Vísir - 09.10.1916, Blaðsíða 3

VISIR
VÍrðnlegTi framleiðendnr 6ru fyrir
löngu búnir að gleyma og fyrir-
gefa verðlagenefndinni sálugn, að
hún hér á árunum, á hennar fyrstu
hérvistartímum krukkaði eitthvað
lítilsháttar í mjólkurverðið — enda
mun sö röggsemi hafa gengið mjög
nærri nefnd þeirri, því ekkert hef-
ir hún látíð til sín heyra síðan.
Eg vil gjarnan beitast fyrir
þvi með öðrum góðum mönnum,
að reynt sé að hefja herferð á
hendur tröllunum, í von um, að
þau enn eigi eftir einhvern óétinn
af okkar dásamlegu nefndarmönn-
nm, skora eg því á „Vísi“ að
hann skeri upp herör um landalt
og fái gangnamönnum í hendur
skilmerkilega mannlýsing af fyrv.
hásælum nefndarmönnum verðlags-
neíndarinnar íslensku.
Bor gar 3.
Gula dýrið.
[Framh.]
Eftir að Bleik hafði verið leidd-
ur fyrir Wu Ling, var honum
kastað í hið dimma herbergi sem
Vvonn kom inn i skömmu seinna
og faun það sem hann hafði skrif-
að í rykið á speglinum. Tveir
Kinverjar komu þangað inn til
hans og án þess að hann gæti
nokkuð að gert, varð hann &ð
horfo á þá sprauta einhverju eitri
inn í handlegg sér. Eftir dálitla
stund varð hann var við áhrif eit-
ursins. Hann varð allur máttlaus
og það bom yflr hann einhvers-
konar svefnró, svo að hann vissi
ekkert hvað Jgerðist í kringum
hann.
Þegar hann vaknaði úr dvalan-
um, var alt svart fyrir augum
hans. Loftið var fúlt og kalt og
rottur og mýs hlupu i kringum
hann í stórhópum. Þessi and-
styggilegu kvikindi, sem flytja með
sér sjúkdóma og drepsóttir, stukku
yfir Bleik úr öllum áttum og fyltu
loftið með ógeðslegu tísti og drep-
andi óþef.
Hvar var hann?
Smátt og smátt kom hann til
sjálfs sín. Hann rís upp og horf-
höfum við undirritaðir opnað á
Laugaveg 4
Virðingarfylst
Jónas Sveinsson
Björn Björnsson.
ir í kringum sig og reynir að sjá
í gegnum myrkrið sem grúfir sig
yfir honum á alla vegu. Hann
sér ekkert en hann beyrir til kvik-
indanna sem í kringum hann eru
og það er hálfu ógeðfeldara en
að sjá þau.
Hann fór að reyna að muna
hvað fyrir hann hefði komið. Hann
hafði enga hugmynd um, hvað
langt var síðan hann var tekinn
tii fanga í reykingasalnum hjá
Kínverjnnum. Það gat verið dag-
ur, og það gat líka verið viba,
honum var það með öllu óljóst
hvað langt var siðan.
Hann fór að átta sig betur og
þá fann hann alt í einu lykt sem
var eins og af fúlu vatni. Hon-
um varð þá ljóst, að hann mundi
vera niðfi í éinhverju skipi. En
hvaða skip var það og hvert ætl-
aði það?
Þá mundi hann eftir samkom-
unni í Bræðrafélaginu, þar sem
allir vildu dæma hann þegar í
stað til dauða en Wu Ling hafði
tekið fram fyrir hendur þeim og
ákveðið að honum skyldi fórnað
á Kaitu.
Hann var því á leiðinni til Aust-
urlanda og þótt hann hefði slopp-
ið við dauðann í Kardiff, þá var
samt búið að ákveða forlög hans.
Til heljar átti hann að fara, þótt
seinna yrði.
Bleik fór að hugsa um Tinker
og siðustu skipanirnar eem hann
hafði gefið honum áður en hann
lagði hönd sína í munn gula úlf-
inum. Hann hafði gefið nákvæm-
ar fyrirskipanir og ef þeim hefir
verið hlýtt, sem hann efaðistekki
um, þá hefir árásin verið gerð um
miðnætti eftir þann dag sem hann
lagði af stað í þessa heljarför,
Lögreglan og Tinker hafa leitað
um alt húsið en ekkert fundið.
Ef til vill hafa þeir farið nokkr-
um fetum of skamt til þess að
bjarga honum. Hver getur um
það sagt?
Svo fór hann að hugsa um 6-
farir sínar. Loks varð slægleiks-
munur! En hverju var um að
kenna? Var ekki gervið gott?
Það var of vél úr garði gert, til
þess að það gæti vakið nokkurn
grun. Eina ráðningin var að hon-
um hefði verið veitt eftirför, en
um það var hann heldur ekki viss,
því hann hafði aldrei orðið var
við Kínverjann sem rakti sporin
hans.
Saman við minningar hinna síð-
ustu daga blandaðist óljós mynd
af Bórenong barón. Bleik gat
ekki gert sér grein fyrir hvernig
á því stóð að baróninn kom fram
í huga hans í sambandi við við-
burði síðustu daganna. En sann-
leikurinn var sá, að Bóremong
hafði komið inn i klefann til hans
um það leyti sem hann féll í dval-
ann, og talað nokkur orð sem hann
heyrði. Og áhrifin hafa geymst í
meðvitund hans án þess hann gæti
gert sér grein fyrir.
Boremong hafði ekbi verið við-
staddur þegar dauðadómurinn var
kveðinn upp yfir Bleik. En prins-
inn hafði boðið honum með sér í
ferðalag til Austurlanda, er stóð í
sambandi við ráðagerðir hans, og
hafðihann þegiðboðið. En þegar
hann varð var við hvaða forlög
Bleik höfðu verið sett, þá sýndi
hann i fyrsta sinni á æfinni mann-
úðartilfinningar. [Frh].
»X» vL» >1« «1« kU sU ,
| Bæjarfréttir. J £
Afmæli í dag:
Guðrún Clausen, ekkja.
Guðm. Sveinbjörnsson, skrifstsj.
Gunnar Benediktsson stud. art.
Jakob J. Smári, ritstjóri.
Steindór Jónsson, trésmiður.
Valgarð Claessen, landsféhirðir.
Fótboltinn.
í fótbolta-kappleiknum um
Dóttir snælandsins.
Effir
Jack London.
— Hvað á eg að gera við hann,
pabbi, sagði hún svo hlæjandi.
Jakob Welse ypti öxlum og hló,
en Prona lyfti upp höíði baróns-
Ins og kysti hann beint á munn-
inn.
Það hélt nú áfram að lækka í
ánni, jafnt og þétt, þangað til
hún var komin í samt lag aftur,
en fram með árbökkunum var
tuttugu feta hár jakagarður. Yak-
ir voru á ánni hingað og þangað,
og í einni þeirra flant nú bátur-
inn, sem áður er getið og La Bijon
hét. Þau stóðu nú öll hjá bátn-
um nema Indíánarnir og sjúku
mennirnir, sem fyi er um getið.
— Nei, nei, það er meira en
hóg að tveir menn fari, sagði
Tommy Mc Pherson og leit í kring
ffiu sig með spyrjandi augum, eins
og til að leita samþykkis hinna.
Ef þrjú eiga að vera á bátnum
þá hafa þeir ekkert að gera.
— Hér verður annað hvort að
taka röskloga til höndunum, eða
þá ekki aðhafast neitt, sagði Cor-
liss rólega. Yið erum neyddir til
að vera þrír á, Tymmy, og það
vitið þér einnig ósköp veí að er
rétt.
— Nei, nei, tveir er meira en
nóg, segi eg.
— Jæja, við verðum þá að
bjargast við tvo.
Skotinn reyndi alls ekki að
leyna ánægjn sinni yfir þessum úr-
slitum.
— Fleiri yrðu bara til tafar,
°S eg efast ekki um að yður mnni
ganga ágætlegá, vinur minn.
— Já, en þér eigið að vera
aunar af þessum tveimur, Tommy,
sagði nú Corliss.
— Nei. Það eru nógu margir
fyrir utan mig.
— Nei. Það er ekki. Couber-
tin hefir ekki hugmynd um hvernig
á að bera sig til og St. Vincent
getur auðsjáanlega ekki komist
yfir veika ísinn. Herra Welse
getur ekkert gert með handlegg-
inn svona ásigkominn. Það eru
þá ekki aðrir en þér og eg, Tommy,
sem um er að gera.
— Eg vil ekki vera nærgöng-
ull, en þessi drjóli þarna ætti að
vera íyrirtak í svona ferðalag.
Hann ætti að geta róið rösklegat
Skotanum var ekkert vel til Del
Bishops, en hann vissi að hann
var sterkur og hann greip nú
tækifærið til að ota honum fram
og draga sjálfan sig í hlé.
Del Bishop gekk nú fram á
milli þeirra, og Ieit eÍDbeittlega
framaní hvern þeirra fyrir sig áður
en hann tók til máls.
— Er nokkur sá hér viðstadd-
ur, sem þori að voga sér að segja
að eg sé hugleysingi, sem þori svo
mikið sem að ympra á því, að eg
nokknrn tíma hafi hagað mér eins
og dóni? Og svo leit hann í
kring um sig aftur. Jæja þá!
Eg hata vatn, en eg hefi aldrei
óttast það. Eg kann ekki að
synda, en samt sem áður hefi eg
oftar dottið útbyrðis en eg kæri
mig um að rifja upp. Eg get
ekki tekið á ár án þess að detta
afturábak af þóftunni, og hvað
það snertir að stýra — nú, já, þá
segja þeir sem vit hafa á að það
séu 32 strik á leiðarsteininúm, en
það bætast að minsta kosti þrjátíu
við þegar eg sest undir stýri. Og
svo sannarlega sem tveir ogtveir
eru fjórir, þá veit eg hvorki upp
né niður þegar eg tek ár í hönd.
Eg hefi kollsiglt hverjum einasta
barkarbát, sem eg hefi stigið út í.
Eg hefi dottið niður um botninn
á tveimur af þeim. Eg get ekki
haft áralagið með einum einasta
manni, að sjálfum mér undantekn-
um. En, herrar mínír! Ef eg er
kallaður, þá fer eg út í La Bijon
og sigli honum fjandans til, ef eg
þá ekki kollsigli á leiðinni.
Barón Coubertin faðmaði hann
að sér og sagði: Svo sannarlega
sem tveir og tveir eru fjórir, þá
ert þú maður með mönnum.
Tommy var náfölur, en hann
fann það á sér, að það besta sem
um var að gera fyrir hann, var
að reyna að rjúfa þögnina, sem
nú varð alt umhverfis hann.
— Eg get ekki, tók hann til
máls, neitað því að eg er góður
ræðari, og er allvel úthaldsgóður,
en áður en maður verður kominn
tíunda hlutann af leiðinni, verður
næsti ísruðningurinn kominn. Hvað
sjálfan mig snertir, þá sé eg ekki
betur en þetta sé mesta glæfraför,
Bíðið dálítið við þangað til áin er
alveg búin að ryðja sig, segi egl
— Það er ógjörningur, Tommy,
sagði Jakob Welse með áherslu;
afsakanir og úrtölur eru ekki
gjaldgeng vara hér.
— Já, en — maður lifandi!
Maður þarf ekki að vera vel að
sér í þessum efnum til þess að —