Vísir - 12.03.1916, Side 2

VÍSIR
ins, þykir þetta hátterni furðu-
legt. Okkur finst skeytingar-
leysið um hagsmuni okkar og
þægindi nokkuð bersýnilegt. —
Afgreiðslan í pósthúsinu gengur
stórum ver en ella mundi, væri
húsnæðið sæmilega rúmgott. —
Afgreiðsluborðið er svo lítið, að
ekki komast að því nema tveir
eða þrír afgreiðslumenn í senn
og tefur hver fyrir öðrum í
þrengslunum.
Afleiðingin verður sú, að við-
skiftamennirnir verða að bíða í
kösinni fyrir framan óþarflega
lengi.
Treður hver á tær annars og
er illhægt að snúa sér við þegar
mest er um að vera. Auðvitað
er það hreinasta furða hversu
liðlega afgreiðslan gengur, þrátt
fyrir erfiða aðstöðu að öllu leyti.
En biðin er óþarfiega mikil samt.
Og í þessu húsnæði verðureng-
in bót á því ráðin.
Blaða-afgreiðslumenn verða að
ryðjast inn úr „biðstofu“-krílinu
með sendingar sínar, inn í myrkra-
skotið þar sem póstur er látinn
niður, þeim mönnum til tafar,
sem þar eru að vinna. þeir mega
til að gera þetta. Annars losna
þeir ekki við blöðin fyr en seint
og síðar meir, því að lítt mögu-
legt er að koma þeim yfir af-
greiðsluborðið, aðallega vegna
þrengsla.
Eg átti nýlega tal um þettavið
einn póstafgreiðslum. — Hann
sagði að þetta sífelda ráp í óvið-
komandi mönnum væri alveg ó-
hæfilegt. það væri alveg það
sama, eins og ef viðskiftamenn
bankanna færu innfyrir borðið og
létu afgreiða sig þar. En þessu
væri ómögulegt að breyta, með-
an afgreiðslan væri þarna. —
Ætti t. d. að láta blaðamennina
bíða, þar til rúm fengist við af-
greiðsluborðið, yrði niðurstaðan
langoftast sú, að þeir yrði útund-
an, þar til mesta „ösin“ væri bú-
in, og gæti það orðið ónota-bið
stundum og væri alls ekki sæm-
andi að bjóða mönnum slíkt.
Gaman væri að geta fengið
vitneskju um það, hvort það er
ætlan landstjórnar og póststjórn-
ar, að láta þetta drasla svona ár-
um saman.
það er dálítið undarlegt, að
fara að rjúka í að byggja póst-
hús fyrir ærna peninga, og nota
það svo ekki, heldur leigja það
Pétri og Páli.
Núverandi afgreiðslustofa er
langt um verri að öllu leyti, en
sú gamla, er notuð var áður en
byrjað var að byggja, svo að hér
er um greinilega afturför að ræða.
Mér finst að landstjórnin ætti
að gera gangskör að því, að póst-
húsið sé notað. Og póstmeist-
ari verður að krefjast þess, að
sér sé afhent húsið til fullra af-
nota þegar í stað.
Eg sé ekki, að rétt geti verið
að láta póstmenn og almenning
gjalda þess lengur, að skotið var
skjólshúsi yfir Landsbankann í
vor. Hann er nú búinn að sitja
þarna fulla 10 mánuði. Á þeim
VISIR
A f g r e i ð s 1 a blaðsins á Hótel
Island er opin frá kl. 8—8 á hverj-
um degi,
Inngangur frá Vallarstræti.
Skrifstofa á sama stað, inng. frá
Aðalstr. — Ritstjórinn til viðtals frá
ld. 2—3.
Sími 400.— P. O. Box 367.
Morgunkjólar. Svuntur. Kvenn
& Telpukápur. Barnakjólar.
Álnavara. Cheviot.Silki. Slifsi o.fl
Saumastofan á Laugavegi 24
Pósthúsið.
Furðulegt má það heita, að
menn skuli sætta sig við annað
eins aflægi og núverandi afgreiðslu-
stofu pósthússins.
það var sök sér að una þessu
sóðaiega greni meðan stóð á
byggingu nýja hússins, því að þá
var víst ekki um annað að gera.
En nú er ástæðulaust að sætta
sig við það lengur.
Póststjórnin hefir komið sér
upp nýju húsi og gæti verið bú-
in að nota það meira en 10 mán-
uði.
En í stað þess að nota húsið
sjálf, gerir hún sér lítið fyrir og
leigir það öðrum. Og ekki er
annað sýnilegt, en að sú leiga
eigi að standa til eilífðar.
Okkur, skiftavinum pósthúss-
Kvennhetjan
frá Loos.
---- Frh.
og létti þungri byrði af okkur,
að hugsa til að hún fengi al-
mennilegt rúm og góða hjúkr-
un.
Móður minni, bróður mínum
og mérvar vísað á hús, sem við
gætum fengið að vera í um nótt-
ina. Við vorum dauðþreytt og
þó að við fengjum ekki annað en
hálm til að liggja á þá fanst okk-
ur rúmið ágætt og hvíldin dá-
samleg. það var nú liðið heilt
ár frá því, að við höfðum sofið
heila nótt í einum dúr, án þess
að hrökkva upp við hvellina úr
sprengikúlum.
þegar við vöknuðum um morg-
uninn fanst okkur kyrðin alveg
ónáttúrleg. Fyrst af öllu fórum
við á spítalann að vitja um Mar-
gréti. Henni leið allvel. það
var búið að ná kúlunni út úr
úlfliðnum, en þá fyrst tóku lækn-
arnir eftir að hann var brotinn.
Sögðu þeir að ekki hefði mátt
seinna vera að gera við hand-
legginn. því næst fórum við að
leita uppi ættingja okkar, því að
okkur langaði til að frétta af
bróður mínum, sem við ekkert
vissum um síðan í sepember
1914. Eg hafði ekki einusinni
getað skrifað honum lát föður
okkar.
Við hittum eina frænku okkar
og var fyrsta spurningin: „Veiztu
nokkuð um Henri, — hvar er
hann ?
Hún leit undan, og vissi eg
undireins hvað það mundi þýða.
„Guð minn góður er hann .. ?“
„Já hann féll hjá B e r r y a u-
B a c, 4. júní, en hann hafði sýnt
af sér mikla hreysti og stóð til
að hann fengi orðu.......“
Móðir mín og eg stóðum agn-
dofa, við áttum ekki einu sinni
tár til að svala sorginni. Okkur
fanst forlögin grimm í okkar
garð. þetta var ekki til að af-
bera: faðir minn dáinn, bróðir
minn fallinn, systir mín særð og
húsið okkar eyðilagt. Við höfð-
um mist allar eigur okkar og
orðið að þola sult og seyru,
þjáningar og auðmýkingar í heilt
ár.
Mér datt alt í einu í hug, að
það hefði verið 4. júní, er bróðir
minn hafði fallið, einmitt þann
dag, þegar eg fékk huðboð um,
að einhver ógæfa vofði yfir mér.
Við fréttum að afi minn hefði
flúið frá W i n g 1 e s og væri nú
staddur hjá föðursystur minni í
S o s n a y. þangað fórum við,
því okkur var þörf á ró og
huggun til þess, að geta áttað
okkur á þessum nýju raunum.
Dag nokkurn fór eg að finna
föðurbróður minn, sem bjó í
Halicourt. Á heimleiðinni
mætti eg bifreið, en eg var gang-
andi. þá var kallað til mín og
bifreiðin staðnæmdist. í bifreið-
inni voru breskir liðsforingjar og
var mér ráðgáta að þeir skyldu
þekkja mig, En þá kom eg
auga á dr. Burns.
Hann heilsaði mér og beiddi
mig að koma upp í bifreiðina.
„Við erum búnir að vera þrjár
klukku'stundir að leita að yður;
hershöfðinginn vill tala við yður“.
„Hvað vill hann mér?“
„þér fáið að sjá það“, sagði
hann brosandi; síðan snéri hann
sér að félögum sínum og sagði:
Ungfrú Moreau og eg höfum unn-
TIL MINNIS:
Baðhúsið opið v. d. 8-8, ld.kv. til 11
Borgarst.skrifjt. í brunastöð opín v. d
11-3
Bæjarfóg.skrifst. Hverfisg. op, v. d. 10-2
og 4-7
Bæjargjaldk. Laufásv. kl. 12-3 og 5-7 v.d
Islandsbanki opinn 10-4.
K. F. U. M. Alm. samk, sunnd. 8‘/, siðd
Landakotsspit. Sjúkravitj.tími kl. 11-1.
Landsbankinn 10-3. Bankastjórn til við-
tals 10-12
Landsbókasafn 12-3 og 5-8. Utlán 1-3
Landssiminn opinn v. d, daglangt (8-9)
Helga daga 10-12 og4-7
Náttúrugripasafnið opið P/,-21/, síðd.
Pósthúsið opið v. d. 9-7. sunnd. 9-1
Samábyrgðin 12-2 og 4-6.
Stjómarráðsskrifstofurnar opn. 10-4 v. d.
Vifilsstaðahælið. Hcimsóknartími 12-1
Þjóðmenjasafnið opið sd. þd. fmd. 12-2
Ókeypis lækning háskólans
Kirkjustræti 12:
Alm. lækningar á þriðjud. og föstud.
kl. 12—1.
Eyrna-, nef- og hálslækningar á föstud.
kl. 2—3.
Tannlækningar á þriðjud. kl. 2—3.
Augnlækningar í Lækjargötu 2 á mið-
vikud. kl. 2—3.
Landsféhirðir kl. 10—2 og 5—6.
tíma hefði hann átt að geta verið
búinn að byggja yfir sig, eða
langt kominn að minsta kosti.—
En eg sé ekki bóla á neinni
byggingu. Eg sé yfirleitt ekki
neitt, sem bendir til þess, að
nokkuð sé um það hugsað, að
Landsbankinn flytji pjönkur sín-
ar úr því húsnæði, sem skylt var
að afhenda pósthúsinu til afnota
fyrir löngu og þaö getur ekkián
verið degi lengur.
Húsnæði það, sem aðal-af-
greiðsla pósthússins er rekin í nú,
er landinu til skammar og al-
menningi til hinnar mestu raunar
og óþæginda.
Kaupmaður.
ið dyggilega saman; mikið verk
liggur eftir okkur“. Sagði hann
þeim frá sjúkrahælinu okkar og
hvernig við hjúkruðum hinum
særðu meðan að skothríðin dundi
yfir.
Við vorum nú komin að bú-
stað hershöfðingjans, nálægt
B e t h u n e, en vegna þess, hvað
lengi þeir höfðu verið að finna
mig, þá komum við of seint, og
hershöfðinginn var á leið út.
Eg var kynt honum og afsak-
aði hann kurteislega að hann gæti
ekki boðið mér inn nú, en hann
lofaði framkomu mína og bætti
við:
„Við munum gera okkar til að
launin verði samboðin hugrekki
yðar“.
Eg var dálítið feimin og vissl
ekki hvort eg verðskuldaði þetta
lof. Eg þakkaði honum fyrir
velvild hans, en heldur klaufa-
lega og eg fann að eg roðnaði.
Samt gat eg ekki stilt mig um að
spyrja:
„Hvernig getið þér vitað þetta?"
„Dr. Burns hefir gefiö skýrslu
um það“. Hann kvaddi mig og
eg flýtti mér á spítalann þar
sem Margrét lá, til að fá fréttir