Vísir - 28.05.1916, Blaðsíða 3

VlSIR
"K\^\&ar\
$e\uv &om\5\ a5 á s.s. .
Fv.hf. Bragi
Nokkra daglega menn
ræð eg nú þegar til Siglufjaröar.
$\&uv3u? ^ovsUvtvsson,
Bókhlöðust. 7. Helma kl. 6-9 sfðd.
Duglegur mótoristi
óskast á flutningabát í sumar.
Nánari upplýsingar gefur
Vitamáiaskrifstofan,
Templarasund 3.
Hí. PíperMjai
selur ýmislegt til húsabygginga,
svo sem þakpappa, saum, skrár,
lamir, smelllása [Yale], hurðar-
fjaðrir og gluggajárn, á Lauga-
vegi 73. Sími 251.
Böðvar Jónsson
5^áíu\uaaLifsto5au
í y,6fel 3staud
hefir altaf starfsfólk á boöstólum
$eud\B auc^s\t\$%v
ttmantega

Peir sem vilja taka að sér að byggja vatnsgeymi úr járnbendri
steinsteypu fyrir Reykjavíkurbœ, geri svo vel að snúa sér til undir-
ritaðs um allar upplýsingar fyrir 1. júní n. k. Bærinn leggur til
cement og járn.
Hafnarverkfræðingurinn í Reykjavík,
25. maí 1916.
’Jpór. yú^áu^ou.
Divanteppi
Gott úrval nýkomiö í
Hafnarstrætí
16
og knollar á dyratjöld (Portir
Fryndser).
Inngangur um P O R T 1 Ð.
^^TRYGGING^^I
Vátryggið tafarlaust gegn eldi
vðrur og húsmuni hjá The Brit-
ish Dominion General Insu
rance Co. Ltd.
Aðalumboðsm. G. Gíslason
Det kgl. octr.
Brandassurance Comp.
Vátryggir: Hús, húsgögn, vöru-
alskonar. Skrifstofutími8-12 og -28.
Austurstræti 1.
N. B. Nielsen.
"\3\^\r ez\a h ta?\?

LÖGMENN
□
Pétur Magnússon,
yfirdómslögmaBur,
Hverfísgötu 30.
Sími 533 — Heima kl. 5—6
Oddur Gíslason
yfirréttarmálaflutnlngsmaOur
Laufásvegl 22.
Venjulega beima k!. 11-12 og 4-
Simi 26
Bogi Brynjólfsson
yflrréttarmáiaflutnlngsmaður,
Skrifstofa i Aðalstræti 6 [uppi].
Srifstofuíími fiákl. 12— og 4—6 e.
— Talsími 250 —
'^taupð "\3\^w
Prentsmiöja Þ. Þ. Clementz. 1916.
Barátta hjartnanna
Eftir
E. A. Rowlands.
42
Frh.
Og hann hafði ekki hirt um aö
sneiða hjá henni, vegna þess að
hann fyrirleit hana.
Honum gramdist ákaflega þessi
undarlegi máltur Rósabellu til þess
að vekja áhuga hans, þvert á móti
▼ilja hans.
Hann haföi þó getað gleymt
henni alveg um tíma, og fyrir hon-
um var þaö, sem hún aldrei hefði
verið til, þessar fáu síðastliðnu
vikur, einkum þó síðastliðna hálfa
mánuðinn.
Áhrif Katrínat höfðu algerlega
drotnað yfir honum, þangað til á
þessum síðustu augnabiikum. Hann
haföi séð alt með sömu augum og
hún, hugsaö alveg sömu hugsanir
og hún.
Sakleysi hennar og hreinleiki
hafði tekiö sér bústað í sálu hans,
og gert honum lífiö svo unaðslegt,
og útilokað alt ljótt og lágt, sem
hann hafði vsrið sér meðvitandi
um áður að ætti sér stað í tilver-
unni.
Reiði hans gagnvart Rósabellu
var því engin uppgerð, þarsemat-
ferli hennar vakti hann af þessum
sæludraum.
Chestermere lávaröur fyrirleit
Rósabellu eins hjartanlega og nokkr-
um karlmanni er unt að fyrirlíta
nokkurn kvenmapn. Hann áleit hana
grimmúðuga og haðbrjósta, í fylzta
skilningi.
Samt sem áöur hafði hún eitt-
hvert seiðmagn til að bera, seið-
magn, sera návist hinnar ungu
konu hans gat jafnvel ekki unnið
fullan bug á, seiðmagn, sem iæsti
sig, eins og eitur inn íhinarhrein-
ustu og helgustu tilfinningar hans
og aftur hefði getað gagntekið hann
og blindað, eins og aðra, ef hann
hefði tiokkuð gefið því lausan
tauminu.
Hann yar reiður við forlögin,að
þau svo hrottalega skyldu ráðast á
núverandi hamingju hans og sælu.
Hann var ekki neinn heimskur,
uppstökkur drengur, eins og sá,
sem hún hafði gengið að eiga.
Hann þekti út í yztu æsar hætt-
una sem stafaði af yfirráðum henn-
ar. Og það var einmitt sú þekking,
sem geröi hann enn reiðari og
sárari.
En hefði hann átt einhverjar göf-
ugar, aðlaðandi og viðkvæmar end-
urminningar um Rósabellu, þá
hefði hann betur getað fyrirgefið,
hverjum sem vera skyldi, að láta
bugast af hinni frábæru fegurð
hennar og undra verða aðdráttar-
afli.
En því var nú ekki að heilsa.
Það var aldrei, og myndi aldrei
verða um neina slfka kosti að ræða,
er mildað gætu og dregiö úr þeim
ofsa geðshræringanna, sem hún
vakti í hugum og hjörtum.
Og þess vegna var reiði og með-
aumkun Chestermeres skiljanleg,
yfir því að hann, eða nokkur ann-
ar, yrði siíkri voða-manneskju að
bráð.
Þegar hann nú stóð þarna og
hélt í hendur Katrínar, fann hann
til sárrar blygðunar og óveröug-
leika síns, í því að hafa orðið að-
njótandi ástar, trúnaðar og til-
beiðslu jafn hreinnar og saklausrar
stúiku og hún var.
Hann fann til sárrar blygðunar
yfir því, að I byrjun samvista þeirra
skyldi hann leyfa illum áhrifum
auðvirðilegrar kvensniftar að læðast
inn í huga sinn, til þess að trufla
rósemi hans og svifta hanri vald-
inu yfir sjálfum sér, jafnvel eitt
einasta augnablik.
— Vissulega, sagði hann við
sjalfan sig, er það glæpur að gera
slíkan mann sem mig að dýrlingi
í hug og hjarta annarar eins konu
og mín kona er. Eg ætti, miklu
fremur að krjúpa viö fótskörhenn-
ar* Og þó má eg ekki gera neitt,
sem veiki traust hennar á mér.
Guð gefi að hún aldrei fáí ástæðu
til að álasa mér fyrir að hafa gert
nokkuð til aö eyðileggja jafnvel
hina lítilsverðustu von hennar,
hennar, elsku barnsins míns, eng-
ilsins míns.
Þessa seinustu setningu sagði
hann ósjálfrátt svo hátt, að Katrín
heyrði orðin.
Hún kafroðnaði fyrst og blikn-
aði síðan. Hún hélt hún vissi við
hverja hann ætti, og að nokkru
leyti hafði hún rétt fyrir sér í því.
Því í sannleika var hann að hugsa
um hinn mikla mismun á mann-
kostum Rósabellu og konu sinnar.
— Maður skyldi aldrei áfella
neinn eftir hieypidómum, sagði hún
blíðlega. Hvað þetta snertir þá geta
hér verið einhverjar málsbætur.
Hún getur hafa haft einhverjar
ástæður fyrir þessari breytni sinni.
Hún fann raunar með sjálfri sér
að þetta, sem hún sagði, var árang-
urslaust, en Katrín var nú ein af
þeim fáu konum, sem eru mikiu
fúsari til að afsaka en áfella kyn-
systur sínar.