Vísir - 10.06.1916, Blaðsíða 3

V I SHiR
hypjiö ykkur ekki héðan hið bráð-
asta, þá skuluð þið fá að kenna á
því. Kongurinn I — Þér! Það er
sú mesta, ósvífnasta frekja, sem eg
hefi heyrt! Eg myndi skammast
mín niður fyrir allar hellur, ef eg
ætti að hafa svona flæking fyrir
kong.
Eftir þessa ádrepu langaði kon-
ung ekki til að reyna að sannfæra
manninn. Og hann fór upp í bif-
reiöina og af stað í skyndi.
Preðýsuna
ættu allir að reyna
úr Versl.
VÍSIR
Duglegur matsveinn
getur fengið pláss á trollara nú þegar.
Menn sem vilja sinna þessu eru beðnir að snúa sér til
^ótvs yuatvúss°tvav,
Holtsgötu 16.
Nýkomnar afarstórar birgðir af
3&asfe\t\u?a?pu --- Shv^apappu
í Bankastræti 7.
ÞORVALDUR & KRISTINN.
Vindlar.
G. K. — Lopez y Lopez — Duka
Flor de Dindigul.
Smávindlar og vindlingar.
Ætíð best kaup í Nýhöfn*
Drekkið
CARLSBERG
Porter
Heimsins bestu óáfengu
drykkir.
Fást alstaðar
Aðalumboð fyrir ísland
Nathan $ Olsen
*}Caupví *^D\5U
c
VATRYQQINGAR
LOGMENN
Pétur Magrtússon,
yfirdómslögmaöur,
Hverfisgötu 30.
Sími 533 — Heima kl. 5—6
Oddur Gíslason
yflrréttarmálaflutnlngsmaBur
Laufásvegl 22.
Venjulega heima kl. ll-12og4-
Simi 26
Bogi Bryniólfsson
yflrréttarmálaflutnlngsmaBur,
Skrifstofa í Aðalstræti 6 [tippi].
Srifstofutími frá kl. 12— og 4—6 e.
— Talsími 250 —
Vátryggið tafarlaust gegn eldl
vörur og húsmuni hjá The Brit■
ish Dominion General Insu
rance Co. Ltd.
Aðalumboðsm. G. Gfslason
Det kgi. ocir*
Brandassurance Comp.
Vátryggir: Hús, húsgögn, vöru-
alskonar. Skrifstofutími8-12 og -28.
Austurstræti 1.
N. B. Nlelsen.
Prentsmiðja Þ. Þ. Clementz. 1916.
Barátta hjartnanna
Eftir
E. A. Rowlands.
52 ----
Frh.
— Ertu þetta sjálf, frú Antrobus,
eða svipur þinn aðeins? Eg heyrði
ekkert fótatak til þín. Hvaðan
komstu? Eg vona að þú hafirekkí
vaðið hér þvert yfir döggvott gras-
ið.
— Eg gekk yfir döggvott grasið,
sagði Rósabella og Ieit niður á
fætur sína og fínu skóna. Það var
gróflega vott, bætti hún við bros-
andi. Þú sérð nú, Chestermere iá-
varður, hvað eg voga miklu, þín
vegna. Þú ert afar ókurteis maður.
Þú hleypur altaf undan mér.
— Geri eg þaö? sagði Chester-
mere, og fann að hann roðnaði
um leið. Eg bið auðmjúklega fyrir-
gefningar, ef svo er. En eg vissi
ekki til þess.
Rósabella horfði f augu honum,
sem snöggvast, og brosti.
— Ekki að hafa undanbrögð,
sagði hún léttlega. Þú veizt vel
aö eg hefi rétt fyrir mér. Þú gerðir
alt sem þú gazt til þess að forðast
mig í Lundúnum, og þér iíka tókst
það. En nú tekst þér það ekki.
Komdu nú með mér yfir að vagn-
inum mínum. Eg vil vera góður
nágranni, skal eg segja þér. Eg er
búin að segja frú Chestermere að
hún muni verða leið á mér, því
eg ætla mér að koma hér svo oft.
Teddy er farið að þykja svo vænt
um þenna litla, ljóta kofa, sem við
búum í núna, en eg er ekki sama
sinnis. — Hér getur maður þó
dregið andann.
Og Rósabella leit grandgæfilega
alt í kringum sig um leið og hún
þagnaði.
Chestermere lávarður var alveg
í vandræöum. Hvernig átti hann
að láta í ljósi reiöina, sem hann
hafði borið í brjásti, og bar enn,
til hennar, þegar hún tók hann
tali á þenna hátt? Hann var reiður
viö sjálfan sig yfír þessu einurðar-
leysi, og hann fann að hún myndi
alveg geta misskilð framkomu sína,
— og það þótti honum ílt.
Hún truflaði hann, og hafði al-
veg sérstakt Iag á því að gera hann
órólegan og óánægðan,j bæði með
sjálfan sig og hana.
Rósabellu líkaði þetta mæta vel.
Hana langaði einmitt til að erta
hann*og skaprauna honum.
— Eg elska þenna bústað þinn,
Chestermere lávarður, sagði hún.
Hún hélt áfram að tala, meö
þessum sama lokkandi málrómi:
— Eg elska þenna bústað, hann
er yndislegur.
— Húsið er Ijótt, en þaö er
gamalt og Ióðin er góð, sagði hann,
þó hann ætti erfitt með að halda
við samtaiinu.
Endurminningarnar frá síðast-
liðnu sumri vöknuðu í huga hans,
endurminningarnar um þegar þau
mættust í blómgarðinum, og augu
hennar höfðu eins greinilega dreg-
ið hann að sér og hún hefði kall-
að á hann með nafni.
Einhverjir svipaðir töfrar voru
nú að ná valdi yfir honum, en það
var aðeins dauft bergmál frá liðn-
um tímum, og endnrminningin um
rangiætið, sem hún hafði haft í
frammi, logaði upp í hjarta hans,
og sá logi eyddi jafuvel seiömagn-
inu, sem stóð af fegurð hennar.
Þegar hann mintist Ruperts vakn-
aði og tendraðist reiðin við Rósa-
bellu á ný.
Rósabella snéri sér við og Ieit á
hann. Hún þagnaði um stund.
— Eg veit að þú ert mjög reið-
ur við mig, sagði hún raunalega,
og í lægri róm. En það er ekki
fallegt af þér.
Hann leit við henni, um leiö og
hann sagði:
— Það væri betra að minnast
ekki neitt á þær sakir, frú Antro-
bus, sagði hann kuldalega, ef nokk-
ur yfirskins vinátta á að vera okkar
á milli.
Hún svaraði honum ekki undir
eins, en horfði aðeins á hann. Og
á þeim augnablikum varð henni
það ljóst, sem aldrei hafði komið
fyrir haqa í lífinu áður. Henni varð
það ljóst að hér var maður, sá
einasti maður, sem gat vakið hjá
henni tiokkra aðdáun, sem gat í
hjarta hennar vakið til Iífsins örlít-
inn neista, veikt endurskin, af öllu
því báli, sem hún svo oft, og skaö-
samlega, hafði kveikt í hjörtum
annara.
Hún gerði sér Tljótt grein fyrir
þessu, og skammaðist sín, með
sjálfri sér, fyrir þenna veikleika, og
kappkostaði að telja sér trú um að
hún h a t a ð i þenna mann. Og á
þessu augnabliki hataði hún hann,
ekki einungis af því að hann skyldi
hafa þetta vald yfir henni, heldur
af því að með því móti bygði hann
sér örugt varnarvirki gegn áform—
um hennar, og vegna þessaðhann
skyldi voga að fyrirlíta hana og
gera sér grein fyrir að hún væri
honum hættuleg.