Vísir - 19.04.1916, Blaðsíða 3

V fs I R
Karlmanna
íÉl; Regnkapur
ss l W
í stóru úrvali.
I h Brauns Verzlun,
— Reykjavík. — V’'
Aðalsiræii 9.
Drekkið
LYS
CARLSBERG
Heimsins bestu óáfengu
drykkir.
Fást alstaðar
Aðalumboð fyrlr ísland
Nathan & Olsen
Sultutau og
niðursoðnir ávextir
Döðlur,
Gráfíkjur, Kókó og
Súkkulaði
að vanda best og ódýrast
í versl.
Asgr. Eyþórssonar,
Sími 316. Austurstr. 18.
s\ómeYm 03 sVúIIuxy
— vanar fiskverkun — geta feng-
ið atvinnu á Austfjörðum í sum-
ar. Hátt kaup. Semjið við Jón
Sveinsson, Amtmannsstíg 4, —
Heima kl. 4—6 e. h.
JSest aS au^sa
\
Barátta hjartnanna
Eftir
E. A. Rowlands.
Frh.
Rósabella, hvað er það sem þú
ert að fara með ? spurði hann
æstur. Hvaöa ný gritndarverk eru
þaö sem þú nú ætlar að fremja á
mér? Hvað á eg að skilja við orö
þín? Haföu mig ekki að leikfangi
— fyrir guðs skuld geröu þaö
ekki. Vertu nú einu sinni eins og
þú átt að þér og gerðu nú enda
á þeim sálarþjáningum sem eg hefi
liðið þín vegna í tvö síðast liðin
ár. Þú ert unnustan mín, Rósabella.
Fyrir tveim árum síöan lofaðir þú
að verða konan míu. Þau hafa ver-
ið bæði beisk-sæt þessi ár, en ást
mín hefir haldið mér uppi. Eg
hefi umborið alt með þögn og
þolinmæði vegna þess hve vænt
mér þótti um þig, og vegna þess
að eg haföi von um að þú yröir
einhvern tíma konan mín. Þaö er
það sem hefir veitt mér styrk í
raunum mínum. En nú — nú
Rósabella, get eg ekki beðiö leng-
ur. Nú hefir þújeikið þér nógu
lengi aö mér og hjarta mínu. Nú
krefst eg réttar míns. Eg krefst þess
aö trúlofun okkar skuli vera gerð
opinber almenningi og hjónavígsl-
an fari fram svo fljótt sem auð-
ið er.
Rósabella haföi haldið áfram að
þurka af myndunum, sem höföu
verið hengdar upp á veggina.
Hún hló kuldalega aö hverri
setningu. sem hann sagöi.
— Góði Ruperf, haföi hún sagt
hálf mæðuleg á svipinn. En hvað
þú getur verið líkur öllum öðrum
karlmönnum. Þú hefir, eftir því
sem þú sjálfur segir beðið í tvö ár,
og allan þennan tíma hefir þú liðið
sárustu sálarkvalir, og allan þenn-
an tíma hefir þú haft nóg tækifæri
til að tala um þetta viö mig, og
svo velurðu einmitt þetta kvöld
þegar eg hefi engan tíma til aö
hlusta á þig. Þú hefir enga hug-
mynd um það, Rupert, að menn
geta stundum haft margt og mikið
að gera.
— Það getur vel verið að eg
hafi ekki valið sem heppilegastan
tíma, en mér er þetta fullkomin
alvara, hafði ungi maðurinn svar-
að. Og eg elska þig, Rósabella,
hafði hann sagt lágt. Eg elska þig
meira en mitt eigið líf.
Hún hafði brosað að honum en
haldiö samt áfram við það, sem
hún var að gera.
Rupert hafði nú gengið til henn-
ar og rétti nú fram hendurnar til
hennar.
— Elskan mín, hafði hann sagt
ofur lágt og stamandi. Þér er ákaf-
Iega hætt við því að vera nokkuð
bituryrt. Þú veizt því ekki, Rósa-
bella, þaö er eg alveg viss um,
hvað mikið þú særir mig þegar
þú ferð með mig eins og þú hefir
gert í dag, þegar þú hæðist að ást
minni og hlærð að von minni. Eg
vildi óska að þú vissir hvað eg
tek út þegar þú talar eins og þú
hefir gert í dag.
Rósabella hafði snúið sér að
honum og strokið létt og fimlega
meö fjaðrasóp yfír andlit hans og
hendur. Svo haföi hún haldið þá
ræðu sem sagt var í upphafi þess-
arar sögu, og Rupert hafði hlustað
á hana eins og maður, sem neydd-
ur er til að heyra orð sem hann
ekki vill heyra.
Nú hringdi dyrabjallan og trufl-
aði það algerlega hugsanagang
Ruperts og Rósabella hafði hætt að
þurka af.
— Þetta hlýtur að vera Emma,
hrópaði hún. Rupert, nú verður
þú að fara. Nú þarft þú ekki að
vera hræddur við það lengur að eg
sé einsömul, og þú verður ein-
ungis fyrir okkur ef þú bíður hér
lengur.
— Má eg finna þig á morgun,
Rósabella? sagði Rupert um leið
og hún fékk honum hattinn og
ýtti honum út úr herberginu.
— Æ, vertu nú ekki svona ótta-
lega leiðinlegur, hrópaði Rósabella
óþolinmóð. Hvernig á eg að geta
sagt um það! Þú mátt vera viss
um aö eg skal senda eftir þér, ef
eg þarf að finna þig. Vertu nú
sæll.
Það var einn þátturinn í undan-
farni Rósabellu, að hún altaf
sagöi sannleikann og ekkert nema
sannleikann. Hún ýtti honum út
í ganginn. Þar stóð ung og lag-
leg þjónustustúlka með gulan kassa
í hendinni.
— Vertu nú sæll, sagði hún og
andlitið Ijómaði af fögnuöi yfir því
að hann skyldi vera farinn. Vertu
nú sæll, gamli heimski Rupert, Láttu
þig dreyma um mig.
Hún skelti hurðinni á eftir sér
en Rupert gekk niöur steinriðið
með tárin í augunum og honum
fanst hjartað I brjóstinu vera þungt
eins og það væri úr blýi.
II.
Samkvæmislíf borgarinnar var í
fullu fjöri og Rupert fór ekki
varhluta af heimboðum og danz-
leikum. Hann hafði engan frið fyr-
ir heimboöum.