Vísir - 12.07.1916, Blaðsíða 3

v í s;>er
Drekkið
LYS
CARLSBERG
Heimsins bestu óáfengu
drykkir.
Fást alstaðar
Aðalumboð fyrir ísland
Nathan & Olsen.
Vegna þess,
hversu erfitt er að fá steinolfu
flutta til Norðurlandsins, eru
birgðir vorar þar fremur litlar, og viljum vér því leiða athygli þeirra
sem ætla sér að gera út mótorbáta til síldveiða fyrir norðan í sum-
ar og ^hugsa sér að kaupa steinolíu hjá oss, að því að svo getur
farið, að birgðir vorar fyrir norðan verði ekki nægilegar, svo
öruggast er fyrir þá að taka með sér héðan eins mikið af olíu og
þeim er unt.
Rvík 4. júlí 1916.
Hið íslenska steinolíuhlutafélag.
Tilkynning.
Skipin »Eearl Hereford*, »Eggert Óiafsson«, »íslendingur« og
»Varanger« fara héðan til Akureyrar næstk. sunnudag 16. þ. m.
Fólk það sem ráðið er til síldarvinnu hjá eigendum fyrnefndra
skipa verður flutt út frá steinbiyggjunni kl. 2—4 e. m.
Reykjavík n/r 1916.
Elías Stefánsson.
sjs M a í
fer til Siglufjarðar fimtudaginn 13. þ.
kl. 12 á hádegi.
ss Marz
fer föstudaginn 14. þ. m. kl. 12 á hád.
/
Burtfarartími s/s Apríl verður auglýstur síðar.
|es Zimsen.
Brunatryggingar,
sæ- og stríðsvátryggingar.
- A. V. Tulinius,
Miðstræti 6 — Talsími 254
Det kgl. octr.
Brandassurance Comp.
Vátryggir: Hús, húsgögn, vöru-
alskonar. Skrifstofutími8-12 og -28.
Austurstræti I.
N. B. Nlelsen.
"\J\5u
D
□
LOGMENN
Oddur Gíslason
yflrréttarmðlaflutnlnersmaOur
Laufásvegl 22.
Venjulega heima kl. 11-12 og 4-5
Simi 26
Bogi Brynjólfsson
yfirréttar málaflutningsmaOur,
Skrifstofa í Aðalstræti 6 [uppi].
Srifstofutimi frá kl. 12— og 4—6 e.
— Talsími 250 —
Pétur Magnússon,
yfirdómslögmaöur,
Hverfisgötu 30.
Sími 533 — Heima kl. 5—6
Dóttir snælandsins.
Eftir
Jack London.
4 ----
Frh.
Og Frona hafði ástæðu til þess
aö vera í glööu skapi, að henni
fanst, þegar hún nú hraðaði sér
heim aö bjálkahúsinu, sem hún
hafði bent Thurston stýrimanni á
frá skipinu. Hún mintist liðinna
tfma þegar öll flutninga- og ferða-
tæki voru á frumbýlingsstiginu.
Menn, sem aldrei höfðu lagt á
sig að bera annað en smábögla,
viö og við, héim til sín úr búö,
höfðu orðið að leggja þungar byrð-
ar sér á bak. Og þeir urðu fijótt
bognir og álútir.
Allir urðu þeir að vera áburðar-
jálkar, sem, sligaðir undir þungum
byrðum, hnigu örrnagna til jarðar
meðfram götuslóðunum.
Aðrir, sem voru svo hepnir að
komast einhvern veginn í laumi yfir
tvíhjólaðan handvagn, lögðu af stað
glaðir í huga, en urðu brátt að
skilja vagninn eftir, því urðir og
stórgrýti tóku fljótt við.
Var þá siðurinn að taka af vagn-
inum, snúa við með hann og selja
hann fyrir óheyrilega hátt verö ein-
hverjum nýkomnura græningjanum,
sem ekkert þekti til,
Fronu fanst hálf óviðkunnanieg
þessi þröng af gullþyrstum mönn-
um, og allir þessir hópar af út-
lendingum geröu þessar fornu stöðv-
ar torkennilegar í augum hennar.
Staðurinn var sá sami, — og þó
ekki sá sami. Þarna á grasflötinni,
þar sem hún hafði leikiö sér á
bernskuárunum, þrömmuðu nú þús-
undir manna áfram og tróðu niöur
grænan svörðinn, svp alt var þar
orðið að moldarflagi.
Fram allar götur ruddust þús-
undir manna á þúsundir ofan. Alla
leið noröur til Alaska var krökt af
fólki á ferð, eintómir guil-Ieitar-
menn. Reyndar streymdi Dyeaáin
áfram þarna, alveg eins og í gamla
daga, en nú voru bakkar hennar
allir troðnir og tættir sundur af
mannfjöldanum, sem drógu upp-
eftir henni sökkhlaðna báta með
alls konar farangri.
Straumfallið slríddi á móti af al-
efli, en múgurinn sigraði og seig
áfram og upp með ánni jafnt og
þétt.
Búöardyrnar, þar sem hún hafði
hlaupið út og inn þegar hún var
krakki, og mænt forvitnum augum
á einstöku veiöimann eða loð-
skinnakaupmann, sem við og við
rakst þangað, voru nú troðfullar af
háværri maunþröng.
Þar sem í gamla daga það þóttu
stórtíðindi ef eitt einasta sendibréf
barst að dyrum, var nú hlaðið upp
póstbréfapokum frá gólíi til lofts.
Og það var eftirspurnin eitir sendi-
bréfunum sem olli mannþyrping-
unni þarna,
Inni í búðinni, við vogarskál-
arnar, var önnur mannþröngin.
lndíáninn stóð þar og fleygðl bagga
sínum á vogarskálina og nýkominn
gullleilarmaður skrifaði vigtina í
vasabók sína. Hver baggi var bund-
inn með ól, tilhúinn að leggjast á
bak biirðarmannsins og fara af sfað
í hina tvísýnu för yfir Cbilcoot-
fjöllin.
Frona færöi sig nær. Henni þótti
gaman að sjá þetta, Hún mundi
eftir að í gamla daga hafði veriö
borgað átta cent undir pundið, en
nú heimtuðu Indíánarnir fjörutíu
dollara undir hver hundrað pund.
Ferðamaðurinn stóð þarna, vand-
ræðalegur á svip og tautaði viö
sjálfan sig:
— Það verða tvö þúsund og
fjögur hundruð doliarar undir far-
angurinn þessar þrjátíu mílur. Hvað
á eg að taka til bragðsl
Hann kom nú auga á Fronu
þar sem hún stóð. Hann ieit til
hennar með spyrjandi augnaráði.
Frona ypti öxlum og sagði:
— Það er ekki um annaö aö
gera en borga eins og upp ersett,
annars Ieysa þeir burðarólarnar af
böggunum.
Maðurinn þakkaði henni fyrir
ráðlegginguna. En í staðinn fyrir
að fara eftir henni hélt hann áfram
að þrefa um verðiö.
Nú stóð einn af Indíánunum á
fætur og fór að leysa burðaról sfnð
utan af einum bagganum.
Ferðamaðurinn fór að verða á
báðum áttum. En áður en hann
var búinn að ákveða sig settu burð-
armennirnir flutningsgjaldið upp
um fimm cent á pundið. Maður-
inn brosti dauflega, en hneigði höf-
uöið til samþykkis.
En nú kom enn einn Indíáni
til sögunnar og fór að hvísla ein-
hverju að löndum sínum.
Þeir ráku upp fagnaðaróp, og
áður en ferðamaðurinn gat komið
fyrir sig nokkru orði voru þeir
búnir að leysa buröarólarnar af
böggunum og farnir.