Vísir - 14.08.1916, Blaðsíða 3
V I S’l R
fyrir einhverju hvítu í glugganum,
eins og verið væri að gefa merki.
„þetta var einhverskonar merki,
Tinker", sagði hann. „því leng-
ur sem eg horfi á stað þenna því
ver lízt mér á hann. Við skulum
samt komast að leyndardómi þessa
staðar áður en við förum héðan,
ella skal eg hundur heita en ekki
Sekton Bleik“.
Frli.
^tangaveiði
tyrir eina stöng fæst leigð
í Eiliðaártum.
Uppl. í verzlun
Sturlu Jónssonar.
Krone Lageröl er best
Divanteppi
í iniklu úrvali, nýkomin í Austurstræti 1.
S jðttnntattgsson & tio.
Blátt
Karlmannsfata Cheviot
sérlega fallegt í Austurstræti 1.
Asg. G. Gunnlaugsson & Co.
Hið öfluga og velþekta
brunabótaféiagið
W O L O A
(Stofnað 1871)
tekur að sér alskonar
brunatryggingar
Aðaíumboðsmaður fyrir Island
Halldór Eiríksson
(Bókari Eimsk'pafélagsius)
Brunatryggingar,
sæ- og stríðsvátryggingar.
A. V. Tuiinius,
Miðstræti 6 — Talsími 254
Det kg!. ocir*
Brandassurance Comp.
Vátryggir; Hús, húsgögn, vöru-
alskouar. SkriístofutímíS-12 og -28.
Austurstræii 1.
N. B. Nlelsen,
Oddur Gíslason
yflrrétiarmáiailuiningsrnaður
Laufásvegi 22.
Venjulega heima kl. I i-12 og 4-5
Sím! 26
Péítrr Magnússon,
yfirdómslögmaCur,
Hverfisgötu 30.
Sími 533 — Heima ki 5—6 .
Sogl Brynjólfsson
yfirréttarmálafiutningsmaCur,
Skrifstofa i Aðalstræti 6 [urpij.
Skrifstofutimi frá kl. 12— og 4-6 e.
— Talsími 250 —
Pretsmiðja Þ. P. Ctementz. 1916.
Dóttir snælandsins.
Eftir
Jack London.
37 ----
Frh.
En svo voru, aftur á mdti, aðrir
sem ekki sáu sólina fyrir honum.
Trethaway hafði alloft verið svo
óforsjáll að tala niðrandi um'hann.
Höfðu meðhaldsmemi hnns þolað
það illa. Trethaway iagði því slíkt
niður framvegis.
En einu sinni þegar Corliss hafði
hlustaö á langa lofræöu, sem frú
Schoville hélt um Vincent, leyfði
hann sér að brosa háðslega. Og sá
hann þá að Frona hieypti brúnum
og roönaði. Þá þagnaði hann.
Einu sinni varð honum það þó,
með nokkuö bitrum orðum að
minnast á bardagann í leikhúsínu,
og bar ekki Vincent vel söguna.
Hefði hann þó víst gert það enn
rækilegar, ef Frona hefði ekki dreg-
ið úr honum.
— Já, sagði húu, Vincent hefir
sjálfnr sagt mér frá þessu. Það var,
ef mig minnir rétt, í fyrsta skifti
sem hann hitti yður. Þiö börðust
allir knálega með honum, — þér
og Trethaway og fleiri. Hann raup-
aði mikið af framgöngu ykkar í
það sinn,
Corliss bandaði með hendinni,
til þess að þagga niður í henni.
— Nei, nei, hélt hún áfram.
Eftir því sem honum sagðist frá
þá beiíluð þið knálegri vörn. Það
hlýtur aö vera mjög skemtilegt, að
minsta kosti svona við og við, að
fá að leika lausum hala. Og gott
er það fyrir heilsuua, einkum þegar
maður svo, þegar berserksgangur-
inn er runninn af manni, geturró-
legur hugle>tt alt saman, og sagt
við sjálfan sig: ,Þetta er aðeins
önnur hliðin á mér. Þeíta eru bara
Ieifar villimenskunnar frá gömlum,
löngu liönum tímum,
Corliss gat ekki annað en bros-
að smátt. Og það espaði Fronu
eun meira.
\
— Segið mér, Corliss, hélt hún
áfram, er ekki þessi lýsing mín
rétt? Voru ekki tilfinningar yðar
þannig?
Hann niintist þess nú hvernig
hann hafði alveg verið viti sínu
fjær í þessari sennu, þegar hann
sló manninn svo að hann féll til
jarðar. Hann samþykti því lýsingn
Fronu nieð því að hneigja höfuðið
— Og voruð þér upp með yður
af þessu, eða funduð þér til blygð-
unar fyrir þaö? spurði hún.
— Eiginlega var það hvorttveggja,
þó freniur hið fyrnefnda, svaraði
hann. Eg játa að fyrst var eg yfir
mig kátur af þessum aðförum mín-
um, en svo fór eg eftir á að finna
til blygðunar ytir þeim. Þetta hélt
vöku fyrir inér nóttina eftir.
— Og svo?
— Endirinn varð sá, að eg varð
upp ^með mér af öllu saman. Eg
gat ekki að því gert. Hálft um
hálft óafvitandi miklaðist eg af
þessu, með sjálfum mér. En annað
veifið skammaðist eg mín. En eg
hafði ekki átt upptökin og bland-
aði mér í þetta í bezta tilgangi.
Eg iðrast þess ekki. Eg myndi
breyta alveg á sama hátt ef þetta
kæmi fyrir aftur,
— Og það er líka alveg rélt,
svaraði Frona, En hvernig gekk
fyrir Vincent?
— Fyrir Vincent? Hann komst
vel út úr öllu, — með heiðri og
sóma. En eg átti alt of annríkt til
þess að eg veitti honum effirtekt.
— En hann lók þó eftir yðnr.
— Mjög líklegt. Og eg myndi
sjálfsagt hafa veitt honum nánari
eftirtekt ef eg hefði vitað að yður
væri það hugleikið.
Þegar Corliss skildi við hana,
gladdi það hann að hann ekki hafði
lýst viðureigninni neitt nákvæmlega.
En jafnframt geröi hann sér ljósa
grein fyrir því, hve kænlega Vin-
cent hefði farist frásögnin, þegar
hann skýrði Fronu frá því er fram
hafði farið.
* * * * * *
* * *
Tveir karlmenn og einn kven-
maður! Engin þrenning er öflugri
en þessi til þess að framleiða sorg
og óhamingju. Enda leið ekki á
löngu áður en það fór að koma í
ljós í Dawson og varð Bishop að-
alorsökin til þess að flýta fyrir úr-
slitunum.
Þetta bar við á sleðaferö sem
Bishop og Corliss fóru í einhverj-
um erindagerðum til Miller Creek.
— Eg skal svei mér eltki brenna
kertaljósum þegar eg er búinn að
finna gullið, sagði Bishop í önug-
um róm um leið og hann skorð-
aði kaffikönnuna meö ísmolum,
það getið þér krossbölvaö yöur
upp á, Corliss!
— Bara steinolíu? spurði Cor-
liss um leið og hann hagræddi
fleskinu á pönnunni og helti deig-
inu í hana.