Vísir - 20.05.1916, Blaðsíða 3

VlSIR
Atvinna,
Sjómenn og stúlkur vanar fiskverkun geta fengið góð kjö: á
Austfjörðum.
Langur atvinnutími og reglubundin vinna. Fríar ferðir.
Gerið svo vel að tala við mig frá 6—8 síðdegis
á Stýrimannastíg 5.
Kristinn Jónsson.
NOKKRA MENN
rœð eg til símalagningar í sumar út um land.
Hátt kaup!
BRYNJÓLFUR EINARSSON,
Kárastöðum.
^pe\r sew o^a ejt\\ tawA\ tit
ut\aY \ S^ótavö\5u^\otU mæt\ á staBuum
Ip.m. M. \)e\Suv ^peim
\i útmætt taud\3 $xe\ðslu tei^uuuar.
Borgarstjórinn f Reykjavík 17. maí 1916.
K. Zimsen.
Fernisoiía fæst á Laugavegi 73.
L_
LÖGMENN
3lá$u\ugarsto$au
á *y,6tet ^staud
hefir altaf starfsfólk á boöstólum
— óskar lfka eftir margs konar fólki
y. 7. U
VŒRINGJAR vinna á Melun-
um f kveld frá 6V2.
StúIka
óskast nú þegar tit að ganga um
beina í Kirkjustræti 8 B.
Bann.
Hér með er öllum stranlega
bönnuð öll umferð um tún mitt,
»Hlíðarhúsatúnið« nr. 2.
Börn ámint um að vera þar
ekki að leikjum, eða bera út á
það grjót eða annan óþverra.
vVerði þessu ekki hlýtt, mun
eg tafarlaust leyta réttar míns,
samkvæmt lögum.
Guðm. Olsen.
Pétur Magnússon,
yfirdómslögmaður,
Hverfisgötu 30.
Sími 533 — Heima kl. 5—6
Oddur Gfslason
yflrréttarmálaflutnlngsmaður
Laufásvegi 22.
Venjulega heima kl. ll-12og4-
Simi 26
Bogl Bryn]6lfsson
yflrréttarmálaflutningsmaöur,
Skrifstofa í Aöalstræti 6 [uppi).
Srifstofutimi frá kl. 12— og 4—6 e.
— Talsími 250 —
V'átryggið tafarlaust gegn eldl
vörur og húsmuni hjá The Brit-
ish Dominion General Insu
rance Co. Ltd.
Aðalumboðsm. G. Gíslason
Det kgl. octr.
Brandassurance Comp.
Vátryggir: Hús, húsgögn, vöru-
aiskonar. Skrifstofutími8-12 og -28,
Austurstræíi 1.
N. B. Nielsen.
ex fcezta, Ma&uí
*}Caup\8 "\3\5\.
Prentsmiöja Þ. Þ. Clementz. 1916.
StwdÆ au$t^su\$at
ttmat\U$a
Barátta hjartnanna
Eftír
E. A. Rowlands.
34 ----
Frh.
Rupert snéri sér óþolinmóðlega
við i stólnum. Hann fann á sérað
eitthvaö gekk að Rósabellu. Hann
þekti hana svo vel, áð ekkert, sem
hún aðhafðist, kom honum áóvart.
Samt sem áður var hann, bæði að
eðlisfari, og þó éinkum sakir ment-
unar sinnar og uppeldis tiijög næm-
ur fyrir öllu því, sem honum þótti
víkja frá því sem álitið er sóma-
satnlegt framferði. Og inst í huga
hans hreyfði sér sár gremja yfir
því að ástmey hans skyldi hafa fast-
ráðið að hegða sér svo gagnstætt
öllum viðteknum venjum að ætla
sér að dvelja í London verndarlans.
Hann setti sér fyrir sjónir óttann
og furðuna sem myndi grípa móð-
ur hans, þegar hún fengi að vita
um þessar kenjat Rósabellu.
Enn sem komið var hafði frú
Featherstone ekkert minst á þetta í
•einu af sfnum mörgu bréfum til
®°nar síns, og Rupert þótti mjög
vænt um þaö, þó hann vissi vel
að það var skapraun, sem aöeins
var slegið á frest að minnast á.
Hann var svo einlæglega áhyggju-
fullur út af ástandi Rósabellu á
því augnabliki, sem hann hafði
framborið ósk sína um aö skrifa
frú Tempest, að hann hafði ekki
gert sér grein fyrir að misskilja
mætti orð hans.
Hann var mjög áfram um hvorki
að segja né aðhafast neitt það, sem
gæti angrað Rósabellu.
En hann hefði getað sparað sér
allan kvíða því viðvíkjandi. Rósa-
bella hafði hugann fastan við miklu
meira áríðandi hluti en tiIEinningar
hans um hið gamla umræðuefni
hvaö væri sómasamleg hegðun eða
ekki.
í fyrsta sinni á æfinni fann hún
til hugraunar, — og hún var langt
frá því að vera ánægð yfir því.
Hið kalda, eigingjarna, metorðafíkna
hjarta hennar var sári sært, og
hún varð bæði hrygg og reið er
hún varð þess vör, ekki þó svo
mjög vegna afleiðinganna heldur
vegna orsakarinnar til þessa óvel-
komna hugarástands.
Auðmýking, hin sárasta auðmýk-
ing, sem hjarta nokkurrar konu get-
ur orðið fyrir hafði orðið hlut-
skifti Rósabellu Grant og smátt og
smátt fengið yfirhöndina síðustu
dagana undanfarið. Og hugarkval-
irnar sem hún leið, þegar hún var
orðin sér þessa ástands meðvitandi,
voru ekki til þess fallnar, eins og
nærri má geta, að koma henni f
gott skap, heldur þvert á móti.
Þær breyttu afskiftaleysi hennar í
gremju og hörku. Þær vöktu hatur
og hefnigirni í sálu hennar, og
fæddu af sér ákveðin ill áform og
fyrirætlanir.
Hjá henni komst ekki að hin
óreglubundna, yfirbugandi, en um
leið guðdómlega viðkvæma tilfinn-
ing, sem vér nefnum á s t. Þó
• komu sum þau einkenni, sem ást-
inni fylgja í ljós hjá henni nú.
Hún hataði Chestermere svo ákveð-
iö og innilega. Hún taldi sér trú
um að hann væri ekki þess verður
að hún fórnaði honum svo miklu
sem einni einustu hugsun, og þó
gat hún ekki útrýmt honum úr
huga sínum. Hann var hinn fyrsti
og einasíi maður sem hafði staðist
mátt hennar, af ásettu ráði hafði
leitt hjá sér fegurð hennar og sýnt
henni þann fáleika, afskiftaleysi og
fyrirlitningu, sem hún hingað til
hafði haldið aö hún ein ætti yfir
að ráða, og væru hennar einka-
réttindi að beita.
Afleiðingernar og á'hrifin af þessu,
á annað eins skaplyndi getur mað-
ur betur ímyndað sér en með orð-
um lyst. Rósabella ví.rtist hafa mist
alla stjórn á sjálfrf sér í ofsareiö-
inni yfir sári því, sem hégóma-
girnd hennar hafði orðið fyrir.
Kyröin, sem yfir hana var komin,
þreyiusvipurinn á andljtinu, hljóm-
leysið í röddinni, sem alt hafði
oröið Rupert að svo mjklu áhyggju-
efni, átti alt rót sína að rekja til
þessa hugarástands, sem hún nú
var í.
Hún sat þögul all-lengi, en svo
brauzt reiðin út, þegar hún var
búin fullkomlega að átta sig á því
hvað Featherstone meinti með því,
sem hann hafði sagt,
— Því segir þú að eg sé veik?
spuröi hún hann hvatskeytilega.
Hann hafði ekki gert neina tilraun
til að svara athugasemd þeirri, sem
hún hafði kastað fram um frænku
sína. Eg er alls ekki veik. Eg er
stálhraust. Þú ert ljóti bullarinn.
Blessaður mundu eftir því, aö eg
er ekki lík systrum þínum, sem
byrja að skjálfa ef minst er á drag-
súg. Eg hata þessa uppgerðarsjúk-
linga. Eg er frísk, — alfrísk, end-
urtók hún kuldalega. Svo hallaði
hún höfðinu að stólbakinu.
Henni féll það auðsjáaniega að
ryðja úr sér ónotunum. Það var
eins og henni Iétti viö það. Ru-
pert erti hana ósegjanlega, að henni
fanst.