Vísir - 23.10.1916, Side 3

Vísir - 23.10.1916, Side 3
VISIR að nú vilji sveitamenn alt til vinna að ná sér í stanpinu, jafn- vel hveifa frá vinnu um háslátt- jjut Og ferðast heilar dagleiðir ef þeir haía von um að fá sér eitt ærlegt tár. Freistingin er miklu meiri en áður. Nú er það ný- næmi, sem vert er að leggja eitt- hvað í sölurnar fyrir og þess vegna miklu meira um það hugsað að vera sér úti um það, af því áð erfiðleikarnir eru nokkru meiri en áður. Undarlega bregður því líka við, að sveitamenn kaupa nú orðið mikið af brensluspíritus og ýmis- konar hármeðulum og eru mér kunn mörg dæmi þess, en ekki hefi eg heyrt þess getið, að sú vara væri mikið notuð uppi í sveitum áður. Niðurl. Frá löndnin vestra. Blaðadeila raikil hefir nú staðið yfir um hríð milli Lögbergs og Heimskringlu um íslenskt þjóð- erni. Bitstjóri Heimskringlu tók fyrst að skrifa gegn viðhaldi þjóðernisins meðal Vestur-íslend- inga og heldur því fram að þeir eigi að verða að Canadamönnum og elska Canada sem sitt rétta föðurland. Gerir hann lítið úr Is- Iandi og talar háðulega um föður- landsást íslendinga: Hvenær lieíir nokkur íslendingur elsk- að svo föðurland sitt, að liann hafi lagt lífið í sölurnar fyrir það?“ spyr hann. Segir hann að ættjarðarast vor sé ekkert annað en glamur. „Vanhygginn er ■ hver sá, sem ekki elskar heimili sitt, hlúir að því og prýðir það eftir föngum; — ódrengur er hver sá sem ekki elskar sveit sína og sveitunga . . . .; — ennþá meiri ódrengnr er hver sá, sem ekki elskar landið sem hann dregur líf sitt af og þjóðina eða mann- félagið, sem hann lifír í; -- en mestur ódrengnr er þó maðurinn, þegar hann reynist þessu föður- landi illa þegar það er í nauðum statt og vóða“ — segir hann í inngangi að grein einni nm föður- landsást, þar sem hann siðar er að færa sönnur fyrir því, að föðnrlandsást eigi sér ekki djúp- ar rætur í íslendingum. — En hvernig manninnm kemur þá til hugar að vera að reyna að berja kanadiskri föðnrlandaást inn í Vestur-íslendinga — er lítt skilj- anlegt. Áður fyr lofsöng ritstj. Heims- kringln ísland og alt sem íslenskt var, mest allra manna og lætur ritstj. Lögbergs ýmsar tilvitnanir í eldri rit hans og ræður dynja óspart á honnm — en þess í í milli ýms kjarnyrði frá eigin brjósti. Sýnilegt er það, að þessi her- ferð ritstj. Heimskringlu ^gn íslenskri föðurlandsást, er hafin í því skyni að afla breska rikinu sem mestrar samúðar og koma því til vegar, að landar vestra leggi sem mest í sölurnar fyrir það og gangi fúslega í ófriðinn. Og sagt er að ýmsum verri brögð- nm sé beitt þar 1 Canada til þess. — En mörgum löndum eárnar þó þessi skrif Heimskringlu meira en alt annað og segja jafnvel Dóttir snælandsins. Bffir Jack London. — Gerði hún það, hvíslaði Frona að Vincent. — Já, hvíslaði Vincent að henni aftur, það gerði hún! En eg skil ekkert i hvers vegna hún gerði það. Hún hlýtur að hafa verið viti sínu fjær. Bjóði maðurinn í upplitaðafrakk- anum yfirheyrði nú vitnið ná- kvæmlega og hlustaði Frona með athygli á það, en ekki upplýstist neitt með því. — Þér hafið rétt til að spyrja vitnið lika, sagði forsetinn við Vincent. Er nokkuð sem þér viljið spyrja um? Hann hristi höfuðið. — Fyrir alla muni spyrjið þér einhvers, sagði Frona. — Hvað ætli það stoði, avaraði hann, eg er fyrirfram dæmdur sekur. Þeir voru búnir að fella dóminn áður en yfirheyrslan byrj- aði. — Bíðið eitt augnablik, sagði Frona meft skipandi röddu, svo vitnið, sem var að ganga bnrtu, stóð við. Vitið þér sjálfur nokkuð um það hver hefir framið þetta morð? Norðlendingurinn leit til hennar og skildi auðsjáanlega ekki spurn- inguna. — Þér sánð ekki hver framdi það? spurði hún aftur. — Ójú. Þessi náungi þarna, sagði hann og benti á Vincent. Hún sagði að hann hefði gert það. Allir brostu að þessari útskýr- ingu mannsins. — Já! En sáuð þér það ekki? — Eg heyrði einhvern skjóta. —- Já! En þér sáuð ekki hver það var, sem skaut. — Ónei, en hún sagði — — Þakka yður fyrir! Þetta er nóg! sagði hún vingjarnlega og maðurinn gekk burtu. Sækjandi málsins gætti nú í skjöl sín og kallaði síðan npp: Pierre la Flitche. Grannnr og dimmleitur maður, mjúkur og liðugur í hreyfingum gekk nú að borðinu. Hann var laglegnr maður og leit alls-ófeim- inn í kringum sig. Eitt augna- blik horfði hann á Fronu, sem hann auðsjáanlega dáðist að. Hún brosti og fekk strax besta traust sumir að ritstjórinn sé „keyptur“. Um afstöðu ritstj. Lögbergs, Sig. Júl. Jóhannessonar, er það kunnngt, að hann varð að fara frá blaðinu nm hríð vegna þess að hann latti landa þess, að láta sig ófriðinn nokkru skifta. Gula dýrið. [í'ramh.] Yvonn sat stöðugt við rúmstokk hans og vonaði að hitasóttin rén- aði. Bleik var hraustbygður og loks hafði lifsþrótturinn yfirhönd- ina. Bleik opnaði augnn og horfði nndrandi framundan sér, en hann var svo máttfarinn að hann gat sig ekki hreyft. — Var hann að dreyma? Fyrir skömmu hafði hann verið í smábát úti á regin- hafi, nú lá hann í þægilegu her- bergi og Yvonn sat hjá honum. Yvonn hrópaði upp af gleði þegar hún sá að Bleik var að rakna við. Hún fór út og kallaði á Tinker. Um það leyti sem þetta gerðist kom nokkuð fyrir sem fékk öll- um nóg að hugsa. Þ&ð hafði ver- ið ákveðið að snúa við til Eng- lands úr því svo happalega vildi til að Bleik kom npp í höndur þeim, en það átti samt að fara annan veg en gert hafði verið ráð fyrir. Maðarínn sem vörð hélt í reið- anum kallaði niður að skip sæist stjórnborðsmegin. Voghan skip- stjori var á stjórnarpallinum og athugaði skipið í sjónauka. Þeg- á honnm. Hann brosti til henn- ar aftur. Honnm var uú sagt að hann skyldi, í sem fæstum orðum, segja frá því sem hann vissi í þessu máli, sem um var að ræða. Hann hugsaði sig um Iitla stund og mælti síðan: Á sumrin er gott að sofa fyrir opnnm dyrum, og það gerði eg í gærkveldi. En eg sef svo laust að eg vakna við hvað lítið sem er. Þess vegna var eitt skotmeiraen nóg til þess að vekja mig og koma mér til að lita út um dyrnar. Vincent beygði sig niður að Fronu og hvíslaði: Það var ekki fyrsta skotið. Hún jánkaði, en hafði stöðugt augun á Flitche. — Svo heyrði eg tvö skot til, hélt hann áfram, hvert á eftir öðru. Þetta er i kofanum hjá Borg sagði eg við sjálfan mig. Hann er lík- lega orðinn leiður á Bellu og er nú að gera út af við hana. Bella er lagleg stúlka, sem mér líst mikið vel á. Svo hleyp eg. Og svo sé eg Jón koma hlaupandi heimanað frá sér. Hvað gengur á, spyr hann, og eg segi að eg viti það ekki. Og svo kemur eitt- hvað þjótandi í myrkrinu og velti mér og Jóni um. Við höfum hend- nr fyrir okkur og náum í kauð- aun. Það er þá karlm&ður á nær- ar hann nefndi nafn skipsins urðu allir órólegir, sem á þilfarinu voru Skip þetta var ekkert annað en Boca Tigress. Það var anðséð að það hafði séð „Eauða blómið“ þv það sigldi beint fyrir það. Nú þurfti að taka eitthvað skjótt til bragðs, og vegna þess, hversu á- statt var fyrir Bleik var ákveðið að halda undan. Voghan skipstjóri simaði niður í vélarúmið og skipaði að setja skipið á fulla ferð og um leið var breytt stefnu þess í vestur. Boca Tigress h&fði líka hert ferðina og var auðséð að þeim muudi ekki auðveld undankoman. Ekki Ieið á löngn áður en skot heyrðist frá Boca Tigress og kúla þaut yfir „Bauða blómið" án þess að gera nokkurn skaða. Það var gagnsíaust að reyna að gjalda Kín- verjunum í sömu roynt, því þótt „Bauða blómið væri vopnað þá hafði það engar stórar fallbyssur sem gátu dregið 2 enskar mílur. Ferðinni var því, haldið áfram með fullum hraða, þótt skothríð- in héldi áfram. Þegar skothríðin hafði staðið um stund hitti ein sprergikúlan reykháfinn og tættist hann sundur eins og p&ppírsbelgur. Þrírmenn vorn þar nálægt og særðust þeir allir. Nú tók skipstjóri það til ráðs að stýra skipinu krókaleið til þess að óhægra væri að hitta það. En þetta virtist lítið hamla skyttunni á Boca Tigress að hitta mark sitt, því að sprengikúlurnar hittu nú „Eauða blómið“ hvað eftir annað. Það var öllum ljóst, að von- laust var um undankomu. En alt í einu kom grár belgur upp úr klæðunum, og hann hrópar: æ, æ, æ! Við höldum honum. Svo stöndum við upp og eg segi: Komdu með okkur til baka. — Hver var þessi maður. Flitche hálfsneri sér við og leit til Vincents. — Haldið áfram. — Já. Þessi maður vill ekki koma með okkur til baka, en við Jón neyðum hann til þess. — Sagði hann nokkuð? — Eg spyr hann hvað gangi á, en hann stynur og snöktir. — Var nokknð sérstakt við hann að athuga, svo þið tækjuð eítir ? — Ójá. Blóð á höndunum, og án þess að láta hreyfinguna sem varð í salnum þegar hann sagði þetta á sig fá, hélt hann áfram: Við Jón kveiktum svo ljós. Bella stundi þungan og Borg lá í einu horninu. Eg fór að aðgæta hann. Hann var hættur að draga and- ann. Svo lítur Bella upp og eg sé á henni að hún þekkir mig. Hver gerði þetta, Bella, spyr eg. Hún lítur við og hvíslar lágt. Hann er dauður. Eg veit hún á við Borg og segi já.

x

Vísir

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Vísir
https://timarit.is/publication/54

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.