Vísir - 18.07.1916, Blaðsíða 2

Vf SIR
VISIR
Afgreiðsla blaðslns á Hótel
Island er opin frá kl. 8—8 á hverj-
um degi,
Inngangur frá Vallarstræti.
Skrlfstofa á sama stað, Inng. frá
Aðalstr. — Hitstjörlnn til vlðtals frá
kl. 3-4.
Síml 400.— P. O. Box 367.
Best aö versla i FATABÚðlNNI!
Þar fást Regnkápur, Rykfrakkar fyrir
herra, dömur og börn, og allur fatn-
aður á eldri sem yngri.
Hvergi betra að versla en í
FATABÚÐINNI, Hafnarstr. 18. Simi 269
Sókn bandamanna,
---- Nl.
H o r f u r.
Þegar Þjóðverjar hófu sóknina j
hjá Verdun, iétu blöð þeirra ekki j
mikið yfir því. Sögðu þau að sú j
sókn væri hafin aðeins í því skyni
að ná betri aðstöðu, en þar væri
ekki um neina úrslitaorustu að ræða.
— Líkt er enskum biöðum fariö
nú. f ritstjórnargreinunum eru menn
varaðir við því að gera sér of mikl-
ar vonir um árangur sóknarinnar
þegar í byrjun. Hér fér á eftir út-
dráttur úr einni slíkri grein frá 3.
þ. mán.
Vér og bandamenn vorir höfum
orðið að taka höggum óvinanna
með þögn og þolinmæði í nærfelt
tvö ár. Þeir nutu þægindanna af
því, að það voru þeir sem ákváðu
tímann, af sérstökum undirbúningi,
afi innri varnarlínum og af því að
þeir höfðu viðbúinn yfirgnæfandi
herafia og herbúnað. Vér urðum aö
berjast og draga á Ianginn og reyna
að bæta úr vanbúnaði vorum. Og
það sem Kitchener vann sér mest
til ágætis, var það, að hann sá það
fyrir, hvert hlutverk her sá, sem
honum var falið að búa til, átti
fyrir höndum að vinna er fram liðu
stundir og að því kæmi að farið
yrði að berjast til úrslita. Það er
tilfinning manna um það, að sá
her sé nú loks orðinn öflugur
meginþáttur framkvæmdarafls banda-
manna á vígvellinum, sem veldur
þeim geðshræringum, sem nú gera
vart við sig meðal almennings. —
Biðin er á enda og komið að því
að taka á til framkvæmda af öllum
kröftum. En varlegast er, að láta
ekki eftirvæntingarnar hlaupa meö
sig í gönur, og forðast samanburö
á framkvæmdum, sem nú fara í
hönd, viö það sem á undan er
gengið. Vér vitum ekki hvað yfir-
herstjórnin ætlast fyrir og megum
ekki mæla árangurinn á landabréf-
inu. Það er mikilsvert að ná landi
af óvinunum, eu ef til vill er það
þó ekki það, sem mest ríður á í
svipinn. Það, sem aö lokum sker
úr, er mannfjöldinn, og markmið
bandamanna hlýtur nú að vera þaö,
að ná sem fullkomnustum yfirburö-
um aö því Ieyti. Þegar því er náö
og óvinirnir hafa ekki lengur mann-
afla til að halda öllum vígstöðvum
sínum, þá er komið að Iokasenn-
unni og má þá ef til vill vænta
skjótra úrslila, Sú aðferð, að sliga
óvinina með mannfjöldanum, hlýtur
auðvitað að verða ógurlega mann-
skæö, en það er eina aðferðin sem •
gefur nokkra von um úrslit, og .
einmitt vegna þess hve ógurleg hún
er, er ef til vill hugsanlegt aö mann-
tjónið verði minna en ætla mætti.
En þó að vér þykjumst ekki geta
vænst snöggra, stórkostlegra um-
skifta og úrslitaatburða í ófriðnum,
þá dylst oss ekki hvílíka þýöingu
sú breyting hefir, sem orðin er á
vigvellinum, og sem framsókn Breta
er síðasti og þýðingarmesti vottur-
inn um. En í hverju er þá þessi
breyting fólgin? Hún er fólgin í
því, að framkvœmdaráðin eru kem-
in í hendur bandamanna fyrir fult
og alt. Frá upphafi ófriðarins og
þangað til þeir hófu sóknina gegn
Verdun hafa Þjóðverjar ráöið rás
viðburðanna. Þeir réöust á Frakka
Rússa og Balkan *til að framfylgja
sínum fyrirætlunum, en ekki vegna
þess að hernaðarfyrirætlanir banda-
manna neyddu þá til þess. Vér
urðum að láta oss nægja að verj-
ast — að haga seglum eftir því
sem vindurinn blés í Berlín. Vér
vissum að sá tími myndi koma, ef vér
gætum haldiö í horfinu þangað til,
aö þessu yrði snúiö viö, aö Þjóö-
verjar yrðu neyddir til þess aö haga
seglum eftir því sem vindurinn
blési í Frakklandi og Rússlandi.
Og Þjóðverjar vissu það líka. En
til þesa aö koma í veg fyrir að
svo færi, reyndu Þjóðverjar upp á
Iíf og dauða að berjast til úrslita.
Vegna þess að þeir vissu, að að
því var komið, hófu þeir hina
tryllingslegu sókn hjá Verdun, og
töldu bandamenn sína á að tefla á
tvær hættur í Ítalíu, þó þeir ættu
eins mikiö á hættu og raun er á
orðin. Þetta gerðu þeir til þess
að reyna að halda völdunum yfir
rás ófriðarins. Það mistókst og
þeir hafa fyrir fult og alt mist
.stjórnina.
Með þeirri fullvissu getum vér
rólegir beðið þess sem veröa vill.
En vér verðum að vera viðbúnir
mörgum vonbrigðum. Þó að Þjóð-
verjar veröi framvegis að láta sér
Iynda að verjast, þá getur vörn
þeirra orðiö oss ægilegur þrándur
í götu. Vér vitum ekki hver áhrif
osigrarnir hafa á skepiyndi þeirra,
hvort þeir berjast meðan nokkur
stendur uppi, eða þeir reyna að
bjarga því sem bjargað verður,
þegar þeir sjá að baráttan er orðin
vonlaus.
Sem stendur verðum vér aö láta
oss nægja þá vitneskju, að rás viö-
burðanna í ófriönum hefir tekið
nýja stefnu og að ekki er sjáanlegt
mannlegum augum, að þeirri
stefnu verði breytt í framtíðinni.
Allir þeir yfirburðir, sem voru
Þjóðverja megin i upphafi ófrlöar-
ins eru nú vor megin. Úrslitanna
verður ef til vill Iangt að bíöa.
Það vitum vér ekki, En í dag
höfum vér þegar fengið fulla vissu
fyrir því, að sigur verður unninn.
Minnisbikar
Eftir
Johan Bojer,
—o— Frh.
Þeir játuðu því og komu fús-
lega með mér. Eg fylgdi þeim
inn í þakherbergið og læsti. Þegar
eg var í stiganum heyrði eg skrif-
arann kalla: »Þú ætlar þó ekki
að koma upp um okkur kunn-
ingi?« — »Nei«, sagði eg, »fóst-
bræður haldameðsér bandalag*.
Eg hitti konuna mína hálf-
dauða af hræðslu, en gat þó tal-
að um fyrir henni svo að hún
varð rólegri. Við og við heyrð-
um við ofan að stóla-þrusk og
högg í borðið. Spilið hefir ef-
laust gengið vel. Svo þagnaði
alt og hroturnar heyrðust um alt
húsið. Þeir sváfu vei, greyin —
þeir höfðu víst ekki sofið síðan
þeir sluppu úr fangelsinu.
Eg tíndi saman í nestið handa
þeim og þegar dimt var orðið
sendi eg þá aftur út í skóg-
inn. Þeir höfðu með sér betri
föt en áður og bréf til kunningja
míns, sem var útgerðarmaður í
Drammen. Eg skrifaði honum
að eg sendi til hans tvo kunn-
ingja mína úr sveit minni og bað
hann að útvega þeim atvinnu á
leið til Miðjarðarhafs-Iandanna, af
því þá Iangaði til að skoða sig um
í heiminum.
Eg get ekki gleymt því, þegar
eg stóð úti og horfði á eftir þeim.
Jólaklukkurnar hringdu hátíðlega.
Sjómaðurinn gekk á undan og
reyndi að ryðja djúpan snjóinn
fyrir félaga sinn. — Skrifarinn,
með mjóu spóafæturna labbaði
á eftir. — Þegar þeir voru farnir
óskaði eg þeim af aihug góðs
gengis,
Stundu seinna fórum við að
T I L MINNIS:
Baðhusið opiö v. d. 8-8, Id.kv. til II
Borgarst.skrif.it. i brunastöð opin v. d
11-3
Bæjarfóg.skrifst. Hverfisg. op, v. d. 10-2
og 4-7
Bæjargjaldk, Laufásv. kl. 12-3 og 5-7 v.d
Islandsbanki opinn 10-4.
K. F. U. M. Alm. samk, sunnd. 81/, siðd
Landakotsspit. Sjúkravitj.tími kl, 11-1.
Landsbankinn 10-3, Bankastjórn til viö-
tals 10-12
Landsbökasafn 12-3 og 5-8. Utlán 1-3
Landssíminn opinn v. d, daglangt (8-9)
Helga daga 10-12 og 4-7
NátUirugripasafnið opið P/,-21/, siðd,
Pösthúsið opið v. d. 9-7, sunnd. 9-1
Samábyrgðin 12-2 og 4-6;
Stjórnarráðsskrifstofurnar opn. 10-4 v. d.
Vifilsstaðahælið. Hcimsóknartími 12-1
Þjóðmenjasafniö opið sd. þd, fmd. 12-2
Ókeypis lækning háskólans
Klrkjustrætl 12:
Alm. lækningar á þriðjud. og fðstud.
kl. 12-1.
Eyrna-, nef- og hálslækningar á föstud,
kl. 2-3.
Tannlæknlngar á þriðjud. kl. 2—3.
Augnlækningar i Lækjargötu 2 á mið-
vikud. kl. 2—3.
andsféhiröir kl. 10—2 og 5—6.
kveikja á jólatrénu. Þá var aftur
hringt og þegar eg kom fram
stóðu tveir lögregluþjónar fyrir
utan.
»Við höfum rakið sporin hing-
að«, sögðu þeir, »en nú er of
dimt. Hafið þér nokkuð orðið
varir við strokufangana ?«
»Já«, sagði eg, »þeir hafa ver-
ið hér«.
»Ha!« — Lögregluþjónarnir
teygðu fram álkuna.
»En nú eru þeir farnir*, sagði
eg. —
»Hvert fóru þeir þá?«
»Þangað«, sagði eg og benti
í þveröfuga átt.
»Gott«, sögðu lögregluþjón-
arnir og skálmuðu af stað.
Næstu daga leitaði eg árang-
urslaust í blöðunum að því hvort
strokumennirnir hefðu verið tekn-
ir. — Eg var í útlöndum nokk-
ur ár en frétti ekkert um þá.
En árið 1915 var eg kvaddur
heim í herþjónustu og bjó á gisti-
húsi í Kristjaníu. Einu sinni er
eg kom heim sagði gestgjafa-
konan: »Það kom hingað mað-
ur að spyrja eftir eftir yður«. —
Eg spurði hana hvaða maður það
hefði verið. »Það var bóndi«,
sagði hún.
Daginn eftir þegar eg kom ut-
an af götunni segir þjónninn:
j »Nú er bóndinn hérna, sá sem
:• vildi tala við yður í gær«.
»Jæja«, segi eg, »látið hann
I koma inn í herbergið mitt«.
Frh.