Vísir - 07.08.1916, Blaðsíða 3

V ( SI R
fyrirskipanir, þá hefði honum þótt
gaman að mega láta Gráa Örninn
reyna skjótleika sinn, til þess að
gera keppinaut sínum einhverja
skráveifu og njósna um ferðir hans
En þar sem hann var orðinn á
eftir tímanum, og Bleik mundi
búast við að finna hann í West-
ward Ho! þá ákvað hann að halda
þangað beina leið.
En keppinautur hans var ekki
alveg á því að sleppa honum að
svo stöddu, setti vélina á fulla
ferð og stýrði í veginn fyrir hann.
Ekki leið á löngu áður en hann
varð var við að skotið var á hann
úr flugvélinni. Hann skeytti því
ekki en horfði beint fram fyrir
sig og herti á hraðanum, þangað
til að hraðamælirinn sýndi að flug-
vélin fór 90 mílur á klukkustund.
Hann lét þar við numið og leit
aftur fyrir sig og gætti að óvini
sínum, sem stöðugt fjarlægðist.
Eftir 20 mínútur leit hann við
aftur og var hann þá horfinn.
Hann var að hælast um í hug-
anum hve laglega hann hef ði snúið
hann af sér; þegar hann heyrði
háan hvell, sem stafaði frá vél-
inni. í sömu svifum stanzaði vélin
og flugvélin tók að falla.
Tinker stýrði henni skáhalt nið-
ur á við. Hann leit út fyrir borð-
stokkinn og sá að það var langt
til lands. Hann reyndi að koma
vélinni af stað aftur og tókst það
að nokkru leýti. Flugvélin lét að
Dóttir snælandsins.
Eftir
Jack London.
30 ----
Frh.
— Nú! En hvað stendur svo í
þessu blaði!
— Eins og eg sagði, þá kostar
blaðið mig fimtíu dollara, og það
er eina blaðiö, sem fáanlegt er hér
um slóðir. Allir eru að drepast úr
forvitni eftir að fá nýjar fréttir. Þess
vegna hefi eg nú boðiö fáeinum
útvöldum að' koma hingað í dag-
stofuna yðar í kvöld, ungfrú Frona,
það er eina almennilega stofan
sem til er hér, — og svo má Iesa
blaðið hátt þar, eða þeir geta skifzt
á um að !esa það, þangað til þeir
eru orðnir þreyttir á því — það
er að segja ef þér viljið lána stof-
una.
— Já. Það‘ er svo sem velkom-
•ð. Og þaö var sannarlega vel gert
af yður að-----
Hann bandaði með hendinni:
— Já, það var nú það, sem eg
hélt. En eins og þér sögöuð áðan,
Verslunarmaður
Reglusamur maður, 24 ára — af mjög góðu fólki kominn —
óskar eftir atvinnu við verslun sem innanbúðarmaður eða pakkhús-
maður, nú þegar eða í haust. Getur tekið að sér skriftir á kontór
í viðlögum. Tilboð með kaupi sendist afgr. blaðsins mrk. 14.
Bifreiðarfélag Rvíkur
í Vonarstræti.
Sími 405.
Leigir bíla í lengri og skemri ferðir. — Ef bíll er leigður til
Pingvalia heilan dag er beðið á Þingvöllum endurgjalds laust allan
daginn. — Til Þingvalla fer bíll venjulega á þriðjudögum, fimtu-
dögum og Iaugardögum.
Pantið pláss tímanlega í síma 405.
LOGMENN
VATRYGG8NGAR

Oddur Gíslason
yflrréttðrmálaflutningismaöur
Laufásvegi 22.
Venjulega heirna kl. 11-12 og 4-5
Simi 26
Pétur Magnússon,
yfirdómslögmaöur,
Hveríisgötu 30.
Simi 533 — Heima kl 5—6 .
Bogi Brynjóifsson
yflrréttarir.álaflutningstnaður,
Skrifstofa i Aðalstræti 6 [u pij.
Skrifstofutími frá kl. 12— og 4 —6 e.
— Talsími 250 —
Brunatryggingar,
sæ- og stríðsvátryggingar.
A. V. Tulinius,
Miðstræti 6 — Talsími 254
Det kgL octr.
Brandassurance Comp.
Vátryggir: Hús, húsgögn, vöru-
alskonar. Skrifstofutími8-12 og -28.
Ausíurstræíi 1.
N. B. Nlelsen.

stjórn þótt kraftur vélarinnar væri
lítill. Hann vissi gjörla hvar hann
var og vissi að roeð þessu lagi
gæti hann komist til Lundeyjar,
sem var ekki alllangt í burtu. —
Hann flaug eina míluna eftiraðra
það lét harkalega í vélinni og
gangurinn var óreglulegur. Flug-
vélin lækkaði stöðugt í lofti.
Hann leit útfyrir borðstokkinn
og sá að Lundeyja lá skamt frá
til hægri, í sömu svifum varð
sprenging aftur í vélinni og hún
stanzaði. Hann lét flugvélina svifa
skáhalt niður og vonaði að sér
tækist á þann hátt að ná til eyj-
arinnar. Hann vissi að hún var
flatlend og því engin hætta á að
lenda þar. Fimm hundruð fet
eftir, — tvö hundruð fet.
Hann renndi sér niður á sléttan
völl fast við stóra grjótnámu og
sá hann að nokkrir menn voru í
námunni, sem horfðu á hann.
þegar hjólin námu við jörð var
eins og steini væri létt af honum,
hann hélt að hann væri nú
kominn úr öllum kröggum, en
það er sjaldan ein báran stök;
áður en hann vissi af var flug-
vélin komin á hliðina og hann
heyrði háan brest, er honum virt-
ist heldur ills vitandi.
, Prenlsmiöja Þ. Þ. Clementz, 1916.
þá er það nú svo aö eg varösyk-
urlaus. En hver einasta sái, sem
vill fá svo mikið sem aö renna
auga á blaðið í kvöld verður borga
fimm kúfaða bolla af sykri. Fimm,
stóra, kúfaða bolla annahvort af
púðursykri eða hvítasykri. Og eg
tek það skriflegt af þeim og sendi
strax mann heim til þeirra á morg-
un til aö sækja sykrið.
Frona varö alveg hissa þegar
hún heyrði þetta.
Samt áttaði hún sig fljótt og fór
að hlæja,
— Þetta var tnesta hygginda-
bragö. Eg skal lána stofuna, þó
það verði nú mesti óhræsis kjafta-
gangur út úr þessu öllu saman.
Er það í kvöld, Davíð?’ Áreiðau-
lega í kvöld?
Já, það er það. Og vitanlega
fáið þér borgun fyrir stofulánið,
eins og þér setjið upp.
— Já, og pabbi verður líka að
borga fimm bolia fyrir að fá að
vera viö. Þaö megiö þér ekki láta
bregðast.
Davíð brosti. Ánægjan skein á
andliti hans.
— Eg skal muna það, sagði
hann. Veriö þér vissar utn það, al-
veg vissar!
— Og eg skal sjá um að hann
komi, sagði hún.
-- Og annað kvöld fer eg með
blaöiö í samkomuhúsið. Fréttirnar
í þvf verða nú þá ekki orðnar
alveg eins glænýjar. En eg skal
líka selja þær ódýrara þar, — til
dæmis einn bolla af sykri fyrir
hvert nef. Eg hygg það veröi lík-
lega hér um bil sanngjarnt verð.
Hann stóö nú upp og néri sam-
an lófunum, mjög ánægjulegur.
10. k a p í t u 1 i.
í horninu á veitngastofunni, rétt hjá
hljóðfærinu, sat Corliss. Hann var
að skeggtæða viö Trethaway hersir.
Hann var hraustur og þrekmikill
maöur, sem þrátt fyrir hærurnar
og aldurinn, sem orðinn var sexlíu
ár og þrjú betur, ekki leit út fyrir
að vera eldri en margur maðurinn
um þrítugt, Hann hafði lengi verið
námaverkfræðingur, og getiö sér
svo góðan orðstýr að Bandaríkin
báru eins gott traust til hans eins
og England til Corliss.
Þeir voru bara orðnir góðir vin-
ir þessir menn, og auk þess gátu
þeir í starfi sínu hvor um sig orö-
iö hinum mikið að liði.
Þaö var heppilegt mjög að vel
féll á með þessum mönnum, því
á þeirra heiðum hvíldi vandasamt
starf, sem gott var að þeir gátu
unnið að í sátt og einingu.
Herbergið var fult af tóbaksreyk.
Alt að því hundrað menn, klædd-
ir í loöskinnafatnað eða þykk ullar-
íöt, sátu fram með veggjunum.
Steinolíulamparnir og kertaljósin
í stofunni gáfu frá sér daufa birtu,
því loftiö inni var mjög þungt og
muggulegt.
Eitthvaö tíu pör dönzuðu fram
og aftur um gólfið. Og í gegnum
dyrnar í hinum enda stofunnar sást
inn í annað stórt herbergi og var
það enn þéttskipaðra mönnum.
Þaðan heyrðist glasagiaumur, og
hringlið í spilapeningum og ten-
ingum, setn kastað var títt og ótt.
Nú opnaðist lítil hurð skamt þar
frá sem þeir sátu, Corliss ogTre-
thaway hersir. Kom þar inn kona
klædd í loðskinnskápu.
— Þér eruð sannarleg frostdrottn-
ing í kvöld, kæra Lucilla, sagði
Trethaway við hana,
Hún hrisli höfuðið og fór úr
loðkápunni og tók af sér ytri skóna,
og á meðan skiflust þau, hún og
hersirinn, á nokkrum hnyttnum
spaugsyrðum. En hún lét sem hún
sæi ekki Corliss, sem þó stóö rétt
hjá þeim.