Vísir - 05.07.1916, Blaðsíða 3

v i s;i;r
virtist þá ekki annað fyrir hendi
en að setja hann inn í embættið.
Kirkjumálaráðherrann vildi þó
fara varlega að öllu og hafa tal
af biskupi þeim, Wegener, sem
átti að gefa prestinum skipunar-
bréfið, Biskup var óákveðinn í
svörum og það varð að sam-
komulagi með honum og ráð-
herra, að hann skyldi leita álits
embættisbræðra sinna, en svo fór
að lokum, að biskup þverneitaði
að láta Rasmussen í té skipun-
bréf og að taka að sér umsjá með
honum. En biskupar létu í Ijósi
að þeir teldu réttara að reynt
yrði að greiða fram úr málinu á
þann hátt, að ekki þyrftu að rísa
snarpar trúmáladeilur út af því.
Ráðherra samdi þá lagafrum-
varp, þar sem svo var ákveðið,
að ef biskup færist undan því
að veita presti skipunarbréf eða
neitar að hafa eftirlit með hon-
um, þá getur kirkjumálaráðherr-
ann látið setja prestinn inn í
embættið og tekið að sér eftir-
litið. Frumvarp þetta bar ráð-
herra svo undir biskupana og
þeir lögðu allir með því, að það
yrði gert að lögum.
En þá kom til þingsins kasta.
Þegar stjórnin lagði frumvarpið
fyrir þir.gið, kom það þegar í
Ijós, að hægrimenn og íhalds-
samir vinstrimenn voru eindreg-
ið andvígir frumvarpinu, ogj. C
Christensen hélt ræðu á móti því
þegar við fyrstu umræðu. Frum-
varpið var þó samþykt í þjóð-
þinginu, því þar eru jafnaðar-
menn og frjálslyndir vinstrimenn
í ákveðnum meirihluta. — En í
landsþinginu féll það.
Síra Arboe Rasmussen fær því
reynsiu fyrir því, að »ekki er
sopið kálið þó í ausuna sé
komið«.
Allar líkur eru til, að miklar
deilur rísi út af þessu máli, því
að ekki er það sennilegt, að sú
frjálslynda stjórn, sem nú situr
að völdum í Danmörku, láti það
niður falla við svo búið.
Blaðið »Politiken« fullyrðir að
Rasmussen muni hafa átt að taka
við prestakallinu í Vaalse 1. júlí,
hvort sem lögin yrðu samþykt
eða feld.
Brunairyggingar,
sæ- og stríðsvátryggingar.
A. V. Tulinius,
Miöstræti 6 — Talsími 254
Det kgi. octr>
Brandassuranco Conrtp.
Vátryggir: Hús, húsgögn, vöru-
alskonar. Skrifsto!utími8-12 og -28.
Ausíurstræti 1.
N. B. Nlelsen.

i

stttl&uv, kavtmewfv uugtvtv^av, sem táS-
§ % £ * ; , ;■ ' f" ■ v - . ~ j? rí . 'j- ^
\8 W Vvt síld&tuvtvtvu K\í ^8. tiívov-
stevtvssou, gejv svg S«attv í s&tvj-
stoju mvtvtvv Jöstuds^ 1. ttu M. ö ttl % sö.
4i %
Th. Thorsteinsson.
óskast á kajjxkús. — v. á.
UGAVIGT
óskast til leigu eða kaups.
Uppl. í versl. Verðandi.
Prentsm. Þ. Þ. Clementz.
Barátta hjartnanna
Eftir
E. A. Rowlands.
75 ----
Frh.
— Hvaða fréttir hafiö þér að
færa mér, Rupert? spurði hún blátt
áfram. Hvaða heimskupör hefir
Teddy minn nú gert af sér?
Hann Ieit til liennar mjög al-
vörugefinn.
— Maðurinn yöar er dáinn, sagði
hann lágt.
Rósabella Iét sér hvergi bregða.
— Af slysi, — eða hvað ?
spurði hún eftir stundarþögn.
— Hann fyrirfór sér, sagði Ru-
pert stilt og rólega. En þér þurfið
ekki að spyrja um orsakirnar. Þér
•nunnð fara nær um þær.
Rósabella brosti við.
— Já, sagði hún kuldalega. Eg
Gýst við að mér sé kunnugt um
hær. Það var mjög hugulsamt af
Vður, Rupert, að gera yður þetta
ómak.
Húu snérj s£r nndan og fór nú
strax að hugleiða hver áhrif þessi
óvænti atburður myndi hafa í för
með sér fyrir hana.
Hún hafði ásett sér að eyöileggja
heimilislíf Katrínar. Og henni varð
nú skyndilega ljóst að þessi at-
burður myndi verða til þess.
Hún sá það líka að þetta myndi
hafa alvarlegar afleiöingar fyrirhana
sjálfa.
En hún varð að nota sér atvikin
að þessum atburði sem bezt til
eigin hagsmuna.
Hún leit til Ruperts og sá og
fann fyrirlitninguna sem skein út
úr honum.
Eg íniynda mér að það sé
búist við að eg komi strax til
Chestérmere-hallarinnar, sagði hún
blátt áfram og kuldalega.
— Á því er engin þörf, svaraði
hann í sama tón. Þér hafið ekkert
þar að gera.
Rósabella ypti öxlum.
— Eg þakka fyrir að vera Iaus
við það. Mér er illa við veikindi
og dauða. Og ef enginn saknar
mín þar í höllinni þá er það þess
betra. Eruö þér kominn hingað til
að bjóða mér aðstoð? Eg ímynda
mér að það sé ýmislegt, sem þarf
að annast um og mér þætti gott
að vera Iaus við. Viljið þér síma
til Agnesar frænku, lögmannsins
okkar, og hertogans, tengdaföður
míns líklega líka. Það mun verða
þörf á líkskoðun, ímynda eg mér.
Þetta verður alt mjög óþægilegt
fyrir frú Chestermere.
Rupert Ieit upp og hrökk við.
Hann sagði við sjálfann sig aö
Rósabella heföi fljótt áttað sig á
því, að af þessu myndi leiða ekki
eingöngu hætta fyrir Chestermere
sjálfan, heldur einnig skömm og
smán fyrir konu hans, og að hún
óskaði hvorstveggja.
En alt í einu réði hann við sig
hvað gera skyldi. Henni hafði tek-
ist að gera hann ófarsælan. Henni
hafði tekist að verða orsök í dauða
Edwards. Henni skyldi alls ekki
hepnast að eyðileggja líf Filipps og
konu hans, — að minsta kosti ekki
ef hann gæti nokkuð við ráðið.
Hann varð að koma í veg fyrir
þetta og það nndir eins, því um
sakleysi Filipps var hann sannfærð-
ur. Hann sá aðeins einn veg, og
þó honum félli illa að nota hann
fanst honum ekkert undanfæri að
taka til þeirra ráða.
Hann og Rósabella voru ekki
tvö ein í stofunni. Sumt af þjón-
ustufólkinu var þar. Hann varð áð
nota sér nærveru þess til þess að
koma áformi sínu fram. Hann var
að vísu ekki ánægður með það, en
hann vissi að Rósabella myndi nota
án vægðar hvert vopn sem hún
næði í og henni hugkvæmdist, til
að koma sínu fram. Því skyldi
hann þá hika við að nota hennar
aðferð.
Rómurinn var hvorki hlýr eða
mjúkur þegar hann byrjaði aö tala:
— Óþægindin benda ekki á frú
Chestermere, heldur á yöur, frú
Antrobus, sagöi hann hægt og með
áherzlu. Vitaskuld þykir frú Ches-
termere það ákatlega leitt að þetta
skuli hafa komiö fyrir í hennar
húsum. Það hefir haft mjög sær-
andi áhrif á hana og Filipp. Og
þó eg nái hundrað ára aldri, þá
verð eg aldrei fær um, á þann hátt
sem vert er, að geta beðið þau
fyrirgefningar á því að það er mér
að kenna að þessi sorgarleikur fór
fram í húsum þeirra.
Rósabella varö náföl.
— Yður að kenna, greip hún
fram í. Hvernig yður að kenna.
— Maðurinn yðar, frú Antrobus,
var einmitt að elta mig þangaö.
Vissuð þér það ekki ? Hann hafði
komið heim til roín snemma í
morgun, og þar var honum sagt
að han myndi frétta til mín ef
hann færi þangað, og hann var að
elta mig — og yður. Vitaskuld
var grunur hans á engum rökum
bygður. En hann var nú svona
afbrýðisamur.