Vísir - 05.06.1916, Side 3

V ÍSIR
y j. u y.
VÆRINGJAR! Vinna á mel-
unum í kveld kl. 6Vs-
Gleymið e i g i að hafa með
hrífu, skóflu, hjólbörur eða eitt-
hvert slíkt verkfæri.
Nýja
bókbandsvinnustofan
í Gutenberg.
Þangaö ættu þeir að koma sem
þurfa að Iáta binda bækur stnarog
annað sem að bókbandi lýtur. Aö-
eins vandað efni, vönduð vinna
sanngjamt verö.
Brynj. Magnússon.
Ealldór Jansen
---lœknir----
Miðstræti 10. Meima kl. 1-2.
Skrifstoínr
Stúlkur
sem hafa ráðið sig, og talað við mig um síldarvinnu á
Siglufirði geri svo vel að koma í kveld kl. 6—ip til þess
að gera fullnaðarsamninga. Ef til vill-geta nokkrar fleir
komist að.
SIGURÐUR ÞORSTEINSSON,
Bókhlöðustíg 7. Heima 6—10.
KOL á boðstólum.
200—300 tonn. A. v. á.
4 duglega fiskimenn
vantar á Hánefsstöðum á Seyðisfirði.
|MfT Langur atvinnutími og hátt kaup í boði!
Mennirnir verða að fara með e.s. Gullfossi í næstu viku
Semja má við MATTHÍAS ÓLAFSSON erindreka
í Ingólfshúsinu í Reykjavík.
— Sími 548. —
1. október
vantar mig 4 herbergi ásamt eld-
húsi. Tilboð sendist undirrituð-
um hið bráðasta.
Kjartan Thors
Þíngholtsstr. 24.
Vátryggið tafarlaust gegn eldl
vörur og húsmuni hjá The Brit-
ish Dominion General Insu
rance Co. Ltd.
Aðalumboðsm. G. Gfsiason
Oet kgi. octr.
Brandassurance Comp.
Vátryggir: Hús, húsgögn, vöru-
alskonar. Skrifstofutími8-12 og -28.
Austurstræti 1.
N. B. Nielsen.
[■■■■
LOGMENN
!► ◄!

til leigu frá 1. október á besta stað í bænum Geymsluhús getur fyigt.* Afgr. v. á. Nýkomið f verslun Kirseber Pétur Magnússon, yfirdómslögmaður, Hverfisgötu 30. Sími 533 — Heima kl. 5—6
Hið margeftirspurða bláa MORGUIKJOLATAU Einnig nýkomin til Hans Petersen. Oddur Gfslason yflrróttarmálaflutnlngsm&ður Laufásvegi 22. Venjukga lieima kl. 11-12og4- Simi 26 \

'yd\$\x SVAET ALKLÆUI Bankastrœti 4. Bogi Brynjófifsson vflrróttarmálaflutnincremaHtiv
og miklar birgðir af Skrifstofa i Aðalstræti 6 [uppi]. Srifstofutiiri írákl. 12— og 4—6 e. — Talsími 250 —
Prentsmiðja Þ. Þ. Clemenlz. 1916. V 4 TYIOA ■
Barátta hjartnanna
Eftir
E. A. Rowlands.
Hann hafði það til að geta orð-
ið viti sfnu fjær af reiöi, og er
Rósabella varð þess vör varö það
til þess að hún fór gætilega að
öllu.
Henni gekk ekki eingöngu það
til, aö hún þurfti aö nota hann,
sem verkfæri í hendi sinni, heldur
hafði hún jafnvel, í aðra röndina,
hálfgeröan beig af honum.
— Drengir geta veriö hættulegir
hugsaði hún með sér. Það verður
aö fara varlega með þá. Eg verð
altaf að hafa yfirráðin, en hann má
ekki verða var við það, né finna
of mjög til þess.
Hún hafði, á einhvern óskiljan-
legan hátt, að vissu Ieyti ekki get-
að komist hjá því, að dást að hin-
um unga manni sínum.
Það var æska hans, sem töfraði
hana. Hún elskaöi þessar ótömdu
tilfinningar, sem gátu leitt til alls.
Og það voru einmitt þær, eða
þetta óþroskaða lundarfar hans, sem
gerði það að verkum að hún ekki
alveg útrýrodi honum úr huga sín-
um, og svo hitt, að hún þurfti á
honum að halda.
Og, alveg óafvitandi, var hann
hennar auösveipur og auömjúkur
þjónn.
— Hann er skárri en Rupert,
sagði hún stundum við sjálfa sig.
Rupert var eins og heimaalinn kött-
ur, sem tæpast veit af því, að hann
hafi klær. En Edward getur orðið
að tfgrisdýri, ef tækifæri býöst. Eg
met svo miklu raeira tígrisdýrið en
köttinn!
Og svo þurkaöi hún endurminn-
inguna um Rupert út úr huga
sínum.
Og hún hafði, án umsvifa, felt
dóminn yfir móður Ruperts.
Frú Featherstone hafði, grðm í
geöi, sezt niður og skrifað langt
bréf, fult af ávítum og ásökunum
til hennar, sem hafði eyðilagt Iíf
hans og framtíð.
Rósabella var ekki lengi að hugsa
sig um hvernig hún ætti að taka
Því.
Hún reif hið langa bréf frúar-
innar sundur í miðju, lét það í
umslag og endursendi henni það.
Og bréfum móöursystur sinnar,
sem voru viðkvæmnin sjálf, svaraði
hún engu orði.
— Eg hefi sagt skiliö við þetta
fólk aö fulfu og öllu. Hamingj-
unni sé lof! sagði hún.
Og manni hefði getaö dottið í
hug að þeir, sem hún hálf fyrir-
litlega nefndi »fólk«, hefðu veriö
einhverjir, sem hún hefði átt grátt
að gjalda, frá upphafi vega sinna,
í stað þess að hafa verið, og ætíö
reynzt henni hennar einustu og
sönnustu vinir.
— Þú verður að segja honum
fööur þfnum að eg eigi ekkert
skyldfólk, hafði hún sagt kæruleys-
íslega við Edward.
Hún varð þess brátt vör að
gamla hertoganum var jafnlítið og
henni gefiö um öll ættmenni.
— Eg stend ein míns liðs í heim-
inum, hafði hún sagt við hann,
þegar fundum þeirra bar fyrst
saman.
Gamli maðurinn virti hið fagra
sköpulag hennar fyrir sér um stund,
áður en hann svaraði.
— Það líkar mér vel. Eg á fjölda
ættingja, — eintóma hræsnara og
sníkjudýr. Þú ert af góðum ættum.
Þú ert tíginborinn. Það er mér
alveg nóg.
Það var ýmislegt semeiginlegt
með gamla manninum og ungu
konunni. Bæöi voru viljasterk, drottn-
unargjörn, (ilfinningalaus, harðgeðja
og afskaplega eigingjörn. Þau urðu
brátt mestu mátar.
Rósabella var stödd í Parísar-
borg þegar hún frétti lát frú For-
ber, og um veikindi Katrínar. Það
brá fyiir leiflri í augum hennar.
Hún horföi nákvæmlega á mann
sinn, þegar fréttirnar komu, og varð
þess áskynja, að þrátt fyrir valdið,
sem hún hafði yfir honum, myndi
hann þó enn bera hlýján vinarhug
í brjósti til frú Chestermere.
Hún setti þetta á sig, til þess
að beita því sem vopni á móti
honum þegar á iægi.
Það var einmitt um þessar mund-
ir sem hún byrjaði að leggja niður
fyrir sér hvernig hún skyldi tara
að öllu.
Hún vissi svo vel um allar hugs-
anir manns síns, allar áhyggjur
hans og umhugsanir um Katrínu,
og ótlann, sem honum stóð af
Chestermere og reiði hans.
— Því skrifaröu ekki frú Ches-
termere samhrygðarbréf, sagði hún
við hann alt í einu, í vikunni fyrir
jólin. Það væri ekki nema sjálfsagt
fyrir þig að gera það.