Vísir - 13.07.1916, Síða 3

v i s;i;r
Brauð og frið.
Ensk blöð flytja þær fregnir,
eftir hollenskum blöðum, (Tele-
graaf), að uppþot hafi víða ver-
ið gerð í borgum á Pýskalandi
laust fyrir mánaðamótin.
í Stuttgart og Karlsruhe fór
múgurinn um göturnar oghróp-
aði: »Frið og brauð«. Voru það
bæði karlar og konur. -- Lög-
reglan hafði skorist í leikinn og
handtekið bæði konur og karla,
sem álitið var að stofnað hefðu
til óspektanna.
Pýskur þingmaður, Muller, frá
Meiningen, segir í bréfi tii mat-
vælaráðherrans að sykurvandræði
séu mikil í Thuringen, kveðst
hann stöðugt vera að fa umkvart-
anir og óánoegjan fari vaxandi |
dag frá degi, en heimskuleg flutn-
ingabönn milli héraða valdi mikl- !
um örðugleikum. Að endingu j
skorar hann á ráðherrann, að sjá
um útvegun á sykri, ávöxtum og
grænmett - annars megi vœnta
hinna alvarlegustu afleiðinga.
Aarrestad.
Amtmaður einn í Noregi, Aarre-
stad að nafni, höfðaði meiðyrða-
mál á móti blaðinu Aftenposten
fyrir þau ummæli að amtmaður
Dóttir snælandsins.
Eftir
Jack London.
5 ----
Frh.
Létu þeir nú þær fréttir berast
út um alt að flutningsgjaldiö til
Lindermann-vatnsins væri stigið upp
í 50 cent.
Alt í einu varð mannfjöldinn
fyrir utan búöardyrnar sýnilega
mjög ókyr. Menn hvísluðust á í
ákafa og allir störðu á þrjá menn,
sem komu gangandi eftir götuslóð-
anu*n sem Iá niður að þorpinu.
bessir þrír menp litu út eins og
fólk f|est> þar um gióðir. Þeirvoru
illa klæddir, jafnvel garmalega til
fara, Og j hverju því þorpi þar
sem siöaðir menn búa, myndi alt
útlit þeirra hafa orðið til þess, aö
þeir samstundis hefðu verið teknir
fastir, sem flakkarar og landshorna-
menn.
— Það er franski Louis, hvísl-
aði nú hver að öðrum. Það er
hann sem á þrú samliggjandi náma-
lönd í Eldorado, hvíslaði sá sem
hefði farið með »ósvífna lýgi« í
bindindisræðu einni. Lítur svo út
sem amtm. hafi tekið munninn
heldur fullan og blaðið var sýkn-
að. — Eftir að dómur féll sótti
amtm. um Iausn frá embættinu
með eftirlaunum,ogbar
því við að hann áliti að hann
gæti ekki setið í embætti eftir
þennan dóm. Lausn var honum
veitt og 3500 kr. í eftirlaun. —
Haldið eraðamtm. ætli að reyna
að fá málinu áfrýjað til hæsta-
réttar.
Tilkynning.
Skipin »Eearl Hereford«, »Eggert Ólafsson«, »íslendingur« og
»Varanger« fara héðan til Akureyrar næstk. sunnudag 16. þ. m.
Fólk það sem ráðið er til síldarvinnu hjá eigendum fyrnefndra
skipa verður flutt út frá steinbryggjunni kl. 2—4 e. m.
Reykjavík u/7 1916.
Elías Stefánsson.
Ungur, efnilegur
piltur
Feitmeti.
getur samstundis komist í læri í brjóstsykursgerðinni í Lækjarg. 6B.
Það er víðar feitmetisskortur
en í Pýskalandi. í norsku blaði
er nýlega sagt frá því, að norskir
feitmetisinnflytjendur hafi sent
menn á fund bresku stjórnarinn-
ar til að semja um flutning á feit-
meti frá Ameríku.
Hækkandi kaup. Sími 41. 4

VATRYGGilMGAR | LÖGMENN
3hBBKS» SStSi3BfiS8Sfi ■nnB^ 4hhi
Brunatryggingar, sæ- og stríðsvátryggingar. A. V. Tulinius, Miöstræti 6 — Talsími 254 Oddur Gíslason yflrróttarmálaftutninssmaOur Laufásvegi 22. Venjulega heima kl. 11-12 og 4-5
Simi 26
Spíritus-kompás
sem sjá má á neðan frá
óskast til kaups.
Maifhías Olafsson,
, Ingólfshús,
Reykjavík.
Det kgl. octr.
Brandassurance Comp.
Vátryggir: Hús, húsgögn, vöru-
alskonar. Skrifstofutími8-12 og -28.
Austurstræti 1.
N. B. Nlelsen.
Bogt Brynjólfsson
yflrréttar málaflutnlngsmaOur,
Skrifstofa i Aðalstræti 6 [uppi].
Srifstofutimi frá kl. 12— og 4—6 e.
— Talsími 250 —
Pétur Magnússon,
yfirdómslögmaOur,
Hverfisgötu 30.
Sími 533 — Heima kl 5—6 .
Prentsmiðja Þ. Þ. Clementz. 1916
stóð næstur Fronu að henni. Hann
á að minsta kosti tíu miljónir.
Franski Louis, sem gekk spöl-
korn á undan samferðamönnum
sínum, leit nú samt ekki út fyrir
aö vera siíkur burgeis. Hattinn
hafði hann mist einhvers staðar á
Ieiðinni, og hafði nú bundið rifn-
um silkivasaklút um höfuðið.
Og þrátt fyrir það þó hann ætti
tíu miljónir bar hann nú sjálfur
ferðatöskuna sína á bakinu.
— Og þessi, þessi þarna með
mikla skeggið er Bill Straumur, sem
er annar Eldorado gullkongurinn,
hélt maðurinn áfram,
— Hvernig veiztu það? spurði
Frona.
— Hvernig veit eg það, át mað-
urinn eftir. Myndin af honum hefir
verið í hverju einasta blaði núna í
síöastliðnar sex vikur. Sjáðu! og
hann tók nú upp hjá sér eitt af
þessum blöðum. Og myndin er
svo uauða lík honum, þar að auki.
Eg er búinn að sjá hana svo oft
að eg gæti þekt hann aí henni þó
hann væri innan um þúsund manns.
— Og hver er nú sá þriöji?
spurði hún.
Maðurinn tylti sér á tá til þess
aö sjá betur.
— Eg veit ekki, sagði hann svo,
en hnypti um leið í þann, sem
næstur honum stóö, og spurði:
— Hver er þessi grannvaxni
blíðlegj, maður, — þessi á bláu
skyrtunni og meö bótina á hnénu?
En í sama bili rak Frona upp
gleöióp og stökk áfram.
— Matti! kallaði hún, Matti
McCharty.
Maðurinn með bótina á hnénu
hristi hönd hennar hlýlega. þó hann
sýnilega ekki kannaðist við hana,
og tortrygnin skein út úr svip
hans.
— Ó, þú manst þá ekki eftir mér,
sagði hún. Og vogaðu þér ekki aö
þræta fyrir það. Ef að bara væru
nú ekki svona margir hér, sem
horföu á okkur, þá skyldi eg faöma
þig, gamla greyið mitt. Og svo
fór stóri björninn heim til litlu
bjarnanna, þuldi hún nú mjög al-
varleg, og litlu birnirnir voru mjög
hungraðir. og stóri björninn sagöi:
,Oetið þið nú hvað eg færi ykkur,
börn.‘ Og einn af litlu björnunum
gat upp á bláber, annar upp á
lax, sá þriðji broddgölt. Og þá
hló stóri björninn Hæ, hæ, hæ,
og sagði: ,Eg kem ineð stórann
og feitan mann!‘
Hann hlustaöi þegjándi á hana
og smátt og smátt var auðséö að
hann rankaði viö þessari gömlu
barnasögu. Hann fór að hlæja og
‘sagði:
— Jú, jú, vissulega kannast eg
við þetta, en svei mér sem eg man
nú samt hver þú ert.
Hún benti honurn á búðina en
sagði ekkert, og beið við eftirvænt-
ingarfull.
— Nú man eg, nú þekki eg þig,
Hann gekk nokkur spor aftur á bak
og virti hana fyrir sér frá hvirfli til
ilja. En svo kom vonbrigðasvipur
á andlitið. Nei, þsð er ómögu-
legt. Mér hefir missýnst. Þú hefir
aldrei getað átt heima í þessum
skúrkofa þarna, sagöi hann og benti
á búðina.
Frona kinkaði kolli í ákafa.
— Nú jæja. Þaö ert þá þú,
sú sama, samt sem áður. Það ert
þá þú, móöurlausa eftirlætisgoðið
með gullhárið sem eg kembdi og
greiddi úr flókauum svo oft, —
litia töfranornin, sem hentisf ber-
fætt út um allar grundir.
— Já, já, sagði hún glaðlega
og samsinnandi.
— Litli púkinn, sem stalst
hundasleöanum niínum og raukst
yfir skarðið um háveturinn bara til
þess aö' gæta að hvort veröldin
endaði ekki hinumegin við það,
eins og Matti McCarthy hafði sagt
frá í einni af sögunum sínum.