Vísir - 20.10.1916, Side 3

v.IS.IB
mim komast til Kaitu í dág eða
á morgun, ef að óveðrið hefir
ekki náð því“.
Yvonn svaraði:
flEg efast ekki um að þið hafið
rétt fyrir ykkur, en það er fleira
sem taka þarf til greina en það
sem þið hafið sagt. Við vitum
að Bleik var fluttur burtu frá
Englandi á skipi Wu Ling og að
það á að fórnfæra honum goðum
Kínverjanna. Kemur ykkur til
hugar að eg muni láta slíkt við-
gangast án þess að nokkuS komi
í staðinn? Þið eruð farnir að
gleyma skaplyndi mínu. Við er-
um hans eina lifsvon. Eigum við
að yfirgefa hann? Skildi hann
nokkurntíma við okkur þegar við
þurftum á hjálp hans að halda?
Sneri hann aftur til London þegar
eg var í höndum Wu Ling, og
sagði að það væri árangurslaust
að reyna að bjarga mér? Það er
ekki langt síðan að þú, frændi,
kallaðír hann til hjálpar, þeg&r eg
fór til Kilchester Tower. Neitaði
hann þá? Nei, hann fór til Kil-
chester Tower og var þar þangað
til alt var komið í lag. Haldið
þið að eg muni snúa bakinu við
honum núna þegar honum ríður
mest á? Nei, þá þékkið þið mig
illa“.
Hún var orðin heit af ákafan-
um og stóð frammi fyrir þeim
fögur og tignarleg og bauð þeim
birginn. Tinker hafði hlustað með
athygli meðan hún talaði og gat
ekki stilt sig um að hrópa: bravó!
þegar hún hætti að tala. Gtreives
og skipstjórinn ætluðu að mæla
eitthvað á móti en Yvonn gaf
þeim merki og bauð þeim að þegja
og um leið fyltust augu hennar
Dóttir snælandsins.
Effir
Jack London.
Jörðin skalf undir fótum þeirra.
Prona þreif ár og barði með henni
á hendurnar á Tommy, svo hann
Tarð að sleppa takinu á borð-
stokknum. Og þá léttist báturinn
svo að Corliss, með heljarátaki,
gat náð honum upp og Frona ýtti
á hann af öllum kröftum.
í þeim svifum hrundi íshrönnin
mcð braki og brestum rétt við
hæla þeim, — og Tommy hvarf.
Þau hnigu niður þar sem þau
stóðu, máttvana af áreyuslunni,
Afarstór ísjaki losnaði úr íshrönn-
inni, og lá við sjálft að þau yrðu
undir honum. Frona reyndi að
standa á fætur, en gat það ekki
og dró Corliss svo bæði hana og
hátinn á síðasta augnabliki og með
sínnm síðustu kröftum svo langt
frá, að jakinn gat ekki gert þeim
mein.
Og svo duttu þau um koll aft-
Br» en í þetta sinn voru þau í
af tárum. Húa snéri sér skjót-
lega við og fór út úr herberginu.
Enskt herskip
bjargnr norskn ílutningaskipi
úr sjávarháska.
Norskt seglskip „John“ frá
Stavanger fór um mið.jan septem-
bermánuð frá Akureyri með 1500
tunnur af síld áleiðis til Noregs
um Lerwick, en lítið gufuskip átti
að verða því samferða og draga
það þegar með þyrfti. Þegar kom-
ið var austur af Langanesi hittu
skipin enskt herskip, sem lét at-
huga skjöl þeirra og ætlaði að fá
þeim menn til fylgdar. Enmorg-
uninn eftir, sunnudaginn 17. sept.,
skall á ofsaveðrið, sem gerði stór-
tjónið á Siglufirði, og var þá hald-
ið upp undir Langanesið, en brátt
slitnaði „John“ frá dráttarskipinu,
sem þá hélt leiðar sinnar til Seyð-
isfjarðar.
Englendingar reyndu að koma
flotum til „ John“ en gekk illa og
hraktist skipið austur eftir, og um
kvöldið var komiim að því svo
mikill leki, að skipverjar bjuggust
við að það mundi sökkva.
Alla nóttina voru þrjú ensk her-
skip á sveimi í kring um skipið,
og tókst þeim loks að koma köðl-
um til þess með „rakettum“, en
þeir slitnuðu þegar og fór þannig
sex sinnum. Þegar komið var
austur að Bjaruarey, var ekki ann-
að sýnna en að „John“ myndi
reka þar á sker, og hleypti eitt
skjóli trjánna, og sólargeislarnir
brostu til þeirra gegnum limarn-
ar, þar sem þau lágu, örmagna á
sál og líkama, eftir að hættan var
afstaðin.
XXV. KAP.
Frona raknaði smátt og smátt
við, eins og húu vaknaði af fasta
svefni. Hún lá þar sem hún hafði
skollið um yfir fæturna á Vance,
Bem lá á bakið og beint á móti
sólunni. Hún skreið nær honum.
Hann lá með Ioki augun og dró
þungt andann. En þegar hún
beygði sig niður að honum opnaði
hann augun, og augu þeirra mætt-
ust. Svo velti hann sér á hliðina
og þau horfðu hvort á annað,
— Vance!
- Já.
Hún rétti honum hendina. Hann
þrýsti hana og þau ýmist störðu
hvort á annað eða lokuðu augun-
um. Hávaðann í ánni heyrðu þau
eins og i fjarska. Þægileg værð
seig á þau. Sólin skein í heiði og
kyrðin umhverfis þau var óvið-
jafnanleg. í fjórðung stundar eða
meira voru þau þarna eine og
hálfsofandi — í einhverju móki.
Frona varð fyrri til að vakna
af þessum dvala, og settist upp.
herskipið þá að honum til að reyna
að koma festum á hann. En skip-
in rákust saman ogbrotnaði „John“
töluvert, og ekki tókst að koma
festunum.
Fóru nú skipverjar á „John“
að búast við dauða sinnm. En þá
tóku Englendingar til þess of-
dirfskuúrræðis, þó stórsjór og
stormur væri, að setja útbjörgun-
arbát, og komst hann svo nærri
„John“, að skipverjar gátustokk-
ið ofan í hann, en Bretar tóku á
móti. Þegar báturinn kom aftur
áð herskipinu, voru settir á hann
kaðlar og hann dreginn upp á
þilfar í einni svipan með öllum
mönnum. — Viðtökur fengu Norð-
mennirnir, sem voru 6 að tölu,
afbragðsgóðar og var hitað ofan í
þá wisky og rommblanda.
Og loks tókst Bretum að koma
festum á „Jobu“ og drógu þeir
hann til Seyðisfjaðav og komu
þangað í myrkri á mánudags-
kvöld. Hafði verið uppi fótnr og
fit á Seyðisfirði, er til þeirra spurð-
ist úti í firðinum og ljósin sáust,
er þeir brugðu yfir fjörðinn og
bæinn, svo björt, að varla mátti í
móti horfa. Skiluðu þeir „John“
inn á höfn og héldu svo á braut
aftur.
Frásaga þessi er tekin eftir
blaðinu „Austra“, sem haft hefir
tal af skipstjóranum á „John“,
Herskipið sðm flutti hann til hafn-
ar heitir „Chongwinale“ og er20
þús. smálestir að stærð. Lauk
norski skipstjórinn mjög miklu
lofsyrði á framkomu Breta, og
þótti það lítt sannast á þá, að
þeir mætu mannslífið lítils, þar
sem þrjú herskip höfðu heila nótt
— Eg var — eg var hrædd,
sagði hún.
— Nei, það voruð þér ekki.
— Hrædd um að eg mundi verða
hrædd, bætti hún við, og fór um
leið að laga til á sér hárið.
— Sleppum því. Það er ein-
mitt það sem oft kemur fyrir á
slíkum dögum sem þessum.
Hún bandaði með höfðinu og
ljósgulu lokkarnir hrundu niður
um herðarnar.
— Tommy er horfinn, sagði
Corliss hugsandi, og nú rifjaðist
upp fyrir honum alt sem við hafði
borið.
— Já, svaraði hún. Eg barði
á hendurnar á honum. Það var
hræðilegt í En mögulegt er að
við höfum betri mann en hann í
bátnum, og við verðum að flýta
okkur að hlynna að bonum. Halló!
Sko, þarna! í gegnum skóginn,
fá faðma í burtu sá hún i vegg á
stórum kofa. Það sást enginn
maður. Hann er liklega auður og
eigendurnir máske á ferðalagi,
hverir svo sem það nú eru. Gætið
þér mannsins, Vance. Eg er skár
tiLfara en þér — og eg ætla að
fara og rannsaka þetta.
Hún gekk i kringum kofann,
sem var stór i samanburði við
aðra kofa þar í Yukon, og kom
svo að framhlið hans, sem sneri
út að ánni. Dyrnar voru opnar,
verið að reyna að bjarga 6 út-
lendum ejómönnum.
Skipið, sem átti draga að „ John“
heim, 1 á Ijóslaust við bryggju á Seyð-
isfirði, er herskipið kom þangað,
og hélt þaðau í burtu um nóttina
svo lítið bar á, og ekki var skips-
höfninni af „ John“ einu sinni boð-
ið far með því. — Var skipstjór-
inn á „John“ minna hrifinn af
frammistöðu landa sinna í þessu
efni en Englendinga, og verður
það tæpast láð“, segir Austri.
200 Bandaríkjamenn
tapa borgararéttindum.
Þegar stríðið skall á voru hundr-
uð manna frá Bandaríkjunum sem
búið höfðu á Englandi frá 10 og
upp i 35 ár og aldrei komið heim
til sín til veru. Þeir ætluðu nú
að flytja vestur en fengu ekki
landgöngu. Var það úrskurðað að
þeír hefðu tapað eða fyrirgert borg-
araréttindum sínum með þvi að
dvelja allan þennan tíma í Eng-
landi og það að vera i sama landi
svona mörg ár án þess að fá borg-
araréttindi væri grunsamt; þeir
voru þvi taldir óheppilegir inn-
flytjendur og neitað um landgöngu.
Þeir voru að minsta kosti 200 og
sumir stórauðugir. (Lögb.)
Handavinna kend í
Haínarfirði. Uppl. á sima-
stöðinni þar. [327
og þegar hún staðnæmdist til þess
að gera vart við sig, stóð hún eins
og steini lostin. En þegar hún
gat gert sér grein fyrir því, sem
fyrir augun bar, sá hún að hópur
manna sat þar inni, sem var að
ráðgast um eitthvert alvarlegt mál,
sem þeir höfðu allan hugann við.
Þegar hún barði að dyrum, skiftu
þeir sér, eins og ósjálfrátt í tvær
raðir meðfram veggjunum, svo að
það varð að eins mjór gangur á
millum þeixra. Þeir sátu nú þögl-
ir og alvarlegir á rúmstæðunum
til beggja hliða, en undir stafa-
gaflinum stóð borð, og virtist öll
atbygli þeirra vera beind þangað-
Hún kom þarna inn úr glans-
andi sólskininu og varð henni því
dimt fyrir augum, en þó gat hún
greint þ&ð að skeggjaður Vestur-
heimsmaður sat við borðsendann
og barði i borðið með þungri tré-
sleggju. Beint á móti honum sat
Vincent, og tók hún eftir því, að
hann var mjög áhyggjufullur. Því
næst sá hún að maður, sem mjög
líktist þvi að vera norðlenskur,
gekk að borðinu.
Maðurinn með trésleggjuna lyfti
nú upp hægri hendinni og sagði:
— Sverjið þér að alt, sem þér
ætlið a?5 segja hér fyrir réttinum
— hann þagnaði snögglega og
leit reiðilega til mannsins.