Vísir - 06.06.1916, Blaðsíða 3

V | S I R
4 duglegir
jarðabótamenn
geta fengið atvinnu nú þegar.
Sig. Sigurðsson
ttisötu 59.
Til viðtals frá kl. 6-8. síðd.
PREÐÝSA
(jöklara)
í Versl. VON
353
Vindlar
Cigarettur
Tóbak
ódýrast í
VersL V O N
Þurkað
** btsímaniww j gj-gg 11 ITl etí
Versl. VON í j TerzL Yon
GrLUGrGrA- í Krystalssápa

ósb&st a$ móVotltúUefum \ sumav
S. Jóhannesson
Laugavegi 11,
Tytteber
nýkomin til
Hans Petersen.
Bankastrœti 4.
m^^TRYGGINiG^^J
Vátryggib tafarlaust gegn eldi
vörur og húsmuni hjá The Brít-
ish Dominion General Insu
rance Go. Ltd.
Aðalumboðsm. G. GfslasOíl
Skrifstoínr
til leigu frá 1. október
á besta stað í bænum
Geymsiuhús getur fylgt.
Afgr. v. á.
íLs ™
LOGMENN

► ◄!
Péiur Magnússon,
yfirdómslögmaður,
Hverfisgötu 30.
Simi 533 — Heima kl. 5—6
Öddur Gfslason
yfirréttarmálaflutningsmaOur
GrLEE og margar teg. Det kgl. octr. Venjuiega heima kl. ll-12og4-
Handsápu ódýrast í Brandassurance Comp. Sími 26
ódýrara en áður Vátryggir: Hús, húsgögn, vöru- Bogi Brynjólfsson
í VerzL Von alskonar. Skrifstofutími8-12 og -28. yfirréttarmálaflutningsmaður,
Versl. VON. Austurstræti 1. N. B. Nielsen, Skrifstofa í Aðalstræti 6 [uppi]. Siifstofutínii frá kl. 12— og 4—6 e. — Talsími 250 —
Barátta hjartnanna
Eftir
G. A. Rowlands.
50 ----
Frh.
— Afsakaðu við hana að hafa
ekki skrifað fyr, hélt hún áfram.
Og segðu, að þar sem við öll
komum nú til að verða nágrannar,
þá sé það sannarlega bezt að við
öll verðum vinir. Náttúrlega veröur
þú um leið að bera samhygðar-
kveðju frá mér.
Teddy gein undir eins yfirþess-
ari flugu.
— Mig hefir langað til aö skrifa,
en —.
Hann þagnaði.
— En hvað, spurði Rósabella.
Hann hafði snúið sér undan æði
hvatlega.
— Það er ekki Katrín, sem eg
óttast, kæra mín, sagði hann þýð-
lega, en — en —, stamaði hann
°g þagnaði aftur um stund. Jæja,
Rósabella. Þú hlýtur að vita hvað
eg meina. Eg finn þaö á mér að
Chestermere muni vera mérákaf-
lega reiður. Hann mun hafa tekið
upp þykkjuna fyrir Featherstone, og
— og —
Rósabella rak upp stór augu.
— Hvað er það, sem þú átt viö,
spurði hún. Hvað áttu útistandandi
við Chestermere lávarð? Eg ski
alls ekki hvað þú átt við, Teddy!
Edward lávarður varð mjög kind-
arlegur á svipinn.
— Ójú. Þú hlýtur að vita við
hvað eg á, kæra Rósabella. Sjáðu
nú til. Featherstone var mjög ást-
fanginn af þér, — hann Iækkaði
róminn — og Chestermere var
vinur hans. Chestermere hélt að
Featherstone væri trúlofaður þér,
°g þegar eg svo giftist þér þá —
Nú dró aftur niöri í honum.
En Rósabellu var nú skemt og
hún hló með sjálfri sér.
— Eg má víst sannarlega vera
Chestermere lávarði mjög þakklát
fyrir að hann lætur sér svo antum
mína hagi, þó mér sé ekki unt að
sjá hvað honum koma mín mál-
efni við. Eg var alls ekki heit-
bundin Featherstone, og þó eg hefði
verið það, get eg ekki séð að Ches-
termere þyrfti neitt að skifta sér af
því. Vertu nú ekki að koma með
neina vitleysu, Teddy. Gerðu bara
eins og eg segi þér. Venjuleg
kurteisi heimtar það að þú vottir
vinum þínum samhygð. Og þar
sem eg veit að þig hefir svo Iengi
sárlangað til að skrifa þinni kæru
Katrínu, þá er þér nú bezt að nota
tækifæriö þegar það berst þér upp
í hendurnar.
Edward lávarður var að sumu
leyti ánægöur meö þetta, og að
sumu leyti ekki.
Hann var bæði ungur og mjög
grannvitur. Hann fann það var
einhver keimur í rödd Katrínar,
þegar hún sagði þetta, sem bar
vott um að hún ekki , væri alls
kostar ánægð.
— Góða mín! Eg er alls ekki
svo mjög áfram um að fara á fund
Katrínar aftur — ef þér mislíkar
það, — ef það særir þig —, ef
þú ert afbrýðisöm.
Þetta sagði hann í hjartans ein-
lægni.
En Rósabella geröi aðeins háð
að honum.
— Afbrýðissöm! Eg afbrýðissöm
þegar Katrín Chestermere á í hlut.
Góði Teddy minn, veiztu þá ekki
að þegar kona er sér þess með-
vitandi að hún er eins fögur og
eg er, þá er hún aldrei afbrýðis-
söm. Nú, enn ef frú Chestermere
yrði nú afbrýðissöm í minn garð?
Og á þessu endaði samtalið um
þetta mál. Hann skrifaði bréfið, og
bæöi biöu þau eftir svarinu frá
Katrínu, hann með óþreyju en hún
sýnilega róleg og afskiftalaus.
— Ætli hann leyfi henni að
svara, var sú hugsun, sem var rík-
ust hjá þeim báðum, hjónunum,
þó ástæðurnar fyrir henni væru ó-
líkar hjá þeim.
— Chestermere álítur að eg hati
breytt ósæmilega, hugsaði Teddy
með sér. Hann mun líka eflaust
taka hart á mér fyrir bragðið,
En þar sem Rósabella sat fyrir
framan spegilinn í herbergi sínu,
og dáðist að fegurð sinni, flaug
henni þetta í hug:
— Eg hefi nú hafið stríðið í
óvinarlns eigin landi. Reiður mun
hann eflaust verða, en undan verð-
ur hann að láta. Hann hefir enga
gilda ástæðu til þess að forðast
okkur. Hann var mjög slunginn
náungi, og hatin Stóöst freistinguna
vel. En hann á eftir að læra ýmis-
legt enn. Og þegar eg legg mig
alvarlega fram til þess að freista
hans, þá þarf tniklu slungnari mahn
en bhestermere lávaröur er, til
þess að slanda fastur fyrir.
\