Vísir - 07.04.1916, Page 3

Vj SI R
"VJÍVfeoft.
Þeir, sem viija gera titboð í að byggja og út-
vega efni í tvær bátabryggjur, sem bygðar verða út
frá uppfyilingunni fyrir vestan bryggju Geirs Zoega
kaupmanns, geri svo vei og snúi sér fyrir lO. þ. m.
til hafnarverkfræðingsins, sem gefur ailar nauðsyn-
legar upplýsingar.
Teikningar af bryggjunum eru daglega frá kt.
11—1 til sýnis á skrifstofu hafnarverkfræðingsins,
Tjarnargötu 12, (slökkvistððinnl).
Hafnarverkfræðingurinn í Reykjavík,
5. apríl 1916.
Þór. Kristjánsson.
35 stúlkur
vantar enn til .síldarverkunar. Beztu kjör boöin.
Finniö sem fyrst
Hæst verð fyrir tómar
Steinolíutunnur
gefur
LIVERPOOL.
Líkkistur.
Miklar birgðir fyrirliggjandi.
Séð um jarðarfarir ef óskað er.
Sfmi 93. Hverfisg. 40.
Helgi Helgason
Oddur Gíslason
yfirréttarmálaflufningsmaður
Laufásvegi 22.
Venjulega heima kl. 11-12 og 4-5
Simi 26
VANDAÐAR Og ÓDÝRASTAR
Líkkistur
seljum vlð undlrrltaBir.
. Kisturnar má panta hjá ,
hvorum okkar sem er. ^
Steingr. Guðmundsson, Amtm.st. 4.
Tyggvi Arnason, Njálsg. 9.
Vátryggið tafalaust gegn eldi
vörur og húsmnni hjá The Brit-
ish Dominion General Insu
rance Co. Ltd.
Aðalumboðsm. G. Gfslason
y*. y-atisotv
Laugaveg 29.
Pétur Magnússon
yflrdómslögmaBur,
rundarstíg 4. O Sími|533
Heima kl. 5—6.
vantar
Drengi
til að bera Vísi út um
bæinn.
Bogl Brynjólfsson
yfirrjettarmálaflutningsmaður.
Skrifstofa Aðaisiræti 6 (uppi.)
Skrifstofutími frákl. 12-1 og 4-6 e. h
Talsími 250.
Prentsm. Þ. Þ. Clementz — 1916
Sæ- og stríðsvátrygging
Det kgl. oktr. Söassurance Komp
Miðstræti 6. Tals. 254.
A. V. TULINIUS.
Aðalumboðsmaður fyrir fsland
------- "
Det kgl. octr.
Brandassurance Comp
Válryggir: Hús, húsgögn, vörur
alskonar.
Skrifstofutími 8—12 og 2—8.
Austurstræti 1.
N. B. Nielsen.
Trygð og slægð
Eftir
Guy Boothby.
— Já, þaö er rétf, svaraði Browne.
Og eg er eigandi skipsins. Hverju
á eg að þakka ánægjuna af heim-
sókn yðar? Þér sækið fremur illa
að. Það skemdist hjá okkur vélin
í skipinu svo að viö verðum að
liggja hér meðan verið er að gera
við hana.
— Eg á að flytja yður skilaboð
frá yfirmanni mínum. Hann biður
yður um að leyfa oss að rannsaka
skipið.
— Rannsaka skipið mitt? hrópaði
Browne Það er næsta einkennilegt
erindi. Hvers vegna viljið þér fá
að gera það? ef eg mætti vera svo
djarfur að spyrja að því.
— Þaö hryggir mig að þurfa
að segja yður að viö höfum heyrt
að tilraun ætti aö gera til þess að
koma undan fanga frá eynni þarna.
Og eftir þeim upplýsingum sem
við höfum fengið, þá leikur sterk-
ur grunur á að hann muni vera
hér um borð á yðar skipi.
— Strokufangi hér ámínuskipi?
hrópaði Browne. Honum tókst syo
meistaralega vel að látast veröa hissa.
Þér verðið að fyrirgefa mér, en eg
skil ekki hvað þér eigið við. Þér
haldið þó víst ekki að þaðséstarfi
minn að fara utn heiminn til þess
að hjálpa glæpamönnum til að
strjúka?
— Það kemur ekki mál við mig,
svaraði fyrirliðinn. Alt, sem eg á
að gera er það, að hlýöa skipun-
um yfirboðara minnak Þess vegna
þætti mér vænt um að þér vilduð
Iofa mér að leila í skipinu.
— Já, með mestu ánægju leyfi
eg það, sagði Browne. * En eitt
Iangar mig til að taka skýrt fram
áður og það er þaö, að undir eins
óg eg kem til siöaðra manna aftur
þá fæ eg stjórninni málið í hendur
til þess að hún fari með það eins
og henni líkar bezt. Þér hafið ef-
laust hugsað yður hverjar afleið-
ingar það getur haft fyrir yður
eftirleiöis?
— Eg ber ekki ábyrgð á nein-
um afleiðingum, svaraði hinn. Eg
hlýði einungis skipunum. Eg bið
yður einungis um leyfi til að mega
framkvæma þær. Annars verð eg
að gefa merki um að fá aðstoð
til þess.
— Það þarf ekki, sagöi Browne
með þóttasvip. Ef þér krefjist þess-
arar vitleysu þá skal eg ekki hindra
yður í að framkvæma hana. Mér
þætti samt vænt um ef þér vilduð
heldur hraða yður. VinUr minn
einn er niöri fárveikur. Eg þarf
sem fyrst að komast til lands með
hann.
— Þá er bezt að tefja ekki tím-
ann lengur með óþarfa masi, svar-
aði fyrirliðinn.
Browne snéri sér nú að Mason
skipstóra og gaf honum allar nauð-
synlegar fyrirskipanir. En rússneski
fyrirliðinn kallaði á menn sína að
koma með sér að Ieita í skipinu.
Browne fylgdi þeim. Hann leitaði
frammi í skipinu uni fjórðung stund-
ar, gægðist inn í hvern krók og
kyma en fann ekkert grunsamlegt.
Svo fóru þeir nú aftur á skipið.
En áður spurðu þeir alla skips-
mennina spjörunum úr. Þá leituðu
þeir næst í vélarúminu og loks í
eldstónni, en þá varð Browne fyrst
alvarlega hræddur. Ef aö fanginn
fengi nú hóstahviðu, eins og hann
átti vanda til, þá var svo sem úti
um alt.
— Ykkur langar kannske til að
líta inn í ketilinn, sagði yíirvél-
stjórinn í háði. Það er svo sem
velkomið að eg opni hann, ef ykk-
ur langar til.
— Mig langar ekkert til að sjá
inn í hann, svaraði fyrilliðinn. Hann
fann að verið var að hæðast að
honum.
— Eigum við þá ekki að iáta
hér staðar numið með leitina?
sagði Browne. Hún er fremur ó-
skemtileg fyrir okkur báöa. Hann
vísaöi nú fyrirliðanum upp stigann,
sem lá upp á-þilfarið rétt hjá reyk-
háfnum. En einmitt í því er þeir
voru að fara upp, heyrði Browne
alt í einu ofurlítið hóstakjöltur,
þaðan sem raennirnir voru fólgnir.
Urn leið nam fyrirliðinn staðar og
leit í kringum sig.