Vísir - 06.07.1916, Blaðsíða 3

V I S ljR
Vandað htis
á góöum stað í bænum — er til sölu.
Upplýsingar gefur
Pétur Magnússon yfirdómslögmaður,
Hverfisgötu 30.
Tvö íMðarhús,
annað 1 vesturbænum — eru til sölu.
Upplýsingar gefur
SIGURÐUR PÓRSTEINSSON — Bókhlöðustíg 7.

ósfeast á feafóxtvás. — »• á-
Stúlka
getur strax fengið vinnu við að saunta vesti — einnig sem
geturtekið vinnu heim til sín.
Ouðm Sigurðsson klæðskeri.
Nýir kaupendur
V í s i s
fá
Sögu Kvennhetjunnar frá Loos
ókeypis fyrst um sinn
Matsvein
vantar á síldarbát frá Eyjafirði.
Uppl. á Framnesveg 1 A. Rvík
Prentsmiöja Þ. Þ. Clemenlz. 1916
.......... ............ IHBD ÍS0RSSSHB
LOGMENN
□
Oddur Gíslason
yfirréttarmðlaflutnlngsma&ur
Laufásvegi 22.
Venjulega heima kl. 11-12 og 4-5
Simi 26
Bogi Brynjólfsson
yflrréttarmálaflutningsmaSur,
Skrifstofa í Aðalstræti 6 [uppij.
Srifstofutínii frákl. 12— og 4—6 e.
— Talsími 250 —
Pétur Magnússon,
yfirdómslögmaður,
Hverfisgötu 30.
Simi 533 — Heima kl. 5—6
Brúnatryggingar,
sæ- og stríðsvátryggingar.
A. V. Tulinius,
Miðstræti 6 — Talsími 254
Det kgl. octr>
Brandassurance Comp.
Vátryggir: Hús, húsgögn, vöru-
alskonar. Skrifstofutími8-12 og -28.
Austurstræti 1.
N. B. Nielsen.
Silungsöngiar
og girni til sölu hjá
Linari Erlendssyni.
Á sama stað fæst LAXASTÖNG
Barátta hjartnanna
Eftir
E. A. Rowlands.
76 ----
Frh.
Maöurinn yðar lagði alt of mikla
þýðingu í burtuveru yðar í fyrri-
nótt. Heföi hann beðið þá — —
Já, Rósabella. Eg viidi gefa mikið
til að eg lægi nú á líkbörunum í
hans stað.
Svo snéri hann sér við. Hann
gat ekki tára bundist um leið og
hann gekk út.
Rósabella stóö ein eftir. Hún
var köld og stirð sem steingerf-
ingur. Þessi síðustu orö hans létu
í eyrum hennar eins og helklukku-
hljómur.
Þannig átti þá endirinn á öliu
þessu aö verða. — Það átti þá að
verða til þess að frelsa þau bæði,
Filipp og Katrínu. Og þetta myndi
engum koma á óvart. Allir vissu
um hve mjög Rupert haföi veriö
ástfanginn af Rósabellu. Allir vissu
að hann var kominn heim aftur.
Enn fremur duldist engum hve
afbrýðisamur Edward var.
Rósabella fann með sjálfri sér
hvernig heimurinn myndi dæma í
málinu. Antrobus heföi komist að
einhverju sem Rupert og henni
færi á milli, og ekki getaö afborið
þau tíöindi. Vegna þess hefði hann
gripiö til þessa óyndisúiræðis.
Hjín fann að sér yrði ekki unt
að hamla upp á móti öllum þess-
um líkuin. Hún leit í kringum sig.
Henni virtist að hún í hinu flögt-
andi augnaráði heimilisfólksins, sem
var að smá týnast burtu, gæti lesið
að það feldi sökina á hana.
XXIV.
Katrín Chestermere var mjög
veik næstu dagana eftir þetta áfall.
Hún vildi ekki aö neinn kætni til
sín. Hún gat sér þess til meö
sjálfri sér hver ástæðan hefði verið
sem orsök væri í þessu voðaverki.
Eti samt sem áður hafði hún hugs-
un á því aö koma í veg fyrir að
móöir Filipps yrði nokkurs áskynja.
- ®æði Margot og þjónustustúlkan
fullvissuöu hana um að gamla kon-
an vissi ekki neitt um þetta. En
þær skildu ekki tilgang Katrínar með
aö vera svo ákaft áfram um að
tengdamóðir hennar fengi ekkert
áð vita, þann tilgang, sem sé, að
hún ekki skyldi komast að því, að
það væri trygðarofum Filipps að
kenna að vinur hans lægi nú liðið
lík.
Katrín einsetti sér aö láta ekki
á neinu bera, á meðan tengdamóð-
ir hennar litði, en þola og þreyja
þó þungt væri. Þetta ásetti hún sér
að framkvæma hvað sem þaðkost-
aði.
Hún vissi að Filipp kom að her-
bergishurðinni við og við. En hún
fann að hún enn var ekki fær um
að leyfa honum að koma inn.
— Eg er ekki fær um að sjá
hann enn. En máske getur það
lagast. Tíminn Iæknar alt. Þannig
hugsaði hún með sér.
Á hinn bóginn gat Filipp einnig
getiö sér til hvað hún myndi hugsa,
og þorði ekki að koma fyrir augu
hennar fyrst um sinn.
— Hún mun aldrei fyrirgefa
mér. Eg gat lesiö það út úr augna-
tilliti hennar seinast. Því augna-
tilliti mun eg aldrei gleyma.
Þessum oröum mælti hann viö
þann eina mann, sem hann gat
opnað hjarta sitt fyrir. Sá maöur
var Rupert Featherstone. En Ru-
pert svaraöi altaf þessu sama:
— Hún mun fyrirgefa þér. Vertu
þolinmóöur. Reiddu þig á ást
hennar og réttlætismeövitund. En
þú verður að vera þolinmóður,
Filipp. Þetta er viðkvæmt mál,
mundu það og verlu óhiæddur.
Þolinmæðin þrautir vinnur allar.
En Chestermerre átti bágt með
aö trúa orðum vinar síns. Honum
fanst meira misgert en svo að auð-
gert væri að fyrirgefa það.
* *
*
Þaö var eitthvað háifutn mán-
uði eftir ’ að Edward Antrobus var
jarðsettur að þeir sátu tveir saman
vinirnir, Filipp og Rupert.
— Eg verö nú að sjá á bak
allri hamingju í lífinu, sagöi Filipp.
Ef þú aðeins vissir hvað eg hefi
tekið út síðastliðnar vikur. Eg veit
nú að konan mín hefir grunað mig
lengi, grunað eitthvað óttalegt, eitt-
hvað sem alls ekki hefir ^tt sér
nokkurn stað.
Rupert stóð upp. Hann gekkút
að glugganum og opnaði haun.
— í gamla daga varst það þú
Filipp, sagði Rupert, sem komst
fyrir mig vitinu. Gaztu virkilega
ekki séð hver brögð voru í tafli af
hendi Rósabellu? Þú hefir játað,
að það hafi verið einber heimska
þín pð takast á hendur að hjálpa
henni.