Vísir - 23.08.1916, Blaðsíða 3

V I S’J R
Nýir kaupendur
fá
§mr blaðið ókeypis
tii mánaðamóta.
Tilboð í Hafragras
í landi Framfarafélags Selfirninga sem liggur austanvert við Mýrar-
húsaskólann, óskast fyrir 28. þ. m.
Tilboðin sendist í
SANITAS-AFGREIÐSLUNA, Lækjargötu.
mrmrmr "www
Drekkið
CARLSBERG
PILSNER
Heimsins bestu óáfengu
drykkir.
Fást alstaðar
Aðalumboð fyrir fsland
Nathan & Olsen
Brunatryggingar,
sæ- og stríðsvátryggingar
A. V. Tulinius,
Miöstræti 6 — Talsimi 254
Hið öfluga og velþekta brunabótafél.
mr WOLGA
(Stofnað 1871)
tekur að sér alskonar
brunatryggingar
Aðaluniboðsniaður fyrir ísland
Halldór Eiríksson
(Bókari Eimskipaféiagsins)
Det kgl. octr*
Brandassurartce Comp.
Vátryggir: Hiís, húsgögn, vöru-
alskonar. Skrifstofutírni8-l 2 og 2-8.
Austurstræti 1.
N. B. Nielsen.
LÖGMENN
► ◄
Oddur Gíslason
yflrréttarmálaflutningsmaður
Laufáavegi 22.
Venjulega heima kl. 11-12 og 4-5
Simi 26
Fétur Magnússon,
yfírdómslögmaður,
Hverfisgötu 30.
Simi 533 — Heima kl 5—6 .
Bogi Bryn|ólfsson
yflrréttarmálaflutníngsmaður,
Skrifstofa í Aðalstræti 6 [u.,pi].
Skrifstofutimi frákl. 12— og 4—6 e.
— Talsími 250 —

Pretsmiðja P. Þ. Clementz. 1916;

Dóttir snælandsins.
Eftir
Jack London.
46 ----
Frb.
Þó Corliss væri nú dáiítið aum-
ur í útlimunum gat hann ekki látið
vera að hlæja með sjálfum sér að
þessu. Hann gekk, á eftir sigur-
vegaranum, mjög auðmjúkur á
svipinn og í öllu Iátbragði. Hann
sýndi þjóni sínum hina mestu auð-
sveipni, en hann kýmdi að öllu
saman.
— Þetta er.gott! Þér lítið út
fyrir að geta orðið að liði, sagði
Bishop um leið og hann fleygði
frá sér verkfærunum og virti ná-
kvæmlega fyrir sér landslagið í
kringum þá sem nú var snævi
þakið. Hana nú! Takið þér nú
öxina, farið upp á brekkuna og
sækið handa mér þurran og góöan
eldivið.
Þegar Corliss kora aftur með
seinustu byröina af eldiviðnum var
Bishop búinn að ryðja snjó og
mosa í burtu hingað og þangaö,
og hann var búinn að búa til renn-
ur, sem líktust krossmarki í lögun.
— Eg ætla að skera æðina í
tvær stefnur, útlistaði hann nú fyrir
Corliss. Máske kem eg niður á hana
hérna, eða þarna yfirfrá eða þar
fyrir ofan, og það er djúpt þarna
og líklega um meira aö gera þar,
en í það fer of mikil vinna. Þetta
hérna er röndin á hjallanum. Það
getur ekki verið dýpra á því en
svo sem tvö fet. Nú þurfum við
aðeins að vita með vissu hvar æðin
er. Síðar getum við boraö inn frá
báðum hliðum.
Meðan hann hélt þessa ræðu
kveikti hann smábál hingað og
þangað þar sem' hann haföi rutt
burtu snjónum.
— Sjáið þér tm til, Corliss!
Svo tók hann hakann og hjó
honura niður í klakann.
— Það er ekki orðið þiöið tvo
þumlunga niður ennþá, tautaði
hann, um leið og hann beygði sig
og rótafli með fingrunum í leðj-
unni, og reif um leiö upp gras-
topp meö rótum.
— Hver skollinn!
— Hvað er nú að? spurði Cor-
liss.
— Ja, hver skollinn, endurtók
Bishop, nm leið og hann barði
ræturnar á pönnunui.
Corliss kom nær og beygði sig
yfir pönnuna. Bíöið þér við, sagði
hann. Hann þreif nokkuð af rót-
unum og nuddaði milli fingranna.
Og glytti þá í allar ræturnar.
— Hver skollinn, — hver þrem-
illinn, sagði Bishop enn einu sinni
eins og utan við sig. Það byrjar
alveg í grasrótinni, og nær svo
niöur úr öllu valdi.
Hann snéri sér við, hvesti aug-
un og þefaði út í loftið.
Corliss horfði á hann með mikl-
um undrunarsvip.
— Hana nú, sagði Bishop og
dró þungt andann. Farið þér nu
ekki bráðum að finna lyktina af
appelsínunum í aldingarðinum mín-
um?
15. k a p í t u 1 i.
Leiðangurshóparnir fóru að leggja
af staö út að French-hæð. Það var
í vikunni fyrir jólin.
Corliss og Bishop höfðu ekki
flýtt sér neitt að gera aðvart um
gullfundinn, fyr en þeir voru búnir
aö rannsaka alt nákvæinlega, af-
marka handa sér landsspildur og
aðvara nokkra góða vini sína, svo
þeir gætu gert eins, — voru það
þeir Davíð, Jakob Welse, Tretha-
way, Hollendingur, sem báðir fætur
höfðu kalið af, nokkrir liðsforingj-
ar úr lögregluliðinu, gamall félagi
Bishops, sem lengi hafði unnið með
honum, þvottakonan við vegamót-
in, og — þó undarlegt megi virð-
ast — Lucille.
Það var Corliss sem réði þvíað
hún fékk þarna námalóö. Og hann
afmarkaði hana sjálfur. En Tretha-
way var falið á hendur að fá hana
til að koma og taka þátt í auð-
legðinni.
Samkvæmt landsvenju buðust
nú námalóðaeigendurnir til aö láta
þá tvo, sem gullið fundu fyrst, fá
helming inntektanna. En Corliss
vildi ekki heyra þaö nefnt. Og eins
var með Bishop.
Bisbop sagði:
— Eg hefi nú nóg til þess að
borga meðj aldingarðinn, — jafn-
vel helmingi slærri garö en eg
hafði hugsað mér að kaupa. Og
ef eg ætti nú að eignast meira gull
þá vissi eg ekki vitund hvað eg
ætti við það að gera.
Eftir að þeir höfðu fnndið gullið,
fór Corliss, — eins og það væri
sjálfsagður hlutur — að litast um
eftir öörum aðstoðarmanni í stað-
inn fyrir Bishop.
v