Vísir - 03.08.1916, Blaðsíða 3

VlSIR
satnningum er þegnum beggja rikja
tryggöur réttur yfir eignum í báð-
ura löndum.
Eins og kunnugt er þefir ekki
enn oröið úr friöslitum milli Þjóð-
Tvær góðar kýr
til sölu nú þegar, eða síðar í sum-
ar. Ennfremur viljugur og vel vax-
nn einlitur klárhestur. —
Vöraflutningar
íást með mótorbátnum HEEA um Faxaflóa
verja og ítala.
Uppl. hjá Helga Bergs. Sími (á
virkum dögum) 249.
Afgreiðsla hjá
G. Gíslasoti & Hay,
SÍMI 481.
4--5 hreinlátir
tóbaksskurðarmenn
geta nú þegar fengið atvinnu við
Landstjörnuna.
LÖGMENN
Oddur GísJason
yflrréttarmálaflutnlngsmaOur
Laufásvegi 22.
Venjulega heima kl. 11-12 og 4-5
____________Simi 26__________
Pétur Magnússon,
yfirdómslögmaður,
Hverfísgötu 30.
Simi 533 — Heima kl 5—5 .
Bogi Brynjólfsson
yflrróttarmálaflutnlngsmaOur,
VATRYGGINGAR

Brunatryggingar,
sæ- og stríðsvátryggingar.
A. V. Tulinius,
Miðstræti 6 — Talsími 254
Det kgi. ocfr.
Brandassurance Comp.
Vátryggir: Hús, búsgögn, vðru-
alskonar. Skriístofutími8-12 og -28.
Austurstræti 1.
N. B. Nieisen.
U
«9
C' oP
«S
cc
o$
e
o
<A
oSS
o
1*0
Krone Lagerölfer best
Prentsmiðja P. P. CLEMENTZ. — 1916.
Skrifstofa i Aðalstræti 6 [u'pij.
Skrifstofutimi frákl. 12— og 4— 6 e.
— Talsími 250 —

Dóttir snælandsins.
Eftir
Jack London.
26 ----------------
Frh.
En Corliss varð þess fljótt full-
viss að hugur sjaldan fylgdi máli,
þó þetta ælti sér stað, en var aðeins
Ijótur ávani, sem umgengnin á
þessum slóðum átti sök á.
En það voru tvær hliðar á sam-
kvæmislífinu í Dawson. f húsum
Jakobs Welse, og nokkrum ööruro
húsum þar, kom saman fólk, konur
og karlar, sem stóöu á svipuðu
þjóðfélagsstigi, og Iögðu sig í fram-
króka til að gera heimsóknir þessar
aðlaðandi og skemtilegar.
En samt sem áður var það nú
svo aö karlmönnunum var þetta
ekki fullnægjandi.
í Dawson var Hka til önnur hlið
á samkvæmislífinu, mjög ólík hinni,
cn sem engu síður dró menn að
scr. það voru veitingastaðirnir, sem
hér er átt við.
Á þessum stöðuni komu menn
saman til þess að tala sig sarnan
um ýms fyrirtæki, verzla meö náma-
réttindi og Iandeignir, ræða um
nýjustu fréttir og viðburöi í um-
heiminum og fleira og fleira.
Menn af öllum stéttum hittust
þar. Þar voru spilaborð og danz-
salir.
Á þessa staði varð Corliss líka
að koma oft, sakir atvinnu sinnar.
En þetta líkaði Fronu ekki. Hún
hafði nú sínar skoðanir um hvað
væri »gott siðferði«. Komu þær
skoðanir hennar ekki vel heim við
áiit almennings þar á staðnum.
Varð það orsökin til hins fyrsta
sundurlyndis milli hennar og Corliss.
Fronu þótti mjög gaman að því
að aka í hundasleða. Það var því
dag einn í nóvetnbermánuði, aö
hún steig á sleða sinn og ók á
harða spretti eftir veginum niður
með áuni, Þennan dag var hörku-
frost. Undir eins og hún var kom-
in út yfir takmörk bæjarins stökk
hún af sleðanum og hljóp fram
með honum. Þannig hélt hún áfram,
ýmist akandi eða hlaupandi, langa
leiö, unz alt í einu að hún ók
fram á kvenraann, sem sat þar og
horfði út í biáinn. Það duldist ekki
að hún haföi verið að gráta. Og
það var nóg til að vekja með-
aumkun og eftirtekt Froiiu.
Augu þessarar konu stóðu full
af tárum. Andlitsdrættir hennar báru
vott um vonleysi og hugarkvöl.
Frona stöðvaði hundana, og gekk
til hennar.
— Hafiö þér meitt yður? Get
eg nokkuð hjálpað yður? spurði
hún.
Og þó konan hristi höfuðið
neitandi hélt hún áfram:
— En þér megið ekki sitja hér
hreyfingarlaus. Það er grimdarfrost
og þér verðið skammkalin á stutt-
um tíma. Þér eruð meira að segja
orðin kalin á kinnunum. Svo fór
hún að nudda kalblettina upp úr
snjónum.
— Fyrirgefið þér, sagði konan
og stóð á fætur hálf vandræðaleg.
Eg er yður mjög þakklát, en mér
er ekkert kalt, eins og þér getiö
ímyndað yður þegar eg er svona
klædd. Hún sýndi Fronu um leið
loðskinnsfóörið undir kápunni sinni.
Og svo var eg alveg nýlega sezt
hér niður.
Frona tók eftir því að konan
var mjög fríö sýnum og skraut-
búin. En henni gazt samt ein-
hvern veginn ekki að henni og
langaði til að hafa sig á burtu.
— Eg hefi alls ekki meitt mig,
sagði konan. Það var einungis
ósjálfrátt að eg varð svona við-
kvæm, og hefir víst komiö til af
því að sitja hér og horfa út yfir
þessa ömurlegu, snæþöktu eyöi-
mörk.
— Já, þvingaði Frona sig til að
svara, eg skil það vel. Það gelur
virzt ósegjanlega tómlegt að líta yfir
svona landslag, — en svona áhri
hefir það samt aldrei á mig.
— Það kemur til því að upp-
eldi okkar og lífskjör hafa veriö
ólík, svaraði konan. Þetta er ekki
í sjálfu sér landslaginu að kenna,
þó það hafi ólík áhrif á mismun-
andi lundarfar manna.
Konan þagnaði allra snöggvast
en rak svo upp hvellan og sker*
andi hlátur, sem hljómaði ilia í
eyrum Fronu. Frona gekk nokkur
skref áfram, í áttina til sleða síns,
en konan rétti þá út hendina og
sagöi, næstura því með biðjandi
röddu:
— Standiö þér við stundarkorn
og talið við rnig. Það er langt síö-
an eg hefi hitt mentaðan kven-
mann að máli. Þér eruð — já,
sjáið þér nú til, eg þekki yður, —
þér eruð dóttir Jakobs Welse og
nafn yðar er Frona Welse. Er þetta
ekki rétt?
Frona hneigöi höfuðið til sam-
þykkis, þó henni einhvern veginn
væri ekki meira en svo um það.