þar fram tveir austurrískir þegn-
ar af Rúmena-kyni, sem heima
Kvennhetjan
frá Loos.
-- Frh.
sér aftur. Hann var orðinn svo
vanur að sjá dauða og lemstraða
menn, að það fékk ekki lengur
á hann. Hersveitin, sem hingað
til hafði verið í Loos fór burt
um tíma í febrúar, en sú sem
kom í staðinn tók undir eins að
leita að herfangi í húsunum. Auð-
vitað voru félagar þeirra búnir
að hreinsa svo vel til, að þessir
fundu ekki mikið, en þeir blygð-
uðust sin ekki við að taka eld-
húsgögnin út úr höndunum á
okkur, jafnvel matinn, sem við
vorum að tilreiða.
En þetta var víst nokkurs kon-
ar lögreglulið, sem átti að rann-
saka hvort íbúarnir sem flúið
höfðu burt úr bænum mundu
ekki hafa grafið niður fjármuni
sína áður en þeir fóru. Margir
höfðu í raun og veru gjört þetta,
og voru Prússar mjög naskir að
finna felustaðina. Á einum stað
grófu þeir upp kistil með 30 000
eiga í Transylvaníu. Kröfðust
Austurríkismenn þess að þess-
um mönnum væri ekki leyft að
bjóða sig fram. Þeir höfðu báðir
flúið úr Transylvaníu tíl Rúmeníu
og eggjuðu þjóðarbræður sína
þar að hefja ófrið á móti mið-
ríkjunum og ná Transylvaníu.
Austurríki fór þá að senda her
til landamæra Rúmeníu og hið
sama gerðu Búígarar og Pjóð-
verjar.
Er mœlt að Miðríkin hafi sett
Rúmenum þá kosti að þeir lof-
uðu að sitja hjá í þessum ófriði
eða berðust ella. Sömuleðis létu
miðveldin stjórnina í Eúmeníu
vita það, að þau teldu það vera
ófriðarefni, ef þingmannsefnunum
tveimur yrði Ieyft að vera'íkjöri.
Ennfremur að þau teldu það
hlutleysisbrot að selja Bretum
kornvörur, en ekki sér.
Rúmenar svöruðu í fyrstu báð-
um þessum kröfum stirðlega. —
Sögðu þeir að þing þeirra eitt
væri bært að dæma um, hvort
þingmenn þess* væru löglega
kosnir. Og um kornið vœri það
að segja, að Bretar hefðu keypt
það á opnum markaði, og það
hefðu Þjóðverjár getað gert líka.
Þegar hér var komið málum er
sagt að Þjóðverjar hafi verið þess
albúnir að ráðast á Rúmeníu. Sá
stjórnin sér þá ekki annað fært
en að láta að kröfum miðríkj-
anna og lofa að útvega þeim
100,000 járnbrautarvagna af korn-
vörum og sjá um að þingmanna-
efnin frá Transylvaníu yrðu ekki
í kjöri. Neyddi stjórnin þá síð-
frönkum í. þeir voru alstaðar
og altaf á njósnum og á hleri til
að komast á snoðir um hvar
helst ætti að leita. Varð þeim
töluvert ágengt. Einn dag voru
tvær konur að tala um, að vin-
kona þeirra hefði falið alt fémætt
í garði sínum, en látið dálítin
trékross á staðinn til þess að
Prússar skyldu halda að hér
væri hermannseiði — því þess
konar leiði voru á víð og dreif
um allan bæinn. Prússar hler-
uðu þessa samræðu og voru
ekki lengi að finna staðinn, enda
fundu þeir þar kistu með ýmis-
legu fémætu í. En í sama garði
var annar Iítili kross og undir
honum lík af frönskum hermönn-
um. Prússar héldu að þar mundi
annar fjársjóður fólginn og tóku
því að grafa þar. Ætla mætti,
að þeir hefðu byrgt gröfina aftur
þegar þeir sáu þar hálfrotnuð
lík. Nei, í stað þess skemtu
þeir sér við að henda líkunum
sundurtættum út í allar áttir!
Hvaða óbótamenn gátu þetta ver-
ið sem höfðu hjarta til að raska
þannig friði hinna framliðnu ?
í marsmánuði kom hin her-
sveitin aftur. Var hún iila út-
an til að taka aftur framboð sín.
Stjórnarandstæðingar höfðu í hót-
unum við stjórnina um að segja
af sér þingmensku fyrir framkomu
hennar í þessum máium.
Það er talið hafa ráðið gerð-
um stjómarinnar, að hún hafi
örvænt um að bandamenn gætu
veitt sér lið svo að haldi kæmi
og að hún vilji bíða betri tíma.
L. 19.
Enskur botnvörpungur kom að
Zeppelínsloftfarinu L 19 þar sem
það var á reki í Norðursjónum. Á
því voru 22 þýskir loftfarar og
gáfu þeir botnvörpungnum merki
um að bjarga sér. Skipverjar voru
færri og hélt skipstjóri aö Þjóð-
verjar byggju yfir svikum og myndu
reyna að taka af sér skipið. Hélt
hann því til hafnar á Englandi og
sagöi til hvar loftfarið hefði verið
á reki. Sendu Bretar þá herskip að
leita að því en þá var það horfið.
Þróöverjar erú mjög gramir yfir
því að skipstjórinn skylði ekki bjarga
mönnunum úr sjávarháska. Þeir
telja aðfarir hans lítið betri en verk
skipstjórans á Baralong,
Pingtíminn
lengdur.
—:o:—
f vor áttu fram að fara almenn-
ar kosningar í Canada. Borden-
stjórnin bar fram frumvarp um það
að þingtíminn skyldi iengdur um
ieikin eftir bardagann, en henni
barst liðsauki og enn einu sinni
var skift um æðsta yfirmann.
þessi nýi hersir var hár mað-
ur og föngulegur, altaf nýrakað-
ur og strokinn.
Hann ráfaði fram og aftur um
strætin með svipu í hendinni og
var honum meinilla við að sjá
börnin leika sér úti. Hann skip-
aði því svo fyrir að kona væri
fengin til að gæta þeirra. Mér
var falið starfið á hendur, en
mér fanst ekki nóg að gæta þeirra,
mér fanst það einnig skylda mín
að kenna þeim eitthvað. þetta
varð til þess að eg setti skóla á
Siofn. Eg heimtaði að mér væri
vísað á húsnæði, þar sem kjall-
ari væri, svo að eg gæti flúið
með börnin á öruggan stað, þeg-
ar sprengikúlum rigndi yfir bæ-
inn. Eg fann til þess að líf barn-
anna var í minni ábyrgð — og
jafnvel þó eg hefði þessa varúð,
þá voru börnin samt í hættu, því
komið hafði fyrir að fólk sem
hafði leitað hælis í kjöllurum hafði
verið lifandi grafið þegar húsin
hrundu.
Mér var fengið hús við Kirkju-
garðsstíginn, skamt frá heimili
TIL M I N N I S:
Baðhúsið opið v. d. 8-8, ld.kv. til 11
Borgarstskrifit. í brunastðð opín v. d
11-3
Bæjarfóg.skrifst. Hverfisg. op, v. d. 10-2
og 4-7
Bæjargjaldk, Laufásv. kl. 12-3 og 5-7 v.d
Islandsbanki opinn 10-4.
K. F. U. M. Alm. samk, sunnd. 81/, siðd
Landakotsspít. Sjúkravitj.tími kl, 11-1.
Landsbankinn 10-3. Bankastjórn til við-
tals 10-12
Landsbókasafn 12-3 og 5-8. Utlán 1-3
Landssiminn opinn v. d. daglangt (8-9)
Helga daga 10-12 og4-7
Náttúrugripasafnið opið P/,-21/, síðd.
Pósthúsið opið v. d. 9-7, sunnd. 9-1
Samábyrgðin 12-2 og 4-6.
Stjórnarráðsskrifstofurnar opn. 10-4 v. d.
Vífilsstaðahælið. Hcimsóknartími 12-1
Þjóðmenjasafnið opið sd. þd. fmd. 12-2
Ókeypis lækning háskólans
Kirkjustræti 12:
Alm. lækningar á þriðjud. og föstud.
kl. 12—1.
Eyrna-, nef- og hálslækningar á föstud.
kl. 2-3.
Tannlækningar á þriðjud. kl. 2—3.
Augnlækningar í Lækjargötu 2 á mið-
vikud. kl. 2—3.
Landsféhirðir kl. 10—2 og 5—6.
eitt ár. Sir Wilfrid Laurier foringi
stjórnarandsfæðinga kvaðst eftir at-
vikum vera því samþykknr og var
frumvarpið síðan samþykt í einu
hljóði.
Eldur í skipum
—o—
Breska stjórnin hefir gefið út ang-
Iýsingu til skipaeigenda og skipa-
leigjanda um að gæta sín fyrir
Þjóðverjum og þeirra vinum að
þeir komi ekki sendingum í skipin
sem kvikni í af sjálfu sér, þykist
hún hafa komist að raun um að
þeir hafi komið eldfimum sending-
um út í skip svo að kviknað hafi
í farminum.
mínu. Mér leist heldur vel á það,
því niðri var stórt herbergi, er
notað hafði verið til veitinga. Úr
því var gengið um stórar dyr út
í mjó göng, en þar var stiginn
niður í kjallarann. Auðvitað var
herbergið galtómt, en nú var farið
að leita að borðum og bekkjum
og eg fékk jafnvel svarta vegg-
töflu. þó að skólaáhöldin væru
ekki sem fullkomnust, þá tjáði
ekki að fást um það.
Skólatíminn átti að vera frá kl.
9 árdegis til hádegis og frá kl.
2—5 síðdegis.
Daginn sem skólinn byrjaði kom
eg þangað skömmu fyrir 9. Eg
var hálf klökk, mér fanst þetta
svo mikill ábyrgðarhluti og fann
til þess, að mig vantaði alla æf-
ingu í að kenna.
Eg varð hissa á að sjá svo
marga ljósa kolla, því fólkið var
svo fátt í Loos. Eg tók aö telja
hjörðina mína og voru börnin 42,
bæði drengir og telpur á öllum
aldri.
þau elstu voru ekki nema 3
árum yngri en eg sjálf og hefðu
kringumstæðurnar ekki verið svo
sorglegar, þá er eg hrædd um að
eg hefði freistast til að leika mér