Vísir - 02.09.1916, Blaðsíða 3

VISIR
DRENGUR
óskast nú þegar til^að bera
Vísi út um bæinn.
CALLIE PEEFECTION
eru bestu, léttustu, einföldustu og cdýrustu báta- og verksmiöju
mótorar sem hingað flytjast. Vanalegar stærðir frá 2—30 hk.
Verksmiðjan smíðar einnig utanborðsmótora, 2—2V2 hk.
Mótorarnir eru knúðir með steinolíu
settir á stað með bensíni, kveikt með
öruggri rafmagnskveikju, sem þolir vatn.
Verksmiðjan smíðar einnig ljósgasmótora
Aðalumboðsmaður á íslandi:
O. Ellingsen.
Bíræfni.
Nýr ritlingur: Um
hörmungarnar í Wit-
tenberg. Skýrsla um
taugaveikina í fanga-
búðunum í Witten-
berg. Reykjavík 1916.
Síst er að furða þótt Englend-
ingar sjái sér fœrt að gefa íslend-
ingum bækling þenna í kaup-
bæti fyrir alla samningana. Var
honum þröngvað upp á menn á
götum bœjarins í gær og borinn
í hús ókeypis. Er þetta netnd
opinber skýrsla til bresku stjórn-
arinnar og má vel vera að Eng-
lendingum líki hún vel. En ís-
lendingar skyldu gjalda varhuga
við að leggja trúnað á það sem
bæklingur þessi hermir. Er breskri
mannúð (við þekkjum hana ís-
lendingar) hampað þar og veitst
að Þjóðverjum fyrir illa með-
ferð á breskum föngum. Vitan-
legt er þó að hvergi er spítala-
fyrirkomulag betra en á Þýska-
landi, enda hefir svo reynst í
styrjöld þessari. Að minsta kosti
hafa Frakkar þrásinnis kannast
við það. Liggur það í hlutar
ins eðli að ef taugaveiki kemur
npp í fangabúðum á Þýskalandi
mundu Þjóðverjar gera alt til
að stemma stigu fyrir henni, þó
ekki væri nema í eiginhagsmuna
skyni. Frásaga þessi er því of-
urósennileg og skal eg drepa á
öifá atriði.
Á bls. 11 er sagt að þýsku
yfirvöldin fengust til þess
að íeyfa það, að nokkur hluti af
fangaskála einum yrði notaður
fyrir sjúkraskýli (meðan tauga-
veikin gekk).
Á bls. 19 er feit yfirsögn um
að þýskur læknir hafi fengið
járnkrossinn fyrir starf breskra
lœkna(!) en nokkrum línum neð-
ar er frásögnin orðin vafasöm:
Eftir þvf sem nefndin
v e i t b e s t var Dr. Aschenbach
(þýski lœknirinn) sæmdur járn-
krossinum fyrir að hefta tauga-
veikina.
Hver trúir því að Wittenbergs-
búar hafi óvirt framliðna menn
meðan verið var að jarða þá?
(Bls. 20).
Ekki vantar stóryrðin er talað
er um glæpsamlega vanrækslu
yfirvaldanna þýsku (bls. 25), um
vísvitandi grimd og skeytingar-
leysi þeirra (bls. 27) og er vit-
anlega feit yfirsögn um göfug-
lyndi breskra lækna og sjálfboða-
liða (bls. 28).
Yfirleitt er frásögnin öll svo
ósennileg, að furðu gegnir að
nokkur óbrjálaður maður skuli
leyfa sér að bjóða íslendingum
þetta. Útgefandi hefir líklega orð-
ið óþægilega var við að Eng-
lendinga-vinátta íslendinga hefir
rénað að miklum mun í seinni
tíð og að þess vegna væri þörf
á að senda þeim þenna pésa, svo
að þeir fengju þó eitthvað fyrir
miljónirnar er hafðar eru af þeim
í ár.
Hafi Þjóðv. séð þessa skýrslu
munu þeir vitanlega hafa svarað
fyrir sig.
Enginn íslendingur skyldi að
óþektu svari Þjóðverja leggja
trúnað á þenna öfgasamsetning.
Sigfús Blöndahl.
Ófriðurinn.
Hver kemur nsest?
Þegar fregnin um það, að Rú-
menar væru komnir í ófriðinn barst
hingað, voru þeir margir sem
spurðu sjálfa sig og aöra: Hver
kemur næst?
En Iítill efi er á því. Það verða
vafalaust Grikkir. —v En hvebrátt
það ber að, það er erfiðara að
segja um.
Það hefir altaf verið álitið, og
Dóttir snælandsins.
Eftir
Jack London.
56 ----
Frh.
— Þú ert mér svo miklu meiri,
sagði hún lágt, um leið og hún
kysti hann innilega og ástúðlega.
Og á meðan eldurinn og glæð-
urnar í ofninum smátt og smátt
dóu ut sagði hann henni frá ætt-
móður hennar, og hinum hugprúöa
Welse, sem hafði háð sína einmana
baráttu og hnigið í valinn hjá
Treasure City.
17. k a p í t u 1 i.
Sýning »Brúöuheimilisins« tókst
mæta vel. Frú Schovilie var svo
áköf í lofsyrðunum um leikinn að
Jakob Welse, sem stóð skamt frá
henni varð öskuvondur og rendi
til hennar óhýru auga. Davíö Har-
ney hældi einnig leiknum á hvert
reipi, þó hann leyföi sér að efa
réttmæti þeirra heimspekilegu hug-
leiöinga, sem Noru eru þar Iagðar
í munn. Hann sór við alt, sem hon-
um var heilagt, að Þorvaldur væri
sá mesti asni, sem til væri í víöri
veröld. Jafnvel ungfrú Mortiraer,
sem annars var mótfallin stefnu
leiksins, játaði að Ieikendurnir hefðu
leyst hlutverk sín prýðisvel af hendi,
og Matt sagðist alls ekki iasta >hina
indælu Noru.«
— Auövitað hafði Nora rétt fyrir
sér, sagði hann við Davíð á heim-
leiðinni. Þeir gengu rétt á eftir
Fronu og Vincent.. Mér skyldi þykja
garaan að þvf aö fá að sjá — —
— Gúmmí-----------
— Fjandinn sjálfur hafi alt þitt
gúmmí! hrópaði nú Matt og var
bálvondur.
— Eins og eg sagöi, hélt Davíð
áfram og lét sér hvergi bregða, þá
stíga nú gúmmístígvél ákaflega i
verði undir eins og fer að hlána.
Þrjár únzur parið! Það geturðu
sótbölvað þér upp á. Nú geturðu
keypt eins mikið og þér líkar af
þeim fyrir eina únzu og grætt tvær
únzur á hverju pari. Það eralveg
víst, Matt, — eins víst eins og
tveir og tveir eru fjórir,
— Fjandinn hafi þig og alt þit*
gróðabrall. Eg er eingöngu að
hugsa um þessa indælu Noru.
Þeir kvöddu nú þau Vincent og
Fronu. Svo héldu þeir áfram. En
voru að smájagast um leikinn.
Vincent drö þungt andann.
— Loksins, sagði hann svo.
— Loksins hvaö? spurði þá
Frona.
— Loksins fæ eg þá tækifæri til
þess að segja yöur hvað þér lékuð
ágætlega vel. Seinustu sýninguna
t leiknum lékuð þér svo vel að
mér næstum fanst sem þér væruð
að hverfa úr nálægð minni fyrir
fult og alt.
— Það hefði víst verið meiri
óhamingjan.
— Það var óttalegt!
— Nei.
—• Jú, víst var það svo. Mér
fanst þetta alt gilda sjálfan mig.
Þér 'voruö ekki Nora, heldur Frona.
Eg var ekki Þorvaldur, heldur
Viucent. Þegar þér genguð burtu
með húfuna og ferðatöskuna þá
fanst niér það næstum ómögulegt
að verða eftir. Og þegar huröinni
var Iokað og þér farin, þá var það
einasta, sem bjargaði mér, að tjald-
ið féll. Þá komst eg til sjálfs mín
aftur, því annars hefði eg hlaupið
á dyr á eftir yður, beint framan í
öllum áhorfendunum.
— Það er undarlegt að hlut-
verk, sem maður leikur, skuli geta
náð þeim tökum á manni, sagði
Frona hugsandi.
— Eða máske þó öllu heldur —
byrjaði Vincent að segja.
Frona sagði ekkert. Þau gengu
nú um stund þegjandi hvort við
annars hlið.
Hún hafði vel skilið hina hálf-
kveðnu vísu Vincents. Og nú
kom yfir hana þessi feimnisótti sem
oftastnær grípur kvenmanninn á
þeim augnablikum, er hún stendur
augliti til auglitis við karlmanninn,
og finnur að sú stund nálgast að
útgert verði um framtíðina þeirra
á milli.
Veðrið var bjart, en kalt. Brag-
andi noröurljósin skreyttu blátt
himinhvolfið. Brá einkennilegri
birtu frá þeim yfir hæðir og hálsa
í kringum þau.
Hún fann hvernig hann dró hana
að sér og faðmaði hana,
— Þarf eg að segja æfisögu
mína? spurði hann í nokkuð lág-
um róm.
Hún lét höfuöið hníga niður á
öxl hans. Og þegjandj horfðu þau
á dýrð norðurljósanna, þar sera
þau mynduðu samfelda, leiftrandi
logabrú yfir alla himinhvelfinguna.
En alt í einu rofnaði brúin
og kolsvartar skýjaborgir hring-
uðust upp og hrundu saman
á víxl.