Vísir - 05.04.1916, Page 2

VÍSIR
VISIR
A f g r e i ð s 1 a blaðsins á Hótel
Island er opin frá kl. 8—8 á hverj-
um degi,
Inngangur frá Vallarstræti.
Skrifstofa á sama stað, inng. frá
Aðalstr. — Ritstjórinn til viötals frá
U. 3-4,
Sími 400,— P. O. Box 367.
Morgunkjólar. Svuntur. Kvenn
& Telpukápur. Barnakjólar.
Álnavara. Cheviot.Silki. Slifsi o.fl
Saumastofan á Laugavegi 24
Rafmagnsstöð,
togarakaup og húsabyggingar.
Hvert af þessum þrem nauðsynja-
málum á að mefa mest, spyrja menn.
— Eins og óhugsandi sé til þess
að framkvæma þau öll í einu.
Eg sé að Mbl. telur mesta nauð-
syn á rafmagnsstöðinni, einkum
vegna hafnarinnar. — Mér dylst
þaö að vísu ekki, að rafmagn er
nauösynlegt bænum til ýmsra fram-
kvæmda, en það get eg ekkiséö.að
ómögulegt sé án þess að vera vegna
hafnarinnar sérstaklega. Eg hefi
séð skip ferma og afferma við
bryggjur, bæði hér og annarsstaðar
án þess aö rafmagn kæmi þar nærri,
eða þyrfti þar nærri að koma.
Það sé fjarri mér að mæla á móti
því, að rafmagnsstöð verði reist hér
heldur fyr en seinna. En eg hafði
ætlað henni alt annað verk en að
kippa úr framkvæmdum bæjarins,
og mér finst þaö vera aö misbeita
rafmagninu, ef þaö á að nota tii
þeBS aö tefja fyrir öðrum nauð-
synjamálum.
f Vestmanneyjum hefir samtímis
verið reist rafmagnsstöð og fengist
við hafnarbyggingu. Ætti Reykja-
vík þá aö vera ókleíft að byggja
nokkrar íbúðir fyrir þurfalinga sína
á meðan að verið er að gera áætl-
un um kostnaö við byggingu raf-
magnsstöövar ? — Því að óhætt
mun að treysta því, að í þann undir-
búning fari ekki minna en eitt ár.
Um togarakaupin ætla eg ekki að
ræða að þessu sinni. Eg skil það,
að ágreiningur geti verið um það
mál, þó eg raunar hafi ekki orðið
þess var aö nein veruleg rök hafi
verið færð gegn hugmyndinni um
togaraútgerð fyrir bæjarfé. En á
þessum tímum, þegar nokkur óvissa
er um markaðinn fyrir afurðirnar,
skil eg að menn geti verið ragir
við að ráðast í hana.
Og það er eg ekki í neinum efa
um, aö húsabyggingarnar eru mest
áríöandi. Húsnæðiseklan var til-
finnanleg í haust, og það eru ekki
miklar líkur til að úr henni rætist
í sumar. Ekki sjáanlegt annað en
að vandræði standi af þessu í
haust.
Og um það mál er enginn á-
greiningur, eins og þaö liggurfyrir.
AUar raddir sem til hefir heyrst,
hafa talið það hyggilegt að bærinn
bygði hús yfir þurfamenn sína. —
Ekki ein einasta rödd hefir andmælt
því með nokkrum rökum.
Og það er auðvitað, að sá byr
sem þetta mál hefir fengiö meöal
almennings, stafar ekki af því, að
menn vilji bara ólmir að Jbærinn
eignist hús, heldur vilja menn að
bærinn byggi til þess að bæta úr
húsnæðiseklunni og til þess^að hann
komi ekki fram sem keppinautur
þeirra bæjarbúa, sem þurfa að fá
leigt húsnæði.
Það er því furðanlegt tiltæki hjá
bæjarstjórninni, í stað þess að byggja’
að fara aö braska í því aö kaupa
gamalt hús, sem misjafnt orð fer
af. — Það má rétt einu gilda hvort
bærinn eignast það hús eða hann
leigir einhvcr önnur greni handa
þurfalingum sínum. Enda er ekki
sjáanlegt að önnur ástæða liggi til
þeirra húsakaupa en að þau spara
fyrirhöfnina við aö fá leigt. — Og
öllu greinilegri samkepni er ekki
hægt að hugsa sér en,þá, að kaupa
húsnæðið ofan af mönnum.
En því má hver trúa sem vill
og getur, að það þurfi að tefja fyr-
ir byggingu rafmagnsstöðvar að bær-
inn lætur byggja 1—2 hús.
Borgari.
Ólafur Friðriksson
og
„Dagsbrún”
Ritstjóri »Dagsbrúnar« hefirsnú-
ist við grein minni í »Vísi« 29. og
30. f. m. eins og eg bjóst við og
ætlaðist til. Ráðist að mér með
persónulegum brigslum, en ekki
reynt að bera blak af sjálfum sér
um þaö, sem var aðalefni greinar
minnar að blaðamenska hans vœri
ósœmileg, að þeirri einu tilraunund-
antekinni, að hann reynir að snúa sig
undan því að ráðist hafi verið að
konum botnvörpungaskipstjóranna f.
grein »Dagsbrúnar« 4. des. í haust.
Þessi neitun ritstjórans er góðra
gjalda verö, þó ósönn sé; hún sýn-
ir það að ritstjórinn hefir einhverja
glætu af hugmynd um að það sé
ekki fjarri lagi að skammast sín fyr-
ir að ráðast meö lognum brígslum
að saklausu kvenfólki. Árásirnar
á skipstjórana reynir ritstjórinn ekki
að verja, og gat hann ekki tekið
betri kost; a ö þ v í 1 e y t i er þetta
mál útrætt frá minni hálfu til þess
er ritstjórinn fær næsta flog.
Brigslyrðum ritstjórans um mig
sem privatmann ætla eg ekki að svara
á prenti, og verður ritstjórinn að af-
saka það. Aftur verð eg að halda
því fram, hvað sem ritstjórinn segir
um málfræðisþekkingu mína að orð-
ið »soöfiski« og »soðfiskur« sé mál-
leysa og vitleysa, þori eg óhræddur
að bera það undir og sæta dómi
þeirra manna, er lært hafa íslenzka
málfræði.
Ritstjórinn hefir gert sjálfum sér
íllan greiða með því að minnast á
»Bíóin« og »Apótekin« aftur sem
»framleiðslutæki«, sú kenning hans
er svo mikil reginheimska, að hún
ein ætti að endast honum til hötuð-
bana, sem ritstjóra, Einhver tak-
mörk verður að setja fyrir glópsku
og vanþekkingu blaöamanna. Hitt
má miklu fremuj vorkenna honum
þó hann viti það ekki að hér á landi
er fjöldi vatna, sem margar álftir
verpa við hvert, og einnig það að
hann skuli ekki reyna að setja kjark
í sig til aö játa vanþekkingu sína
í þessu efni, þegar honum hefir
verið bent á hana, eins og eg geröi,
heldur taka hinn kostinn, að reyna
að vinda sig frá meö heimskulegum
vífilengjum.
Nú mun eg litlu auka við þessa
ádrepu. En eg ætla þó að spyrja
sgnr. Ólaf Friðriksson einnar spurn-
ingar: Man hann ekki að eg hafi
minst á greinina »Trollstjóradýrkun«
við hann, svo hann hafi getað haft
hugmynd um hvernig mér hafi geðj-
ast hún, áður en grein mín kom i
»Vísi«? Muni hann það ekki, þá
ætla eg aö minna hann á að í vet-
ur fyrir Iöngu síðan, ávítaði eg hann
í votta viðurvist fyrir greinina. Gerði
eg það af góðum hug, og ætlaðist
til þess, að hann Iéti sér segjast. en
þegar það brást og hann hélt áfram
uppteknum hætti, þá nenti eg ekki
að þegja lengur við og iðrar mig
þess ckki.
. Bæjarstjórnarkosninguna í vetur
benti eg á í sambandi við óþverra-
austur »Dagsbrúnar« á mann fyrir
veittar velgjöröir, sem öldungis ein-
stætt dæmi í íslenzkri blaðamensku,
og sem á að verða og verðnr til
viðvörunar framvegis hverjum þeim
blaðamanni, sem einhverja nasasjón
vill af því hafa hver sé munur sæmi-
legrar og ósæmilegrar blaðamensku.
— Afleiöinguna er ekki síður á að
benda: greypilegurkosningasigurþess
manns, sem verið er að reyna að
hafa frá kosningu.
Þaö er ílt að málstað verkamanna
og alþýðu sé spilt, en þaö er hörmu-
legt að málgagn sjálfra þeirra skuii
gera það. en þannig fer nú fram,
og mun enn frekar, ef Ólafur Frið-
riksson og ritsamherjar hans fá að
halda áfram þeirri iðju að ata sak-
lausa menn öfundarbrigslum í blaöi
verkamanna.
Árni Árnason
(frá Höfðahólum).
Sagan um Stóra-Björn
Og
andarnefjuspikið
Eftir J. F. Rönne.
Frh.
Myrkrið datt á og storminn
lægði en þá tók við þoka og
rigningarúði með nístingskulda.
Björn vissi ekkert hvar þeir voru
staddir. Honum sýndist hann sjá
fjöll fyrir stafni, en hann hafði
ekki hugmynd um hvaða fjöll
það voru.
Hann lét hleypa rifunum úr
seglinu, svo það stóð nokkra
stund þó blautt væri, en nú var
næstum komið blæjalogn og því
varð að fella.
Þeir lögðu út árar. Björn sett-
ist við formannsárina. En það
var aumi róðurinn. Björn varð
á víxl að skamma og ógna há-
setunum til þess að fá þá til að
halda á árunum og hafa áralag-
ið. En meira gat hanu ekki á-
orkað. Hásetarnir voru slitmátt-
lausir og tóku ekkert á, svo að
bátnum miðaði sama sam ekkert
áfram. Björn var bæði kaldur og
máttlaus, en hann kreysti hand-
fangið á árinni og beit á jaxlinn.
Eg er formaður. Eg er formaður,
tautaði hann í sífellu og réri fram
og aftur með áratakinu. Hann
vaknaði við það að ein árin drógst
og annari ár var barið í hana.
Björn þaut á fætur.
Hvað er að tarna. Hver gerist
svo djarfur að sleppa árinni?
Enginn svaraði honum.
Björn þaut fram eftir þóftun-
um og fram í stafn. — Þar lá
Þrándur litli — það var árin hans
sem drógst.
Sestu upp.
Þrándur hreyfði sig ekki.
Björn laut ofan að honum og
þreifaði á andlitinu — það var
ískalt.
Ætli drengurinn sé dauður,
tautaðí hann og tók í öxlina á
•honum og setti hann upp. Þránd-
ur grét. Þá varð Björn hálfu reið-
ari, en hann hafði verið áður,
og rak Þrándi á kjaftinn. Þránd-
ur stakk höfðinu undir þóftuna.
Frh,