Vísir - 23.07.1916, Page 3

VfSIR
^UóUófcafc
fæst nú ódýrast í
vev&U £\Æm. ^tfssotm, Lau^av, Vfc,
Fljótír nú áður en það þrýtur!
^tangaveiði
fyrir eina stöng fæst leigð
f Elliðaánum.
Uppl. í verslun
Sturlu Jónssonar.
CVATRYGG9NGAR I
mm nMjaBEM
Brunaíryggingar,
sæ- og siríðsváiryggingar.
A. V. Tuiinius,
Miðstræti 6 — Talsími 254
Dei kgi. ocir.
Brandassurance Comp.
Vátryggir: Hús, luísgögn, vöru-
alskonar. Skrifstofutími8-12 og -28.
Austurstræii 1.
N. B. Nielsen.

c
LOGMENN
□
Oddur Gíslason
yflrréftarmálaflutningsmaður
Laufásvegi 22.
Venjulega heima kl. 11-12 og 4-5
_________Sínii 26
Pétur Magnússon,
yfirdómslögmaBur,
Hverfisgötu 30.
Simi 533 — Heima kl 5—6 .
Bogi Brynjólfsson
yflrréttarmöl aflutningsmaOur,
Skrifstofa í Aðalstræti 6 [uppi].
Srifstofutími frá kl. 12— og 4—6 e.
— Talsími 250 —
§et\&\$
ttmawtega
Lageröl er best
Krone
Drekkið
CARLSBERG
PILSNER
Heimsins bestu óáfengu
drykkir.
Fási aistaðar
Aðalumboð fyrir fsland
Nathan & Olsen.
Dóttir snælandsins.
Eftir
Jack London.
15
Frh.
— Jæja, fyrirgefið þér, sagöi hann
um síðir. Hann horfði nú beint
framan í hana. Þér eruö þá ein af hin-
um mjög svo grannvitru konum, sem
dreymir um gullið, en loka aug-
unum fyrir öllum þeim hættum,
sem verða á vegi þeirra til gull-
landsins. Það er ekki nema eðlilegt
og sjálfsagt aö þær konur, sem
koma hingað til lands, séu eitt af
tvennu: annaðhvort konur eöadæt-
ur gullnemanna, eöa þá alls ekki
það. Þessar síðarnefndu kalla sig
svo söngkonur, eða listakonur, og
við hérna erum svo kurteisir, að
taka þaö fyrir góða vöru. Já, já,
eg held eg kannist við þaö. Og
hugsið þér eftir því, að þeir kven-
menn, sem fylgja sleðunum og
vögnunum eftir eru eitt af þessu
tvennu, það er enginn millivegur
þar á milli, og hver sem vill reyna
að vera þar mitt á milli verður
undir í þeim viöskiftum. Og þess
vegna eruð þér mjög svo fávís,
ung stúlka að ímynda yður að það
sé mögulegt og ættuð því aö snúa
við aftur á meðan enn er tími til.
Og ef þér viljið skoöa þaö sem
lán, veitt af velviljuðum manni, þó
hann sé yöur ókunnugur, þá skal
eg borga fyrir yður feröakostnaö-
inn aftur til Bandaríkjanna, og eg
skal senda Indíána með yður á
tnorgun til Dyea.
Frona hafði við og við reyntað
þagga niður i honum, en hann
haföi ekki skeytt neitt um það.
— Eg þakka yður fyrir, tók hún
nú fram í, en hann svaraöi:
— Onei, það er ekki neitt þakk-
lætis vert. Hreint ekki það.
— Jú, eg þakka yður fyrir, end-
urtók hún. En það vill nú svo til
að þetta er misskilningur hjá yður.
Eg kem beínt frá Dyea, Og eg
bjóst við að hitta menn mína hér
í Happy Camp. Þeir lögðu af stað
mörgum klukkustundum á undan
mér, og eg skil ekkert í því hvar
eg hefi komist á undan þeim, —
en bíöum við, nú dettur mér nokk-
uð í hug. Þaö rak á land bát við
vesturströndiua á vatninu í dag.
Og þeir hafa verið í þeim bát. Á
þann hátt hefir mér sézt yfir þá
og orðið á undan þeim. Hvað því
viövíkur að snúa við, þá skil eg
svo vel ráðleggingar yðar í því
efni, en faðir minn er í Dawson
og eg hefi ekki séð hann í þrjú
ár. En af því eg kem nú alla leið
frá Dyea í dag þá er eg þreytt og
þarfnast hvíidar. Og ef gestrisni
yðar nær nú enn lengra en komið
er, þá vildi eg nú gjarnan fá að
leggja mig.
— Það er ekki hugsanlegt, sagði
hann, sparkaði ábreiðuuum frá,
settist á mélsekkinn og horfði á
hana. Svipurinn var vandræðalegur.
— Er ekki — er máske eitthvað
af kvenfólki í einhverju af hinum
tjöldunum, spuröi hún hikandi. Eg
varö ekki vör við það. En það
er máske ekki að marka,
— Það voru þar ein hjón, en
þau lögðu af stað í morgun. Nei,
þaö er ekkert kvenfólk í hinutn
tjöldunum, nema í einu tjaldinu
eru tvær eða þrjár — sem ekki er
verandi með fyrir yður.
— Haldið þér að eg sé smeyk
við aö nota mér gestrisni þeirra,
spurði hún með ákafa. Þér segið
aö þaö sé kvenfólk í einu tjaldinu?
— Já. En eg sagði iíka aö þér
g æ t u ð ekki farið inn í það tjald,
sagði hann utan við sig. Hann
hlustaöi um leiö eftir hvernig
vindurinn hvein og þaut í tjald-
stögunum, Hverjum manni væri
dauðinn vís að fara út í þetta veö-
ur. — Það vill nú líka svo til að
eg veit að hin tjöldin eru troöfull
af fólki, bætti hann við hugsandi.
Þeir hafa látið allan farangurinn
inn i tjöldin, sökum rigningarinnar.
Þeir géta varla þverfótað þar inni.
Þar að auki eru hér nú margir
gestir veðurteptir. Einn eða tveir
komu hér og spurðu hvort þeir
gætu fengið að hreiðra um sig
hérna, ef þeir ekki gætu komið
sér niður annars staðar. Og þeim
hefir víst tekist það. En það sann-
ar ekki að nú sé urn nokkurt rúm
aö gera. Og þar að auki — —
Hatin þagnaði nú alt í einu og
virtist vera í mestu vandræðum.
— Get eg náð til Djúpavatns í
kvöld? svuröi Frona, sem gleymdi
sínu eigin ástandi vegna þess hvað
aumingja maðurinn var vandræða-
legur.
— En í myrkrinu gætuð þér
ekki komist yfir ána. Og svo eru
engin tjöld eða mannabústaöir á
leiðinni.
— Eruð þ é r nú orðiun smeyk-
ur, sagöi hún með háðkeim í rödd-
inni.
— Ekki sjálfs mfn vegna, svar-
aði hann.
— Jæja. Eg held þá að eg fari
að Ieggja mig, sagði hún.