Vísir - 06.10.1916, Page 3

VISIR
Húsnæðisskrifstofa
órnannnar
opin kl. 3—6 virka daga
í bæjarþingstofunni.
Skorað er á alla þá sem enn ekki hafa fengið hús-
næði til 14. maí n. k., að mæta á skrifstofunni í dag og
á morgun — föstudag og laugardag — svo nákvæm
skýrsla fáist yfir ástandið, eins og það nú er.
Námsskeið
fyrir stúlkur verður haldið af nokkrum kennurum Kvennaskól-
ans þar í ekólanum ef nógu margir nemendur gefa sig fram. Náms-
greinar verða: íslenska, enska, danska, saga, landafræði, reikningur,
skrift og ýmisleg handavinna. Nemendum er beimilt að velja milli
námsgreinanna.
Námsskeiðið hefst 10. okt. ef nógu margir nemendur gefa sig fram.
AUar nánari upplýsingar gefnr
Guðrún Guðjohnseu.
Bókhlöðustíg 8. Heima kl. 1—3.
nm fangbrögðum og hvor um sig
reyndi að koma hinum undir, til
þess að forða sínu eigin lífi en
koma fjanda aínum til heljar-
Hvorugur þeirra gleymdi nokkurn-
tíma þeirri heljarglímu. Loksins
höfum við nndirritaðir opnað á
Laugaveg 4
Vönii ránia Vaniai iliii
Virðingarfylst
Jónas Sveinsson
Björn Björnsson.
hepnaðist Bleik að boma höndum
að hálsi Kínverjans og með síð-
ustu kröftum sínum reyndi hann
að vinna mótstöðnmann sinn. Báð-
ir vorn þeir að þrotum komnir og
hvor um sig óskaði þess að geta
haldið lengur út en mótstöðumað-
urinn. Það sem Bleik mundi síð-
ast var það, að honum syrti fyrir
sjónum og hann varð máttvana
og það síðasta eem hann hugsaöi,
var að hann hefði borið lægra
hlut. Bn þegar hann vaknúði var
Tinker hjá honum og sagði hon-
um að hann hefði veitt Wu Ling
bana um leið og'hann misti með-
vitnndina. En ekki leið á löngu
áður en Bleik komst að því, að
hinn gamlí óvinur hans var ekki
dauður, og svo hófst baráttan á
ný-
En nú, eftir allar hinar miklu
skærnr er þeir höfðu átt samau,
var Bleik á valdi gula prinsins,
og nú vorn litlar líkur til að
hann mnndi bjargast. [Frh.]
Dóttir snælandsins.
Efíir
Jack London.
Veðnr var bjart og heiðskírt og
aólin var að koma upp.
Þau skiftust nú á um að kíkja.
„Sko! Er það ekki merkilegt",
sagði CoubertÍD, „enn þá hefir
vatnið lækkað um eitt fet! Það
Verður ekki meira úr ísskrúfinu“.
Jakob Welse leit til hans al-
Vörugefinn.
„Gretur kannske orðið eitthvað
úr því enn?“ spurði baróninn.
Frona leit spurnaraugum a föð-
nr sinn.
„ísruðningar geta oft orðið slæm-
ir“, sagði hann og hló við. „Það
er alt undir þvi komið hvar þeir
eru og hvar maður þá sjálfur er
staddur“.
„En áin! Sko! hún er að
minka. Það get eg séð með ber-
um augum“.|
„Það er ekki um seinanu enn
Þú“, sagði Jakob Welse, um leið
og hann horfði út yfir fljótið og
Kafbáturinn Bremen
Laust fyrir mánaðamótin barst
Vísi símfregn um að verslunar-
kafbáturinn þýski, Bremen, befði
sést þá nýlega í landhelgi Banda-
ríkjanna, og hefði hann því átt
að komast til hafnar þar næstn
daga, en engar fregnir hafa þó
borist hingað um það, svo ábyggi-
legt megi telja. Virðist því ekki
vera um nema tvent að tefla:
annaðhvort hefir þessi fregn verið
flugufregn ein, -eða skipið hefir
farist skömmu eftir að til þess
sást.
Það er nú haft eftír loftskeyt-
um, sem enska herskipið sem hing-
að kom á dögunnm hafði fengið
á leiðinni hingað frá Bretlandi, að
þó að opinberar þýskar tilkynn-
ingar staðhæfi að Bremen sé kom-
in til Ameríku, þá hafi enn engin
fregn um það komið til Bretlands
að vestan. Eu svo segir í skeyt-
um þessum, að við strendur Ame-
ríku hafi fundist bátur á reki,
sem staðið hafi á: „Björgunar-
bátur „Bremen“ Wilhelmshaven“,
og virðist þá auðsætt, að skipið
hafi farist, ef sú fregn er sönn,
því að varla getur verið um ann-
að skip samnefnt að ræða.
En ósénnilegt er það þó, að
Þjóðverjar segðu skipið komið
fram, ef það væri ekki, og björg-
unarbátssagan er ekki sérlegr
sennileg.
eyjarnar, „farið þér nú inn í tjald-
ið, Coubertin, og farið í skóna
sem standa við ofninn. Og þú,
Frona, sjáðu um að kveikja upp
og hita kaffið".
Hálfri klukkustund síðar hafði
lækkað í ánni um tuttugu fet, en
ísrek var mikið í henni enn.
„Svona nú, nú byrjar leikur-
inn! Horfið þér þangað, franski
glanni! Sko, þarna í álnum
vinstra megin! Nú byrjar leik-
urinn“.
Coubertin eá nú hvernig állinn
vinstra megin lokaðist og stórar
íshrannir ruddust upp milli eyj-
anna og vatnið fór undir eins að
hækka í ánni.
„Þetta er hrikalegt", sagði Cou-
bertin.
„En tígulegt er það samt, bar-
ón!“ sagði Frona ertnislega, „en
nú vöknið þér í fæturna“.
Hann vék sér undan, og það
mátti ebki seinna vera, því rétt
í sama bili ruddist jakahrönn
þangað sem hann hafði staðið.
Vatnsmegnið hóf npp ísinn og
hann var nú næstnm mannhæðar
hár múr, sem umkringdi eyna á
alla vegu.
„En hann hrynur, þessi ísgarð-
nr. Sko til, nú rofnar hann“.
Frona aðgætti ísmúrinn vand-
lega. „Nei“, sagði hún, „hann er
óklofinn enn“.
Stúlka
vel að sér óskar eftir vinnu
nokkra tima á dag helst við létt
ritstörf, barnakenslu eða eitthvað
þvílikt.
Uppl. á Ránargötu 29 a
milli 2 og 4 e. h.
„En áín vex nú ekki eins ótt
og áðw“.
„Hún er samt ekki hætt að
vaxa“.
Hann þagði stundarkorn, rétt
eins og hann vissi ekki hverju
hann ætti að trúa. Svo glaðnaði
yfir honum. „Já, nú veit eg það!
Einhverstaðar lengra upp frá er
annar isruðningur, Þetta er stór-
kostlegt! Er það ekki satt?“,
„Já“, sagði hún, „ensetjumnú
svo, að þessi efri jakagarður rofni
og sá neðri rofni ekki“.
Hann einblíndi a hana þangað
til honum varð það Ijóst hvað hún
átti við. Hann stokkroðnaði,*veif-
aði til hendinni og sagði: „Já,
svo fer alt, þér, eg, tjaldið, bát-
arnir, kofinn, trén og alt saman
— fjandans til“.
Frona hristi höfuðið, „það er
verri sagan“, sagði hún.
„Verri sagan? Nei, verið þér
hægar! Það er stórkostlegt!“
„Nei, nei, barón! En mér þyk-
ir leitt að þér ekki eruð Engil-
saxi. Sá kynþáttur mætti miklast
af yður“.
„Og þér, Frona, væruð sann-
kölluð prýði frakknesku þjóðar-
innar, ef hún ætti yður“-
„Altaf skulu þau þurfa að vera
að skjalla hvort annað“, sagði
Del Bishop glottandi. „En flýtið
þið ykkur nú“, hélt hann áfram,
Duglega stúlku
til að standa fyrir þvottahúsinu,
2 þvottastúlkur og eina gang-
stúlku, vantar að "Vílilsstöð-
um. Upplýsingar gefur yflr-
hjúkrunarkonan.
„það eru tveir veikir menn í kofa
þarna niðurfrá og við erum neydd-
ir til að reyna að ná í þá“. Og
svo rauk hann af stað.
Áin óx stöðugt, en hægara en
í fyrstu.
Þeir hlupu áfram áleiðis til koí-
ans, sem Bishop hafði getið um.
Þar uppi á þakinu lágu tveir
sjúkir menn, vafðir inn í ábreiður.
En þeir Bishop, Coubertin og Jakob
Welse óðu inn í kofann, sem mik-
-ið vatn var runnið inn í, til þess
að leita að fötum manna þessara
og öðru sem þeir áttu. Vatnið
þar inni tók þeím í mitti.
„Látið þið ekki tóbakið vökna“,
ballaði antar sjúklingurinn til
þeirra með veikri röddu.
„Skollinn bafi tóbabið", sagði
félagi hans, „en gætið vel að sykr-
inum og mjölinu“.
„Bill segir þetta af því að hann
reykir ekki sjálfur, fröken góð“,
sagði nú sá fyrri, „en viljið þér
ekki sjá um tóbakið?“.
„Hérna, og haltu þér nú sam-
an“, sagði Del Bishop, um leið og
hann fleygði tóbaksílátinu til
mannsins, sem þreif það eins
áfergislega og það hefði verið fnlt
af gullsandi.
.