Vísir - 23.10.1916, Side 3
VISIR
að nú vilji sveitamenn alt til
vinna að ná sér í stanpinu, jafn-
vel hveifa frá vinnu um háslátt-
jjut Og ferðast heilar dagleiðir ef
þeir haía von um að fá sér eitt
ærlegt tár. Freistingin er miklu
meiri en áður. Nú er það ný-
næmi, sem vert er að leggja eitt-
hvað í sölurnar fyrir og þess vegna
miklu meira um það hugsað að
vera sér úti um það, af því áð
erfiðleikarnir eru nokkru meiri
en áður.
Undarlega bregður því líka við,
að sveitamenn kaupa nú orðið
mikið af brensluspíritus og ýmis-
konar hármeðulum og eru mér
kunn mörg dæmi þess, en ekki
hefi eg heyrt þess getið, að sú
vara væri mikið notuð uppi í
sveitum áður.
Niðurl.
Frá löndnin vestra.
Blaðadeila raikil hefir nú staðið
yfir um hríð milli Lögbergs og
Heimskringlu um íslenskt þjóð-
erni. Bitstjóri Heimskringlu tók
fyrst að skrifa gegn viðhaldi
þjóðernisins meðal Vestur-íslend-
inga og heldur því fram að þeir
eigi að verða að Canadamönnum
og elska Canada sem sitt rétta
föðurland. Gerir hann lítið úr Is-
Iandi og talar háðulega um föður-
landsást íslendinga: Hvenær
lieíir nokkur íslendingur elsk-
að svo föðurland sitt, að liann
hafi lagt lífið í sölurnar fyrir
það?“ spyr hann. Segir hann að
ættjarðarast vor sé ekkert annað
en glamur.
„Vanhygginn er ■ hver sá,
sem ekki elskar heimili sitt,
hlúir að því og prýðir það eftir
föngum; — ódrengur er hver sá
sem ekki elskar sveit sína og
sveitunga . . . .; — ennþá meiri
ódrengnr er hver sá, sem ekki
elskar landið sem hann dregur
líf sitt af og þjóðina eða mann-
félagið, sem hann lifír í; -- en
mestur ódrengnr er þó maðurinn,
þegar hann reynist þessu föður-
landi illa þegar það er í nauðum
statt og vóða“ — segir hann í
inngangi að grein einni nm föður-
landsást, þar sem hann siðar er
að færa sönnur fyrir því, að
föðnrlandsást eigi sér ekki djúp-
ar rætur í íslendingum. — En
hvernig manninnm kemur þá til
hugar að vera að reyna að berja
kanadiskri föðnrlandaást inn í
Vestur-íslendinga — er lítt skilj-
anlegt.
Áður fyr lofsöng ritstj. Heims-
kringln ísland og alt sem íslenskt
var, mest allra manna og lætur
ritstj. Lögbergs ýmsar tilvitnanir
í eldri rit hans og ræður dynja
óspart á honnm — en þess í
í milli ýms kjarnyrði frá eigin
brjósti.
Sýnilegt er það, að þessi her-
ferð ritstj. Heimskringlu ^gn
íslenskri föðurlandsást, er hafin í
því skyni að afla breska rikinu
sem mestrar samúðar og koma
því til vegar, að landar vestra
leggi sem mest í sölurnar fyrir
það og gangi fúslega í ófriðinn.
Og sagt er að ýmsum verri brögð-
nm sé beitt þar 1 Canada til þess.
— En mörgum löndum eárnar
þó þessi skrif Heimskringlu meira
en alt annað og segja jafnvel
Dóttir snælandsins.
Bffir
Jack London.
— Gerði hún það, hvíslaði Frona
að Vincent.
— Já, hvíslaði Vincent að henni
aftur, það gerði hún! En eg skil
ekkert i hvers vegna hún gerði
það. Hún hlýtur að hafa verið
viti sínu fjær.
Bjóði maðurinn í upplitaðafrakk-
anum yfirheyrði nú vitnið ná-
kvæmlega og hlustaði Frona með
athygli á það, en ekki upplýstist
neitt með því.
— Þér hafið rétt til að spyrja
vitnið lika, sagði forsetinn við
Vincent. Er nokkuð sem þér viljið
spyrja um?
Hann hristi höfuðið.
— Fyrir alla muni spyrjið þér
einhvers, sagði Frona.
— Hvað ætli það stoði, avaraði
hann, eg er fyrirfram dæmdur
sekur. Þeir voru búnir að fella
dóminn áður en yfirheyrslan byrj-
aði.
— Bíðið eitt augnablik, sagði
Frona meft skipandi röddu, svo
vitnið, sem var að ganga bnrtu,
stóð við. Vitið þér sjálfur nokkuð
um það hver hefir framið þetta
morð?
Norðlendingurinn leit til hennar
og skildi auðsjáanlega ekki spurn-
inguna.
— Þér sánð ekki hver framdi
það? spurði hún aftur.
— Ójú. Þessi náungi þarna,
sagði hann og benti á Vincent.
Hún sagði að hann hefði gert
það.
Allir brostu að þessari útskýr-
ingu mannsins.
— Já! En sáuð þér það ekki?
— Eg heyrði einhvern skjóta.
—- Já! En þér sáuð ekki hver
það var, sem skaut.
— Ónei, en hún sagði —
— Þakka yður fyrir! Þetta er
nóg! sagði hún vingjarnlega og
maðurinn gekk burtu.
Sækjandi málsins gætti nú í
skjöl sín og kallaði síðan npp:
Pierre la Flitche.
Grannnr og dimmleitur maður,
mjúkur og liðugur í hreyfingum
gekk nú að borðinu. Hann var
laglegnr maður og leit alls-ófeim-
inn í kringum sig. Eitt augna-
blik horfði hann á Fronu, sem
hann auðsjáanlega dáðist að. Hún
brosti og fekk strax besta traust
sumir að ritstjórinn sé „keyptur“.
Um afstöðu ritstj. Lögbergs,
Sig. Júl. Jóhannessonar, er það
kunnngt, að hann varð að fara
frá blaðinu nm hríð vegna þess
að hann latti landa þess, að láta
sig ófriðinn nokkru skifta.
Gula dýrið.
[í'ramh.]
Yvonn sat stöðugt við rúmstokk
hans og vonaði að hitasóttin rén-
aði. Bleik var hraustbygður og
loks hafði lifsþrótturinn yfirhönd-
ina.
Bleik opnaði augnn og horfði
nndrandi framundan sér, en hann
var svo máttfarinn að hann gat
sig ekki hreyft. — Var hann að
dreyma? Fyrir skömmu hafði
hann verið í smábát úti á regin-
hafi, nú lá hann í þægilegu her-
bergi og Yvonn sat hjá honum.
Yvonn hrópaði upp af gleði
þegar hún sá að Bleik var að
rakna við. Hún fór út og kallaði
á Tinker.
Um það leyti sem þetta gerðist
kom nokkuð fyrir sem fékk öll-
um nóg að hugsa. Þ&ð hafði ver-
ið ákveðið að snúa við til Eng-
lands úr því svo happalega vildi
til að Bleik kom npp í höndur
þeim, en það átti samt að fara
annan veg en gert hafði verið ráð
fyrir.
Maðarínn sem vörð hélt í reið-
anum kallaði niður að skip sæist
stjórnborðsmegin. Voghan skip-
stjori var á stjórnarpallinum og
athugaði skipið í sjónauka. Þeg-
á honnm. Hann brosti til henn-
ar aftur.
Honnm var uú sagt að hann
skyldi, í sem fæstum orðum, segja
frá því sem hann vissi í þessu
máli, sem um var að ræða. Hann
hugsaði sig um Iitla stund og
mælti síðan:
Á sumrin er gott að sofa fyrir
opnnm dyrum, og það gerði eg í
gærkveldi. En eg sef svo laust
að eg vakna við hvað lítið sem er.
Þess vegna var eitt skotmeiraen
nóg til þess að vekja mig og koma
mér til að lita út um dyrnar.
Vincent beygði sig niður að
Fronu og hvíslaði: Það var ekki
fyrsta skotið.
Hún jánkaði, en hafði stöðugt
augun á Flitche.
— Svo heyrði eg tvö skot til,
hélt hann áfram, hvert á eftir öðru.
Þetta er i kofanum hjá Borg sagði
eg við sjálfan mig. Hann er lík-
lega orðinn leiður á Bellu og er
nú að gera út af við hana. Bella
er lagleg stúlka, sem mér líst
mikið vel á. Svo hleyp eg. Og
svo sé eg Jón koma hlaupandi
heimanað frá sér. Hvað gengur
á, spyr hann, og eg segi að eg
viti það ekki. Og svo kemur eitt-
hvað þjótandi í myrkrinu og velti
mér og Jóni um. Við höfum hend-
nr fyrir okkur og náum í kauð-
aun. Það er þá karlm&ður á nær-
ar hann nefndi nafn skipsins urðu
allir órólegir, sem á þilfarinu voru
Skip þetta var ekkert annað en
Boca Tigress. Það var anðséð að
það hafði séð „Eauða blómið“ þv
það sigldi beint fyrir það. Nú
þurfti að taka eitthvað skjótt til
bragðs, og vegna þess, hversu á-
statt var fyrir Bleik var ákveðið
að halda undan.
Voghan skipstjóri simaði niður
í vélarúmið og skipaði að setja
skipið á fulla ferð og um leið var
breytt stefnu þess í vestur. Boca
Tigress h&fði líka hert ferðina og
var auðséð að þeim muudi ekki
auðveld undankoman.
Ekki Ieið á löngn áður en skot
heyrðist frá Boca Tigress og kúla
þaut yfir „Bauða blómið" án þess
að gera nokkurn skaða. Það var
gagnsíaust að reyna að gjalda Kín-
verjunum í sömu roynt, því þótt
„Bauða blómið væri vopnað þá
hafði það engar stórar fallbyssur
sem gátu dregið 2 enskar mílur.
Ferðinni var því, haldið áfram
með fullum hraða, þótt skothríð-
in héldi áfram.
Þegar skothríðin hafði staðið
um stund hitti ein sprergikúlan
reykháfinn og tættist hann sundur
eins og p&ppírsbelgur. Þrírmenn
vorn þar nálægt og særðust þeir
allir.
Nú tók skipstjóri það til ráðs
að stýra skipinu krókaleið til þess
að óhægra væri að hitta það. En
þetta virtist lítið hamla skyttunni
á Boca Tigress að hitta mark sitt,
því að sprengikúlurnar hittu nú
„Eauða blómið“ hvað eftir annað.
Það var öllum ljóst, að von-
laust var um undankomu. En alt
í einu kom grár belgur upp úr
klæðunum, og hann hrópar: æ, æ,
æ! Við höldum honum. Svo
stöndum við upp og eg segi:
Komdu með okkur til baka.
— Hver var þessi maður.
Flitche hálfsneri sér við og leit
til Vincents.
— Haldið áfram.
— Já. Þessi maður vill ekki
koma með okkur til baka, en við
Jón neyðum hann til þess.
— Sagði hann nokkuð?
— Eg spyr hann hvað gangi á,
en hann stynur og snöktir.
— Var nokknð sérstakt við
hann að athuga, svo þið tækjuð
eítir ?
— Ójá. Blóð á höndunum, og
án þess að láta hreyfinguna sem
varð í salnum þegar hann sagði
þetta á sig fá, hélt hann áfram:
Við Jón kveiktum svo ljós. Bella
stundi þungan og Borg lá í einu
horninu. Eg fór að aðgæta hann.
Hann var hættur að draga and-
ann.
Svo lítur Bella upp og eg sé á
henni að hún þekkir mig. Hver
gerði þetta, Bella, spyr eg. Hún
lítur við og hvíslar lágt. Hann
er dauður. Eg veit hún á við
Borg og segi já.