Vísir - 02.08.1916, Blaðsíða 3

V ISI R
Tvær góðar kýr
til sölu nú þegar, eða síðar í sum-
ar. Ennfretnur viljugur og vel vax-
“nn einliiur klárhestur, —
óskast til að bera YISI
Uppl. hjá Helga Bergs. Sími (á
virkum dögum) 249.
út um bæinn.
Drekkið
CARLSBERG
PILSNER
Heimsins bestu óáfengu
drykkir.
Fást alstaðar
Aðalumboð fyrlr ísland
Nathan & Olsen.
Urval af karlmanna & kvenna
Regnkápum
kom með e.s. ISLAND
í Austurstræti 1.
Asg. G. Gunnlaugsson & Co,
Brunatryggingar,
sæ- og stríðsvátryggingar.
A. V. Tulinius,
Miðstræti 6 — Talsími 254
Det kgl. octr.
Brandassurance Comp.
Vátryggir: Hús, húsgögn, vöru-
alskonar. Skrifstofutími8-12 og -28.
Austurstræti 1.
N. B. Nlelsen.
^^LÖGMENN
Oddur Gíslason
yflrréttarm&laflutninBsmaOur
Laufásvegi 22.
Venjulega heima kl. 11-12 og 4-5
____________Siml 26_________
Pétur Magnússon,
yfirdómslögmaOur,
Hverfísgötu 30.
Simi 533 — Heima kl 5—6 .
Bogi Brynjólfsson
yflrréttarmálaflutnlngsmaOur,
Skrifstofa i Aðalstræti 6 [uepi].
Skrifstofutimi frákl. 12— og4—6 e.
— Talsími 250 —
Mjólkurverðið
Frh.
Hann hefir því séð aö þeir þurfa
að fá sem nemur þessum fjárupp-
hæðum meir en áður fyrir fram-
leiðslu sína, samanborið við kaup-
hækkun manna, dýrtíðaruppbót em-
bættismanna o. fl. Nú, nú, svo
hefir hann séð, að einn stærsti lið-
urinn í framleiöslukostnaöinam, fólks-
haldiö, hefir hækkað um helming
— þegar með er reiknað dýrara
fáeði o. fl. Ennfremur hefir hann séð
annan mjög stóran liö í framleiðslu-
kostnaðinum, útlendu fóðurkaupin,
er sömuleiðis hækkaum helming og
ýmislegt fleira, sem eg nenni ekki
að rifja upp með honum. Eg þyk-
ist sjá, að þegar »Mjólkurþurfi hefir
farið að hugleiða alt þetta, og má-
ske nú veriö kominn að þeirri nið-
urstöðu að kýrverðshækkunin sé í
raun og veru ekki annað en einn
af erfiðleikum mjplkurframleiðenda,
þá hefir hann rekiö í rogastanz og
spurt sjálfan sig : Hvernig í ósköp-
unum stendur á því að mjólkin
hefir ekki hækkaö um helming eða
meira«, og þá hefir hann, eftirsín-
ar heilbrygðu hugleiðingar. gefið
sér þetta eðlilega'svar: »Húnhlýt-
ur að hafa verið óþarflega dýrfyr-
ir stríðið«. Og um leið kemst hann
að þeirri niöurstöðu, að hann sé
nú samt ekki fær að dæma um
þetta, en líklega mætti þó fá ein-
DÓttir snælandsins.
25
Eftir
Jack London.
Frh.
Og þó hann, alla æfi sína, ekki
hefði átt völ á öðruvísi samkvæm-
um en þeim, sem tjöld gullnem-
anna og samlags-kjötkatlarnir þar
gátu veitt, þá var hann þó mjög
ánægður með sjálfum sér yfir því
hvað mannalega hann hefði vit og
kunnáttu til að hegða sér í sam-
kvæmislífinu, í fyrsta sinn sem hann
átti kost á að sýna sig þar. Hann
var fljötur til að læra hin og þessi
»slagorð«, vaggaði frá einum gest-
inum til annars og »lét vaöa á súð-
um« í samræðunni. UngfrúMortimer
kom honum sem snöggvast í bobba
meö sinni Parísarfrönsku, en hann
var fljótur að átta sig, 0g jafnaði
sakirnar með því að hella yfír hana
áköfum orðastraum af málblendingi
Þeim úr ensku og frönsku, setn
ferðamennirnir fiá Canada, er á
flakki voru á námasvæðinu voru
vanir að nota, Og samtalið end-
aði hann á því, að biðja haua að
selja sér tuttugu og fimm pund af
kandís eða hvítasykri, rauk svo
burtu og skildi hana eftir seinhissa
og undrandi. En hún var ekki
sú eina, sem varð fyrir þessu, því
hanu endaöi hverja einustu sam-
ræðu með þessari beiðni. «Syk-
ur þarf eg að fá, hvað sem tautar«,
sagði hann sí og æ að skilnaði við
hvern sem hann talaði við og rauk
svo á stað til að tala viö þann,
sem næstur stóð.
En hann naut sín nú samt fyrst,
sem hrókur alls fagnaðar, þegar
hann gekk tii Fronu, og bað hana
að syngja hina «hjartnæmu« vísu:
»1 left my happy home for you«,
En það var stærri bón en Frona
var fær um aö veita honum, jafn-
vel þó hún iéti hann fyrst rauia
vísuna fyrir sig, og hún reyndi að
leika á hljóðfærið. Rödd hans var
sterkari en hvað hún var hljómfög-
ur. En nú varð Del Bishop fyrst í
essinu sínu. Þetta var nokkuð, sem
hann kannaðist viö og raulaði hann
nú undir með Davíð. Og af þessu
varö hann svo hrifinn, að hann
gat ekki á sér setið, þegar hann
kom heim í tjaldiö sitt aftur, annað
en að vekja félaga sinn, sem svaf
þar sætt og vært, til þess að segja
honum hvað makalaus hefði verið
veizlan hjá Welse. Frú Shoville
flissaði og fanst þetta alveg maka-
laust, og þó enn makalausara fanst
henni þegar undirforinginn og nokkrir
af Iöndum hans, fóru að gaula :»Rule
Britania og »Ood save the Qu-
een«, og Bandaríkjamennirnir svör-
uðu með því að gaula aftur á móti
»My Contry, Tis of Thee« og »John
Brown*. Svo heimtaöi hinn þrek-
vaxni Alec Beaubien, námukongur-
inn frá Circle City að fá að syngja
Marciiíu-marzinn, og svo var sung-
ið að skilnaöi: »Die Wacht am
Rhein*.
»Þér skuluð ekki koma þegar
svona veizlur eru«, hvíslaði Frona
að Corliss, um leið og hún
kvaddi hann. »Við höfum ekki
getað talað orð saman, en eg veit
að við munum verða góðir vinir
Gat Davíð Harney narrað nokkurn.
sykur út úr yöur ?«
Þau hlógu bæði. Og á heim-
leiðinni reyndi hann að gera sér
grein fyrir hinum ýmsu áhrifum,
sem hann haföi orðið fyrir þetta
veizlukvöld.
8. k a p í t u 1 i.
Vináttan milli þeirra Cotliss og
Fronu varö brátt heit og innileg.
Þau hittust oft í húsum föður henn-
ar og gengu þar að auki oft tvö
saman laugar leiðir. Báðum þótti
þeim vænt um að vera saman, þrátt
fyrir þaö að þau oft ekki voru á
sama máli um ýmsa hluti. Fronu
þótti vænt um hann af því að auk
þess sem hann var maður gáfaður
og vel mentaður, var hann Ifka
hraustbygður og sterkur. Og þó
aö þeim oft bæri á milli um ýmis-
legt, þá átti það sér aldrei djúpar
rætur. Aðalgallinn á henni var, í
hans augum, hvað lítið hún skeytti
um allar venjur samkvæmislífsins
og siðareglur þess, og Iá honum
stundum við að ímynda sér að hún
væri mjög Iéttúðug og laus á kost-
unum. En eftir því sem hann
kyntist heniii betur, komst hann
að raun um aö langt var frá því
að það álit hans á henni væri rétt
* # * * * *
* * *
Vance Corliss fór nú smátt og
smátt að venjast lífinu þar á norð-
urhjara heimsins, og varð þess á-
skynja að það var ekki nætri eins
örðugt og hanti hafði gert sér í
hugarlund. Þó honum sjálfum al-
drei hrykki blótsyrði af vörum.
vandist hann brátt að heyra slíkt
til annara, án þess það hneykslaði,
hann svo mjög sem í fyrstu.
Carthey, lágvaxinn náungi ættað-
ur úr Texasríkinu í Bandaríkjunum
sem var í vinnu hjá Corliss um
nokkurt skeið, var vanur annaðhvort
að byrja eða enda hverja setningu,
sem hann sagði með blótsyrði.