Vísir - 15.07.1916, Blaðsíða 3
VlSIR
Tilkynning.
Skipin »Eearl Hereford*, »Eggert Ólafsson®, »fslendingur« og
»Varanger« fara héðan til Akureyrar næstk. sunnudag 16. þ. m.
Fólk það sem ráðið er til síldarvinnu hjá eigendum fyrnefndra
skipa verður flutt út frá steinbryggjunni ki. 2—4 e. m.
Málning — Terpintína — Fernisolía — Þurkefni
Málaraburstar — Kítti og Hampur (í stopp)
og ýmislegt til bygginga fæst á
Laugavegf 73. Sfmi 251.
Böðvar Jónsson.
Reykjavík nl7 1916.
Elfas Siefánsson.
Bifreiðafélag
Reykjavíkur 1915
hefir ávalt bifreiðar í lengri og skemri ferðir.
Til Pingvalla fer bifreið þrisvar í viku,
á þriðjudögum, ftmtudögum og laugardögum*
Sfmi 405.
2 duglegar stúlkur
ræð eg til Norðfjarðar.
Hátt kaup.
Verða að fara með GULLFOSSI.
ÍJówiassott, £au§av. 55.
Prentsmiöja Þ. Þ. Clemenlz. 1916
Reytfur og óreyttur
Lundi
fæst í
Ishúsinu.
Spiritiis-kompás
sem sjá má á neðan frá
óskast til kaups.
Matthías Olafsson,
Ingólfshús,
Reykjavik.
Brunatryggingar,
sæ- og stríðsvátryggingar.
A. V. Tulinius,
Miðstræti 6 — Talsími 254
Det kgl. octr.
Brandassurance Comp.
Vátryggir: Hús, húsgögn, vðru-
alskonar. Skrifstofutími8-12 og -28.
Ausíurstræíi 1.
N. B. Nielsen.
Grænmeti,
Rabarbari, Radísur, Salad, Græn-
kál og Persille fæst
daglega á
Klapparstíg 1 B.
Til ferðalaga er áreiðanlega bezt
bezt að kaupa
niður-
soðið
Kindakjöt
Mardeild Sláturfélagsins,
Hafnarstræti — Sími 211
LÖGMENN
► *
Oddur Gfslason
yflrréttarmálaflutnlngsmaOur
Laufásvegi 22.
Venjuiega heima kl. 11-12 og 4-5
____________Simi 26_________
Bogl Brynjólfsson
yfirréttar mölaflutningstnaOur,
Skrifstofa í Aðalstræti 6 [uppil.
Srifstofutimi frákl. 12— og 4—o e.
— Talsími 250 —
Pétur Magnússon,
yfirdómslögmaOur,
Hverfisgötu 30.
Simi 533 — Heima kl 5—6 .
Dóttir snælandsins.
Eftir
Jack London.
Frh.
2. k a p í t u 1 i.
Hún kom út úr glitrandi birki-
skóginum. Fyrstu gislar morgun-
sóiarinnar heltu sér yfir slegna hár-
iö hennar og döggvott engið. Hress-
andi morgunblærinn leiddi frani
rósir á kinnum hennar. Fjör og
hreysti æskunnar lýsti sér í hverri
hreyfirigu. Hún var alin upp við
brjóst náttúrunnar. Og blómin og
trén elskaði hún innilega og heitt.
Þar sem engið endaði og skóg-
urinn tók aftnr við kom hún auga
á Alaska-fjólur innan um fífla og
sóleyjar. Þar íleygöi hún sér niður
og bjó sér til kórónu úr blómun-
um, sem hún setti á höfuð sér.
Húu skammaöist sín ekki fyrir
þenna barnaskap. Hún hafði verið
innan um hið fjölbreytta, tilgerðar-
lega stórborgarlíf og komið þaðan
óspilt, heil og hrein. Og hún var
mjög ánægð yfir aö vera komin
aftur á æskustöövarnar.
Eftir stundarkorn reis Frona á
fætur og beygöi, af fornum vana,
inn á gömlu troðningana milli
trjánna, sem lágu heim að tjöldum
Dyea-þjóðflokksins og höfðingja
þeirra sem Georg hét. Hún mætti
þar Indíánadreng, berfættum og
klæðlitlum. Hann var að tína saman
skógaivið til eldsneytis. Hann glápti
á hana þegar hún kom. Hún bauð
honum hlýlega góðan dag á Dyea-
tungumáli, en hann hristi aðeins
höfuðið, með móðgandi látbiagði.
Hann kallaði á eftir henni ýrns
smánaryröi.
Hún skildi ekkert í þessu, því
fyr á árutn hafði hún ekki áttslíku
að venjast.
Þegar hún kom að skógarjaðr-
inum sá hún tjöldin og varð alveg
steinhissa.
Þarna voru ekki tuttugu eða þrjá-
tíu tjöld eins og í gamla daga,
heldur heilt 'þórp, líkast því sem
herbúðir væru. Tjaldaröðin byrjaði
við skógarjaöarinn og náði alla leið
niöur að ánni, þar sem bátar Indí-
ána lágu síbyrt, tíu og tólf í röö.
Það var þjóðflokkaþing, miklu stór-
fenglegra en nokkru sinni áður.
Indíánar voru þar með konur sínar,
lausafé og hunda,
AHir virtust henni þeir gefa sér
ilt auga og muldra í hálfum hljóð-
um ýms illyrði í hennar garð.
Hún var ekki hrædd við þessa
óskammfeilni þeirra, en hún reidd-
ist henni og henni fanst þetta gera
stórt skarö í gleðina yfir heim-
komunni. En hún skildi fljótt
hvernig í öllu lá.
Yfirráö ættfeörann, sem ein höfðu
verið gildandi meðal Indíánanna í
æsku hennar, voru nú horfin, og
hin svonefndu »menningaráhrif«
voru sezt aö völdum.
Hún gægðist undir eina tjald-
skörína og sá tiyllingslega spjátr-
unga sitjandi á hækjum sér í hring
á gólfinu. Fyrir utan Ijaldið lá
hrúga ai brotnum flöskum, sem
voru þegjandi votlur utn hvað frani
hafði farið um nóttina.
Hvítur maður, svipljótur og
slægöarlegur, var að gefa spil, og
gull- og silfurpeningar, sem um
var spilað lágu í hrúgum á ábreið-
unnl á milli þeirra. Skamt þar frá
urgaði í happdrættis-hjóii, og hún
sá að Indfánarnir, karlar og konur
keptust um að kaupa sér tniða
geypiverði, fyrir peningana, sem
þeir höföu innunnið sér með súr-
um sveita. Og frá hverju tjaldi
mátti heyra glymjandann í harmó-
nilcuræflunum og öðrum ódýrum
og lélegum svo nefndum hljóð-
færum.
Gömul kerling, sem sat í ein-
um tjalddyrunum, og var að birkja
hríslu, leit upp og rak upp glymj-
andi óp.
— Hee — Hee! Tenas Hee —
Hee! (Litla Kátína), kallaði hún.
Það var nafniö sem Indíánarnir
höfðu gefiö Fronu í gamla daga.
Htín snéri sér viö og gekk til
gömlu konunna.
— Hefirðu gleymt mér svona
fljótt, Tenas Hee-Hee, tautaði hún.
Og augun þín eru þó svo ung
og veisjáandi. Neepoosa gleymir
ekki svona fljótt.
— Ert það þú, Neepoosa?
sagði Frona, hálístatnandi, því hún
var orðin stirð í að taia tungu
þeirra af æfingarleysi á þessum
liðnu árum.
— Jú, það ei Neepoosa, sagði
kerlingin, sern nú dró sig inn i
tjaldið og sendi smádreng at staö
í einhverjum erindagerðum.
Þær settust nú báðar á tjald-
gólfið, og hún klappaði á hend-
urnar á Fronu og staiöi fraraan í
hana. Jú, það er Neepoosa, sem
hefir verið fijót að eldast, eins og
vanalegt er með kvenfólkiö okkar