Vísir - 01.05.1916, Blaðsíða 3
V Í.S'I R
\tzx stúlkuv sem »Wa sét \ sUdav-
\j\tvt\u \ sumat o$ \)U\a Já $63 &yóv, »Uu á3
UUa scv up^\\s\t\$a á *^3esUxx$öUx Só
^upp\^ M. Z--\ oc> 2»—9*
Nokkra verkamenn
vantar við kolagröft á Vesturlandi.
Kaup: 80 krónur á mánuði og ókeypis fæði og húsnæði.
8 stunda vinna á sólarhring.
Hver verkamaður hefir Ieyfi til þess að vinna 3 smáiestir af kolum
í frístundum sínum og á hann sjálfur þau kol.
Ennfremur vantar: kvenmann til að matreiða. Hátt kanp!
^rVuuÆ &uðm. &tt§mux\&ssot\
Hverfisgötu 35 uppi. Heima frá kl. 5—8.
Stórt .úrval af
Linoleumdúkum
í Bankastræti 7.
Preiitsmiðja Þ. Þ. Clemeníz, 1916.
Bæjarins ódýrasta
Yeggfóður (Betræk)
í Bankastræti 7.
j^^MTRYGGINGVV^Jj
Vátryggið tafarlaust gegn eldl
vörur og húsmuni hjá The Brit-
ish Dominion General Insu
rance Co. Ltd.
Aðalumboðsm. G. Gíslason
Sæ- og stríðsvátrygging
Det kgl. oktr. Söassurance Komp.
Miöstræti 6, Tals. 254.
A. V. TULINIUS.
Aðalumboðsmaður fyrir fsiand
Det kgl. octr>
Brandassurance Comp
Vátryggir: Hús, húsgögn, vöru-
alskonar.
Skrifstofutími 8—12 og 2—8.
Austurstræti 1.
N. B. Nielsen.
Líkkistur.
Miklar birgðir fyrirliggjandi.
Séð um jarðarfarir ef óskað er
Sími 93. Hverfisg. 40.
Helgi Helgason
VANDAÐAR og ÓDÝRASTAR
Líkkistur
seljum vlð undlri-itaðir.
■v Kisturnar má panta hjá .
hvorum okkar sem er.
, Steingr. GuBmundsson, Amtm.st. 4.
Tryggvi Arnason, Njálsg. 9.
Pétur Magnússon,
yfirdómslögmaður,
Grundarstíg 4.
Sími 533 — Heima kl. 5—6
Oddur Gfslason
yf irróttarmálaflutnlngsmaður
Laufásvegi 22.
Venjulega heima kl. 11-12 og 4-5
Sími 26
Bogl Brynjólffsson
yflrréttarmálaflutningsmaður,
Skrifstofa í Aðaistræti 6 [uppij.
Srifstofutími frá kl. 12—1 og 4—6 e.
— Talsími 250 —
JSesV aé aw$l\\sa
\ "0\s\.
Barátta hjartnarma
Eftir
E. A. Rowlands.
15 -----
Frh.
UtJgi maðurinn leit á hana með
aðdáun. '
— Eg hefi aidrei fundið til neins
óhraustleika fyr en í kvöld, sagöi
hann.
Rósabella brosti.
Svo að eftir alt saman þá þoldi
hann ekki að vera návistum við
hana. Hún var bæði þakklát og um
leið reið. Hana langaði til að glíma
dálítið við þennan mann. Hann
hafði ekki litið út iíkt því eins
veiklulega og Rupert, en svona
hafði farið. Allir voru þeir eins,
þessir karlmenn. Hún varp öndinni
mæðilega.
— Setjist þér niður og segið
mér eitthvað frá ferðum yðar, sagði
hún. Hann hlýddi eins og hlýðið
barn. Hún hlustaði á og var svo
blíð á svipinn að hann gleymdi
því sem á undan var farið.
Það var orðið nokkuð framorð-
Ungfrú Margot sat úti í einu
^°rninu og talaði við Rupert. Hún
beiö jþess að bróðir hennar kæmi.
Stúlkan" var orðin mjög þreytt. Og
nú varð hún alt í einu náföl, svo
að Rupert flýtti sér að fara að leita
að Chestermere. Hann varð mjög
glaður yfir því að finna þau sitj-
andi saman, unnustuna og hann,
því að hann langaði mjög til þess
að þau yrðu góöir vinir. Hann
sagöi Chestermere nú frá því, hve
systir hans væri oröin þreytt.
Rósabella leit hvast á Rupert,
þegar hann kom til þeirra. Og hún
varð einkennilega harðneskjuleg á
svipinn þegar hún sá að Chester-
mere stóð á augabragði upp, er
Rupert hafði talað við hann, til
þess að fylgja systur sinni heim.
Henni fanst það vera móðgun að
hann gat án áreynzlu, aö því er
virtist, slitið sig lausan frá henni.
Hún kvaddi hann mjög þurlega,
og leyfði síðan Rupert að leita að
fötunum hennar og fylgja henni út
að vagninunt þar sem fylgdarkona
hennar beið eftir henni. Hún hafði
geispaö hræðilega síðasta hálftím-
ann, en ekki þorað að ávarpa Rósa-
bellu af þvf að hún var svo sokk-
in niður í að tala við Chestermere.
— Það væti afbragðs gifting
fyrit hana, hugsaði frúin með sjálfri
sér. Því að þótt hún sé fögur, þá
er hún samt svo sérvitur, aö hún
heföi gott af að komast undir hand-
leiðslu kjarkmikils manns. Chester-
mere er sýnilega hrifinn af henni,
en svo er nú þessi trúlofun þeirra
ungfrú Forbers og hans. Þetta get-
ur Ifka veriö einungis bráðabirgða-
ást. Skyldi annars nokkuð vera hæft
í trúlofun þeirra, Chestermere og
Katrínar Forber. Ef svo er, þá
hlýtur það að vera vegna þening-
anna. Annað get eg ekki hugsaö
mér.
Þannig rausaði frúin viö sjálfa
sig á meöan þær voru á Ieiðinni
heim,
Rósabelia sýndi það ekki í neinu,
að hún væri hrifin af Chestermere,
fremur en öðrunt.
— Hvernig stendur á því, sþurði
hún frú Farquhar á leiðinni heim,
að fólk sem hefir ferðast um heim-
inn finst þaö vera fremra hinum,
sem heima sitja, Þeir eru miklu
meiri metin fyrir sér.
— Fyrir alla muni spurðu mig
ekki um slíka hluti nú um þetta
leyti dags, svaraði vinkona,'=hennar
hlægjandi. Er annars Chestermere
mikill á lofti? Eg hefi aldrei tekið
eftir því að hann væri það. Mér
hefir jafnan geðjast vel að honum.
Hann er dálítið öðruvísi en allir
aðrir. Hann hlýtur að veröa ágætis
eiginmaöur. Katrín er hamingju-
samur kvenmaður.
Rdsabella snéri sér snögt við.
— Hver er nú Katrín? spurði
hún.
— Katrín er yndisleg stúlka,
sem er eitlhvað skyld Chestermere
langt fram í ættir. Hún er uppi í
sveit með móður sinni, og það er
sagt aö þau hafi veriö trúlofuð
síðan þau komu úr barnaskólanum,
hún og Chestermere. Hún fær
mikinn arf, bætti frú Farquhar við.
Faðir hennar var mjög ríkur, en
eg hefi heyrt, að hún fengi ekkert
af arfinum, ef að hún vill ekki
giftast Chestermere. En auðvitað
kemur ekki til þeirra kasta. Hvf
ætti það líka að koma fyrir?
— Nú eruð þér farnar að Ieggja
fyrir mig spurningar í stað þess
að svara mér, sagði Rósabella og
brosti. Nú nam vagninn staðar
og Rósabelia hraðaði sér sem mest
hún mátti upp í svefnherbergið sitt.
— Loksins finst mér eg vera
farin að hafa ögn gaman af iífinu,
sagði hún við sjálfa sig. Við skul-
um nú sjá tii. Hvar hefi eg heyrt
getið um þessa Katrínu Forber
áður? Var það á Mardenwold?
Hún hristi höfuðið.
— Nei, Agnes frænka hefir ekki
minst á hana. Þá hefir það verið
Margoí, Já, stendur heima. Hún
var boðin til Chestermere-fólksins
um daginn, þegar Margot bauð
upp á teið.