Vísir - 09.06.1916, Blaðsíða 3
VlSIR
Hl, EIMSEIPAFÍ1LA&
ÍSLANDS.
5Uvfenvtv$uv Jéta^svus \xí sUJnuu \>ess
W 3\. desetwW \3\5 fvejw \ da^ vevv?
la$5\xv Jvauv á s^újs^oju JéU^svus i\{
s^uvs S^vvv ^utfvaja,
Reykjavík 6. júní 1916.
STJÓRNIN.
I /,
Duglegur matsveinn
getur fengið pláss á trollara nú þegar.
Menn sem vilja sinna þessu eru beðnir að snúa sér tij
^otvs 3^aðftúss owa*
Holtsgötu 16.
SMIÐIR.
lokkrir smiðir geta fengið atvinnu við
smíðar á Hjalteyri.
‘yvskwevía^utaJéL ^&vagv.
Vindlar.
G. K. — Lopez y Lopez — Duka —
Flor de Dindigul.
Smávindlar og vindlingar.
Ætíð best kaup f Nýhöfn.
Umboðssala
mín á Sf, L >'sí, Fisk*, Htcgtiir. cg öðnm ísenskm
afurðum mælir með sér sjálf.
,a“M" Áreiðanleg og fljót reikningsskil.
INGVALD BERG
Bergen, Norge.
Leitið upplýsinga hjá: Sfmnefni:
Útlbúi Landsbankans á Isafirðl, Bergg, Bergen.
Bergens Prívatbank, Bergen.
^aupÆ "NDvju
c
LOGMENN
I
Pétur Magnússon,
yfirdómslögmaður,
Hverfísgötu 30.
Sími 533 — Heima kl. 5—6
Oddur Gíslason
yflrráttarmálaflutningsmaður
Laufásvegi 22.
Venjulega heima kl. 11-12 og4-
Sími 26
Bogi Brynjólfsson
yffrréttarmálaflutnlngsmaður,
Skrifstofa í Aðalstræti 6 [uppi],
Srifstofutími frá kl. 12— og 4—6 e.
— Talsími 250 —
Vátryggið tafarlaust gegn eldl
vðrur og húsmuni hjá The Brit-
ish Dominion General Insu
rance Co. Ltd.
Aðalumboðsm. G. Gíslason
Oet kg!. octr>
Brandassurance Comp.
Vátryggir: Hús, húsgögu, vöru-
alskonar. Skr:fstofutími8-12 og -28.
Austurstræti 1.
N. B. Nielsen.
§ewdvl aug^svtvgat
Umaute^a
Prentsmiðja Þ. Þ. Clementz, 1916.
Barátta hjartnanna
Eftir
E. A. Rowlands.
51 -----
Frh.
— Það er alt of langt að keyra
heim aftur að kvöldinu, jafnvel þó
keyrt sé í bifreið, einkum þegar
veðrið er svona kalt og hráslaga-
legt, hafði Katrín sagt. Það verður
ekkert stórt samkvæmi, bara heima-
fóikið og tveir karlmenn, ferða-
menn, vinir mannsins míns. En
eg vona samt að yður muni ekki
leiðast mjög mikið, frú Antrobns.
Rósabella lét sem hún hlakkaði
mikið til þessa heimboðs.
— Og nú verð eg að fara, Teddy
verður svo óþolinmóður. Hann er
eins og skóladrengur ennþá. Gerið
svo vel að bera Chestermere Iávarði
kæra kveðju okkar. Mér þótti leitt
að fá ekki að sjá hann, Þér megið
til að fara varlega með yður, frú
Chestermere, bætti Rósabella við,
og starði fast með gráu augunum
sínum á Katrínu. Þér lítið svo veiklu-
lega út, að eg held að það sé
langt frá að þér séuö orðin albata
enn.
Katrín roðnaði.
Hún var vissulega máttfarin og
veikluleg. Brúnu augun hennar voru
næstum orðin of stór í samanburði
við fölu kinnarnar. Og mikla hár-
ið hennar sýndis enn umfangsmeira
en áður vegna þess hvað andlitið
var orðið horað og tært. En samt
hafði hún eitthvað svo aðlaðandi
við sig, þrátt fyrir þetta, að Rósa-
bellu þótti nóg um.
— Hún lítur út eins og gull-
peningur, — heiðgul frá hvirfli til
ilja, sagöi Rósabella við sjálfa sig.
Katrín stóð hjá og horföi á þeg-
ar hún lagði af staö. Henni fanst
þessi meðaumkunarorð Rósabellu
særandi. Jafnvel hinar saklausustu
og sönnustu konur eru ekki hafnar
yíir að kunna að meta þá verð-
lelka og töfra sem fegurð og hraust-
leiki hafa í för með sér.
Og Katrín saknaði þess að hana
skorti þetta til fullnustu, — ein-
ungis Filipps vegna.
— Eg verð að verða frísk sem
fyrst, sagði hún viö sjáifa sig, og
gekk síðan um, hugsandi. Er það
nú víst að mér falli hún vel í
geð? spurði hún sja'lfa sig. |Eg
undrast fegurð hennar. En fellur
hún mér vel í geð?
Rósabella ók heim, í bezta skapi.
Hún hló með sjálfri sér á leið-
inni.
— Og hann heldui að hann
geti faiið sig fyrir mér á bak viö
þessa konu og aðra eins, hugsaði
hún og ypti öxlum.
En þá tók hún ait í einu eftir
manni, sem var á gangi skamt frá.
Hún lét stöðva vagn sinn.
— Bíð þú mín hér, sagði hún
viö ökuþór sinn, uin leiö og hún
steig út úr vagninum. Eg þarf aö
taía fáein orð við Chestermere lá-
varð.
Hún gekk hratt í áttina að vega-
mótum, sem þar voru nálægt, og
hlaut hún þar aö verða í veginuni
fyrir Chesteruiere iávarði.
XIV.
Chestermere lávaröur hrökk viö,
þegar hann heyrði kallað til sín
með nafni, i lágum en skýrum róm.
Hann leit upp og sá Rósabellu
standa hjá sér.
Hann hafði verið í djúpum hugs-
unum. Ráðsmaðurinn á búgarðin-
um hans var nýskilinn við hann.
Þeir höfðu verið að tala saman um
ýmsar víðtækar breytingar á bú-
garðinum, og hann hafði nú verið
að hugsa um þetta efni, og ekki
veitt neinu í kringum sig eftirtekt.
Það var satt, aö hann hafði viljað
forðast Rósabellu, og þess vegna
læðst í burtu, þegar hann sá hana
halda heim að húsinu. En hann
var líka búinn að mæla sér mót
við ráðsmann sinn í þenna sama
mund, og auk þess áleit hann að
bezt væri að lota þeim frúnum að
bittast fyrst, án þess að hann væri
þar viðstaddur.
Þegar hann nú ait í einu hrökk
við og leit upp, sá Rósabella und-
ir eins, að hvað sem það nú var,
sem hann var svona niðursokkinn
í að hugsa um, þá var þaö að
tninsía kosti ekki h ú n, sem var
í huga hans.
— Fyrst fjallið ekki vill koma til
Múhameds, . . . . já, þér vitið hvað
þá skeður, sagði hún hlægjandi og
rétti honum hendina. Hún vargrá-
klædd frá hvirfli tii ilja. Og kjóll-
inn hennar var hinn skrautlegasti
Auk þess var hún í mjög kostu-
legri loðskinnakápu. Hún leit mjög
töfrandi út. Aldrei fyr höfðuaug-
un verið jafn djúp og blá, né var-
irnar jafn rósrauðar.
Chestermere veitti öllu þessu at-
hygli í sömu andránni, og svo fór
hann líka að hlægja.