Vísir - 09.04.1916, Side 3

VfSIR
Tilkynning. !
Vegna þess að pappír hefir hækkað i verði um rúm 80°/» og
þar sem prentarar iiafa krafist og fengið 25 % kauphækkun frá 1
apríl og prentun blaðanna þess vegna hækkar að sama skapi, þá
sjáum við okkur ekki fært að halda sama auglýsingaverði og áður. ;
Frá í dag höfum við því ákveðið auglýsingaverðið 30 aura j
fyrir hvern dálkcentimeter, en frá því verði veröur uokkur afsláttur j
gefinu eftir samkomulagi og viðskiftamagni.
Mánaðargjald blaðanna hækkar 'frá 1. maí um 5 aura.
Reykjavík 8. apríl 1916.
Viíh. Finsen, »lakob ftflöller,
ritstj. Morgunbiaðsins. ritstj. Vísis.
35 stúlkur
vantar enn til síldarverkunar. Beztu kjör boðín.
Finnið sem fyrst
Laugaveg 29.
Formann og mótormann
vantar til Siglufjarðar næsta sumar.
---- Qóð kjörl ----
Upplýsingar gefur FELIX GUÐMUNDSSON, Aðalstræti 8.
Dfeng
vantar til sendiferða.
Ludvig Andersen,
Kirkjustræti 10.
Vátryggið tafalsust gegn eldi
v'örnr og hmmuni lijá The Brií-
ish Dominion General Insu
rance Co. I.td.
Aöalumboðsun, G. G I I £2% % O Í1
Líkkistur. í
i
Miklar birgðir fyrirliggjandi. j
éð um jarðarfarir ef óskað er. j
Sími 93. Hverfisg. 40.
Heigí Helgason
Drengur
óskast lii sendtíerða á skrifsloíu
hér í bænum. Hátt kaup boðið.
A. v. á.
Hálfflöskur
Drekkið
LYS
CARLSBERG
Heimsins bestu óáfenou
drykkir.
Fást aisíaðar
Aðaiurnboo fyrir ísland
Nathan & Olscn
Sre- og siríðsváiryggmg
Det kgl. oktr. Söassurance Komp
Miðstræti 6. Tals. 254.
A. V. TULiNiUS.
Aðalumboðsmaður íyiir ísland
Dei kgl. ocir.
Brandassurance Cornp
keyptar
Versf. B. H. Bjarnason. ;
VANDAÐAR og ÓOÝRASTAR
Líkkístur
vanííis
Vátryggir; Hús, húsgögn, vörur
alskouar.
Skritsloíutíiní 8—12 og 2—8.
seljum við undirritaðir.
. Kisturnar má pants hjá , .
~ •r hvorum okkar sem er. x
Drengi
tii að bera Vísi út um
bæinn.
Austurstræti 1,
N. B. Nielsen,
Steingr. Guðmundsson, Amtm.st. 4.
Tyggvi Arnason, Njálsg. 9.

Trygð og slægð
Eftir
Guy Boothby.
113 ----
Frh.
— Eg . vona að þér séúð nú
viss um, að maðurinn sem þér
leitiö að, sé ekki hér á skipinu?
sagði Browne.
— Já, algerlega, svaraði hinn.
En eg get nú fullvissað yður um
það, herra, aö við höfðum miklar
iíkur fyrii því að þér væruð valdur
að því, að maöurinn komstundan.
— Það er svo, sagði Browne.
Þér sjáið nú sanit að þér hafið
haft mig fyrir rangri sök. Og leyf-
ið mér nú að kveðja yður. Vél-
stjórinn minn segir mér nú, aö
gert hafi verið við skemdirnar á
vélinni, og vil eg nú heizt koniast
af stað án írekari tafar. En nieðal
annara orða, sögðuð þér ekki aö
þessi frægi gimsleinaþjófur héti
Kleinkopf, og að hann væri rnjög
hætlulegui?
— Hann var einhver slungnasti
gimsteinaþjófurinn í allri Evrópu,
svaraði fyririiðinn. Nú bið egyður
mjög að fytirgefa ait það ónæði
sem eg liefi gert yöur. En niá eg
ekki gefa yður það heiiræði að
fiýta yður sem mest þér getið héð-
an burtu. Það inyndi eg gera væri
eg í yðar sporurn.
— Eg fer iiéðan innan fjórð-
ungs stundar, svaraði Browne.
Nú kvaddi fyririiðinn aftur og
flýtti sér niður síigann ofan í bát-
inn. Browue horfði á eftir hohum
og gat varia trúað því að nú væri
öll liætta úti. Loks fór hann aítur
að vitja vina sinna. Þá datt honurn
alt í einu í hug:
— Hvað gat fyrirliöinn annars
hafa átt við er hann sagði að síroku-
maðurinn héti Kleiukopf, og að
hann væri ekki nihilisti, en gini-
steinaþjófur. Var það mögulegt,
að faðir Katrínar lrefði verið slíkur
maður? Hauu gat ekki trúað því.
Nei, og þusund sinnutn nei. En ef
svo var ekki, hvernig gat þá á
þessu staðið? Fiú Bernstein haföi
kannast við manninn sem föður
Katrínar, *og maðurinn hafði sjálfur
heilsað henni sem dóítur sinni. Það
var eitthvað undarlegí við þetta alt
saman.
Nú hitti hann Mason skipstjóra.
— Yffrvélstjórinn segir að, alt sé
nú komið í lag, herra minn, sagði
hann. Ef þér nú viljið halda af
af síað, þá er eg lilbúinn.
— Því fyr, því betra, svaraði
Browne. Hann leit um leið í áftina
til herskipsins.
— Þá leggjum við undir eins
af stað, svaraði Mason.
— Áður en þér gerið nokkuð,
þá skuluð þér hjálpa mönnunum
til að komast upp úr reykháfnum,
sagði Browne.
Mason jáíaði því.
Browne fór ekki niður fyr en
skrúfan var farin að hieyfast. Hann
gat ekki gleymt orðum fyrirliðans.
Það var ekki iíkiegt að rússnesku
stjórninni hefði skjátlast. En ef svo
var ekki, hvers vegna hafði þá frú
Bernstein fyliyrt að þetta væri fað-
ir Katrínar. Og því hafði þá liðið
yfir hana uin morguninn. Þegar
hami kom inn í setustofuna, þá
sá hann, sér tii undrunar, að Katrín
var þar ein, og Browne sá1 að
hún hafði verið aö gráta.
— Hvað er það nú, sem að
þér amar, góða vina mín? spurði
Browne. Hann lagði handlegginn
yfrum iiana og dró hana innilega
að sér.
— Eg veit ekki, svaraði hún.
En mér líður iiia.
Hann reyndi árangurslaust aö
hugga hana. Eg veit ekki hvernig
á því hefir staðið, að Browne datt
ekki í iiug að spyrja að því, hvern-
ig frú Bernstein liöi. Hann virtis.
hafa gleymt því að hún var til.
Að síðustu bað tiann Katrínu um
aö koma með upp á þilfarið. Hann
sagði aö goian myndi hressa hana.
Hún stóð þegar í stað upp og fór
ineð honum. Browne hafði, meö-
an hún var aö búa sig, fariö inn
til Fooíe og sagt honum, hvernig
astæðurnar væru, Maas svaf vært
í rúminu.
— Guði sé tof, að við erum
slopnir, sagði Fooíe. Nú má þessi
vinur okkar vakua, hvenær sem
hann vill.