Vísir - 22.06.1916, Blaðsíða 3

V I S?I*R
þetta og þeir gátu gert þaö að
gagni. Sókn Austurríkismanna gegn
ftölum er lokiö, og þeir hafa gold-
ið miklu meiri afhroö í viðureign-
inni viö Rússa heldur en ítalir. Og
her þeirra er nú ef til vill ekki
betur staddur en her ítala var þeg-
ar verst lét fyrir þeim.
Það eru þannig allmiklar líkur
til þess aö þessi sókn Rússa sé
ekki upphaf neinnar allsherjar sókn-
ar af hálfu Bandamanna, heldur að
eins gerð til varnar Itölum. Og
þar sem nú virðist heldur vera
orðiö hlé á sókn Rússa og ekkert
heyrist um sókn af hálfu banda-
manna annarsstaöar, má gera ráö
fyrir aö alt sæki í sama horf og
áður og bandamenn ætli enn aö
halda áfram bardagaaðferð Fabiusar
cunctators.
B.
Mjög gott norðlenzkt
SALTKJÖT
5 æ s t \ 1« ji .
TYO HÁSETA
V erslunarstaða.
vantar nú þegar á mótorbát.
SóB V. í.
Stúlka sem þekkir vel til vefnaðarvöru, og sem hefur áhuga
fyrir vtrslun, getur fengið a 1 v i n n u við eina af stærstu verslun-
um bæjarins.
Hátt kaup.
Eiginhandar umsókn merkt 119 sendist afgreiðslu þessa blaðs.
VATRYGGINGAR
Vátryggiö tafarlaust gegn eldi
vörur og húsmuni hjá The Rrit-
ish Dominion General Insu
rance Co. Ltd.
Aðalumboösm. Q. Gfslason
ATVINNA
3 karlmenn og 3 kvenmenn geta fengið ágseta
Det kgl. octr.
Brandassurance Comp.
Vátryggir: Hús, húsgögn, vöru-
alskonar. Skrifstofutími8-12 og -28.
Austurstræti 1.
N. B. Nielsen.
atvinnu vlð fiskverkun á Norðfirði f sumar — um
lengri tfma. — Snúið yður til
Tótnasar Hallgnmssonar.
Templarasundi 3. Heima kl. 2-4.
Brunatryggingar,
sæ- og stríðsvátryggingar.
A. V. Tulinius,
Miðstræti 6 — Talsími 254
Prentsmiöja Þ. Þ. Clemeniz, 1916
Reyktur lax
ódyr og góður fæst á Skólavörðu.
stíg 45.
Pétur Magnússon,
yfirdómslögmaOur,
Hverfisgötu 30.
Sími 533 — Heima kl. 5—6
Oddur Gíslason
yfirréttarmálaflutnlngsmaður
Laufásvegl 22.
Venjulega heima kl. 11-12 og 4-5
Simi 26
Bogi Brynjólfsson
yfirréttarmálaflutnlngsmaOur,
Skrifstofa í Aðalstræti 6 [uppij.
Srifstofutími frákl. 12— og 4—6 e.
— Talsími 250 —
Barátta hjartnanna
Efdr
E. A. Rowlands.
62 -------------
Frh.
— Eg skal leggja netin mín
kæntega, og þessi drambsama frú,
Katrfn, skal bráðum verða vör viö
hvaðan vindurinn blæs, sagði hún
við sjálfa sig.
En hugsunin um það, að ná
Chestermere á sitt vald og stjórna
honum að vild sinni, var það sem
fékk henni mestrar ánægju.
— Eg þarf að dusta hann til,
sagði hún. Eg þarf að lífga hann
dálftiö og gera úr honum sama
manninn og hann var þegar við
mættumst fyrst.
Augu hennar tindruðu af um-
hugsuninni um þettu.
— Mér skal takast það, bætti
hún viö. Það hepnast máske ekki
undir eins, en á endanum verður
þaö, og aö vinna aö því mark-
miði skal mér vera sönn gleði og
ánægja.
Hún setti upp mesta einfeldnis-
svip á meöan Chestermeré var að
fullvissa hana um fúsleika sinn til
þess að verða henui að liði, að
svo miklu leyti, sem í hans valdi
stæði, ef hún aðeins vildi segja
honum hvers hún þarfnaðist.
— Þér eruö svo góður, svo
vænn maður, sagði hún og and-
varpaði um Ieið, og eg veit hreint
ekki hver ráö eg heföi átt að hafa
ef þér hefðuð neitað mér um lið-
sinni yðar. Eg ætla að biöja yður
að gera ýmislegt fyrir mig, Ches-
termere lávarður. Eg vona að þér
verðið ekki neitt óttasleginm þegar
þér heyrið það alt.
Chestermere hló, en varð þó
brátt alvarlegur aftur, þegar hann
sá að henni var ekki um hlátur-
inn.
— Eg er reiðubúinn að hlusta
á yður, sagði hann.
Honum var nú skemt,
Þetta alt áleit hann eins ogann-
að gaman, og skapið varð léttara
þegar hann var búinn að telja sér
trú um að það ekki myndi vera
neitt ægilegt né sérstaklega áríð-
andi vandamál, sem Rósabella hafði
stefnt honum til að ráða fram úr.
Þetta myndu vera einhverjir dutl-
ungar. Hann mætti til aö hressa
hana dálítið, en hann yrði líka að
«era fastur fyrir í því að ganga
ekki inn á nein launmál nélaun-
ungarfundi. Gaman og dutlungar
væru nokkuö annað, en samt yrði
hann að gæta sín, að láta ekki
leiða sig of langt.
Ef hann nú aðeins hefði vitað
hvernig þetta gaman og dutlungar,
sem hann nefndi svo, ættu að enda,
myndi ekki Chestermere hafa staðið
þarna jafn rólegur og brosandi og
hann nú var, bíðandi eftir að Rósa-
bella tæki til máls.
En framtíöin var honum hulin,
og af því hann var heiðarlegur
maður og hrekkjalaus, datt honum
sízt í hug að hér væri verið að
leggja fyrir hann þær snörur, sem
hann þyrfti að hafa sig allan við
að verjast. Hann hafði ekki minstu
hugmynd um grimd og lævísi
þessarar konu, sem nu var að vinna
aö því af öllum mætti að eyði-
leggja heiður hans og hamingju,
og heiður og hamingju konunnar
sem hann elskaði og virti svo
innilega.
XVIII. '
Það var í janúarmánuði að ekkju-
frú Chestermere og dóttir hennar,
frú Margot Keswich, höfðu lagt af
stað í suðurför, til heitu landanna,
og nú var komið fram í júnímán-
uö. Þeirra var nú von heim, eftir
stutta viðdvöl í París á heimleið-
inni. Katrín haföi skrifað þeim, og
lagt ríkt á að tengdamóðir sín og
mágkona skyldu hafa aðalaðsetur
í hinu stóra húsi þeirra hjónanna
í Lundúnum á meðan þær stæðu
þar við.
Móðir Filipps hafði ætlað sér að
dvelja annars staöar, en Katrín vildi
ekki heyra það nefnt. Hún sjálf
tók ekki enn mikinn þátt í sam-
kvæmislífinu, sökum fráfails móöur
hennar, Samt sem áöur var heim-
boð hjá henni stöku sinnum, og
hún fór við og við til borgarinnar.
Þingmenska Chestermeres lávarðar
hafði það í för með sér að hann
þurfti að vera í Lundúnum, og
Katrínu fanst þá að hún þurfa að
vera þar líka, meðfram til þess að
vera viðstödd þegar mæðgurnar
kæmu, til þess að taka á móti
þeim.
Filipp afréöi að fara á móti þeim
og verða þeim samferða sjóleið-
ina. Morguninn sem hann lagði af
stað til Calais fór hann til her-
bergja konu sinnar.
— Viltu verða samferða? sþurði
hann hana. Eg legg af stað rétt
bráðum, en það þyrfti ekki að taka
þig langan tíma að veröa tilbúin.
Svo þagði hánn um stund.