Vísir - 17.07.1916, Qupperneq 3

VfSIR
Spiritus-kompás
sem sjá má á neðan frá
óskast til kaups.
Matihías Olafsson,
Ingólfshús,
Reykjavík.

Reyttur og óreyttur
Lundi
Tilkynning
fæst í
Ishúsinu.
Prentsm. Þ. Þ. Clementz.
frá heilbrigðisfulltrúanum,
Hérmeð áminnast allir þeir, er mjólk selja, eða hafa útsölu á
mjólk fyrir aðra, hér í bænum, að skila til heilbrigðisfulltrúa vott-
orði frá dýralækni uin kýr og fjós framleiðenda mjólkurinnar, inn-
Krone Lageröl er best
an 5 daga. — Að öðrum kosti verða þeir tafarlaust lögsóttir.
Heilbrigðisfulltrúinn í Reykjavík,
16. júlí 1916.
v
Arni Einarsson.
Stúlku vantar
í þvottaluisið á Vífilsstöðum. — Upplýsingar gefur
yfirhjúkrunarkonan.

LÖGMENN 1— —J 1 VATRYGGiNGAR 1
Odldur Gfsiason yfirréttarrnAlafiutningsmaOur Laufásvegi 22. Venjulega heirna lcl. 11-12 og 4 5 Sími ?.6 iwHBSHNi ChBHM Brunatryggingar, sse- og stríðsvátryggingar. A. V. Tulinius, Miðstræti 6 — Talsími 254
Pétur Magnússon, yfirdómslögmaöur, Hverfísgötu 30. Sínii 533 — Heima kl 5—6 . Det kgi. octr. Brartdassurance Comp. Vátryggir; Hús, húsgögn, vöru- alskonar. Skrifstofutími8-12 og -28. Austurstræti 1. N. B. Nlelsen.
Bogi Brynjólfsson yfirréttarmálafiutnlngsmaOur, Skrifstofa í Aðalstræti 6 [u, pi]. Siifstofutími frá kl. 12— og 4—6 e. — Talsími 250 —
i—1
Dóttir snælandsins.
Eftir
Jack London.
9 ----
Frh.
— Og Tenas Hee-Hee ætlar
þangað! Æ, æ, æ!
Nú var tjaldskörinni lyft upp.
Matti McCharty gægðist inn. Ertu
þarna, Froua? Það hefir verið beð-
ið ehir þér með morgunmatinn í
hálftíma. Andy gamla er orðin
öskuvond, af því þú kemur ekki.
Góðan daginn, Neepoosa, góðan
daginn Muskim! En þið munið nú
líklega ekki eftir mér.
Þau svöruðu ekki kveöju hans
öðruvísi en muldra eitthvað lágt
í barm sinu. Svo þögðu þau.
— En flýttu þér nú, stúlka, hétt
Matti áfram. Gufuskipiö leggur af
stað um miöjan dag í dag, svo eg
fæ ekki aö vera lengi með þér.
Og svo bíður maturinn eftir þér
og verður kaldur.
3. k a p í t u 1 i.
Frona veifaöi hendinni til Andy,
í kveðjuskyni, og lagði af stað
eftir sleðabrautinni.
Hún bar á bakinu Ijósmynda-
vélina sína og litla ferðatösku. í
staðinn fyrir göngustaf hélt hún á
pílviðargreininni, sem Neepoosa
hafði fengið henni.
Hún var klædd á þann hátt, sem
kvenfólk er vant í fjallgönguferð-
um, var í stuttu og nærskornu
pilsi. Það var grátt að lit og alveg
skrautlaust.
Annar farangur hennar en ljós-
myndavélin og taskan var undir
umsjón Del Bishops. Og báru hann
nokkrir Indíánar, sem voru lagðir
af stað nokkrum klukkustundum
á undan.
Daginn áður, þegar Frona, ásamt
með Matt McCharty kom frá tjöid-
um Indíánanna, hafði Del Bishop
beðið eftir henni. Þau urðu brátt
ásátt, því uppástunga hans um fyrir-
komulagið á ferðalaginu var stutt-
orð og blátt áfram.
Hún ætlaöi sér inn í landið.
Hann hafði hugsað sér að fara
þangað líka. Hún yrði að fá ein-
hvern sér til aöstoðar, og ef hún
ekki væri samroæld við neinnann-
an, þá stæöi hann til boöa. Hann
hatði gley.mt að segja henni frá,
daginn sem hann flutti hana í land
frá skipinu, að hann væri búinn
að vera mörg ár þar í landinu og
væri vel kunnugur öllu. Það væri
aö vísu satt, að mikill hluti ferö-
arinnar væri vatnaleiö, en hann
óttaðist það ekki. Hann óttaðist,
yfir höfuð að tala ekkí nokkurn
skapaðan hlut. Þar að auki skyldi
hann, ef með þyrfti, berjast fyrir
hana til síðasta blóðdropa.
Hvaö borgunina snertí^ þá skyldi
hún aöeins leggja honum liðsyrði
við Jakob Welse, þegar þau kæmu
til Dawson, og þaö jafngilti fyrir
hann útgerð til heils árs.
Nei, hún skyldi alls ekkert vera
aö brjóta heilann um að hún þyrfti
að borga ferðakostnaðinn, Hann
myndi fljótt ná sér í nægilegan
gullsand þegar hann kæmi til Daw-
son. Hún skyldi nú hugsa um þetta
tilboð sitt.
Og Frona var ekki lengi aö
hugsa sig um. Áður en hún var
búin að borða morgunverðinn var
Del Bishop farinn að útvega burðar-
mennina.
Hún varö þess fljótt vör aö
hennar hóp miöaöi betur áfram
en flestum öðrum, enda báru þeir
þunga bagga og hvíldu sig á hverj-
um hundrað föðmum, að minsta
kosti.
Henni veitti samt erfitt að geta
orðið samferða litlum hóp af Skandi-
nöfum, sem voru rétt á undan.
Það voru stórvaxnir, ljóshæiöir ris-
ar, sem hver um sig bar hundrað
punda bagga og óku þar að auki
hjólbörum, meö sex hundruð punda
þunga.
Þeir voru kátir og fjörugir, og
þetta feröalag var þeim hreinasti
barnaleikur, sem þeir ekki tóku
neitt nærri sér að eiga í. Þeir
gerðu að gamni sínu hver við
annan, og við þá, sem fram hjá
fóru, á tungumáli, sem enginn
skildi. Þeir hlógu hátt og karl-
mannlega.
Menn viku úr vegi fyrir þeim,
og hortðu á eftir þeim öfundar-
augum, því þeir hlupu upp hvern
háls og rendu sér svo niður af
honum hinumegin, og fóru þásvo
geyst aö eldglæringar sindruðu út
frá hjólböruhjólunum.
Nú lá leiðin gegnum þyktskóg-
arbelti, sem náði niður að vaðinu
á ánni. Þar lá lík af manni, sem hafði
druknað og rekiö á land úr ánni.
Einhver af ferðamönnunum spurði
með miklum ákafa og hálf óttasleg-
inn: ,Hvar er samferðamaður hans?
Ætli að enginn hafi verið honum
samferöa. Tveir aðrir höfðu hægt
og rólega látið af sér baggana.
Og þeir tóku sér fyrir hendur að
skrifa upp eftirlátna muni hins
druknaða. *