Vísir - 18.05.1916, Qupperneq 3

VljSIR
^pevr sem ejVu Ux\d\ W ^axVöJluxae^-
unav \ SfeóteooY?M\oltt m»V\ i sVaSnum
\»Y\S\uda$ ZZ. V m. St. U^-Xoa voySuy ^e\m
\
Vá útm«U latvútö geatv a™tösti»
Borgarstjórinn í Reykjavík 17. mai 1916.
K. Zimsen.
Nokkrir
duglegir sjómenn
geta fenglð atvinnu á Austfjörðum.
*$.í\S. feawp.
Upplýsingar hjá h/f Timbur & Kolaversluninni Reykjavík.
4
Nokkra duglega sjómenn
ræð eg til Siglufjarðar. — Agset kjörl
S‘\gUY%UY ^ÖYSWUV^QU,
Bókhlöðustíg 7. Heima kl. 8—10 síðdegis.
"\JLtm»Ut\$ Jet $Yam
\ <y°ss>,02swáv' máuud. ZZ. M. U1|2--V^1|2
\ JtoYÍuYm^Y\ — ----- V1^
\ ^auísYÚYm^Yv — ----- &1|2--S»
Peir sem vilja fá land til mótöku mœti á þessum tímum.
Borgarstjórinn í Reykjavík 17. maí 1916.
K. Zimsen.
D
LÖGMENN

Pétur (Vlagnússon,
yfirdómslögmaOur,
• Hverfisgötu 30.
Sími 533 — Heima kl. 5—6
Oddur CSísiason
yflrréttarmáJaflutnlngsmaOur
Laufásvegi 22. *
Venjulega heima kl. ll-12og4-
Simi 26
Bogi Brynjólfsson
yflrróttarmálaflutnlngsmaOur,
Skrifstofa í Aðalstræti 6 [uppij.
Srifstofutimi frá kl. 12— og 4— 6 e.
— Talsími 250 —
^C&upÆ *)}\5\.
Prentsmiðja Þ. Þ. Clementz. 1916.
Vátryggíö tafarlaust gegn eldi
i vðrur og húsmuni hjá The Brit•
ish Dominion General Insu
rance Co. Ltd.
Aðaiumboðsm. G. Gfslason
Det kgl. octr.
Brandassurance Comp.
Vátryggir; Hús, húsgögn, vöru-
alskonar. Skrifstofutími8-12 og -28.
Austurstræíi 1.
N. B. Nielsen.
SeudÆ au$t^s\t\$*Y
UmawU^a
Barátta hjartnanna
Eftir
E. A. Rowlands.
32 ----
Frh.
Hinn frábæri hðrundslitur Rósa-
bellu naut sín nú enn betur sakir
þess að kjóllinn, sem hún var í,
var dökkur og fór henni mjög vel.
Var hann prýddur með ýmsu
skrauti. Á höfðinu hafði hun barða-
stóran, svartan hatt, og um hálsinn
keðju úr demöntutr. og öörum gim-
steinum, mjög snotrá, en þó ekki
sérstaklega íburöarmikla.
Keðjan var gjöf frá Rupert, og
þótti honum mjög mikið varið í
áð hún skyldi skreyta sig með
henni.
Rósabella tók allri kurteisi ung-
frú Forber mjög náðuglega.
— Það er unaðsiegt hér, sagði
hún, þegar stóll hennar var settur
einmitt þar, sem frú Chestermere
hafði tiltekið. En verið þér ekki að
gera yður neitt ómak mfn vegna,
ungfrú Forber. Eg veit að margir
vilja hafa yður hjá sér í kvöld.
Og vegna þess yfirgaf Katrfn
hana.
— En hvað þetta er elskuleg
stúlka, sagöi hún við frú Chester-
mere, þegar hún var komin inn í
innia herbergið, og var móðir FiL
ipps því samþykk.
Litlu síðar kom Edward Antro-
bus lávarður, og undir eins og
Katrfn leit hann augum, sá hún,
sér til mikillar sorgar, að sögurnar,
sem hún hafði heyrt um hann,
væru, því miður, alt of sannar.
Útlit hans var þreytulegt og svall-
aralegt. Öll framkoma hans var
einhvern veginn óþjál og kærulaus.
Hún heilsaði honum mjög kurteis-
lega, og komst við af því, þó henni
sárnaði það í aðra röndina, að sjá
hvaö hann varð einlægiega gtaður
yfir því að sjá hana aftur.
— Eg þarf að tala við þig undir
fjögur augu, eftir nokkrar mínútur,
Teddy, sagði hún. Eg þarf að
sneypa þig —- já, sneypa þig al-
varfega ?
Edward lávarður hló óþýðlega.
— Já, alveg rétt. Setjast að þeim,
sem er yfirunninn! Allur heimurinn
hagar sér þannig, en samt hafði eg
nú haldið að þú myndir breyta á
annan veg.
Katrín leit til hans blíðlega.
— Seztu niöur og yrtu á frú
Chestermere, Teddy, sagöi hún.
Hún segir mér að hún hafi ekki
séð þig mánuðum saman.
Frá blómahúsinu hafði Rósabella
gætur á þessu samtali. Hún tók
eftir ólundarsvipnum á unga mann-
inum og áhyggjusvipnum á andliti
Katrínar. Hana grunaði að hér
væri eitthvaö á seyði, og háðbros
lék um varir hennar.
— Þessi »engill« lávaröarins er
auðsjáanlega ekki hafinn yfir al-
gengt daöur. Hver sayldi maður-
inn vera? Eg get ekki komið hon-
um fyrir mig, þó eg hafi, auðvit-
að, séð hann fyr.
Hún hallaði sér áfram og veitti
ungfrú Forber nákvæma eftirtekt.
Því næst spurði hún Rupert, án
þess þó að láta neina forvitni í
ljósi, hver maður þessi væri.
Rósabella hnyklaði brýnnar, þegar
hún varð þess vísaii hve tíginbor-
inn þessi ungi aðdáari Katrínar var.
— Edward Antrobus! Hann,
sem á vissa nafnbótina, sagði hún
við sjálfa sig. Þessi stúlka með
stóru, brúnu augun og mikla gula
hárið á peningunum sínum mikið
að þakka. Mér þætti gaman að
vita hvort Katrín Forber ímyndar
sér að slíkir menn myndu koma til
hennar væri hún að sama skapi
fátæk og hún er nú auðug. Trú-
lofuö jarli nú þegar, og hafandi
tilvonandi hertoga á valdi sínu.
Það er ekki svo illa af sér vikið.
Rósabella hló með sjálfri sér.
Henni faust væntanleg hégómagirni
Katrínar svo kátleg, og þó — i
fyrsta sinni á æfinni varð Rósabella
vör við einhverja ónota tilfinningu
— ekki reiöi né gremju, heldur
öfundsýki.
Alt það, sem eitthvert verömæti
hafði, alt sem laut að tign og
skrauti, var, eins og sagt hefirver-
ið, það sem mest hafði aðdráttar-
afl og áhrif á þessa sérstaklega
sjálfselskufullu^og harðbrjósta stúlku.
Hún var ekki metorðagjörn. Hún
var aðeins og eingöngu e i g i n-
g j ö r n. Hún öfundaði Katrínu,
af því hún áfti alt þetta, sem hún,
Rósabella, áleit eftirsóknar verðast
í Iffinu. Henni fanst það mjög
niðrandi fyrir sig, að hún, sem var
fegurðin sjálf, og, að sínu eigin
áliti, Katrínu fremri í öllu, skyld
ekki vera jafnoki hennar hvaðauð-
legðina snerti. Sízt af öllu gat
Rósabella fundið hiá sér tilhneig-
ingu til að hugsa vingjarnlega til
stúlku, sem hafði sýnt að hún var
máttugri en hún.
Öldungis ný og sár tilfinning
hafði snortið hana, þegar hún fékk
símskeytið frá Chestermere í Hur-
linghaui, og hún fékk að vita að
hann hafði kosiö sér aðra einmitt
þegar henni lék hugur á honum.