Vísir - 08.08.1916, Side 3

V t S|t R
Ingólfur
fer ekkí 14. ágúsi til Eyrarbakkn, eins og stendur á áætluniuni,
heldur þann 18. ágúst
JCíc. JSjartKasotv.
Bifreiðarfélag Rvíkur
í Vonarsíræti. Sfmi 405.
Leigir bíla í lengri og skemri ferðir. — Ef bíll er leigður til
Þingvalla heilan dag er beðið á Þingvöllum endurgjalds laust allan
daginn. — Til Þingvalla fer blll venjuiega á þriðjudögum, fimtu-
dögum og laugardögum. •
Pantið pláss tínianlega í síma 405.
Lageröl er best
Krone
tangaveiði
fyrir eina stöng fæst leigð
í Eliiðaánum.
Uppl. í verzlun
Sturlu Jónssonar.
Odd ur Gfsiason
yftrréttarmá.S»fliitnin8:smBfSi3r
Laufásvegi 22.
Venjulega heirna kl. !l-12og4-5 ,
Sítni 26
Péiur Magnússon,
yfirdémslögmaður,
Hverfísgötu 30.
Simi 533 — Heima kl 5—6 .
Bogi Bi-ynjöíisson
yfirréttarmálaflutntngsmaður,
Skrifstofa i Aðalstræti 6 [u pij.
Skrifstofutími frákl. 12— og 4— 6 e.
— Talsimi 250 —
Jurtapottar
margar teg.
nýkomið.
Jón Hjartarson & Co.
Brunatryggingar,
sæ- og stríðsvátryggingar.
A. V. Tulinius,
Miðstræti 6 — Talsimi 254
Det kgl. octr.
Brandassumnce Comp.
Vátryggir; Hús, húsgögn, vöru-
a'skouar. Skrifstofuti'mi8-12 og -28.
Ausiiirstræti 1.
N. B. Nlelsen.

Prentsniiðja Þ. Þ. Clementz, 1916.
Dóttir snælandsins.
Eftir
jack London.
31 ----
Frh,
Skamt þar frá sátu nokkrir af
þeim, sem þátt tóku í dazinum, og
biðu með þolinmæði eftir því að
Lucilla hefði úttalaö viö hersirinn.
Nú var aftur byrjað að leika á
hljóðfæriö. Hún snéri sér nú við
og ætlaöi að ganga burtu, en þá
var eins og Corliss alt í einu dytti
eitthvað í hug, og hanu gekk til
hennar.
— Eg kem ti! þess að biðja
yður afsökunar, sagði hann,
Reiöin brann úr augum hennar
þegar hún nú snéri sér að honum.
— Mér er alvara, sagði hann og
rétti fram hendina. Mér þykir það
mjög leitt. En eg liagaði mér eins
og svín, eins og bleyða. Getið
þér fyrirgefið mér það?
Hún hikaði við og horfði á
hann með rannsakandi augnaráöi,
eins og til þess að grafast eftir
hvað hann ætiaði sér meö þessu.
En svo eins og hýrnaöi yfir henni
°g þegar hún lók í hönd hans,
vöknaði henni um augu.
En mennirnír sem biðu eftir því
að fá að danza við hana, voru nú
orðnir næsta óþolinmóðir.
Ungur, laglegur maður, með húfu
úr gulu skinni af Síberíuúlfi, náði
í hana. Og þau þutu nú danzandi
fram á gólfið.
En Corliss snéri við til félaga
síns og var bæði ánægður með
sjálfum sér, og þó undrandi, yfir
þessu sem fiam hafði farið á milli
hans og Lucillu.
— Já, svci mér þá! Víst er þaö
bæði synd og skömm, sagði hers-
irinn og horfði á efiir Lucillu. Nú
er eg buinn að lifa í þrcnn tuitugu
ár, og heíi heyrt og séð svona sitt
af hvcrju taginu, Corliss. En vitið
þér hvað? Kvenþjóðin er mér
ennþá enn meiri ráðgáta en nokkru
sinni áður. Lítið nú til dæmis að
taka, á hana Lucillu þarna! Hún
er alveg eins og hinar, og hinar
eins og hún. Andlitið eins og á
fegursla Maríulíkneski. En svo er
orðbragðið, — það er eins og hjá
klúrasta götustrák.
Stundum tæmdist danzsalurinn
næstum af fólki, Fóru þá flestallir
inn í stóra salinn þar sem veit-
ingarnar voru seldar.
Þeir gengu þangað inn líka,
Corliss og hersirinn. Við veitinga-
boröiö urðu þeir næstir Lucillu og
tnanninum, sem danzaði við hana.
Hann var mjóg fríður sýnum. Og þó
fullmikið væri sagt með því, að
segja að hann væri drukkinn, þá
var hann þó svo kendur í þetta
sinn, aö hann ekki hafði fult vald
yfir hreyfingum sínum. Um leið
og hann lyfti upp glasinu sínu til
þess að drekka úr því, rak sá, sem
næstur honum stóö, óvart í hann
handlegginn svo að skvettist út úr
glasinu. Hann þurkaöi af sér vín-
sletturnar, og fór ekki sem hæ-
verskustum oröum um þann, sein
orsök var í þessu, euda vai ekki
lcngi að þykna í honum.
Hann rak nú hnefánn svo skarpt
undir skyguið á úlfskinnshúfutini
að eigandi hennar slingraði aftur á
bak og beint á Corliss. Og nú
lét liann höggin dynja og dró ekki
af. Allir vonuðu nú að fá að sjá
veruiegar sviftingar.
Eu skinnhúfumaðurinn virtist
ekki á því, aö láta þær vonir ræt-
ast, Hann reyndi aöeins að verja
andlitið með höndunum. Haun
komst burtu, þegar hinn sótti á,
— Látið hann vera! Hann á
það skilið, hrópaði hersirinn til
Corliss, þegar hann sá að hann
bjóst til að ganga á milli þerrra.
Hann þorir ekki að berjast. Ef
hann sýndi hitgrekki væri annað
má! að rétta honum hönd.
— Já, en eg get ekki horft á
að svona illa sé farið meö mann-
inn. Ef hann berði frá sér líka væri
ekki neitt að segja. En hann ber
ekki hönd fyrir höfuð sér.
Blóöið rann úr nösum hans, og
úr sári fyrir ofan aðra augabrún-
ina, þegar Corliss skarst í leikinn.
En nú lenti alt í eina bendu, og
börðust memi nú um allan salinn,
Hersirinn gleymdi því, að hann
ckki var lengur á unga aldri, og
þreif þrífættan stól sem hann nú
ruddist ryn með inn í þvöguna,
og veittu nokkrir fyrirliðar úr land-
gæzluliðinu, sem þarna voru stadd-
ir, honuni þegar liðsinni.
Þeir urðu nú einir fimm eða sex
sem slógu skjaldborg um mann-
inn með skitinhúfuna.
— Niður með þá! Niður með
þá! grenjaði Del Bishop, sem barð-
ist ákaft við hliðina á Corliss.
' En í sama bili náði stór og
digur sláni, sem lá á gólfinu, taki
á Corliss og dró hann niður að
sér, svo hann misti fótanria. í
sama bili kendi hann sársauka í
eyranu og fann að maðurinn læsti
töninmura utan um það.