Vísir - 11.03.1916, Side 2

VÍSIR
VISIR
Afgreiðsla blaðsins á Hótel
Island er opin frá kl. 8—8 á hverj-
um degi,
Inngangur frá Valiarstræti.
Skrífstofa á sama stað, inng. frá
Aðalstr. — Ritstjórinn til viðtais frá
Id. 2—3.
Sími 400.— P. O. Box 367.
Morgunkjólar. Svunlur. Kvenn
& Telpukápur. Barnakjólar.
Álnavara. Cheviot.Silki. Sliísi o.fl
Saumastofan á Laugavegi 24
Þráðlausa
skeytastöðin
Annað slagið eru menn ein-
att að minnast á þráðlausu
stöðina sem hér verði að setja
upp.— En er það mál nú nægi-
lega athugað? — Er nauðsynin
brýn? — Er líklegt að sú stöð
hafi nokkuð að gera?
Enginn vafi finst mér vera á
þvi að hér eigi að setja upp
skeytastöð á sínum tíma, en þá
skilmálalaust svo myndarlega, að
hún nái bæði til Noregs og Eng-
lands og helst líka til Labrador
í Ameríku. Að vera að setja upp
litia stöð sem að eins nær til
Færeyja — og það nú strax á
meðan »Stóra norræna« félagið
á að sjá um sambandið við út-
lönd — það virðist mér alveg
Kvennhetjan
frá Loos.
---- Frh.
við að húsið var hrunið og hafði
steindrepið alt lögregluliðið og
ensku hermennina sem í kjallar-
anum voru. þetta var það sein-
asta, sem við 'sáum í Loos.
Eftir þessa nýju skelfingu
ákvörðuðu flestir íbúar Loos sig
til að leggja af stað úr bænum
og var þetta þriðjudaginn 28.
september.
Fyrsti áfanginn var að V e r-
,m e 11 e s-hæðinni, það var hættu-
legasti parturinn af leiðinni, því
þangað gátu kúlur óvinanna náð
okkur. Vanalega er hægt að
ganga þessa leið á hálfri stundu,
en við vorum fullar tvær stundir
á leiðinni.
Undir eins og við vorum kom-
in út úr bænum rákum við okk-
ur á skotgrafir. Guð veit að eg
var búin að sjá sitt af hverju
en þetta var samt það versta sem
eg sá, því nú var eg komin á
sjálfan vígvöllinn og Iágu líkin
fráleilt og engum til gagns nema
sem byggja stöðina, útvega efni
og tæki og fá þar aðgerðalítið
starf.
Hvað er nú líklegt að þessi
stöðvarómynd hefði að gera? —
Ekki dregur hún neitt frá þeim
skeytum sem vant er að senda
með sæsímanum. Hún yrði að
eins notuð landa á milli þegar
sæsíminn slitnar á milli Færeyja
og íslands, sem að jafnaði kem-
ur ekki fyrir nema svo sem
einu sinni á 5 árum. En þegar
samband slitnar á milli Færeyja
og Hjaltlands eða á milli Hjalt-
lands og Englands, þá erum vér
samt sem áður sambandslausir,
eða þá jafnt komnir upp á það
»Stóra norrœna* eins og áður.
Pað félag hefir líka hugsað sér
að láta oss ekki fara varhluta af
sínum áhrifum, því að jafnskjótt
sem það heyrði að við mund-
um ætla að setja*á þráðlaust
samband við Færeyjar, þá trygði
það sér réttinn til að hafa þar
lottskeytastöð sem það læst ætla
að reisa. Undandráttur gæti sjálf-
sagt orðið á þessu, því að nor-
ræna félagið þarf sín vegna eng-
ar loftskeytastöðvar, og er þeim
ekki hlynt.
En hvernig sem fer, verður
þessi litla stöð okkar fyrst um
sinn einkum til gamans en til
sáralítils gagns. Einstaka skeyti
kæmu frá slcipum, en þau yrðu
mjög fá, þvi að fæst skip hafa
svo sterk senditæki, að þau dragi
nema stutta leið — og ennþá
fœrri yrðu send til skipa, máske
þarna í hrúgum, þjóðverjar og
Englendingar hver við hliðina á
öðrum, og innan um hálfrotnuð
líkin voru skotvopnin á víð og
dreif, og jarðvegurinn alveg upp-
rótaður af sprengikúlum. Móðir
mín og eg bárum Margréti litlu
til skiftist, en til að komast yfir
skotgrafirnar urðum við að lyfta
henni milli okkar, til þess að
henni kendi ekki of mikið til.
þetta tók tíma og grafirnar voru
margar við drógumst því fljótt
aftur úr hópnum. Til þess að
komast áfram urðum við stund-
um að ganga ofan á líkin og
höfðum við þá engin önnur ráð
en að láta aftur augun. En óvin-
irnir höfðu komiö auga á hópinn
okkar og tóku nú til að skjöta á
okkur. Við urðum því ýmist að
leggjast endilöng á jörðina eða
skríða niður í skotgrafírnar. þó
að telpan væri all hörð þá kveink-
aði hún sér samt og með því
að við nú vbrum orðin á eftir
hinum, þá varð okkur á að efast
um, að við mundum komast
heilu og höldnu yfir hæðina.
Regnið streymdi niður og svo
mikkill var aurinn að varla var
hægt að komast áfram. Einu
að jafnaði svo sem 2—3 á viku,
og það er víst full hátt reiknað
sem stendur.
Til þess að taka við skeytum
frá skipum þarf annars enga
loftskeyta-kraftstöð. Til þess þarf
ekki nema mjög lítilfjörleg áhöld
sem einlægt má setja upp hvar
sem er, og eru reyndar til hér
nú, sem kunnugt er. Auðvitað
mœtti setja slíkt verkfæri upp á
símastöðinni í Vestmannaeyjum
til þess að taka við skeytum frá
þrem skipum sem senditœki hafa
og þar eru stödd nærri. Þetta
mundi kosta lítið og sjálfsagt
líka gagna lítið. Aftur á móti
væri gott að hafa slíkt tæki, af
því að það er svo ódýrt, þegar
útlanda sæsíminn bilar, því að
þá má þó einlægt ná öllum skeyt-
um þráðlaust, sem til landsins
eiga að fara. — Petta hefði iíka
mátt gera nú þessar vikur sem
sæsíminn hefir verið bilaður, ef
»Stóra norræna« félagið hefði
verið beðið um að senda öll
skeyti sem hingað áttu að fara
til þráðiausu stöðvarinnar á Eng-
landi sem bezt heyrist til. Hefði
sú stöð þá getað sent þau hing-
að á alveg tilteknum tíma á
hverjum sólarhring, og skeytin
hefðu komið hingað því nær
tafarlaust.
Eg vil ekki fara nánar út í
þetta að sinni, af því að eg hef
heldur ekki leitað nægilegra
upplýsinga um málið. En sönn-
unarbyrðin hvílir líka á þeim
sem ætla að halda því fram að
vér eigum nú þegar að fara að
sinni sáum við sprengikúlu koma
og flýttum okkur að fleygjaokk-
ur niður; eg lenti ofan á líki af
þjóðverja og fór hrcilur af við-
bjóði um mig, þegar eg varð vör
við það. þó að bæði væri hvast
og rigning vorum við löðrandi
af svita. Aumingja Margrét, sem
sá hvað við vorum orðnar þreytt-
ar, reyndi að ganga spölkorn og
litli bróðir minn studdi hana, en
hún gat aðeins dregist áfram
nokkur spor því hún haföi mik-
inn hita. Fötin okkar voru renn-
vot og böglarnir okkar sömuleiö-
is og vorum við því enn þyngri
á okkur.
En loksins höfðum við það
af, að komast yfir hæðina og í
hlé fyrir kúlunum, en þá vorum
við líka svo að fram komin að
við urðum að hvíla okkur. þarna
sátum við í rigningunni meir en
heila klukkustund. þá sá eg
frakkneskan liðsforingja koma
akandi í litlum vagni. Eg grát-
bændi hann um að hjálpa okkur
og sagði honum í fáum orðum
sögu okkar. Hann tók okkur
með sér í næsta þorp og þar
var okkur sýnt mesta gestrisni.
Margrét var næstum meðvitundar-
T I L MINNISi
Baðhúsið opið v. d. 8-8, Id.kv. ti) 11;
Borgarst.skrifit. í brunastöð opín v. d
11-3
Bæjarfóg.skrifst. Hverfisg. op, v. d. 10-2*
og 4-7
Bæjargjaldk. Laufásv. kl. 12-3 og 5-7 v.d
Islandsbanki opinn 10-4.
K. F. U. M. Alm. samk, sunnd. 8l/, siðd
Landakotsspít. Sjúkravitj.tími kl. 11-1.
Landsbankinn 10-3. Bankastjórn til við-
tals 10-12
Landsbókasafn 12-3 og 5-8. Utlán 1-3
Landssíminn opinn v. d, daglangt (8-0)
Helga daga 10-12 og 4-7
Náttúrugripasafnið opið F/,-21/, síðd.
Pósthúsið opið v. d. 9-7. sunnd. 9-1
Samábyrgðin 12-2 og 4-6.
Stjórnarráðsskrifstofurnar opn. 10-4 v. d„
Vifilsstaðahælið. Hcimsóknartúni 12-1
Þjóðmenjasafnið opið sd. þd. fmd. 12-2
Ókeypis lækning háskólans
Kirkjustræti 12:
Alm. iækningar á þriðjud. og föstud.
kl. 12—1.
Eyrna-, nef- og hálslækningar á föstud„
kl. 2—3.
Tannlækningar á þriðjud. kl. 2—3.
Augnlækningar í Lækjargötu 2 á m.ið-
vikud. kl. 2—3.
Landsféhirðir kl. 10—2 og 5—6.
kosla upp á tiltölulega dýra en
þó of litla sendi-kraftstöð, og
skal hérmeð skorað á þá að færa
að minsta kosti einhverjar senni-
legar líkur fyrir því að sú síöð
yrði ekki því nær hreinn ómagk
á landinu. - H.
Togleður í bréíapósti
Nú fer bréfapóstinum líka að^
verða hætl.
Nýlega tóku Bretar 1265 pakka
af togleðri úr bréfapóstinum, sem
sem gufuskipið Hollandia hafði
meðferðis frá Ameríku og 1390
pakka sem gufuskipið Gelria hafði
meðferðis, sömuleiðis í bréfapósti.
laus af kvölum, þreytu og rculda;
en henni var vel hjúkrað og
okkur var gefið að borða. Eins
og oft ber við, þegar maður
hefir lengi soltið, þá gátum við
aðeins bragðað mjög lítið, en eg
man hvað mér varð starsýnt á
hveitibraugið og vínið! það var
svo langt síðan að eg hafði séð
það.
Liðsforinginn sem hafði misk-
unað sig yfir okkur var svo góð-
ur að útvega okkur far til Beth-
une í bifreið.
það varfarið að dimmaþegar við
komum þangað. Bærinn var full-
ur af breskum hermönnum og
herstjórnin var ensk. Til að fá
hjálp handa Margrétu urðum við
að fara á skrifstofu hennar, en.
þar hittum við franskan höfuðs-
mann sem var okkur mjög góður.
„Hvað gengur að litlu stúlk-
unni?“, spurði hann um leið og
hann klappaði á kinnina á syst-
ur minni. Eg sagði honum það,
og hann bauðst þá til að annast
um að hún kæmist á spítala
„Viltu ekki koma með mér“,
spurði hann Margrétu. og hún
var fús á það. Hann náði í bif-
reið og ók af stað með hana, og.